Rozdział 27

Will

     Julie wyszła z domu zaraz po kolacji pod pretekstem załatwienia kilku ważnych spraw na mieście. Absolutnie jej nie uwierzyłem, więc gdy tylko zamknęły się za nią drzwi, a ona sama oddaliła się na dostateczną odległość, sam wysunąłem się na zewnątrz. Pewnie całkiem zwariowałem, ale coś nie podobało mi się w sposobie, jaki się ze mną żegnała. Tak jakby robiła to po raz ostatni. W jej pocałunku kryło się coś niecodziennego - niespodziewana namiętność i rozpaczliwa prośba o zrozumienie. Czego? W co ta dziewczyna znowu się wpakowała?  Gdy się ode mnie odsuwała, szybko odwróciła głowę, ale i tak dostrzegłem w jej oczach łzy oraz wielkie poczucie winy. To ostatecznie przechyliło szalkę. Podjąłem decyzję, choć mogło się to jej później bardzo nie spodobać. 

     Juliette przez jakiś czas po prostu szła przed siebie, tak jakby naprawdę miała udać się na zakupy do miasta. Zbiła mnie trochę z tropu, ale w końcu przystanęła i zaczęła się rozglądać nerwowo dookoła. Udało mi się ukryć przed jej spojrzeniem w pobliskim zaułku, choć niewiele brakowało, abym został przyłapany. Ostrożnie wychyliłem się z niego i odważyłem się kontynuować swoje obserwacje, dopiero kiedy byłem pewien, że niebezpieczeństwo już minęło. Dziewczyna dalej stała na chodniku, ale w oddali zabłysły reflektory auta. Samochód powoli podjechał do niej, natomiast ona zajęła miejsce pasażera. Czy to nie było przypadkiem auto jej ojca? Nie zdążyłem upewnić się w swoich podejrzeniach. Oddalili się bowiem błyskawicznie, a ja mogłem tylko przeklinać własną głupotę. Przecież mogłem się domyślić, że z kimś się umówiła. Telefon ostatnio nie opuszczał jej rąk.

     Myślałem, że już wszystko przepadło, ale samochód nie odjechał daleko. Znajdował się jeszcze w zasięgu mojego wzroku, gdy tak po prostu wjechał między drzewa. Udałem się za nimi i odkryłem, że w tamtym miejscu biegnie leśna dróżka. Pokręciłem głową, nie potrafiąc pojąć zachowania własnej dziewczyny. Jednak po kilku sekundach, z wahaniem ruszyłem ich śladem. Musiałem się dowiedzieć, o co w tym wszystkim chodziło. Niejasne przeczucie mówiło mi, że popełniam błąd, ale wolałem się nad tym w tamtym momencie nie zastanawiać. Po raz kolejny nie zaufałem własnej intuicji.

Cole

     Super. Po prostu świetnie. Wyszedłem z domu i zostawiłem Eris, zaraz po tym jak ją pocałowałem. Zachowałem się jak ostatni dupek... Czyli jak zwykle. To było zarówno straszne, jak i pokrzepiające.

Złe, bo Eris nie była jak inne dziewczyny, które błyskawicznie traciły wiele w moich oczach, a zachwyt ich urodą był ulotny i znikał, gdy już dopiąłem swego. Na niej, w jakiś dziwny, niepoprawny sposób naprawdę mi zależało.

Dobre, bo jednak odnalazłem siebie. Starego siebie. Zagubione wspomnienia wróciły, choć niektórych nie chciałem już nigdy więcej widzieć. Próbowałem je w sobie zdusić, lecz wkrótce z tego zrezygnowałem. Walka była bezsensowna i wtedy nie miała większego znaczenia.
     Chociaż ten drugi, zły Cole wciąż się gdzieś czaił, gotowy, aby znowu pokazać mi gdzie moje miejsce - miałem nad nim całkowitą kontrolę. Jak długo miało to jeszcze trwać? Wolałem o tym nie myśleć. Ważne, że już nie wydawało mi się, że tracę samego siebie. Teraz miałem jasny cel, który planowałem zrealizować, doprowadzić całą sprawę do końca. Problemem stał się tylko sposób, w jaki chcę to osiągnąć. Tego już nie byłem taki pewien. 

     W głowie miałem kompletną pustkę, a odwaga, którą pozyskałem, będąc blisko Eris, zniknęła bez śladu. Na nowo stałem się zagubionym chłopcem, nie dającym sobie rady z własnymi problemami. Nie. Teraz było inaczej. Nie zamierzałem zgrywać niedostępnego i ukrywać się pod płaszczem arogancji. Nie miałem zamiaru krzywdzić osób, które coś dla mnie znaczyły. Już wystarczająco osób przeze mnie cierpiało.
     Pomyślałem o matce - jej obraz prześladował mnie nocami, choć w dniach niewoli nie mogłem przypomnieć sobie, że to właśnie ona. Czułem tylko, że to ktoś ważny. I faktycznie tak było. Zawsze mnie kochała, choć nie dostarczałem jej powodu, aby trwała w tej miłości. Ona robiła swoje. Tylko ta śmierć... To jedno nie dawało mi nigdy spokoju. Potrząsnąłem głową, a moje myśli bezwiednie wypełniły obrazy Eris. Jej zielone oczy, ciemne włosy, różane usta. Była dla mnie nieznajomą osobą i wciąż nie rozumiałem, ile dla mnie znaczy. Jednak postanowiłem, że nie dopuszczę, aby i ona zginęła. Nie mogłem na to pozwolić. Potem pojawili się jeszcze Will i Tom. Oni też wiele wycierpieli. Przeze mnie. Zupełnie niepotrzebnie, ale ja to zmienię. Jeżeli tylko... jeśli to przeżyję. Jak tylko to się skończy przeproszę za wszystko. Stanę się lepszym człowiekiem. Prychnąłem cicho. To brzmiało absurdalnie. Cole - dobry, uczynny chłopiec? Absolutnie nie! Ale będę się starał. Pomalutku. 

     Przystanąłem i sięgnąłem do torby. Pistolet wciąż tam był. Zimny, nieruchomy. A niby jaki ma być? - naśmiewałem się ze samego siebie, ale nie dodało to mi otuchy. Broń wzbudzała we mnie tylko dwa uczucia: panikę i bezgraniczne uwielbienie. Kochałem czuć jej ciężkość w dłoni, jakbym był tylko do tego stworzony. Jednocześnie byłem przerażony własnym planem. Chciałem zabić człowieka. I to nie było najgorsze. Wciąż wydawało mi się, że mogę tego dokonać, a uczucie satysfakcji ogarniało cały mój umysł oraz ciało! Nie przejmowałem się osiłkami, którymi zapewne otacza się Barnes. Sama myśl o nim wywoływała obrzydzenie.
     Niespiesznie zważyłem w dłoni pistolet, rozmyślając. Wokół panowała ciemność, więc wątpiłem, aby ktoś to dostrzegł, a nawet jeżeli, to wątpliwe było, aby zareagował. Ludzie chcieli spokoju i bezpieczeństwa. Tego nie mógł zapewnić obszarpaniec z bronią w ręku. Powinni się trzymać z daleka. A jednak... Srebrna mazda RX-8 zatrzymała się kilka metrów za mną. Zerknąłem przez ramię, ale przez przyciemniane szyby nie mogłem niczego dostrzec. Czekałem. W końcu drzwi się otworzyły, a z wewnątrz wyłoniła się blada dłoń, która skinęła w moją stronę. 

- Cole, chodź. Już czas. 

- Profesor? - spytałem z niedowierzaniem. Zawsze uważałem go za wariata i... no cóż, nadal nie zmieniłem zdania. - Czas? Na co czas? 

- Czas na nas - oznajmij, uśmiechając się, jak małe dziecko. 

- Dobrze - odpowiedziałem powoli, niespiesznie zbliżając się do auta. - Nie znalazłem Eris. Przykro mi, ale dziewczyna jakby rozpłynęła się w powietrzu. Jestem gotowy ponieść wszelkie konsekwencje.
     Kłamałem i miałem dziwne przeczucie, że mężczyzna doskonale o tym wie, bo patrzył na mnie z rozbawieniem niepasującym do zaistniałej sytuacji. Zmieszałem się i odwróciłem wzrok, nie mogąc uwierzyć w to, co robię.
- Jak tam chcesz, Pinokio - rzucił Profesor, patrząc na mnie z dziwną satysfakcją. Nie odwzajemniłem tego gestu. Założyłem ręce na piersi, czekając na ciąg dalszy. Nie mogłem pozwolić, żeby mnie przejrzał. - Teraz jednak musisz zrobić coś innego.
- Co? - podsycił moją ciekawość, choć wciąż starałem się zachowywać dystans i nie dać się sprowokować.
- Zwyciężyć. W każdej historii potrzebny jest jakiś wojownik w obronie dobra, co nie?
- Kiepski ze mnie bohater. Sam siebie obronić nie umiem - uśmiechnąłem się krzywo. On, ku mojemu zdziwieniu, przytaknął.
- Lepszy taki, niż żaden. Nie możemy wybrzydzać. To ciężkie czasy.
- Pan wybaczy, ale nic nie rozumiem.
- Nie ty jeden, chłopcze. Nie ty jeden. - Na kilka sekund zapatrzył się przed siebie, a po chwili znowu skoncentrował się na mnie. - Ukrócimy rządy Barnesa.
- Myślałem, że to pana przełożony. - Nic nie rozumiałem, ale jego słowa mnie zszokowały.
- I co z tego? Nie podobają mi się jego decyzję. On się myli, Cole. Myli i krzywdzi przy tym wielu niewinnych ludzi. Pora z tym skończyć, bo to wszystko trwa już stanowczo za długo. Nie będzie łatwo, ale może się udać.
- I niby ja mam wziąć w tym udział?
- Jeżeli chcesz chronić dziewczynę, chyba nie masz innego wyjścia.
- Grozi mi pan?
- Nie, ja tylko tłumaczę ci, co się stanie, gdy zignorujesz Barnesa. - Jego wzrok przemknął po broni, którą wciąż trzymałem kurczowo w dłoni. - Chociaż widzę, że sam doszedłeś do takich samych wniosków. Jesteś mądrzejszy, niż mi się wydawało.
- To bez sensu. On mnie namierzy szybciej, niżbym zdążył się do niego zbliżyć choćby na dwadzieścia kroków. Pan sam wszczepił we mnie ten sygnał nawigujący. A skoro nie mamy żadnego elementu zaskoczenia... - Wzruszyłem ramionami. Całkiem zgłupiałem, widząc cwany uśmieszek na twarzy Profesora.
- A jednak nie taki mądry - mruknął sam do siebie i głośniej dodał: - Pamiętasz, co mówiłem o nowej recepturze, gdy Ryan cię do mnie przyprowadził? To wszystko było kłamstwem. Sygnał nie działał. A raczej działał, ale wysyłał błędną lokalizację. On o tym wiedział. Ryan jest po naszej stronie, tak samo jak Pensy i kilkoro innych. Wystarczy dostać się do Barnesa.
     Zamyśliłem się, nie dowierzając jak szybko uznał mnie za swojego sprzymierzeńca. Szybciej, niż sam podjąłem decyzję. On jednak wiedział, że właśnie tak będzie. Coś mi się w nim bardzo nie podobało, a raczej przerażało. Był zbyt pewny wygranej, zbyt mądry, zbyt chory... Wiedział za dużo rzeczy. Był nierealny. Jak mogłem mu zaufać? Może to wszystko było tylko próbą, która miała sprowadzić na mnie zagładę? Nie wyglądał na takiego, ale wiele rzeczy jest całkiem inna, niż się zdaje na początku. Mimo swoich rozterek wsiadłem do jego samochodu i ruszyliśmy.

Tom

     Przebierałem nogami, jak małe dziecko czekające na Świętego Mikołaja lub pierwszą gwiazdkę w wigilijny wieczór. Cierpliwość ostatnio nie leżała w mojej naturze. Wszystkie jej pokłady zmarnowałem na darmo wyczekując powrotu Cole'a. Westchnąłem z irytacją, obserwując jak samochód przed nami toczy się wolno leśną drogą. Zbyt wolno. Chciałem, aby to wszystko już się zaczęło i szybko skończyło. W taki czy inny sposób. Mężczyzna stojący obok, zmierzył mnie ponurym spojrzeniem, jakby był świadomy moich nieciekawych myśli. Sprawiał wrażenie człowieka, który wcale nie ma zamiaru w tym wszystkim uczestniczyć. Jego oczy zdradzały wszystko, czego nie mógł lub nie chciał powiedzieć na głos.
- To pułapka? - spytałem w końcu, aby tylko się upewnić - Cole'a tu nie ma? To ja mam go zwabić, a potem i tak zginę?
- Taki jest ogólny plan. - Chłopak wzruszył ramionami, ale po jego twarzy przemknął cień zdenerwowania. - A plany mają to do siebie, że często zawodzą. Możesz mieć nadzieję. Tego nikt ci nie zabroni.
     Kiwnąłem głową. Wpakowałem się w niezłe bagno, które miało mnie niebawem całkiem pochłonąć. Ucieczka stała się już niemożliwością, nawet gdybym tego mocno pragnął. Samochód  w końcu stanął kilka metrów przed nami i z środka wysiadł nieznajomy mi mężczyzna. Wysoki, ubrany w elegancki garnitur renomowanej firmy - śmiesznie wyglądał pośród dzikiej puszczy, ale budził też strach. Widziałem jak chłopak obok mnie drży i cofa się nieznacznie. Mężczyzna musiał siać pogrom wśród swoich ludzi. Mój mózg coraz śmielej przypominał te wszystkie filmy kryminalne, gdzie mafiozi wywozili do lasu dłużników, kazali wykopywać im doły i potem strzelali w tył głowy. Nowo przybyły równie dobrze mógł być jednym z nich. Czy i ja miałem skończyć w podobny sposób? Nie, na pewno nie. W końcu żyjemy w cywilizowanych czasach, a ja nic złego nie zrobiłem. Dogadamy się. Chyba śnisz, zaprzeczyły mi oszalałe myśli.
- Więc to ty jesteś Davis? - zapytał tymczasem mężczyzna, niespiesznie zbliżając się do mnie. Opuściłem głowę, gotując się na najgorsze. Unikałem jego wzroku, ale on mnie zmusił, abym się na niego popatrzył. Chwycił mój podbródek i spojrzał mi prosto w oczy. Nie wiem, co tam dostrzegł, ale uśmiechnął się z satysfakcją. - Jesteś bardzo podobny do swojej matki, Tom, wiesz o tym?
     Milczałem, a to go najwyraźniej zirytowało. Skinął na najbliższego zbira, a ten podszedł bez słowa sprzeciwu i uderzył mnie kolanem w brzuch. Zgiąłem się w pół pod wpływem nagłego bólu, po czym osunąłem się na ziemię. Poczułem, że niedawno zjedzony posiłek podchodzi mi do gardła.
- Kiedy o coś pytam, należy odpowiedzieć - pouczył, jak gdyby nigdy nic. - Chyba, że język nie jest ci potrzebny, to szybko się go pozbędziemy. Tak jak powiedziałem, jesteś bardzo podobny do twojej matki. Ona patrzyła na mnie dokładnie w ten sam sposób, gdy mierzyłem do niej z broni chwilę przed tym, jak ją zabiłem. Zabawne. Ludzie pozbawieni zdolności są doprawdy żałośni, a twoja matka była najsłabsza z nich wszystkich.
     Zagotowałem się ze złości, ale widok pistoletu, którym mężczyzna bawił się, jak najzwyklejszą zabawką utrzymał mnie na miejscu. On to zauważył, a jego uśmiech się poszerzył.
- Twój brat przypomina raczej waszego ojca. Tak, zdecydowanie jest odważniejszy. Wiesz, Tom? On nie zawahałby się przed zaatakowaniem mnie, nawet gdybym do niego strzelał. - Bez żadnych skrupułów wycelował we mnie i wystrzelił. Krzyknąłem, gdy kula drasnęła moje ramię. Nie zatopiła się w nim, ale spowodowała krwawienie. Zrozumiałem, że to właśnie jego cel. Sprawić mi jak najwięcej cierpienia, ale nie zabić od razu. Chciał się na mnie odegrać za winy ojca. Zasłona bólu na krótką chwilę opadła na moje oczy i nie pozwalała się skupić na niczym innym.
- Byłby niepokonanym wojownikiem ze swoimi mocami, ale jest krnąbrny. Sprawia za dużo problemów - westchnął, jakby naprawdę tego żałował, a potem niespodziewanie w jego głosie pojawił się gniew. Wściekłość. - Idzie śladami Chrisa. I ślepo wierzy, że bunt na coś mu się zda. Skoro tego chce, skończy tak samo. Odbiorę mu wszystkich bliskich.
     Kolejny wystrzał, który trafił w nogę. Zawyłem z bólu, ale on to zignorował.
- Potem zabiję go, jeżeli mnie do tego zmusi i nie podda się. Wykończę każdego, kto stanie mi na drodze. Będę musiał to zrobić, choć wcale tego nie chcę. Rozumiesz, Tom? - Znowu wymierzył i oddał strzał. Krzyczałem, a krew polała się po mojej twarzy. Zalała mi oczy, mieszając się z moimi łzami, skapywała do ust. Zwymiotowałem. - Ty mi się nie przydasz, nawet gdybyś się poddał. Jesteś jeszcze słabszy, niż się spodziewałem. Nie potrzebuję cię. Nie potrzebuję już nawet twojego ojca, bo mam swojego własnego jasnowidza! Uwierzysz? Wizje przyszłości na wyłączność! Moja córka niedawno odkryła, że została obdarzona tym niezwykłym darem. Nie jestem, więc od nikogo zależny. Cole byłby jedynie ładnym zwieńczeniem mojej kolekcji, choć jego śmierć również da mi wiele satysfakcji.
     Nie rozumiałem o co mu chodzi. Mój ojciec miał niby widzieć przyszłość? A Cole? Czemu o nim wspominał. Po co mu Cole? Miałem mętlik w głowie.
    Z samochodu nieśmiało wychyliła się rudowłosa dziewczyna, która kogoś mi przypominała, ale szybko odsunąłem od siebie tą myśl. Julie? Nie, to niemożliwe. Co Juliette miałaby z tym wszystkim wspólnego? Barnes obdarzył ją dziwnym spojrzeniem, a potem na nowo przeładował broń i wymierzył we mnie,  gotowy oddać kolejny, być może śmiertelny, strzał.
- Szefie, wystarczy! - Ktoś wyrwał się przed szereg. Nie mogłem spojrzeć kto to, ale głos wydawał się damski. Za bardzo bolało i z trudem łapałem powietrze. Utrzymywałem przytomność, choć ona wymykała mi się coraz zgrabniej. - Nie taki był plan. Jeżeli go zabijesz teraz, nie nakłonisz Cole'a do współpracy. On musi zobaczyć, że wciąż ma o co walczyć. Trzeba go związać i czekać.
     Mężczyzna przeklął, ale posłuchał się dziewczyny, która za jego zgodą podbiegła do mnie, aby obwiązać mi ręce i przywiązać do starego drzewa.
- Nie ruszaj się. Wyciągnę cię z tego - szepnęła tak cicho, żeby nikt poza mną jej nie usłyszał. Jej dotyk był niesamowity. Ilekroć dotknęła mojej skóry swoimi palcami ból się zmniejszał, a rany zdawały się zasklepiać. Szybko zrozumiałem, że robi to potajemnie, więc milczałem. Choć z drugiej strony wątpiłem czy byłbym w stanie wypowiedzieć choćby słowo. Zmusiłem się, aby otworzyć oczy i spojrzeć na nią. Miała dziwny kolor tęczówek i włosów, ale w jej oczach dostrzegłem ból oraz troskę. Nie chciała, abym umarł. Chyba tylko ona jedna.
     W oddali usłyszałem jeszcze dźwięk nadjeżdżającego samochodu, a po chwili trzask otwieranych i zamykanych drzwi, a także, co dziwniejsze, warkot wilka. Nie miałem siły, aby się nad tym zastanowić. Odpłynąłem.

Pensy

     Wszystko szło nie tak już od samego początku. Tom prawie umarł na moich oczach. Nadal nie byłam pewna, że przeżyje, mimo interwencji. Uleczenie trwało zbyt krótko, aby mu pomóc. Miałam chociaż nadzieję, że udało mi się uśmierzyć jego ból.
    To moglibyśmy jeszcze przetrwać. Kiedy jednak dotarł Conor wszystko się skomplikowało jeszcze bardziej. Gdy zobaczyłam białą wilczycę, którą wytaszczył z samochodu, zmroził mnie lęk. To nie miało być tak. Wymieniłam przerażone spojrzenia z Ryanem. Cole miał tak ukryć Eris, żeby nikt jej nie odnalazł. To Tom miał stać się kartą przetargową. Pojawienie się dziewczyny komplikowało zbyt wiele spraw, a Cole znalazł się w wielkim niebezpieczeństwie. Conor uśmiechnął się do mnie, jakby doskonale wiedział, co planowaliśmy, po czym szarpnął spętaną Eris. Ta zawarczała gardłowo, ale nie miała tyle siły, aby sprzeciwić się takiemu osiłkowi. Dodatkowo ciężki łańcuch zaciskał się na jej szyi, a pysk skrępowany był przez sznur. Spojrzała na mnie tymi swoimi zwierzęcymi ślepiami, za którymi kryło się człowieczeństwo. Była przerażona i błagała o pomoc, a ja nie mogłam jej udzielić. Jak mieliśmy teraz wygrać?

- Witaj, moja kochana - zwrócił się do niej Barnes i uklęknął, aby jego twarz znalazła się na jej poziomie. Eris zamarła. Zastrzygła tylko uszami, po czym całym jej ciałem wstrząsnął dreszcz. Wyła z bólu, gdy na nowo przybierała ludzką postać. Ryan odwrócił wzrok, a ja zamknęłam oczy nie mogą znieść widoku takiego cierpienia. Jednocześnie znienawidziłam Barnesa jeszcze bardziej. Jak mógł wymuszać na niej przemianę? Przecież wilki powinny wrócić do swoich ludzkich ciał dopiero na wiosnę. To co on robił z dziewczyną było zwykłym okrucieństwem. Sprowadzał na nią jeszcze większe cierpienia. - Myślałaś, że mi uciekniesz?

- Nienawidzę cię - wydusiła, wciąż nie mogąc złapać oddechu. 

- I oto chodzi, moja mała przyjaciółko. Nienawiść jest twoją siłą i trzeba ją pielęgnować. To na niej mi zależy. 

     Otwarłam oczy w samą porę, aby zobaczyć zmianę, jaka zachodziła w Eris. Kiedy Barnes ograniczył jej wewnętrznego wilka, jej prawdziwa moc wreszcie mogła znaleźć uwolnienie.

     Dziewczyna krzyknęła, a w jej głosie słychać było jedynie rozpacz. Nie chciała tego, lecz nie mogła zrobić nic, aby zapobiec woli szefa. Zielone oczy natychmiast pociemniały, przez jej twarz przemknął ostatni grymas, który zdradzał wolę walki i przetrwania. Potem zniknął. Łańcuchy opadły, a ona wstała z ziemi. To już nie była Eris. To było nowe, potężne stworzenie. 

Dużo różnych perspektyw, ale wydaje mi się, że pasuje. W końcu to już końcówka i wypadałoby przedstawić punkt widzenia każdego z bohaterów. No dobra, może nie każdego, ale tych istotniejszych. I cóż... Nie mam pojęcia, co jeszcze napisać, więc zamilknę. 

Edit 15.08.13
Jeżeli wśród was znajdzie się jeszcze ktoś, kto nie ma mnie serdecznie dość, to już oficjalnie zapraszam na nowe opowiadanie, gdyż Granica Przebudzenia nieubłaganie zmierza do swojego końca 
http://ostatnie-tango.blogspot.com/
Krótki, niezrozumiały prolog już jest, a pierwszy rozdział pojawi się całkiem niedługo.