Rozdział 26

Eris

     Zaskoczył mnie. Tylko czy to samo w sobie było czymś wyjątkowym? Przecież nie robił nic innego, odkąd go spotkałam. Jednak nie spodziewałam się, że dotrzyma danego słowa i zostawi mnie w spokoju, a przynajmniej dopóki się nie obudzę. Myślałam, że ocknę się w całkiem nieznanym mi miejscu, skazana na łaskę niebezpiecznych ludzi. Tymczasem wciąż widziałam przed sobą wyblakłe ściany pokoju, w którym zasnęłam. To wytrąciło mnie z równowagi, sprawiając, że przez kilka kolejnych chwil po prostu patrzyłam się na chłopaka szeroko otwartymi oczyma. On również mi się przyglądał. Długo, uważnie - wcale nie był speszony. Zdecydowanie nie miał problemu w nawiązywaniu kontaktu z ludźmi, ale sprawiał go innym. Jego ciemne, niebieskie tęczówki nakazywały mi odwrócenie wzroku, choć bardzo tego nie chciałam. Miałam zbyt dużo pytań, aby zrezygnować z zadania choćby jednego. Zwłaszcza, że coś w jego spojrzeniu zdradzało, że chłopak podjął jakąś trudną decyzję. Próbowałam go zrozumieć, ale nie wychodziło mi to najlepiej, choć może to on tak dobrze się maskował?
     Zrozumiałam za to jeden, ale najważniejszy fakt - Cole był nieprzewidywalny. Jego emocje zmieniały się, jak w kalejdoskopie z niewiadomego powodu. W jednej chwili siedział spokojnie obok mnie i potrafił normalnie rozmawiać, a w następnej znowu zachowywał się jak wariat. Nie nadążałam za tymi zmianami, dlatego musiałam ciągle zachowywać ostrożność. Nie mogłam mu ufać, choćby zapewniał mnie po stokroć, że nic mi się nie stanie. Tańczyłam bowiem na cienkiej linii, a pode mną rozpościerała się ciemna przepaść. Każdy błędny krok ciągnął za sobą masę konsekwencji i choć o tym wiedziałam, dalej niestrudzenie brnęłam do przodu. Wbrew zdrowemu rozsądkowi koniecznie chciałam się przekonać, co zastanę na końcu tej przechadzki i czy gra warta była ryzyka. Nie przypuszczałam tylko, że po drodze napotkam na takie trudności. Nie miałam pojęcia, że tak łatwo stracę kontrolę i dam dojść do głosu emocjom. Do tej pory zawsze nad nimi panowałam. Przecież doskonale wiedziałam jakie to niebezpieczne, a mimo to do tego właśnie dopuściłam.
     Więc kiedy ujął moją twarz w swoje dłonie i zbliżył usta do moich, na początku miałam ochotę go odepchnąć, a potem uciec jak najdalej. Chłopak był jednak dużo silniejszy. Pochwycił moje ręce w żelaznym uścisku i nie pozwolił mi na żadną z tych rzeczy. A może to ja nie starałam się wystarczająco mocno? Świadomość ta uderzyła we mnie z niespotykaną siłą. Moje serce na chwilę zwolniło, tylko po to, aby zaraz na nowo rozpocząć szaleńczą gonitwę. Gdy nasze usta złączyły się w pocałunku, myśli natychmiast wyparowały z mojej głowy i zapomniałam o wszystkich powodach, dla których miałam trzymać się z daleka do tego człowieka. W tym jednym geście zawarł wszystko, co chciał mi powiedzieć, choć nie umiał ubrać tego w słowa. Przede wszystkim czuć było w nim tą rozpaczliwą potrzebę bliskości, której oboje doświadczaliśmy na co dzień. Nie potrafiłam doszukać się w tym pocałunku nic z delikatności i niepewności Jamesa, która stanowiła dla mnie pewną ostoję. Cole dobrze wiedział, czego chciał. Moje wargi za jego sprawą zapłonęły prawdziwym ogniem, nieporównywalnym do żadnego znanego mi uczucia. Bez wahania odwzajemniłam pieszczotę.
     Przecież tak było dobrze. Czułam, że zagubiony element, którego tak długo poszukiwałam, na nowo wskakuje na swoje miejsce i wszystko staje się jasne, klarowne. Cole chyba też to zrozumiał, bo uśmiechnął się i pogłębił pocałunek, oswobadzając moje ręce. Nie miał zamiaru się wycofać, a i ja już zrezygnowałam z tego pomysłu. Tylko jakieś resztki zdrowego rozsądku kazały to przerwać, póki nie jest jeszcze za późno. Nie zamierzałam słuchać. Nie potrafiłam, gdy jego dłonie bezustannie błądziły po moim ciele. Były wszędzie, a gdy ich nagle zabrakło, po raz kolejny spojrzałam na niego bez zrozumienia. Zaśmiał się, widząc moje rozbicie.
- Cieplej ci? - szepnął mi do ucha, a ja mimowolnie się uśmiechnęłam. Czyli jednak znalazł sposób na ochronę mnie przed zimnem. Nowatorski, ale jakże skuteczny. Skinęłam głową, a on jeszcze raz w pośpiechu musnął moje usta i zerwał się na równe nogi. - To dobrze, bo muszę iść.
     Myślałam, że żartuje, ale wyglądał na poważnego. Tylko w jego oczach dostrzegłam łobuzerskie iskry, które przypomniały mi dzień, w którym spotkałam go po raz pierwszy. Czyżby na nowo stał się sobą? Wtedy też patrzył na mnie w podobny sposób. I wtedy prawie przemieniłam się w wilka. Poczułam mdłości na samą myśl, a silny dreszcz wstrząsnął moim ciałem, choć wątpiłam, aby spowodowany był tylko zimnem.
     Cole chyba tego nie dostrzegł albo zwyczajnie zignorował, bo chwycił swoją torbę i ruszył ku wyjściu, nie czekając na moją odpowiedź.
- Załatwię to co muszę i wrócę, jeżeli tylko będę mógł - powiedział jeszcze, zanim zamknęły się za nim drzwi. Prawie tego nie zarejestrowałam. Pochłonęła mnie pierwsza fala bólu. Starałam się z nią walczyć, wmawiając sobie, że nie mogę się przemienić. Plan Jeremy'ego przecież zawiódł. Nie ochronił mnie przed ujawnieniem się tej dziwnej mocy, na której zależało tamtym ludziom. A może... Krzyknęłam, gdy ból się nasilił. Jego igiełki wbijały się w każdy fragment mojego ciała, nie pozostawiając złudzeń. Czułam, jakby coś rozrywało mnie od środka. Dwie sprzeczne siły walczyły ze sobą, ale żadne nie potrafiło przejąć kontroli. Ja sama stanowiłam dla nich tylko miejsce ostatecznego pojedynku. Zmieniałam się w wilka, ale postać ta była zbyt niestabilna, więc stawałam się człowiekiem. Umierałam. Nie, nie umierałam. Chciałam tego, lecz śmierć uparcie nie chciała przyjść.
- Cole? - szepnęłam, gdy usłyszałam dźwięk otwieranych drzwi. Nie mogłam zmusić się do otwarcia oczu.
- Błąd. Jego tu nie ma. Zgaduj dalej, skarbie - oznajmij nieznajomy głos, a ja zachłysnęłam się powietrzem i ponownie wskoczyłam w skórę wilka.

Will

     Julie od kilku dni zachowywała się dziwnie. Bardzo dziwnie. W nocy dręczyły ją koszmary, a w dzień kręciła się po mieszkaniu bez większego celu, co chwilę zerkając na wyświetlacz swojego telefonu. Nie rozumiałem tego, a i ona nie chciała dostarczyć mi wyjaśnień. Gdy próbowałem dowiedzieć się czegoś więcej, ona tylko mruczała coś niewyraźnie pod nosem o problemach ojca. W to akurat mogłem uwierzyć. Jej kochany tatuś był człowiekiem biznesu, zaplątanym w niejasne interesy. Nie interesował się wychowaniem jedynaczki, ale gdy tylko wpadał w kłopoty, wciągał w nie całą rodzinę. Julie nie potrafiła się od niego odsunąć i zamartwiała się, według mnie, zupełnie niepotrzebnie. Nie podobało mi się to, ale nie mogłem nic zrobić.
- Odłóż ten telefon i chodź coś zjeść - zawołałem, wychylając się na chwilę z kuchni, podczas gdy ona siedziała na kanapie w salonie, błądząc myślami po nieznanych mi rejonach. Zerknęła na mnie, natomiast komórka na jej kolanach zapiszczał, informując o nowej wiadomości. Dziewczyna natychmiast ją odczytała, a na jej twarzy pojawił się dziwny grymas. Wyglądała na przerażoną, ale szybko się opanowała i uśmiechnęła do mnie promiennie.
- Zaraz przyjdę - obiecała, wystukując szybko odpowiedź. I faktycznie przyszła. Udawała, że wszystko jest w porządku. Próbowała wpędzić mnie w paranoję. Grzecznie sięgnęła po talerz, nałożyła niewielką porcję przygotowanego posiłku i ruszyła w stronę stołu. Była zaledwie w połowie drogi, gdy coś się zmieniło. Wyuczony uśmiech znikł z twarzy dziewczyny tak szybko jak się pojawił, oczy zaszły mgłą, pot skropił czoło, a talerz wyleciał jej z rąk i wylądował na podłodze. W ślad za nim udała się Julie. Zachwiała się i upadła, trzęsąc się w niekontrolowany sposób. Nie zdążyłem uchronić ją przed uderzeniem w ziemię.
- Julie! Juliette, popatrz na mnie! Obudź się! - błagałem, szarpiąc ją za ramię. Ona nie reagowała. Patrzyła na mnie pustym wzrokiem, jakby była świadkiem całkiem innych wydarzeń. Przypomniała mi się któraś z poprzednich nocy, gdy zachowywała się podobnie. Wtedy uznałem to za zwykły koszmar. Teraz zrozumiałem, że działo się coś złego, a ta świadomość w niczym mi nie mogła pomóc. Nie miałem pojęcia, co robić. Podbiegłem do szafki, na której zostawiła telefon, aby zadzwonić po pomoc, ale jak na złość słaba bateria zapiszczała i wyświetlacz zgasł. Powoli wpadałem w panikę, próbując odnaleźć swoja własną komórkę. Gdy wreszcie ją znalazłem, podbiegłem do Julie, patrząc na jej umęczoną twarz i próbując jednocześnie wykręcić numer pogotowia. Nie byłem pewien czy to pomoże, ale nic więcej nie mogłem zrobić. Tymczasem dziewczyna zadrżała jeszcze raz, a potem zamrugała i po chwili wszystko minęło.
- Cole... - szepnęła niewyraźnie, lecz z przestrachem. Powoli usiadła i rozejrzała się po kuchni, marszcząc czoło w zamyśleniu. Próbowała zebrać myśli, ale nie wychodziło jej to najlepiej. - Co się stało?
- Sam chciałbym to wiedzieć. Myślę, że powinnaś iść do lekarza - oznajmiłem, ze złością odrzucając połączenie. Człowiek zdążyłby już ze trzy razy umrzeć i zmartwychwstać, zanim ktoś w szpitalu zdecydowałby się odebrać ten telefon. - Co z Cole'm? - zapytałem już spokojniej.
- Nie wiem - potrząsnęła głową, nic nie rozumiejąc - A pojawiły się jakieś nowe informacje?
- Przez chwilę wydawało mi się, że go wołasz - odpowiedziałem, a w jej oczach błysnęło zrozumienie i strach. Próbowała to zatuszować, odpowiadając, że musiało mi się zdawać. Jednak ja widziałem. Chwilowo się z nią zgodziłem, ale zamierzałem uważnie ją obserwować. Zwłaszcza, gdy obwieściła, że zamierza wyjść po kolacji.

Tom

     Trafiłem w dziwne miejsce. Labirynt korytarzy, którym podróżowaliśmy zdawał się ciągnąć w nieskończoność, a co krok napotykaliśmy na drzwi. Było ich tu całe mnóstwo, ale nie zatrzymaliśmy się przed żadnymi. Mężczyzna prowadził mnie w ciszy, nie odpowiadając na żadne z moich pytań. Jego nieziemski spokój powoli zaczynał działać mi na nerwy. Dodatkowo męczące przeczucie jasno dawało mi znać, że to wszystko ma coś wspólnego z Cole'm. Chyba tylko dlatego z nimi poszedłem, nie stawiając żadnych oporów. Mogli zaprowadzić mnie prosto do brata i choć jeden problem w ten sposób zostałby rozwiązany. Następne już się piętrzyły, ale wolałem się nad tym teraz nie zastanawiać.
     W końcu stanęliśmy i stwierdziłem, że znajdujemy się w lesie. Czyżbyśmy wcale z niego nie wyszli? Ale przecież wchodziliśmy do jakiegoś budynku. Po co to wszystko? Spojrzałem na mężczyznę pytająco, ale on tylko wzruszył ramionami. Nie był dużo starszy ode mnie, ale jego intencje były dla mnie niezrozumiałe.
- Gdzie jesteśmy? Kim jesteś? I gdzie jest mój brat? Wiem, że to wasza sprawka! - spróbowałem ponownie. On nakazał mi milczeć. Czekaliśmy i choć nie wiedziałem na co, ogarnął mnie lęk. Sięgały po mnie wątpliwości. Czułem, że nic dobrego z tego nie wyniknie i samodzielna wyprawa ratunkowa była najgłupszą rzeczą jaką zrobiłem w życiu. Modliłem się, aby tylko nie była tą ostatnią.
- Szef niedługo tu dotrze - powiedział krótko. - Radzę ci stulić dziób i nie wychylać się za bardzo. Jemu nie zależy na twoim życiu, więc nie będzie miał skrupułów, aby cię go pozbawić.
     Skinąłem głową, a po kilku długich minutach w oddali zajaśniały światła samochodowych reflektorów, zapowiadając przybycie tego, na kogo wciąż czekaliśmy





     Eh, taki wymęczony ten rozdział, bo chociaż wiem, co chcę pisać, ubranie tego w słowa sprawia mi ostatnio wielką trudność. Wszystko zwalam na te piekielne upały, od których aż człowiekowi myśleć się nie chce i po cichu liczę, że niedługo coś się w pogodzie zmieni. W każdym razie teraz akcja nabierze tempa, bo do końca zostały mi jeszcze jakieś trzy rozdziały. Na dniach planuję rozpocząć też coś nowego. Może kogoś zainteresuje ;-)