Rozdział 25

Eris

     Jak mogłam się tak bardzo pomylić? Jak mogłam chociaż pomyśleć, że zdołam mu pomóc? On przepadł! Zatracił resztki człowieczeństwa, które widziałam wcześniej w jego oczach. A może wcale ich tam nie było? Może to tylko chwilowe złudzenie? Trzeba było go zostawić i wziąć nogi za pas, kiedy jeszcze mogłam to zrobić! Zrobiłby sobie krzywdę? A niech robi! Czułam złość spowodowaną własną naiwnością. Buzowała w moich żyłach, a im bardziej dałam ponieść się emocjom, tym agresywniejszy stawał się Cole. Tak jakbyśmy stanowili jedną, współzależną całość. Chłopak krążył po pokoju, kłócąc się sam ze sobą i przewracając krzesełka. Nie, już mnie nie przerażał. Irytował. Głosik w głowie znowu się odzywał, znowu doradzał i kombinował. Próbował pokierować mną tak, aby być górą. Przez krótki moment nawet chciałam mu na to pozwolić. Potem przyszło otrzeźwienie i zastanowienie. Bo co ja tak naprawdę wyprawiałam? Siedziałam na kanapie w nieznanym mi pomieszczeniu, zdana na łaskę i niełaskę psychopaty. Nawet nie próbowałam uciec, jakby właśnie taka postać rzeczy mi najbardziej odpowiadała.
- Posłuchaj - szepnęłam przez zaciśnięte zęby. Nie chciałam na niego krzyczeć, nie chciałam płakać ani błagać o pomoc. Pragnęłam po prostu obudzić się z tego dziwacznego snu i wrócić do swojego starego życia. Może nie było ono najlepsze, ale przynajmniej przewidywalne. Wiedziałam, czego się w nim spodziewać. Tutaj nie miałam takiej pewności. - Ci ludzie cię skrzywdzili, zrobili z ciebie jakąś durną marionetkę, a ty dalej chcesz im pomagać? Jesteś idiotą, że tego nie widzisz!
     Chłopak zatrzymał się w półkroku i spojrzał na mnie tymi swoimi niesamowicie niebieskimi oczami, w których kotłowało się tyle różnych emocji. Nie zrobił żadnego ruchu, a i tak zabolało. Silny mentalny atak, od którego zrobiło mi się słabo. Świat przede mną zawirował i ściemniał. Krzyczałam? Bardzo możliwe, bo czułam jakby coś rozrywało mnie od środka. Kawałek po kawałeczku. Konsekwentnie. Minęło trochę czasu, zanim ból definitywnie minął. Gdy to się stało, spojrzałam na chłopaka załzawionymi oczami. Pragnęłam tylko, żeby zrozumiał jak bardzo nim gardziłam w tym momencie. Nie chciałam jednak, aby widział, że to on spowodował te łzy. Na szczęście stał do mnie tyłem i wyglądał przez okno. Sprawiał wrażenie jakby zupełnie stracił mną zainteresowanie, jakby zapomniał o mojej obecności. Bił się z własnymi myślami. Zdarzało się mu to coraz częściej. Powinnam mu współczuć? W tamtej chwili nie potrafiłam się na to zdobyć.
     Podciągnęłam kolana pod brodę, kuląc się w sobie. Złość ulotniła się bez śladu, pozostawiając po sobie tylko rezygnację. Tak bardzo chciałabym zniknąć lub chociaż zapomnieć. Stać się niewidzialna, uwolnić od natłoku bolesnych myśli. Cholera, czemu to było takie trudne do osiągnięcia? Dlaczego nie było przy mnie nikogo bliskiego? Gdzie moi rodzice, babcia, Jeremy, James i pozostali? Przecież tak bardzo ich wszystkich potrzebowałam!
     Zostawili cię. Przecież mówiłam ci, że nikomu na tobie już nie zależy - zakpił głosik w mojej głowie. To zabolało, ale chyba byłam już do tego przyzwyczajona, bo nie dałam tego po sobie poznać. Nie został we mnie nawet maleńki fragment ciała, który nie doświadczyłby bólu, nieważne czy to fizycznego czy psychicznego.
     Cole w końcu podszedł do kanapy i ponownie opadł na nią, ciężko wzdychając. Nawet nie zdawał sobie sprawy jakie cierpienie na mnie zsyła. Był wykończony. Ja też, ale nie mogłam tracić czujności. Nie przy nim. Teraz wydawał się spokojny, a w następnej minucie mógł wybuchnąć bez ostrzeżenia. Jego zachowanie wciąż stanowiło dla mnie jedną niewiadomą.
- Przepraszam - rzucił, ale wciąż nie patrzył się w moją stronę. To było szczere czy miało tylko mnie zmylić? Nie odpowiedziałam. Udawałam, że nie słyszę i ciaśniej objęłam się ramionami, a moim ciałem wstrząsnął dreszcz. Nie chciałam z nim rozmawiać, nie chciałam mieć z nim absolutnie nic wspólnego. Łzy znowu popłynęły mi po policzkach, ale tym razem nawet nie starałam się ich ukryć. Niech patrzy, to jego wina!
- Przepraszam, nie słyszałaś?! - Usłyszałam skrzypienie sprężyn, gdy on znowu zerwał się z miejsca. Chciał mnie uderzyć? Proszę bardzo, miał wolną drogę. Nie interesowało mnie, co się ze mną stanie. Już nic nie miało sensu. Ukryłam twarz w dłoniach, próbując stłumić szloch. Jak nigdy wcześniej, pragnęłam, aby rodzice byli tuż obok i schowali mnie w swoich objęciach, ochronili przed całym złem.
- Eris... - szepnął cicho, miękko, jak nie on. Do tej pory zawsze krzyczał. Szept absolutnie do niego nie pasował, a jednocześnie nie wyobrażałam sobie, aby jeszcze kiedykolwiek przemówił do mnie innym tonem. Podniosłam głowę, żeby upewnić się, że dalej jesteśmy sami. Cole kucał tuż przede mną, a w jego oczach widziałam tylko bezgraniczny smutek, wielkie poczucie winy. Kolejna gra? Nie, nikt nie potrafiłby tak dobrze kłamać. - Nie chciałem tego.
     Co mi po jego przeprosinach? Gdyby mnie zabił i potem przeprosił na nic by się to zdało. Przecież wciąż mógł to zrobić. Jednak nie miałam już siły, aby się na niego gniewać. Coś się we mnie zmieniło. W nim również. Byłam tym faktem przerażona, ale nic nie mogłam na to poradzić.
     Chłopak usiadł tuż koło mnie. Niemal dotykał swoim ramieniem mojego. Nigdy nie był tak blisko, przedtem trzymał się na uboczu. Gdyby zbliżył się wcześniej, natychmiast bym się odsunęła. Teraz było mi to obojętne. Sama jego obecność była jak trucizna i to nieważne jak daleko się znajdował. Westchnął, a jego oddech załaskotał mnie w szyję. Czułam na sobie jego uważne spojrzenie, jakby starał się wyryć w pamięci mój obraz. Po co mu to? A zresztą niech robi co chce. Coś ścisnęło mnie w gardle.
- Po prostu nie mam wyboru. Nie jestem zdolny do buntu. Jedynie przy tobie wydaje mi się, że jest inaczej. Czasami. I potem niespodziewanie wszystko wraca. Muszę cię im oddać, nie mogę... - Głos mu się załamał. Pokręcił tylko głową. - Może jak to zrobię, oni pozwolą mi odejść.
     Prychnęłam i spojrzałam mu w oczy. Intensywnie niebieskie, ciemne. Oczy, w których można było się utopić. Nie, nie tym razem. Bo czy on naprawdę słyszał sam siebie? Wierzył w to wszystko? Niewiele wiedziałam o ludziach, którzy go wysłali, ale nawet bez tej wiedzy czułam, że już nigdy nie pozwolą mu odejść. Gdy wykona to zadanie, będą kolejne. Jeżeli spisze się dobrze, czeka go nagroda i kolejne misje do wykonania. To oczywiste.
- To oddaj, na co czekasz? - rzuciłam prowokacyjnie. Chciałam, aby wyszło to gniewnie, ale byłam za słaba. Oczy same się zamykały, umysł powoli tracił trzeźwość myślenia w skutek długotrwałego braku snu. Nie chciałam walczyć i tak wszystko zależało od niego. Dobrze o tym wiedział. - Jesteś ode mnie silniejszy, więc nie dam ci rady. Założę się, że twój szef będzie zachwycony.
- Nie chcę, żeby tak było.
- Nie zauważyłeś jeszcze? To nie jest kraina zabawek, gdzie możesz wszystko zmienić. Tu nie ma księgi skarg i zażaleń. To życie, kolego. Nic nie możemy z tym zrobić. - Uśmiechnęłam się gorzko. Jego słowa zabrzmiały tak strasznie naiwnie, niemal dziecinnie! Czy on nie widział w jakich czasach żyjemy? Tutaj każdy człowiek patrzy na innego wilkiem. Postępuje tak, aby to jemu było dobrze. Dobro innych jest na drugim planie.
     Zadrżałam. W domu nie działało ogrzewanie, więc chłód z dworu powoli przenikał do środka. Jako wilk odczuwałam to bardziej, wciąż mi to pozostało, choć w tym roku przemiana nie nastąpiła. Było mi potwornie zimno, a Cole to wyłapał. Mimo wszystko był spostrzegawczym obserwatorem. Rozejrzał się po pokoju, ale wyraźnie nie znalazł niczego czym mógłby mnie uchronić przed zmarznięciem, bo wymruczał coś niewyraźnie pod nosem.
- Zimno tu - mruknął, lekceważąc moje poprzednie słowa. Przytaknęłam ruchem głowy, niepewna brzmienia własnego głosu. - To tylko kolejny powód, dla którego powinienem cię skąd zabrać.
- Wolę stać się soplem lodu - odparłam, tłumiąc ziewnięcie.
- Śpij. Jesteś zmęczona - rzucił, uważnie mnie obserwując. Pokręciłam głową. Jasne, żebyś mógł mnie stąd wynieść bez nawet najmniejszej szamotaniny, pomyślałam.
- To rozkaz? - Uśmiechnął się smutno. Czy kiedykolwiek dopuszczał do siebie jakieś inne uczucia?
- Raczej sugestia - poprawił mnie. - Obiecuję, że gdy się obudzisz nadal tu będziemy. Muszę przemyśleć kilka rzeczy, zanim zdecyduję się na powrót. A zdecyduję, możesz być o tym pewna.
- Po co to wszystko? - Chłopak się zmieszał. Nic dziwnego. Nawet ślepy zauważyłby jego starania, aby wszystko jak najbardziej przedłużyć.
- Nie chcę już niczego żałować.
- A czego żałujesz, Cole?
- Zbyt wielu rzeczy.
- To nie ma sensu - wymamrotałam. Senność znacznie się nasiliła i byłam niemal pewna, że to jego sprawka. - Nie próbuj ze mną tych swoich sztuczek.
     On tylko się uśmiechnął. Tym samym uśmiechem pozbawionym choćby odrobiny radości. Jego dłoń pogładziła mnie po policzku, ale ledwo to zarejestrowałam. Odpływałam. A on? Był za blisko, ale po raz pierwszy ta bliskość działała na mnie uspokajająco.

Cole

     Sterowała moimi emocjami. Teraz byłem już tego pewien. Tylko czemu nikt wcześniej mnie przed tym nie ostrzegł? Dlaczego nie zostałem poinformowany, jak łatwo można się przywiązać i zatracić samego siebie, pogubić we własnych uczuciach? No tak, przecież to był w końcu dar dziewczyny - mogła w mig wzniecić nienawiść w ludzkich sercach lub z tą samą szybkością nakazać poddaństwo. Właśnie to robiła ze mną. Gniew pojawiał się znikąd, nie pozwalał mi usiedzieć na miejscu i zmuszał do rzeczy, których nie chciałem robić. Zdawało mi się jednak, że mam nad nim jakąś znikomą kontrolę. Złudzenie zniknęło, gdy zaatakowałem dziewczynę. Niechcący. Po prostu odezwała się w nieodpowiednim momencie, burząc mój spokój. Niemal natychmiast tego pożałowałem, ale nie mogłem cofnąć czasu. Starałem się ją przeprosić, lecz ona tego nie oczekiwała. Bała się mnie. Widziałem strach i rezygnację tak wyraźnie wypisane na jej twarzy. Wcale tego nie chciałem. Miałem mętlik w głowie, a tylko jedna myśl wydawała się być czysta, nieoblepiona pajęczynami ciemności. Nie mogłem pozwolić, aby ktokolwiek jeszcze przeze mnie ucierpiał. Zrozumiałem, że zaprowadzając dziewczynę do Barnesa, skrzywdziłbym ją. Dlatego postanowiłem tego nie robić. Nie byłem do tego zdolny. Nie umiałem się też zbuntować - rzucić wszystko, uciec. Musiałem wrócić do bazy, ale bez niej.
     Ona jeszcze tego nie rozumiała. Nie widziała, że robię wszystko, aby jej pomóc. Wciąż się broniła. A ja? Czemu nie mogłem jej tak po prostu zostawić, kiedy usnęła? Wróciłbym do Barnesa i wytłumaczyłbym, że nie udało mi się jej znaleźć. Tylko czy to by pomogło? Może mężczyzna wysłałby za Eris kogoś innego? Conor nie miałby skrupułów.
     Nie wiedziałem, co robić. Już w przedbiegach odrzuciłem pomysł, który zakwitł w mojej głowie poprzedniego dnia. Otwarty sprzeciw? Razem z dziewczyną mogłoby się to udać. Udalibyśmy się razem do Barnesa. Ona by go otumaniła. Umiała to zrobić, a ja... Właśnie, co? Zabiłbym go? Jasne. A jednak wizja broni leżącej na dnie torby, którą wcisnął mi na drogę Conor, była kusząca i powracała jak natrętna mucha. Nie! Co się ze mną działo? Nie mogłem zabić człowieka!
Możesz, ale nie chcesz, bo jesteś mięczakiem. Biedny chłopiec, który pogubił się w swoim nędznym życiu. Ba, w jego namiastce!
     Potrząsnąłem głową, jakby to mogło mi pomóc w pozbyciu się okropnych myśli i spojrzałem na dziewczynę. To ona była przyczyną wszystkich moich problemów. Powinienem ją znienawidzić, ale nie potrafiłem. Utwierdzał mnie w tym sam jej widok. Jej ciemne włosy rozsypane na kanapie, drobne ciało skulone przed chłodem, delikatne rysy twarzy, pełne usta, gęste rzęsy, równomierny oddech. Ona też nie miała łatwego życia. Myśl ta uderzyła we mnie niespodziewanie. Nie wiedziałem o niej zbyt wiele, ale cierpienie kryło się w zielonych oczach. Widziałem je ilekroć na mnie patrzyła.
     Nagle Eris poruszyła się niespokojnie i zamrugała gwałtownie oczami, budząc się ze snu. Nasze spojrzenia skrzyżowały się na jeden, krótki moment, a ja poczułem w gardle niewidzialną gulę, która utrudniała mi oddychanie.
- Gdzie jesteśmy? - spytała cicho, a kiedy upewniła się, że dalej w tym samym domu, na jej twarzy pojawił się wyraz niedowierzania. - Dotrzymałeś słowa.
- Obiecałem - odparłem, uśmiechając się krzywo. Boże, czemu ona tak na mnie działała? Czemu odbierała resztki zdrowego rozsądku? Dziewczyna spojrzała na mnie jeszcze raz, bardzo uważnie i chyba właśnie wtedy znalazłem prawidłową odpowiedź. Zorientowałem się, że to nie niechęć zrobienia komuś krzywdy kierowała mną, gdy podejmowałem ostateczną decyzję. Tak naprawdę to była jej sprawka. Zrozumiałem, że przepadłem. Ostatecznie i nieodwołalnie. Wbrew wszystkiemu pocałowałem ją.

Tom

- To czemu nic nie robisz, żeby go uwolnić?! Trzeba zadzwonić na policję! - Krążyłem po pokoju z prędkością małego tornada. Ojciec siedział na kanapie i śledził moje poczynania znudzonym wzrokiem. Jak mógł być tak spokojny?!
- Tom, uspokój się - polecił spokojnym tonem. Tak, bardzo mnie wkurzał. Czy on naprawdę nie rozumiał powagi sytuacji? Nie wiedział, że im prędzej zaczniemy działać, tym szybciej Cole wróci do domu? - To nic nie da. Zwykli ludzie nam nie pomogą. Musimy rozwiązać to sami.
- Sami? Sami?! - przedrzeźniałem go. - A może najlepiej, żeby Cole sam się uwolnił, co?! Tobie by to pasowało! Bo co robiłeś przez te wszystkie lata? Ukrywałeś się jak jakiś szczur, czekając, aż samo się wszystko rozwiąże. I widzisz? Nic się samo nie rozwiązało! Twoja żona nie żyje, a młodszy syn jest zdany na łaskę jej morderców. Przyznaj się, ile masz jeszcze ludzi na swoim sumieniu? Nie uwierzę, że tylko mamę!
     Widziałem jego zbolałą minę, ale to już na mnie nie działało. Przez swoje zachowanie uświadomił mi, że mama nie jest pierwszą osobą, która przez niego zginęła. Nie mogłem pozwolić, aby i Cole dołączył do tej grupy. Szybko jednak zrozumiałem, że ojciec nie zamierza nawet kiwnąć palcem. Sam musiałem uwolnić brata. Podbiegłem do wieszaka, chwyciłem pierwszą z brzegu kurtkę i wybiegłem w ciemność nocy. Nie interesowały mnie jego nawoływania. On już podjął swoją decyzję. Ja również.
     Stwierdzenie, że nie zachowałem się zbyt rozsądnie przyszło bardzo szybko. Przecież nawet nie wiedziałem czego szukać. Nie dowiedziałem się od ojca nic więcej, niż to, że Cole trafił w łapy jakichś maniakalnych ludzi, dla których ojciec kiedyś pracował. Ale nie znałem żadnych szczegółów. Kroczyłem leśną drogą, złorzecząc w duchu. Dalej znajdowałem się w tym samym punkcie. Nie przesunąłem się nawet o centymetr w swoich  pieprzonych poszukiwaniach.
     Po godzinie stwierdziłem, że muszę zawrócić do domu po więcej informacji. Miałem tylko nadzieję, że ojciec dalej tam jest. Nie oczekiwałem jego bezpośredniej pomocy. Chciałem, aby tylko powiedział, gdzie jest Cole. Odwróciłem się na pięcie i zamarłem. Przede mną w ciemności błyszczały żółte ślepia wilka.
     Szary basior zjeżył sierść na karku, wyszczerzył kły, a z jego gardła wydobył się cichy warkot. Powoli, krok za krokiem, przesuwał się w moją stronę. Był wściekły, choć nie rozumiałem powodu, dla którego miałby się zachować w tak agresywny sposób. Chyba, że wtargnąłem na jego terytorium. Cofnąłem się o krok, rozmyślając jak mógłbym uciec przed rozzłoszczoną bestią. Wydawało mi się, że sytuacja jest beznadziejna i właśnie wtedy usłyszałem za sobą ludzkie kroki, a potem huk wystrzału. Wilk odskoczył na bok, zanim dosięgła go kula. Jeszcze raz zawarczał, podwinął ogon i ostatecznie uciekł między drzewa.
- Davis? - Zerknąłem przez ramię, aby zobaczyć swojego wybawcę i niepewnie skinąłem głową. - Pójdziesz z nami.




No to ten tego... Chyba pierwszy raz nie wiem od czego zacząć. Chociaż nie - wiem! Dziękuję Kornelii za przecudny szablon, który dla mnie wykonała. Wygląda jakbyś mi czytała w myślach! Ej, i to nie pierwszy raz! Ale o tym to sobie tam kiedyś indziej pogadamy. Ty mi teraz powiedz jak ja mam zakończyć to opowiadanie, skoro na blogu zawitał tak cudny wystrój? Niemniej dziękuję, dziękuję i jeszcze raz dziękuję. Masz prawdziwy talent do grafiki i wyszukiwania cytatów xD
Co do samej treści... Nie mam pojęcia czemu to się tak pokierowało, bo miało wyjść coś zupełnie innego, ale co tam. I tak mi się podoba. To znaczy postaci mi oszalały i zaczęły żyć własnym życiem, ale poza tym wszyscy zdrowi :) Mam nadzieję, że wam się spodoba, a przynajmniej tym marudom co to zrzędziły o wątek miłosny. Widzicie? Zrobię dla was wszystko ^^