Rozdział 24

Cole

    Co ja wyprawiałem? Co ja do diabła wyprawiałem?! Powinienem zadzwonić po Conora, gdy tylko odnalazłem dziewczynę w lesie. Ucieszyłby się, że dokonałem tego tak szybko. Zadanie zostałoby wykonane, mógłbym odebrać zasłużoną nagrodę. Tymczasem wcale nie miałem na to ochoty. Najmniejszej. Wbrew wszystkiemu zabrałem ją ze sobą, włamałem się do jednego z pobliskich domów, które wciąż czekały na swoich nowych właścicieli, ułożyłem ją na kanapie, okryłem ciepłym kocem i nie miałem zielonego pojęcia, co począć dalej. Nie taki był plan. Czemu to wszystko na siłę przeciągałem? Co chciałem tym osiągnąć? Czułem, że wariuję i pogrążam się coraz bardziej. Przestałem nad sobą panować, nawet racjonalne myślenie przychodziło mi z coraz większym trudem. Słowa opuszczały moje usta, nie czekając na przyzwolenie. A przecież byłem normalny. Kiedyś. Dziewczyna wcale nie rozwiała moich obaw. Gdy tylko się ocknęła była przerażona, a mi... Mi się to cholernie podobało. Chciałem, aby się bała. Szaleństwo. Czułem dziwną satysfakcję, obserwując jak trzęsie się ze strachu, niepewnie zerka na mnie i w stronę drzwi. Wiedziałem, że pragnie uciec, a na to pozwolić jej nie mogłem. Wpakowałbym się przez to w jeszcze większe bagno, niż do tej pory.

    Przysiadłem obok niej, a ona odskoczyła jak oparzona. Okrutny uśmiech sam pojawił się na moich ustach. Widziałem jak drży i usilnie poszukuje wyjścia z całej tej sytuacji. Zabawne, w moich snach to zawsze ona pełniła rolę drapieżnika. Pojawiała się raz po raz pod postacią białej wilczycy, wyduszając ze mnie ostatnie tchnienie. Teraz była bezbronną ofiarą, która toczyła walkę sama ze sobą. Jej oczy ją zdradzały. Ciemność czaiła się w nich, gotowa zaatakować, gdyby tylko dziewczyna straciła wolę walki. Byłem świadkiem takiego ataku w lesie. Obserwowałem z uwagą, jak jej jasne, zielone tęczówki ciemnieją i przybierają barwę węgla. Trwało to tylko chwilę, bo moje pojawienie się ją zdekoncentrowało, a raczej zmyliło moc drzemiącą w tym niepozornym ciałku. Dało dziewczynie szansę  na wygranie pojedynku.  Bez tego by sobie pewnie nie poradziła. Barnes miał rację. Ona była naprawdę potężna. Inaczej, była przykrywką dla stworzenia o potężnych zdolnościach, które nieposkromione lub niepokierowane w odpowiedni sposób może nawet zniszczyć obecny świat. Mężczyzna dostrzegał w niej tylko tą drugą stronę. A ja? Co ja w niej widziałem? Tak, to było dobre pytanie, które pochłonęło mnie bez reszty. Może zabierając ją z lasu działałem podświadomie, tak naprawdę pragnąc wykorzystać jej umiejętności na własną korzyść? Przecież byłbym niezniszczalny, gdybym tylko przejął nad nią kontrolę. To była kusząca opcja, ale chyba nie do końca poprawna. Czułem, że to nie o to w tym wszystkim chodzi. Moje wahanie nie zostało spowodowane chęcią władzy. Ona może i ważna, dla mnie nie miała większego znaczenia. Nie, kiedy mogłem znowu choć przez krótką chwilę samodzielnie myśleć. Bo innym razem cichy, nieproszony głosik w mojej głowie podpowiadał mi, że jest jednak ona priorytetem. Teraz tak nie uważałem. Czego więc zatem pragnąłem? Co zamierzałem? 

     Bardziej zobaczyłem, niż poczułem własną dłoń unoszącą się w górę i palce chwytające delikatnie zbłąkany kosmyk ciemnych włosów dziewczyny i układające go na właściwe miejsce. Były takie delikatne, takie aksamitne... Nie myślałem, ale nikt też nie narzucał mi swoich myśli. Byłem wolny i mogłem robić, co chciałem. Czemu zrobiłem akurat to? Spojrzała na mnie z niedowierzaniem, a w jej  oczach zamigotało pytanie. Nie umiałem jej na nie odpowiedzieć. Cholera, co się ze mną działo? 

     Zerwałem się na równe nogi i wypadłem z pokoju, zatrzaskując za sobą drzwi. Serce nagle zaczęło bić znacznie mocniej, a krew szumiała w uszach. Czułem się źle. Naprawdę źle. Tak jakby nieznana choroba niespodziewanie ogarnęła cały mój organizm, a jej zapalnikiem była ta niepozorna dziewczyna. Nogi odmówiły mi posłuszeństwa, więc musiałem przysiąść przy ścianie. Zamknąłem oczy i natychmiast je otworzyłem, bo w ciemności przed sobą widziałem tylko jej twarz. Drobne rysy, różane usta, duże oczy o barwie lasu deszczowego, otoczone wachlarzem ciemnych rzęs. Nigdy tak nie było, nigdy nie doświadczyłem podobnego uczucia. A przecież miałem kontakt z innymi ludźmi. Pensy była sympatyczna, dużo mi pomagała, lecz banalnie łatwo było ją zranić i odtrącić. Jej siostra również chciała dobrze, ale bezpodstawne znienawidzenie jej stanowiło błahostkę. Enyo? Ona była intrygująca. Podobała mi się, nawet popisywałem się przed nią, aby zwrócić jej uwagę na siebie, ale to nie mogło się równać z tym, co teraz działo się w mojej głowie. To było nieprawdopodobne. Moje usta na nowo ułożyły się w uśmiech, a z gardła wydobył się szaleńczy śmiech. Czy na pewno należał do mnie? Bo dźwięk ten mnie przerażał, przeszywał do głębi. Musiałem się upewnić. Przygryzłem zaciśniętą pięść, aby go stłumić, po czym niezdarnie podniosłem się do pozycji stojącej i ruszyłem przed siebie korytarzem. Odbijałem się od ściany do ściany, nie mogąc złapać równowagi, aż w końcu dotarłem do łazienki. Wpadłem do środka, rozpaczliwie chwytając się umywalki, aby znowu nie wylądować na podłodze. Spojrzałem w lustro i zamarłem. To nie mogłem być ja. Przecież przed sobą widziałem czubka, który urwał się z psychiatryka. Szaleństwo w jego oczach było przerażające. Może i miał moją twarz, moje oczy, ale strasznie zniekształcone. Jakby ktoś dla żartu postawił mnie przed krzywym zwierciadłem w cyrku i wmawiał, że to właśnie prawdziwe lustro. Musiałem to z siebie zmyć. Gwałtownym ruchem odkręciłem kran, a gdy wreszcie popłynęła z niego lodowata woda, nabierałem ją garściami i wcierałem w skórę. Potem na nowo spojrzałem w lustro, a on tam dalej był. Woda z mokrych włosów spływała po jego twarzy, moczyła ubranie. Wcale mu to nie przeszkadzało, on dalej się uśmiechał, jakby z siebie bardzo dumny. Naśladował mnie, kpił ze mnie? Musiałem się go pozbyć! Zamachnąłem się i wymierzyłem mu cios zaciśniętą pięścią. Jego postać zamigotała, a potem rozdzieliła się na kilka części. Teraz było ich więcej. Osiem typków znowu na mnie patrzyło, zanosząc się śmiechem. Zamachnąłem się znowu i znowu. Oni musieli przestać istnieć. Coś ciepłego i zarazem lepkiego spływało po mojej skórze, ale nie przejmowałem się tym. Liczyło się, że oni maleją, że krwawią! Każdy z osobno oblany był czerwoną cieczą. 

     Chciałem uderzyć jeszcze raz, ale coś mi to uniemożliwiło. Ktoś przytrzymał moją rękę przed oddaniem ostatecznego ciosu. Na nowo zagotowałem się ze złości. Odwróciłem się na pięcie, zamierzając ukarać tego, kto ośmielił się mi przeszkodzić i zobaczyłem ją, a wtedy wszelkie negatywne uczucia natychmiast wyparowały. Poczułem się niesamowicie spokojny, jakby ktoś wyciągnął ze mnie całe zło lub przełączył odpowiedni przełącznik. 

- Przestań! Co ty wyprawiasz?! - krzyknęła autentycznie przerażona. Chwyciła mnie za dłoń i zbliżyła ją do mojej twarzy, abym mógł na nią spojrzeć. Cała była uwalana krwią. Moją? Czy ich? Z porozcinanych miejsc wciąż płynęły strużki czerwonej substancji.- Widzisz, co robisz? Dlaczego się kaleczysz? 

     Przygryzła wargę i natychmiast się odsunęła, jakby speszona tak nagłą bliskością. 

- To oni zaczęli... - bąknąłem, czując się całkiem zdezorientowany. Patrzyłem to na własną dłoń, to na umywalkę i rozbite lustro umazane tą samą barwą. Czy to naprawdę ja zrobiłem?

- Chodź - mruknęła, chwytając mnie za zdrową rękę. Podprowadziła do zlewu, odkręciła na nowo wodę i zaczęła opłukiwać nią poranione miejsca. Jak małemu dziecko. Potem obwiązała ją kawałkiem jakiegoś znalezionego materiału. Unikała mojego spojrzenia, zbyt skupiona na swoim zadaniu. Długo milczała, a ja nie widziałem powodu dla którego miałbym jej przeszkadzać. Po chwili westchnęła i schyliła się po największy, ocalały kawałek szkła. Najpierw sama na niego zerknęła, a potem zbliżyła go do mojej twarzy i czekała. Uważnie mi się przyglądała, a gdy nie doczekała się żadnej reakcji, uśmiechnęła się delikatnie. - Widzisz? To tylko twoje odbicie, nic więcej. A to moje. Jestem Eris, a ty jesteś...

- Cole - odpowiedziałem bez wahania. Przecież to było takie proste. Nagle wszystko wróciło. Wszelkie wspomnienia zaczęły układać się na swoje miejsca. Emocje powoli zaczęły się klarować. Wiedziałem już kim jestem i co mam zrobić, choć pewność ta była okropnie ulotna.  

Eris

     Kiedy wybiegł z pokoju miałam idealną okazję, aby uciec. Nawet już dotarłam do schodów, a stąd była prosta droga do wyjścia, ale nie potrafiłam tego zrobić. Coś mnie zatrzymało w pół drogi i wtedy usłyszałam huk, potem kolejny i kolejny. Nie mogłam zostawić go samego sobie, choć zostając pewnie narażałam się na niebezpieczeństwo. Może i był przerażający, ale sprawiał też wrażenie strasznie zagubionego. Jak ja sama. I choć czułam, że pewnie przyjdzie mi za to słono zapłacić, postanowiłam zawrócić. Pomogłam mu. Widziałam walkę jaką musiał stoczyć sam ze sobą, aby odpowiedzieć na proste pytanie, a potem utrzymać tą pochwyconą normalność. Nie mogłabym go odrzucić, gdy już dostrzegłam to cierpienie i nieme błaganie rysujące się w jego oczach. Zostałam z nim, uświadamiając sobie, że im dłużej do niego mówię, tym spokojniejszy się staje. Dlatego opowiadałam o rzeczach, które nie miały żadnego znaczenia, pomijając wszelkie tajemnice. W międzyczasie odkryłam w tym pożytek dla samej siebie, bo nawet siła, która się mną rządziła, zamilkła, jakby zasłuchana.
- Dlaczego to robisz? - Pytanie rzucone w przestrzeń. Nie miało konkretnego odbiorcy. Kierowałam je zarówno do chłopaka, jak i do samej siebie. Myślałam, że tym razem odnajdę na nie odpowiedź, a Cole  mnie zlekceważy. On jednak westchnął i poruszył się niespokojnie. Nie widziałam jego twarzy, bo skrywał ją mrok nocy. W ciemności ledwo dostrzegałam jakieś kontury, mimo że chłopak siedział tuż obok mnie. Ta bliskość powinna mnie odstraszać, ale tym razem wyjątkowo mi nie przeszkadzała.
- Nie wiem. Wcześniej wydawało mi się to po prostu właściwe - mruknął niewyraźnie. Kanapa zaskrzypiała cicho, gdy zmienił pozycję.
- A jak jest teraz? - dociekałam. Ucieszyłam się, że zaczął ze mną rozmawiać i miałam zamiar to pociągnąć tak długo, jak się dało, aby czegoś się o nim dowiedzieć.
- Inaczej. - Uśmiechnęłam się sama do siebie. Tak dobrze go rozumiałam. Zbyt wiele rzeczy w moim życiu przybrało inny, nieoczekiwany bieg.
- To co zrobimy? - Zamilkł. Milczał znacznie dłużej, niż mogłabym się tego spodziewać. A gdy myślałam, że już się nie odezwie, nagle pochylił się w moją stronę tak, że nasze twarze znalazły się blisko siebie. Widziałam w jego oczach niebezpieczne iskry, którymi cechowało się wcześniejsze szaleństwo. Wstrzymałam oddech, czekając na jego ruch.
- Przecież to proste - szepnął, uśmiechając się złowróżbnie. Chciałam się odsunąć, ale nie miałam żadnego pola manewru. Był zbyt blisko mnie, a tuż za mną znajdowała się ściana. - Mam cię zaprowadzić do pana Barnesa, więc właśnie to zrobimy. Pójdziemy tam.

Tom

- To są chyba jakieś jaja! - Deszcz zacinał z okrutną upartością już od około godziny i nie zapowiadało się, aby miał szybko przestać. Dodatkowo niebo raz po raz przecinały jasne błyskawice, a ogłuszające huki trzęsły domem. Nikt normalny w taką pogodę nie wyściubiłby nosa na zewnątrz, a mój ojciec oczywiście dalej tkwił przy podjeździe i uparcie wpatrywał się w okno salonu. Chciał wzbudzić we mnie poczucie winy? Jeżeli tak, to udało mu się. Mógł być z siebie dumny. Zresztą Will również. Osiągnął to do czego długo dążył, o co prosił mnie kilka godzin wcześniej. Jakbym nie miał już dostatecznie dużo problemów!
     Zarzuciłem na ramiona kurtkę i wybiegłem na dwór, prosto w ścianę deszczu. Chciałem to mieć już za sobą. Porozmawiać, a potem szybko zapomnieć i wrócić do swojego dawnego życia.
- Masz pięć minut - rzuciłem obojętnie, gdy ojciec wreszcie zwrócił na mnie swoją uwagę. Przystanąłem tuż przed werandą, zakładając ręce na piersi w obronnym geście. Nie chciałem, aby pomyślał, że już mnie kupił.
- Może wejdziemy do środka? - zaproponował mężczyzna. - Ta rozmowa powinna zostać tylko między nami.
     Zacisnąłem zęby i ustąpiłem mu miejsca, aby mógł wejść do domu. Gdy już to zrobił, natychmiast poczuł się jak u siebie. Zdjął przemoczony płaszcz i rzucił go na wypłowiałą pufę stojącą w kącie przedpokoju. Tak jak za dawnych lat, tak jakby późniejszych wydarzeń w ogóle nie było. Z trudem przełknąłem ślinę i odgoniłem złość. Postanowiłem, że za wszelką cenę zachowam spokój i nie dam się mu sprowokować. Skoro powiedziałem już a, to powinienem to kontynuować.
     Mężczyzna niespiesznie przeszedł do kuchni, nastawił wodę na herbatę, a gdy napój był już gotowy, wrócił do salonu i opadł na kanapę. Ja stanąłem przed nim, nie zamierzając sprawiać żadnych pozorów.
- Twój czas mija - przypomniałem, zerkając na zegarek wiszący na ścianie i przytupując nogą z niecierpliwością. Nie chciałem przebywać w jego towarzystwie dłużej, niż było to konieczne. On westchnął, odłożył kubek z parującym napojem na stół i zmierzył mnie uważnym spojrzeniem.
- Zmieniłeś się - rzucił w końcu po dłuższym milczeniu. - Nawet nie zdajesz sobie sprawy jak bardzo.
- To z całą pewnością nie twoja zasługa - prychnąłem z irytacją.
- Tom, daj spokój. Po co ta ironia? Przecież mówiłem ci, że miałem ważny powód, aby zachować się  właśnie w ten sposób. Chyba nie uwierzyłeś w tą gadkę, którą wam zaserwowałem, gdy odchodziłem? Naprawdę myślałeś, że mógłbym mieć dość któregokolwiek z was? Jesteście przecież moimi dziećmi. Nie wyparłbym się was, nawet gdybyście byli najgorsi na całym świecie.
- To po co to wszystko? - dociekałem.
- Aby was chronić - westchnął. - Nie sądziłem, że sprawy przybiorą taki obrót i moje działania na nic się nie zdadzą. Przez własny lekceważący stosunek zapomniałem, że oni zawsze osiągają, co chcą.
- Nie rozumiem - przyznałem, kręcąc głową. W końcu opadłem na fotel, postanawiając wysłuchać do końca tego, co ma mi do powiedzenia. - Jacy oni?
- Potwory. Moja przeszłość. Ludzie, którzy zamordowali twoją matkę, aby mnie ukarać. - Łzy zabłysły w jego oczach, a on nawet nie starał się ich ukryć. Ból był aż nazbyt widoczny na jego twarzy. Wyglądał potwornie, jak pokonany człowiek, który rezygnuje z walki oraz dalszego życia. Musiałem odwrócić wzrok. Skąd miałem wiedzieć czy to tylko nie jakaś sztuczka, która miała zamydlić mi oczy? A jednak jego słowa wydawały się być szczere. Zbyt długo nie potrafiłem go ignorować.
- Przecież to było samobójstwo - próbowałem oponować, ale kolejne spojrzenie, które posłał w moim kierunku natychmiast zamknęło mi usta.
- Nie bądź naiwny. Przecież to wszystko było tylko grą! Zwykłą zagrywką, która miała mnie złamać - zaszlochał. Płakał jak małe dziecko, a ja nie wiedziałem jak mu pomóc. Zrobiło mi się go naprawdę szkoda. - I wiesz co? To wszystko na nic! Tyle osób zginęło na darmo, bo oni i tak dopięli swego!
- Czyli? - spytałem, choć chyba znałem już odpowiedź na to pytanie i absolutnie nie chciałem przyjąć jej do wiadomości. Mimo to z niecierpliwością oczekiwałem na ciąg dalszy.
- Mają Cole'a.



No to przedstawiam wam kolejny rozdział i to nawet szybciej, niż myślałam. Trzeba wam jakoś wynagrodzić ten miesiąc przerwy ;) Co do rozdziału... Powoli zbliżamy się do punktu kulminacyjnego. Kto liczył na nagłe ozdrowienie Cole'a ten musi czuć się zawiedziony. Jeszcze trochę się poznęcam nad tymi moimi biednymi bohaterami. Rozmowa Toma z ojcem zbyt wiele wiadomości nie dostarczyła, ale to dopiero początek. Jej ciąg dalszy już w kolejnym rozdziale. Więc trochę cierpliwości ;)