Rozdział 23

Eris

     Walczyłam. Czułam, że to nie ma większego sensu, a jednak nie chciałam się poddać. Nie mogłam oddać własnego ciała bez żadnych prób oporu. Była to wyczerpująca, nierówna walka, a druga część mnie samej była dużo silniejsza. Nic dziwnego. To nie ona błądziła godzinami po lesie, targana lodowatym wietrzyskiem i rozpaczająca nad własną lekkomyślnością. Ona siedziała gdzieś głęboko we mnie i przyglądała się moim zmaganiom, zacierając ręce z uciechy. Kiedy myślałam, że już nie podołam temu zadaniu, że w końcu się poddam, nagle wszystko się zmieniło. Irytujący głosik w głowie, nakazujący wycofanie się - zamilkł, natomiast siła, która chciała przejąć nade mną kontrolę - zniknęła bez śladu jakby czymś spłoszona. Zdziwiona tym zjawiskiem powoli otworzyłam oczy, aby sprawdzić, co tak na nią zadziałało i dostrzegłam jego. Znajomego, ale równocześnie całkiem obcego chłopaka. Wydawało mi się, że kiedyś już go spotkałam. Dawno, w innym świecie czy zapomnianym życiu, które rozsypało się niczym lichy domek z kart za sprawą nagłego podmuchu wiatru. Wyglądał naprawdę fatalnie. Jakby ktoś znęcał się nad nim niewiadomą liczbę godzin. Zapadnięte policzki, ciemne sińce pod oczami, rozczochrane włosy, kilka siniaków i niezdrowa, ziemista cera - tyle wychwyciłam po jednym spojrzeniu. Obszarpane ubranie wisiało na nim jak na jakimś wieszaku. Mimo zima miał na sobie tylko zwykły podkoszulek i jeansy. Przed lodowatym wiatrem nie chroniła go żadna kurtka, a mimo to zachowywał się jakby wcale mu to nie przeszkadzało. Najgorsze w tym wszystkim było jego spojrzenie - wzrok wariata, całkiem ześwirowanego psychopaty. Ciemne, błękitne oczy świdrowały mnie na wylot, a na jego ustach zawitał perfidny uśmieszek. Nie, nie czułam jeszcze wtedy strachu. Nie przed nim. Głęboko wierzyłam, że pod tym wszystkim kryje się dobre serce, które nie da mu wyrządzić mi krzywdy. Dlatego chłopak nic dla mnie nie znaczył. Oczywiście, z niecierpliwością wyczekiwałam finału tego spotkania, ale byłam spokojna. A przynajmniej dopóki nie poczułam wielkiej, niepohamowanej radości na jego widok. To nie były moje uczucia. Nie pochodziły ode mnie. I właśnie to wywołało dopiero przypływ prawdziwej paniki. Nagle zapragnęłam, aby się wycofał, a najlepiej uciekł jak najdalej stąd. Nic pozytywnego nie mogłoby wyniknąć, gdyby tu został. On tego nie rozumiał, zbliżał się nieubłaganie pewnym siebie krokiem.

- O nie... - jęknęłam, próbując zwiększyć odległość między nami, lecz nadaremnie. Moje ciało nie chciało mnie słuchać. Było zbyt obolałe i wykończone, aby podjąć próbę ucieczki. Pozostało mi tylko błaganie o łaskę. - Proszę cię... Zostaw...

     Łzy wyrwały się spod kontroli. Zaczęły spływać po zmarzniętych policzkach, pozostawiając na nich wilgotne strużki. Byłam rozbita. Przerażona, a jednocześnie jakaś część mnie szalała z radości. Tańczyła wielki taniec uciechy i zwycięstwa. Zdawało się, że to ona wygrała. 

      Chłopak uśmiechnął się okrutnie, widząc moje nędzne próby oporu. Kucnął przede mną, a ja poczułam przypływ nagłej senności. Powieki same opadały pod własnym ciężarem. Nie chciałam tego, ale nic nie mogłam poradzić. Wszelki bunt wywoływał potworny ból. Musiałam uciec przed cierpieniem, dlatego poddałam się temu uczuciu. 

- Śpij - szepnął tonem łagodnym, ale nie znoszącym sprzeciwu. Posłałam mu ostatnie, błagalne spojrzenie, ale to już na nic się nie zdało. Było za późno. Zapadłam w sen, zdając się tylko na jego łaskę.
     Ocknęłam się dużo później, choć może było to tylko kilka minut? Zbyt przestraszona i niepewna własnego losu, długo nie mogłam zmusić się do otwarcia oczu. Wolałam zdać się na dotyk i to nim badać przestrzeń, w której się znalazłam. Czułam miękki materac pod plecami, a gdy poruszyłam ręką, poczułam także przyjemny materiał polarowego koca, którym ktoś postanowił mnie okryć. A to mnie ucieszyło. Skoro mogłam wykonać tą prostą czynność, to wciąż byłam sobą. Miałam władzę nad własnymi czynami i nikt inny nie mógł sterować moim ciałem wbrew mojej woli. Po raz kolejny się udało. To odkrycie dodało mi sił i odwagi. Nieśmiało uchyliłam powieki, dostrzegając przed sobą tylko przykurzony, biały sufit. To mi nie wystarczało, chciałam zobaczyć więcej. Pragnęłam dowiedzieć się, gdzie tak naprawdę się znalazłam. Powoli, aby nie zwrócić niczyjej uwagi, przekręciłam się na bok.
     W pokoju panował półmrok, choć równie dobrze na dworze mógłby być słoneczny poranek. Wszystko przez ciężkie kotary, którymi zostały pozasłaniane okna. Mogłam jednak śmiało stwierdzić, że nie znałam tego miejsca. Pomieszczenie było niewielkie i skromnie umeblowane. Poza łóżkiem na którym leżałam dostrzegłam tylko niewielki stolik do kawy oraz dwa fotele. Właśnie na jednym z nich siedział ciemnowłosy chłopak. Myślałam nawet, że śpi, bo wcale się nie ruszał, ale gdy dokładniej przyjrzałam się jego twarzy, odrzuciłam taką możliwość. Jej rysy były zbyt ostre, aby mógł przebywać w świecie nocnych marzeń. On po prostu przyglądał mi się spod przymkniętych powiek. Czułam na sobie jego uważne spojrzenie. Szybko oceniłam odległość, jaka dzieliła mnie od drzwi oraz własne szanse na ucieczkę i niemal natychmiast z niej zrezygnowałam. Nie miałam siły nawet dźwignąć się do pozycji siedzącej, nie mówiąc już o szaleńczym biegu oraz pomijając taki drobny szczegół, że kompletnie nie wiedziałam, gdzie się znajduję ani czy główne drzwi są w ogóle otwarte.
- Śmiało, próbuj - rzucił chłopak, obdarzając mnie rozbawionym spojrzeniem. Wyglądał nieco lepiej, ale szaleństwo wciąż czaiło się w jego ciemnych oczach. Pochylił się do przodu i uśmiechnął, widząc moją zaskoczoną minę. - Znalezienie cię było banalnie proste, księżniczko. Równie dobrze możemy pobawić się jeszcze w kotka i myszkę. Chyba, że masz inny pomysł. Proszę, możesz nawet krzyczeć i wzywać pomoc, ale ona nie przyjdzie. Jesteśmy tu całkiem sami.
- Czego chcesz? - warknęłam. Chciałam, aby zabrzmiało to pewnie lub groźnie, ale z mojego gardła wydobył się niewyraźny pisk.
- Ja? Ja nie chcę niczego. To oni... - Rozpacz. Pojawiła się na ułamek sekundy w jego głosie i błyskawicznie zniknęła, jakby nigdy nie miała miejsca. Chłopak natychmiast się poprawił. Odchrząknął, przeczesał czarne włosy niedbałym gestem i ponownie skupił się na mnie. - Robię to dla nich i dla siebie. Dla świata. Będę wielki, otrzymam nagrodę, a ty jesteś kluczem.
     Wariat. On kompletnie oszalał. Zerwał się ze swojego miejsca, zaczął przechadzać się po pokoju oraz mamrotać sam do siebie. Zachowywał się jakby ktoś wyprał mu mózg lub włożył do jego czaszki jakiś zupełnie inny, nie do końca kompatybilny z resztą ciała. I pomyśleć, że byłam zdana wyłącznie na niego! Powoli usiadłam na łóżku, nie spuszczając wzroku z jego postaci. Wciąż nie wiedziałam do czego jest zdolny.
- Gdzie jesteśmy? - spytałam nieśmiało. To był błąd. Nie powinnam w ogóle zwracać na siebie jego uwagi, póki nie było to konieczne. Zrozumiałam to, gdy tylko na nowo się zatrzymał. Obłęd widoczny na jego twarzy przerażał mnie bardziej, niż cokolwiek innego.
- Nie wiem - odparł powoli, jakby z przestrachem. Zbliżył się niespiesznie i usiadł obok mnie. Blisko. Zbyt blisko.- A jak myślisz, gdzie jesteśmy?

Tom

    Tak jak tego chciałem, ojciec zniknął z mojego życia. No, nie całkiem. Już więcej nie próbował dostać się do środka domu. Zachowywał dystans, lecz często widywałem go przed podjazdem. 

Nie naciskał, nie pospieszał. Stał - nieruchomy i milczący. Obserwował budynek, tak jakby na coś czekał. Często doprowadzał mnie tym do wściekłości, ale gdy wychodziłem na zewnątrz, aby wyładować na nim własną złość, on znikał. Wracał, kiedy na nowo stawałem się spokojny.
- Co za uparty koleś - mruknąłem do Willa, gdy siedzieliśmy kiedyś wieczorem w moim salonie.
- Znowu twój ojciec? - upewnił się chłopak, pochodząc do mnie i zerkając na ulicę przez żaluzję, która zasłaniała okno. Gdy już nabrał pewności, westchnął i opadł na pobliski fotel. - Chcesz znać moje zdanie?
- Nie.
- I tak ci powiem - żachnął się, zupełnie nie zwracając uwagi na moją zniechęconą minę. - Myślę, że powinieneś dać mu szansę i z nim porozmawiać. Może naprawdę wie coś o Cole'u.
- Mówiłeś to już - przypomniałem niecierpliwie. Kiedy po raz pierwszy wspomniałem Willowi o tym, jak ojciec włamał się do domu, on zamiast poprzeć moją decyzję, natychmiast na mnie naskoczył. Od tego momentu co rusz przypominał, że popełniłem błąd i powinienem go naprawić. Miałem inne zdanie na ten temat. - Ja przecież wiem, że to niemożliwe, żeby chłopak zniknął z powierzchni ziemi, ot tak! Kurczę, przecież to nie igła w stosie siana! Tylko człowiek! Ktoś musiał go widzieć, a tymczasem nikt nie chce się przyznać. Nie rozumiem tego. Jednak nie zmusisz mnie, abym wyciągnął rękę na zgodę. Sam dowiem się prawdy.
- Taa, powodzenia - mruknął pod nosem. - Prędzej słonie zaczną latać. I od razu mówię, że nie chodzi mi o bajkowego Jumbo! On miał przewagę, bo miał wielkie uszy i magiczne piórko!
- O czym ty, do cholery mówisz? - spytałem, unosząc brwi wysoko w górę. On rozłożył szeroko ramiona i westchnął głęboko.
- Nie wiem. Improwizuję! Nie umiem myśleć logicznie w stresie, a ty mnie do tego zmuszasz ostatnio zbyt często. Ty i Julie! Oboje jesteście tacy sami, a ja muszę wytrzymywać z wami na co dzień. Dwa durne uparciuchy, ot co! Zobaczysz razem wpakujecie mnie do grobu! Ale wiesz co? I tak ani grosza nie dostaniecie! Ha, nie mam żadnego majątku, a nawet jeżeli, to testament jest jeszcze nie gotowy!
- Will? Jeżeli chciałeś odwrócić moją uwagę od problemu, to wcale ci się nie udało. Więcej. Przerażasz mnie z dnia na dzień coraz bardziej i zastanawiam się czy nie uznać tego za swoje kolejne zmartwienie, gdy już sprawa z Cole'm się wyjaśni.
- Przynajmniej próbowałem, przynajmniej próbowałem - szepnął sam do siebie.




Rozdziału nie było i nie było, a teraz jest coś takiego. I niech będzie. Nie będę narzekać, nie będę narzekać, nie będę narzekać. Afirmacja dobra rzecz, prawda? Pomogła mi z matmą w roku szkolnym, więc chyba jest w porządku. Dobra, lepiej o końcówce wypowiadać się nie będę. Pisana wczoraj wieczorem, gdy miałam wyjątkowo dobry humor, co poniektórzy potwierdzić mogą. Zwłaszcza ci, którzy wtedy ze mną pisali, prawda Kornelio? :D Dlatego rozdzialik tobie dedykuję, choć nie mam tego w zwyczaju. A za co? Za to, że ze mną wytrzymujesz, haha! Nasze pogawędki ostatnio coraz częściej przybierają strasznie podobny tor, co ta Toma z Willem, nie sądzisz? xD 
Poza tym Cole wyrwał mi się spod kontroli, ale to już noorma. Szkoda mi tylko trochę tej mojej Eris, ale co tam. Przeżyje chyba. 
Następny rozdział powinien pojawić się szybciej, niż ten.
Trzymajcie się, pozdrawiam!