Rozdział 22

Cole

     Wcale mi się to nie podobało. Dlaczego, więc to robiłem? Czemu postępowałem dokładnie tak, jak oni sobie tego życzyli? Powinienem się sprzeciwić, kiedy miałem ku temu okazję. Pewnie bym za to oberwał, a ktoś mógłby nawet zginąć, ale czy by mnie to interesowało? Przecież codziennie ktoś umierał! I co, mam może opłakiwać każdą śmierć z osobna? Co by mi z tego przyszło? Zupełnie nic. Tyle samo znaczyli dla mnie ci wszyscy ludzie. Przestałem się z nimi liczyć, nawet sam nie wiem kiedy. Wydawało mi się, że gdzieś po drodze zgubiłem samego siebie. Zapomniałem o przeszłości, przestałem walczyć o przyszłość, a teraźniejszość umykała mi przez palce jak piasek. 

     Najgorsze, że w tym wszystkim nie chodziło wyłącznie o moje chęci. Coś nie pozwalało zrezygnować mi z wyznaczonego zadania ani sprzeciwić się woli pana Barnesa. Nie wiedziałem co to takiego, ale było to cholernie silne. Mimo, że kilkakrotnie zdawało mi się, że już tylko ja mam władzę nad własnym ciałem i podejmowanymi decyzjami, szybko zostawałem wyprowadzony z błędu. Nie byłem zdolny do buntu, choć raz czy dwa niebezpiecznie otarłem się o granicę. Granicę przebudzenia z tego dziwnego stanu. Może to wszystko wina bodźca, a raczej jego braku? Bowiem odkąd opuściłem swoją celę nie doświadczyłem niczego, co wywołałoby jakieś głębsze uczucia. Wizyty na strzelnicy się nie liczyły, bo tam uwalniała się tylko adrenalina, która może i była dobra, ale na chwilę. Ja potrzebowałem czegoś więcej.

     Może dlatego jednak postanowiłem wziąć udział w tym całym szaleństwie? Ubzdurałem sobie, że spotkanie z dziewczyną ze zdjęcia pomoże mi szybciej wziąć się w garść lub chociaż dostarczy nieco więcej informacji i kurczowo trzymałem się tej wizji. Nie myślałem, co pocznę jeżeli nic takiego się nie stanie. Nie brałem tego nawet pod uwagę.

     Westchnąłem, a samochód, którym podróżowałem gwałtownie się zatrzymał. Spojrzałem bez zrozumienia na Conora, ale on zamiast jakoś mi wytłumaczyć to zachowanie, uśmiechnął się po swojemu. W sposób, który przerażał mnie jak żaden inny. Czułem, że wkrótce znowu wpakuję się przez niego w kłopoty.

- Dalej idziesz sam - stwierdził, widząc, że nie wymusi na mnie innej reakcji. - No co się tak gapisz? Chyba nie sądziłeś, że będę cię prowadził cały czas za rączkę jak malutkie dziecko? Skoro Barnes twierdzi, że posiadasz wspaniałe zdolności, to proszę, masz okazję to udowodnić. Daję ci pole do popisu. Musisz zmusić tą dziewuchę do współpracy. Nieważne czy zrobisz to po dobroci czy siłą. Bez niej nawet nie masz po co wracać. Nie zrozum mnie źle, jeżeli tylko wykombinujesz coś co nam się nie spodoba, my szybko cię znajdziemy, a wtedy nie będzie tak przyjemnie jak do tej pory. Przed nami się nie ukryjesz. Tu masz wszystkie potrzebne rzeczy. Jak już uda ci się rozwiązać tę sprawę, zadzwoń. Znowu pobawię się w taksówkarza.

     I co miałem zrobić? Nie miałem wyjścia. Posłusznie wysiadłem z auta, a gdy tylko zamknąłem drzwi, Conor ruszył przed siebie z piskiem opon. Jeszcze przez kilka sekund widziałem jego pyszne spojrzenie i kpiarski uśmieszek w odbiciu lusterka, potem chłopak zniknął za rogiem, zostawiając mnie samego sobie. Gdybym tylko wiedział, co z tego wszystkiego wyniknie... Gdybym tylko wiedział, uciekłbym z tego miejsca jak najdalej... Zrobiłbym wszystko, aby to zmienić. Ale nie wiedziałem. Ślepo wykonywałem wszystkie polecenia i spełniałem wolę pana Barnesa. Tańczyłem tak jak on mi zagrał, nie próbując wprowadzić własnych zmian.

     Namierzenie dziewczyny nie stanowiło dla mnie większego problemu. Chwilę włóczyłem się wzdłuż drogi, zastanawiając się, co począć, ale w końcu się poddałem. Przeczucie, które od jakiegoś czasu dawało o sobie znać, teraz jeszcze bardziej się nasiliło. Wskazało mi prostą drogę do swojego celu.    

     Znalazłem ją w środku lasu na niewielkiej polanie otoczonej wysokimi drzewami. W pierwszej chwili myślałem, że nie żyje. Leżała skulona na ziemi, a padający śnieg powoli przykrywał jej ciało. Nie reagowała i właśnie to mnie przerażało. Barnesowi zależało przecież na jej darze, a martwa raczej do niczego by się nie przydała. Przeczuwałem, że to mnie obwiniłby o wszystko, choć nie miałem z tym nic wspólnego. Jednak nie musiałem się nad tym zbyt długo zastanawiać. Dziewczyna w końcu drgnęła i próbowała się podnieść, ale była chyba zbyt słaba, aby temu podołać, bo gdy tylko dźwignęła się odrobinę do góry, ręce się pod nią załamały i wróciła do poprzedniej pozycji. Wyglądała żałośnie. I niby to ona miała być tym niezwykle ważnym elementem, który zmieni świat? Dlaczego Barnes tak pieczołowicie planował jej zwerbowanie? Przecież wystarczyło teraz podejść, wziąć ją na ręce i wrócić do bazy. Nie miałaby nawet siły zaprotestować. Uśmiechnąłem się z zadowoleniem i ruszyłem przed siebie. To było takie proste! Tak proste, że aż niepokojące. Jednocześnie poczułem w sobie coś nowego. Dzika radość ogarnęła moją duszę. Już nie wydawało mi się, że jestem do czegoś zmuszany. Teraz sam chciałem to zrobić, pragnąłem udowodnić, że dla mnie to pestka i że to ja jestem istotniejszy. Pragnąłem walczyć. Coś wprowadziło mnie w bojowy nastrój, a ja nie protestowałem. Poddałem się temu.

     Byłem w połowie drogi, gdy dziewczyna podniosła nagle głowę i spojrzała prosto w moją stronę. Na jej twarzy pojawiło się przerażenie, a oczy zdawały się błagać o łaskę, jakby doskonale wiedziała, co nastąpi później.

- O nie... - jęknęła, ponawiając próbę ucieczki. Nic z tego, była za bardzo osłabiona. - Proszę cię... Zostaw...

      Po jej policzkach zaczęły spływać łzy bezradności, kiedy zrozumiała, że nie ma ze mną żadnych szans. Uśmiechnąłem się, czując przypływ ogromnej satysfakcji i niezwykłej mocy.

- Śpij - rozkazałem. Przez jej twarz przemknął grymas bólu, gdy próbowała resztką siły się sprzeciwić, po czym jej powieki powoli opadły.

Tom

     Patrzyłem na swojego ojca siedzącego na krześle w kuchni i raczącego się moim jedzeniem, nie mogąc pojąć całej tej sytuacji. Jak on śmiał?! Co on sobie w ogóle wyobrażał włamując się do tego domu?!  Nie miał takiego prawa! Już dawno je stracił. W mojej głowie zapanował prawdziwy chaos.

- Co ty tu robisz? - Jeszcze nigdy nie słyszałem we własnym głosie tyle chłodu i wrogości, a miałem przecież na co dzień do czynienia z Cole'm, który swoim zachowaniem z całą pewnością na takowy ton zasługiwał. Ojciec jednak zdawał się tego nie słyszeć lub zwyczajnie to zbył. W spokoju przełknął kęs zapiekanki, odłożył sztuczce, napił się wody, a dopiero potem obdarzył mnie długim, wymownym spojrzeniem. Przenikliwe, zielone tęczówki zdawały się wręcz przewiercać mają duszę na wylot. Zawsze tak robił, gdy byłem młodszy, a on chciał porozmawiać o czym niezwykle ważnym i pragnął, abym zrozumiał. Z tym samym spojrzeniem żegnał się z nami kilka lat wcześniej, gdy stwierdził, że już dłużej nie może tak żyć i odchodzi, opuszcza nas. W tamtym momencie go znienawidziłem. Miałem do tego prawo, prawda? Przecież zwalił na moją głowę wychowanie młodszego brata, kiedy wcale nie byłem na to gotowy. Teraz miałem mu niby to przebaczyć? Niedoczekanie. Pierwszy odwróciłem wzrok, a on westchnął. Nie miał problemów ze zrozumieniem mojej postawy.

- Synu, to nie jest czas na kłótnie. Musisz mnie uważnie posłuchać.

    Nie mogłem znieść jego wyniosłości. Traktował mnie jak jakieś dziecko! A ja nie zamierzałem wykonywać jego poleceń.

- Ja mam słuchać?! Ja? Nie! To ty mnie posłuchaj! Nie mam pojęcia, co tu robisz. Nie interesuje mnie to! Zostawiłeś nas, jasno dałeś do zrozumienia, że nie chcesz mieć z nami nic wspólnego, więc po co znowu wróciłeś? Dlaczego chcesz o tym znowu rozmawiać? Przecież temat jest zamknięty. To ty dokonałeś wyboru. Nie my. 

- Tom, to nie tak. Miałem powód, dla którego postąpiłem właśnie w ten sposób. Daj mi to wytłumaczyć, a wszystko sam zrozumiesz. Gwarantuję ci to, tylko bądź rozsądny. 

- Byłem rozsądny, gdy przez te wszystkie lata starałem się zastąpić Cole'owi ojca. I wiesz co? Mam dość. Nawet nie chcę słuchać tych twoich pokrętnych tłumaczeń. Wynoś się stąd. Mam ważniejsze problemy na głowie.

     Byłem okrutny? Być może, ale nieszczególnie leżało mi to na sumieniu. Zbyt długo tłumiłem w sobie te słowa, aby teraz zacząć ich żałować. Ojciec jeszcze raz dokładnie mi się przyjrzał. Wyglądał jakby jeszcze coś chciał mi powiedzieć, ale w końcu z tego zrezygnował. 

- Uważaj na siebie - mruknął tylko i wyszedł tak jak sobie tego życzyłem. Zostałem sam, choć niezupełnie. Myśli wcale mnie nie opuściły. Zastanawiałem się, co ojciec chciał wyegzekwować swoim pojawieniem się i powoli zacząłem żałować, że jednak nie dałem mu tego wyjaśnić do końca. Jednak działałem w złości, a to nigdy nie wychodziło zbyt dobrze. Przez krótką chwilę pragnąłem wybiec z domu i dogonić mężczyznę, może nawet przeprosić, ale szybko zrezygnowałem z tego pomysłu. Liczyłem na to, że i tak w końcu dowiem się wszystkiego i to bez pomocy ojca. 

Will

     Z Juliette działo się coś złego. Widziałem to już wieczorem przy kolacji - była jakaś milcząca i zasmucona. Zupełnie mi to do niej nie pasowało, ale gdy tylko ją o to zagadałem, zaczęła się śmiać, bagatelizując całą sprawę. Może bym w to uwierzył, gdybym nie znał jej tak dobrze i kilkakrotnie nie przyłapał na krzywieniu się z bólu. Nie była ze mną szczera, ale posłusznie grałem w jej grę. Sam pewnie bym sobie tego życzył, a poza tym nie chciałem, aby się denerwowała. Przestałem udawać, że jest dobrze dopiero, gdy w nocy obudził mnie jej krzyk. Dziewczyna szamotała się w pościeli, a jej ciało rozpalała gorączka.
- Ratuj go - jęknęła, wymachując rękoma. - Nie pozwól...

- Julie, Julie! - Delikatnie potrząsnąłem ją za ramiona, ale ona jakby wpadła w trans. Niewidzącym wzrokiem patrzyła prosto na mnie, choć wątpiłem, aby mnie naprawdę widziała. Oddychała szybko, a ja wpadłem w panikę. Zacząłem szukać telefonu, choć nie wiedziałem do kogo mógłbym zadzwonić o tej godzinie, ale gdy wreszcie go znalazłem, wszystko minęło. Dziewczyna zamrugała kilkakrotnie, po czym rzuciła mi się w ramiona, a z jej oczu popłynęły wstrzymywane łzy. Drżała, szlochała, a ja nie miałem pojęcia jak ją uspokoić.
- Cii... To tylko zwykły sen, koszmar.
- Niee-e... Ja go widziałam. Widziałam ogień i krew. Mnóstwo krwi, a ludzie cierpieli. Czułam ich ból. I ty też tam byłeś. Will, nie możesz tam być! Słyszysz?! - Dziewczyna wpadła w prawdziwą panikę. Zacisnęła mocno swoje palce na moich nadgarstkach i nie chciała puścić, nawet gdy zapewniłem ją, że nigdzie się nie wybieram.
- Juliette, spokojnie. Nic takiego się nie wydarzy. Nikomu nic się nie stanie, obiecuję. Możesz mi zaufać, naprawdę. Jesteśmy bezpieczni - powtarzałem jak mantrę, ale nie udało mi się jej przekonać. Jeszcze długo nie przestawała płakać, a gdy już przestała, natychmiast znowu zapadła w sen. Ja nie miałem tego szczęścia. Nie mogłem ponownie zasnąć, choć bardzo się starałem. Cały czas czuwałem, rozważając słowa dziewczyny, choć na początku wydawały mi się po prostu bezsensowne. Dopiero później zacząłem się zastanawiać czy gdyby był to zwykły sen, Julie tak bardzo by się nim przejęła? 

Wiem, wiem dość długo mnie nie było. I to nie tylko na moich blogach, ale również na waszych. Wypadałoby się jakoś wytłumaczyć, ale w sumie nie wiem jak. Po prostu dopadł mnie jakiś kryzys, chwila zwątpienia. Coś w stylu po co ja to robię? Przecież zupełnie się do tego nie nadaję. Często siadałam przy laptopie, otwierałam bloga i co? I nic. Nie mogłam z siebie wydusić nawet jednego, porządnego zdania. Potem wchodziłam na inne opowiadania i prawie zapadałam się pod ziemię, bo zaczynałam się porównywać co do niektórych, choć to pewnie głupie. Właśnie w taki sposób doszłam do wniosku, że przyda mi się odpoczynek od blogosfery. Nie chciałam pisać łzawych pożegnań, bo wtedy jeszcze trudniej byłoby mi tu wrócić. Dzisiaj coś się zmieniło i skończyłam ten rozdział. Chyba wyszłam z wprawy, bo wydaje mi się beznadziejny, ale mam nadzieję, że teraz znowu się wdrożę i będzie coraz lepiej. 
Mam mnóstwo do nadrobienia, ale postaram się wyrobić do przyszłego weekendu, więc potrzebuję troszkę waszej cierpliwości.