Rozdział 21

Cole

     Patrzyłem w brązowe oczy mężczyzny siedzącego przede mną, nie mogąc pojąć co jest w nim takiego niesamowitego, powodującego, że inni się go boją. Według mnie był po prostu zwykłym, przeciętnym człowiekiem w średnim wieku. Nie wyróżniał się niczym niezwykłym poza tłumy podobnych ludzi, których spotkałem na swojej drodze. Mimo, że nasłuchałem się mnóstwa dziwnych, czasami nieprawdopodobnych plotek na jego temat, nie czułem strachu. Już prędzej zainteresowanie tym, co miał mi do powiedzenia.

- Mam nadzieję, że pan O'Brien wszystko ci wytłumaczył na temat naszej małej społeczności? - Bez słowa skinąłem głową, licząc po cichu, że to wystarczy. Co prawda Conor oprowadził mnie po budynku, opowiadając trochę o wszystkim, na co tylko zwróciłem uwagę, a on to wychwycił, ale wciąż o wielu rzeczach nie miałem pojęcia. W sumie była w tym również moja wina, bo nie pytałem o nic, choć wiele pytań cisnęło mi się do głowy i miałem okazję, by poznać na nie odpowiedzi. Wciąż nie wiedziałem jak powinienem zachowywać się w stosunku do Conora. Niby zachowywał się przyjaźnie, ale czy mogłem mieć pewność, że nie podłoży mi nogi, gdy tylko stracę czujność? Miałem potężny mętlik w głowie, który ani na moment nie ustępował. - To dobrze, będziemy mogli od razu przejść do dużo ważniejszych rzeczy. Otóż, pewnie zastanawiasz się z jakiego powodu się tu znalazłeś, prawda?
     Wzruszyłem ramionami. Owszem, byłem ciekawy, co kierowało tymi ludźmi i jakie było w tym moje zadanie, ale wolałem zachować milczenie. Miałem takie prawo, prawda? Liczyłem na to, że pan Barnes wykaże się dużą cierpliwością, a przynajmniej ciut większą od tej, na którą mogłem liczyć od strony Conora czy innych, których miałem niebywałą przyjemność już tu spotkać.
- Conor pewnie zdradził ci, czego od ciebie wymagam, czyż nie? Przynajmniej bardzo ogólnikowo. Postaram się zatem wyjaśnić to trochę jaśniej. Bo widzisz, wszystko zaczęło się dobre kilkanaście lat temu. Jako dużo młodszy człowiek byłem uważnym obserwatorem i widziałem wszelkie niedociągnięcia, których dopuszczał się ówczesny rząd. Były to z pozoru takie błahe drobnostki, ale wiedziałem, że ich nagromadzenie może wywołać wiele nieprzyjemności dla zwykłych, szarych obywateli. Chyba właśnie wtedy zdecydowałem się, że gdy tylko będzie to możliwe będę starał się coś z tym zrobić. Taka okazja nadarzyła się dopiero jakieś dziesięć lat temu. Byłem wtedy już dużo bogatszy i rozpocząłem przygotowywać sobie grunt pod to, co widzisz obecnie wokoło siebie. Właśnie wtedy na swojej drodze spotkałem pewnego człowieka. Niezwykłego człowieka, pragnę dodać. Pewnie zainteresowałaby cię jego historia, ale nie jest to temat naszej rozmowy. W każdym razie miał on pewne zdolności, których nigdy wcześniej u nikogo nie widziałem. Potrafił bowiem przewidzieć przyszłość. Nie, nie był kolejnym krętaczem, którzy ogłaszają swoje ponoć cudowne dary w miejscowych mediach. On naprawdę widział, to co miało się wkrótce wydarzyć. Wszystko o czym mówił, faktycznie miało swoje miejsce w wyznaczonym terminie. Byłem zafascynowany możliwościami, które posiadał, więc nawiązaliśmy współpracę. Mężczyzna miał pomóc mi odnaleźć więcej ludzi jego pokroju. Potrzebowałem ich, aby przejąć władzę i wprowadzić nowy porządek na świecie. Wiedziałem już, co powinienem zrobić, aby obywatelom pod moimi rządami żyło się dużo lepiej. Najpierw nawet próbowałem dojść do wszystkiego właściwą drogą, lecz polityka rządzi się własnymi prawami, często bardzo nielogicznymi. Nie miałem ochoty uczestniczyć w tym wyścigu szczurów, dlatego postanowiłem zdobyć swoje siłą. Nie zamierzałem jednak uciekać do mordowania niewinnych ludzi. Byłoby to niezwykle marnotrawstwo, chyba się ze mną zgodzisz, prawda? Na szczęście nowy współpracownik wskazał mi jak osiągnąć wszystko, co chciałem inna drogą. Pracowało nam się bardzo dobrze, osiągnęliśmy potęgę. Był użyteczny, aż do pewnego momentu. Sześć lat temu zaczęliśmy szukać najodpowiedniejszego sposobu na zadanie ostatecznego ciosu. Swoich ludzi mieliśmy już wszędzie, gdzie tylko się dało. Brakowało tylko jednego, ostatniego elementu, który uwieńczyłby nasze starania. I właśnie w tym momencie mężczyzna zawiódł moje zaufanie. Dostąpił wizji, którą się ze mną nie podzielił. Do tej pory nie rozumiem czemu to zrobił. Może myślał, że nigdy się o tym nie dowiem? Aby mi to dodatkowo uniemożliwić, uciekł. Chciał chronić swoich bliskich, ale nie zdawał sobie sprawy, że jego starania są daremne. Głupiec, zapomniał, że ja zawsze osiągam, co tylko chcę i nic mnie nie powstrzyma. Zabiłem jego najbliższą przyjaciółkę i jej męża, aby dać mu wyraźne ostrzeżenie, przedsmak tego, do czego jestem zdolny. Oczywiście on się tym przejął, długo nie mógł pogodzić się z taką stratą, ale dalej ukrywał przede mną to, czego tak bardzo pragnąłem. Nawet śmierć ukochanej nie zmusił go do powrotu do mnie. Wyjechał z kraju, licząc, że dam mu spokój i nie skrzywdzę już resztki jego rodziny. W sumie miał rację. Nie skrzywdziłem jej, bo wreszcie dostałem to, co chciałem. Połowicznie. Przez cały ten czas chodziło tylko o dwoje ludzi. Jedno z nich siedzi przede mną.
     Barnes urwał, patrząc na mnie z wyczekiwaniem. Pewnie chciał, abym jakoś to skomentował, ale ja milczałem, próbując ułożyć sobie wszystko w głowie. Pobudki, którymi kierował się mężczyzna były zrozumiałe i nawet w jakimś stopniu je popierałem. Przerażało mnie jednak to, do czego był on zdolny w imię własnych racji. Zamordować trójkę niewinnych ludzi, aby tylko pokazać komuś kto tu rządzi? Bestialstwo. Szaleństwo. Zastanawiałem się kim był owy tajemniczy mężczyzna, który tak bardzo naraził się temu tyranowi.  I co ja mam z tym wszystkim wspólnego?
- To właśnie ty byłeś częścią wizji, której doświadczył mój były współpracownik - rozwiał moje wątpliwości Barnes. - Drugą częścią była ta dziewczyna. Razem doprowadzicie do mojego zwycięstwa.
     Mężczyzna wyjął z szuflady biurka kartkę papieru i przekazał mi ją. Jak później się okazało była to fotografia. Zdjęcie młodej, pięknej dziewczyny. Ciemne włosy otaczały jej drobną twarz, płynąc w dół kaskadą grubych fal oraz kontrastując z dużymi, intensywnie zielonymi oczami. Wydawało mi się, że skądś ją już znam, ale nie potrafiłem stwierdzić, skąd.
- Twoje zadanie polega na odnalezieniu jej i przyprowadzeniu do siedziby, do Dowództwa. Tylko w takim wypadku moja długoletnia misja będzie miała szansę ukończyć się powodzeniem. W zadaniu pomogą ci twoje własne umiejętności, których przedsmak zaprezentowałeś na naszej kochanej Aconitum. Nie jesteś jeszcze ich w pełni świadom, ale to powinno się zmienić lada dzień, a może nawet w ciągu kilku najbliższych godzin.
- Jakie umiejętności? - wtrąciłem, nie do końca pojmując, czego mężczyzna ode mnie wymaga. Nie czułem się niezwykły, a on właśnie chyba to mi sugerował. Chciałem wyprowadzić go z błędu, ale obawiałem się jego reakcji.
- Masz wpływ na moce innych. Możesz je wyzwolić, zablokować, kontrolować, wzmocnić lub osłabić. Możesz zrobić komuś krzywdę samą tylko myślą lub wpływać na ich działania. Masz dostęp do ich mózgu, ich myśli. To potężny dar, Cole. Mam nadzieję, że mnie nie zawiedziesz, prawda? Chyba nie chciałbyś, aby komuś stała się krzywda? Komuś na kim bardzo ci zależy?
     Groźba. Niezbyt subtelna. Wcale mi się to nie spodobało. Zacząłem gorączkowo zastanawiać się, komu mógłbym zaszkodzić, odmawiając mężczyźnie wykonania zadania. Co prawda nie przychodziło mi nic do głowy, ale to wcale nie oznaczało, że nikogo takiego nie ma. Ktoś był. Na pewno. Nie miałem wyjścia, musiałem zgodzić się na wszystko, czego Barnes ode mnie wymagał. On chyba o tym wiedział, bo uśmiechnął się paskudnie z wielkim samozadowoleniem. To on był tutaj górą, a ja musiałem dalej grać w grę, którą mężczyzna stworzył. Nic tego na mnie nie wymusiło, sam podjąłem decyzję. Otępienie, które doskwierało mi przez kilka ostatnich dni, zniknęło. Na krótką chwilę znów byłem sobą, choć wspomnienia nadal były dla mnie niedostępne.

Tom

         Will nie uwierzył w moją nędzną wymówkę. Widziałem to po jego minie i sposobie w jaki na mnie patrzył. A jednak pozwolił mi wyjść, za co byłem mu niebywale wdzięczny. Juliette nie dałaby się tak łatwo przekonać bez jego pomocy. Gdy wychodziłem, dostrzegłem jej zmartwioną minę i przez moment miałem przemożną ochotę wrócić do środka. Szybko jednak zwalczyłem w sobie ten impuls.
     Oczywiście nie zamierzałem wracać do sklepu, odłożyłem wszelkie obowiązki na później. Musiałem najpierw przemyśleć wiele rzeczy, a samotność miała mi w tym pomóc. Powoli przemierzałem ulice, które z każdą chwilą robiły się coraz bardziej puste. To dobrze, wmawiałem sobie. Tylko dlaczego czułem się tak niepewnie we własnej okolicy? Gdzie podział się cały optymizm spowodowany wieczornym spacerem? Od domu dzieliło mnie tylko kilkanaście metrów. Już z daleka widziałem jego jasne ściany oraz żywopłot, który odgradzał go od ulicy. Czemu więc niepokój znowu się nasilił? Przyspieszyłem kroku, aby szybciej dostać się do środka. Liczyłem na to, że właśnie tam znajdę poszukiwany spokój. Dopiero będąc na werandzie spostrzegłem coś nietypowego, coś co od razu rzuciło mi się w oczy. Frontowe drzwi były bowiem otwarte na oścież. Nie, na pewno nie zostawiłem ich w takim stanie. Owszem, ostatnio byłem rozkojarzony, ale doskonale pamiętałem, jak przekręcałem klucz w zamku, a potem chowałem go do kieszeni spodni. Nadal się tam znajdował, co utwierdziło mnie w moich przekonaniach.
     Ostrożnie zbliżyłem się do wejścia, ale w środku było zbyt ciemno, abym jednoznacznie mógł ocenić sytuację. Powinienem zadzwonić na policję i zgłosić włamanie. A może to tylko fałszywy alarm? Może naprawdę zapomniałem zamknąć tych drzwi i otworzył je zwykły przeciąg? Przecież kilkakrotnie  w przeszłości już się tak zdarzyło. A może... Nie, to nie możliwe. Cole? Czyżby wreszcie wrócił? On nigdy nie przejmował się takimi drobnostkami. Musiałem tam wejść i to sprawdzić.
      Powoli przekroczyłem próg i zacząłem szukać dłonią przycisku na ścianie. Gdy światło rozbłysło, poczułem się dużo pewniej, ale nie na tyle, aby stracić czujność. Przemierzałem kolejne pomieszczenia, dokładnie się po nich rozglądając. W żadnym nie widziałem nawet najmniejszego śladu włamania. Wszystko było na swoim miejscu, w idealnym porządku. Odetchnąłem z ulgą, śmiejąc się w duchu z własnej, nieco przesadzonej paniki. Właśnie wtedy dotarłem do kuchni.