Rozdział 20

Eris

     Siedziałam w niewielkim, tak dobrze znanym mi saloniku na miękkiej, beżowej sofie ustawionej pod ścianą, a nerwy dawały o sobie boleśnie znać. Jeremy kazał mi tu na siebie zaczekać, a on sam zaprowadził Jamesa do Isabelli - członkini naszej watahy, która miała się nim zająć. To chyba dobrze, prawda? Powinnam się uspokoić, bo w końcu postawiłam na swoim i chłopak znalazł się w odpowiednich rękach. Dlaczego zatem tak bardzo się denerwowałam? Czemu dłonie mi drżały i miałam ochotę wrócić do starego nawyku obgryzania paznokci? Nie znałam odpowiedzi na żadne z tych pytań, a ta niewiedza mnie frustrowała. 

     Jeremy powrócił do domu po kilkunastu minutach. Zanim jednak od razu przejść do rzeczy, on udał się niespiesznym krokiem do kuchni, aby zaparzyć herbatę. Czekał, aż czajnik zagwiżdże i dopiero wtedy przeszedł do salonu z dwoma kubkami parującego napoju. Prawie jak za dawnych czasów, przemknęło mi przez myśl, gdy wręczał mi ten z dwoma, burymi kociakami zaplątanymi w kłębek purpurowej włóczki. Swój odstawił na stolik i podszedł do okna, zostając tam na dłużej. Myślał, a ja nie zamierzałam mu w tym przeszkadzać, choć niecierpliwiłam się potwornie. W ciszy upiłam łyk herbaty, ogrzewając zmarznięte dłonie ciepłem porcelany. 

- No i co ja mam z tobą zrobić? - spytał, nie patrząc w moją stronę. Nie był zły, raczej zmartwiony całą sytuacją, ale ja i tak skuliłam się w sobie, jakby wygłosił mi najsurowszą reprymendę. Podświadomie czułam, że go zawiodłam. - Wiesz dobrze, że nie kazałbym ci się ukrywać, gdyby to nie było naprawdę ważne. Rozumiem jednak twoje pobudki. To co przydarzyło się Jamesowi nie było przewidziane i dobrze, że dłużej nie czekaliście, bo rana już teraz nie wygląda zbyt ciekawie. Gdybyście poczekali jeszcze kilka dni, pewnie nie byłoby czego ratować. Zresztą o czym my rozmawiamy? Nie mieliście przecież tyle czasu. Jutro rozpoczyna się astronomiczna zima, która pociągnie za sobą wiadome skutki.

     Spojrzał na mnie i uśmiechnął się pokrzepiająco. W oczach o barwie płynnej, mlecznej czekolady zamigotały przyjazne błyski. Chciał, żebym się uspokoiła, zanim przejdzie do ważniejszych spraw. Gdyby to było takie łatwe...
- Ja nie rozumiem - wybełkotałam. Tylko tyle mogłam z siebie wyrzucić, bo głos drżał mi niemiłosiernie. Miałam nadzieję, że zrozumie, co chciałam przez to powiedzieć.
- Masz do tego pełne prawo - przyznał, kiwając głową ze zrozumieniem. - Ostatnio zdarzyło się wiele dziwnych rzeczy, które mogły cię zdezorientować. Pewnie nie powinienem niczego przed tobą ukrywać. To był mój największy błąd. Przepraszam cię. Wiem, że to niewiele zmieni, ale chciałbym go teraz naprawić, o ile mi na to pozwolisz. Co ty na to, Eris? Powiem ci wszystko, co tylko będziesz chciała.
     I co mogłam na to odpowiedzieć? Przecież Jeremy podarował mi wspaniały prezent. Odpowiedź na dowolne pytanie. O co powinnam zapytać na początek? Zamknęłam oczy, próbując się skupić, a słowa same ze mnie wypłynęły.
- Co stało się z moimi biologicznymi rodzicami? - Tak, to było zdecydowanie coś, co dręczyło mnie od wielu lat. Babcia nigdy nie poruszała tego tematu, choć kilkakrotnie próbowałam dowiedzieć się czegoś więcej. Jako małe dziecko czułam wielką niesprawiedliwość, gdy rodzice koleżanek przychodzili na akademie, wywiadówki, zakończenia roku, a miejsce moich zawsze zajmowała tylko babcia. Dopiero wraz z wiekiem zrozumiałam, że tak musi być i tyle.
- Tego niestety nie wiem, skarbie - odpowiedział Jeremy, odkładając swój kubek na stół i siadając naprzeciwko mnie. - Nigdy nie miałem okazji poznać ich osobiście. Adoptowałem cię zaraz po śmierci twojej babci. Resztę znasz.
- Dlaczego? - Kolejne niekontrolowane pytanie nad którym nie zdążyłam się porządnie zastanowić, choć byłam ciekawa odpowiedzi na nie.
- Bo mnie o to prosiła. - Otworzyłam gwałtownie oczy, nie dowierzając w usłyszane słowa. Jeremy jednak wyglądał na poważnego. Zresztą, czy potrafiłby żartować z tak ważnej sprawy? Chyba dostrzegł moje wahanie, bo posłał mi kolejny, uspokajający uśmiech. - Znała mnie praktycznie od dziecka i traktowała jak drugiego wnuka. Wiedziała, że nigdzie nie będziesz mieć lepiej, niż ze mną, więc wcześniej zabezpieczyła twoją przyszłość. Przeczuwała, że może jej się coś stać i w tym samym dniu poprosiła mnie o małą przysługę.
- A wiedziała o... schorzeniu? - Jeremy zaśmiał się, rozbawiony doborem słów.
- Zgrabnie ujęte - pochwalił. - Wiedziała. Zapewniam cię, że nie miałem przed nią żadnych tajemnic. Ona przede mną również nie, a musisz wiedzieć, że była bardzo niezwykłą osobą. Zdawała sobie sprawę z wilkołactwa i nie przeszkadzało jej to.
     Coś mi nie pasowało, ale milczałam. Chciałam dowiedzieć się więcej, póki miałam taką okazję.
- Czy jej śmierć... Czy jej śmierć była naturalna? To był atak serca, tak? - Spojrzałam na niego z wyczekiwaniem. Tak bardzo chciałam wierzyć, że wszystko, co wmawiano mi od lat jest prawdą. Jednak wiedziałam, że tak nie jest, gdy tylko przyjrzałam się twarzy opiekuna. Jej rysy stały się ostrzejsze. Dotąd ciepłe oczy, ściemniały i pojawiły się w nich wojownicze iskry.
- Nie. Wszystko było ukartowane. Zabójca doskonale wiedział, co zrobić, aby wyglądało to na śmierć naturalną. Podszył się pod fałszywego lekarza, który podobno zastępował znajomego doktora i dostał się do waszego domu.
     Łzy same zaczęły spływać mi po policzkach, gdy uświadomiłam sobie, że babcia wciąż mogła żyć. Jeremy nie kontynuował swojej opowieści. Nie musiał, bo doskonale znałam jej finał. Nie rozumiałam tylko dlaczego tak się stało. Co zawiniła moja babcia?
- Dlaczego? Czemu to zrobili?
- Chcieli dostać ciebie oraz twoje zdolności. Niesamowite, ale ludzkie zdolności, których żaden wilk posiąść nie może - oznajmił, zaciskając zęby ze złości. Chyba przeczuwał moją reakcję, bo od dłuższego czasu unikał patrzenia mi w oczy. - A ja im to i tak uniemożliwiłem. Przynajmniej tak mi się wydawało do pewnego czasu.
     Nagle wszystkie fakty połączyły się w całą układankę. W całość, która mnie przerażała i budziła wewnętrzną moc, potężny gniew. Wspomnienia letniego dnia wróciły, mieszając się z teraźniejszymi. Usłyszane słowa rzuciły nowy cień na tamte wydarzenia.
- Czyli to ty?! - wrzasnęłam, zrywając się na równe nogi. Zapomniałam, że trzymam w dłoniach kubek, a teraz było za późno. Wypadł on z mojego uchwytu i roztrzaskał się w zetknięciu z podłogą na kilkanaście drobnych kawałków. Wrzątek rozbryzgał się po ziemi, a także na meble i moje nogi, dotkliwie je parząc. Krzyknęłam, a łzy znowu stanęły mi w oczach.
- Eris! Nic ci nie jest? - Jeremy doskoczył do mnie, ale nie wiedział, co robić, więc tylko patrzył z przerażeniem.
- Nie dotykaj mnie! - Jaka ja byłam głupia! Jak mogłam wcześniej się nie zorientować, nie połączyć odpowiednich faktów? Przecież to on był tym szarym wilkiem, który mnie zaatakował w lesie, gdy uciekłam z domu przed natłokiem przykrych wiadomości. To on zmienił moją przyszłość, wprowadził w nią nieszczęście. Wszystko było zaplanowane od początku do końca! Chciał, abym zmieniła się w wilka i zachował się przy tym niezwykle okrutnie. Jak śmiał? Chwila... Czyli czarnym wilkiem, o którym myślałam jako o swoim wybawicielu, był James? Nie, to nie prawda! Otaczali mnie sami zdrajcy!
- Daj mi to wytłumaczyć, Eris - prosił, ale mnie to już nie interesowało. Nawet nie zastanawiając się, jak bardzo irracjonalnie postępuję, wybiegłam na dwór,  trzaskając drzwiami i zaszywając się w leśnej gęstwinie. Głupie deja vu nie chciało dać mi spokoju, gdy mijałam kolejne drzewa. Bo czy to nie tak się wtedy zaczęło? Tamtego dnia też chciałam uciec przed problemami i znalazłam się w lesie, a tam odnalazł mnie Jeremy. Nie, nie interesowały mnie powody dla których to zrobił. Nieważne jak bardzo szlachetne były i czy miały mnie przed czymś ochronić. Miałam gdzieś taką pomoc!
    Śnieg zacinał z coraz większą zaciętością. Póki szłam między drzewami nie był on tak bardzo dokuczliwy. Zaczął, gdy znalazłam się na niewielkiej polance, gdzie nic nie mogło powstrzymać gwałtownego ataku natury. Mimo to nie zamierzałam zawrócić. Pochyliłam głowę i dalej brnęłam przed siebie.
- Ależ ty jesteś naiwna! Głupiutkie dzieciątko myślało, że wreszcie znalazło swoje miejsce na świecie. Nic z tego, skarbie. Zawsze będziesz oszukiwana, bo ludzie się ciebie zwyczajnie boją. Boją i chcą tobą rządzisz. Bo myślisz, że co innego chciał osiągnąć Jeremy swoim występkiem? Twój kochany opiekun  nie chciał dopuścić do mojego przebudzenia, bo wiedział, że mogę być dla niego zagrożeniem. Przypuszczał, że jesteś słaba i szybko przejmę nad tobą kontrolę. Całkiem nieźle mi to wychodzi, prawda? 
- Zamknij się - jęknęłam, łapiąc się za głowę. Głos, który do tej pory był tylko irytujący, teraz sprawiał mi również potworny ból. Pragnęłam, aby zniknął, ale on nie miał takiego zamiaru. Stał się silny. Zbyt silny. Zagościł się w mojej podświadomości, poznając wszelkie słabe i silne strony. Plądrował moją osobowość, moje wspomnienia, mnie. Cieszył się ze smutku, czerpał moc z nieszczęścia.
- Bo ja jestem tobą. Tą gorszą wersją ciebie i najwyższa pora, abym wreszcie doszła do głosu. 
     Kolana się pode mną ugięły, z oczu popłynęły łzy. Upadłam na ziemię pokrytą białym puchem, drżąc z zimna oraz bólu, który ogarnął całe ciało. Próbowałam walczyć, ale byłam zbyt słaba, by cokolwiek osiągnąć  Gdybym tylko nie opuściła domu, gdybym nie kierowała się emocjami... Jednak teraz było za późno. Umierałam.
- Nie, nie umierasz. Jeszcze nie.

Will

     Tom jednak dał się przekonać i przyszedł na kolację, którą przygotowała Juliette. Widziałem jednak, że myślami jest daleko poza moim salonem. Wciąż martwił się o brata, to jasne. Ja też niepokoiłem się coraz bardziej. Nawet Juliette udzielił się ten nerwowy nastrój. Cole był jaki był, ale znał pewne granice, których nie należało przekraczać. Czasami znikał na dzień, góra dwa. Potem zawsze wracał lub chociaż dawał o sobie znać. Tym razem zawzięcie milczał, a ludzie na mieście go nie widzieli od dłuższego czasu. Policja przyjęła zgłoszenie o zaginięciu, ale miałem dziwne wrażenie, że nie traktują nas poważnie. W końcu chłopak był pełnoletni i miał prawo robić, co zechce. Nie istniał żaden powód, dla którego mieliby się zainteresować tą sprawą. W końcu mieli na głowie tyle ważniejszych rzeczy!
- Tom, jeszcze nic nie zjadłeś. Nie smakuje ci? - Juliette uśmiechnęła się nieśmiało, stawiając przed chłopakiem kolejny talerz, choć poprzedni był jeszcze pełny. Chłopak ocknął się z zamyślenia, patrząc na nią bez zrozumienia, więc musiała powtórzyć. - Zjedz coś. Bez obrazy, ale wyglądasz fatalnie.
- Przepraszam was, ale to chyba nie był najlepszy pomysł - stwierdził, odsuwając od siebie posiłek. - Powinienem już wracać. Może ktoś się odezwał, czegoś się dowiedział.
- Nie wygłupiaj się - rzuciłem, przewracając oczami. Jeżeli myślał, że tak łatwo dam mu spokój i pozwolę w samotności pogrążać się w jeszcze większej rozpaczy to bardzo się mylił. - Zaraz zacznie się to durne romansidło, na które Juliette czekała już od dwóch tygodniu. Stary, nie zostawiaj mnie tu samego! Przecież przyda nam się ktoś do podawania chusteczek, gdy opadnę z sił.
     Uśmiechnąłem się do niego, choć Juliette pokazała na mnie, że zajęcia samoobrony, na które uczęszczała przez jakiś czas, nie poszły na marne. Fakt, zasłużyłem na porządnego kuksańca w bok. Tom odwzajemnił uśmiech, ale chyba tylko dlatego, aby mieć święty spokój. Nasze wygłupy nie mogły poprawić mu humoru.
- Wybaczcie, naprawdę muszę już iść. Przypomniałem sobie, że obiecałem Alex, że zajrzę jeszcze dzisiaj do sklepu i podrzucę jej kilka istotnych dokumentów. Nie chcę znowu nawalić.
     To była najgłupsza wymówka jaką mógł wymyślić, lecz nie naciskałem. Pozwoliłem mu odejść, choć wiedziałem, że wróci prosto do domu, aby dalej się zamartwiać. Przecież nie mogłem zatrzymać go tu siłą.
- Martwię się o niego - oznajmiła Juliette, gdy tylko za chłopakiem zamknęły się drzwi. Nawet nie musiała wypowiadać tego na głos. Wszystkie emocje miała wypisana na twarzy.
- Nie jest najlepiej - przyznałem.
- Boję się, że będzie gorzej, Will - szepnęła, wtulając się w moje ramiona. Z perspektywy czasu  chyba wolałbym, aby nie wypowiedziała wtedy tych słów.




Eh, tak istotny rozdział, a ja go tak wymęczyłam! No nic, mam nadzieję, że i tak udało mi się przekazać w nim wszystko, co planowałam, a wena szybko wróci, bo jest mi baaardzo potrzebna! Do nowego opowiadania mam już trzy rozdziały. Tutaj kompletna pustka. Trzeba to zmienić ;)
Wszelkie zależności nadrobię w najbliższym czasie. Jakoś ostatnio zaniedbałam blogosferę, ale już to naprawiam.