Rozdział 19

Cole

     Od początku czułem, że to wszystko jest złym pomysłem. Jednak nie protestowałem. Nie odezwałem się ani słowem, nawet kiedy Conor wręczył mi broń i podprowadził pod bramki. Liczyłem na to, że Enyo wybije mu ten durny pomysł z głowy, zanim stanie się coś niedobrego, ale ona też milczała, obserwując wszystko z odległości. Zastanawiałem się o czym myśli, bo spojrzenie jej tajemniczych, jadeitowych oczu stało się nagle nieprzeniknione. Najprawdopodobniej starała się pozować na znudzoną całym zamieszaniem wokół mojej osoby, ale nie wychodziło jej to najlepiej. 

- Umiesz się tym posługiwać? Nie zbłaźnisz się? - spytał Conor, uśmiechając się drwiąco. Pewnie tylko czekał na najlepszą okazję, aby pokazać mi, gdzie moje miejsce. Upokorzenie na oczach kogoś tak istotnego jak Enyo, mógłby uznać potem za nie lada sukces. Nie chciałem dać mu tej satysfakcji, a przede wszystkim nie mogłem zachować się jak jakiś tchórz przy dziewczynie! Co ona by sobie o mnie wtedy pomyślała? Co prawda nie przypominałem sobie, abym kiedykolwiek uczył się strzelać, ale postanowiłem spróbować. Przecież nie mogło to być takie trudne. Poprawiłem uchwyt na pistolecie, czując przypływ dawno zapomnianej adrenaliny. Zimny metal przyjemnie ciążył w dłoni, co dodatkowo dodawało mi odwagi.
     Ustawiłem się w odpowiedniej pozycji, nałożyłem wyciszające słuchawki, wycelowałem, usztywniłem ramiona i bez wahania nacisnąłem spust. Nawet nie zdążyłem się zastanowić czy postępuję słusznie. Wszystkie czynności wykonywałem sprawnie, prawie mechanicznie, jakbym wcześniej robił to już mnóstwo razy. Poczułem odrzut wystrzału, a potem w sali zaległa cisza.  Zerknąłem przez ramię, aby upewnić się, że nikomu przypadkiem nic się nie stało i spostrzegłem, że zarówno dziewczyna jak i Conor patrzą na mnie podejrzliwie. Chyba nie tego oczekiwali. Nie przypuszczali, że może pójść mi tak dobrze, a czułem, że strzał udał się wyśmienicie. Nawet z takiej odległości mogłem stwierdzić, że pocisk trafił w tarczę. Ciekawe tylko jak blisko środka...
- No to najwyraźniej mamy niekompletne informacje - mruknęła tymczasem Enyo, podchodząc do mnie i odbierając mi broń gwałtownym gestem. Potem przeszła pod nieruchomą tarczę, a Conor poszedł za nią. Oboje długo się jej przyglądali, rozmawiając przyciszonymi głosami. Na tyle cicho, że nie słyszałem ani słowa. Mimo to zostałem na miejscu, nie widząc powodu, abym miał do nich dołączyć. Może powinienem? Może w tej chwili toczyła się dyskusja, co do mojej przyszłości? Mojego być albo nie być? Jednak nie potrafiłem się zmusić do wykonania chociażby jednego kroku w ich stronę. Spokojnie czekałem na ich powrót, który nastąpił dopiero, gdy podjęli jakąś decyzję. Nie potrafiłem nic wyczytać z ich twarzy, choć nigdy wcześniej nie miałem z tym większego problemu. Zatem nie wróżyło to zbyt dobrze.
- Nie bój się, młody - zaśmiał się Conor, widząc moją niepewną minę. - Jesteś zbyt cenny dla Barnesa, abyśmy mogli zrobić ci jakąś krzywdę, nie narażając się jednocześnie na jego gniew czy srogą karę. Nie zmienia to faktu, że swoim wyczynem dałeś nam trochę do myślenia. Debiutant trafiający w sam środek? No, no... Widocznie kochany szefunio nie mówi nam wszystkiego na twój temat. Nie jestem pewien czy do końca celowo, a może po prostu sam nie wie kogo trzyma pod swoim dachem. Nie interesuje mnie to. Chciałbym za to wiedzieć, co jest w tobie takiego niezwykłego, że ktoś pokroju Barnesa zainteresował się tobą, chroni cię i stara się zachować twoje zdolności w tajemnicy. Po co? Mogę się założyć, że nawet sam tego nie wiesz, prawda?
     Zamilkł, spoglądając na mnie z wyczekiwaniem. Nawet Enyo porzuciła maskę zobojętnienia i zainteresowała się moją odpowiedzią. Tylko, co ja mogłem im powiedzieć? Przecież Conor miał absolutną rację. Nie miałem pojęcia, czego odczekuje ode mnie ich szef. Po co mnie tu osadził? Czemu najpierw tak długo musiałem przebywać w osamotnieniu, a teraz jak gdyby nigdy nic, próbuje wcielić mnie w tą dziwną społeczność? Niczego nie rozumiałem i było to dla mnie niepojęte. Byłem prawie pewien, że oni wiedzą dużo więcej, niż ja sam.
- Przykro mi, nic nie wiem na ten temat - wzruszyłem ramionami, a Enyo prychnęła kpiąco, jakby dokładnie wiedziała, że nie przysłużę się im żadną dodatkową wiedzą i odeszła, zostawiając nas samych sobie. Conor patrzył w ślad za nią z nieodgadnionym wyrazem twarzy, a potem niespodziewanie uśmiechnął się do mnie serdecznie.
- Nie przejmuj się nią - rzucił lekko. - Ona często ma swoje humory, ale chyba przyznasz, że właśnie przez to jest tak niesamowita.
     Przyjrzałem się mu uważnie, nie bardzo wiedząc, jak interpretować te słowa. Czemu tak nagle zmienia swoje nastroje? Dlaczego szukał ze mną wspólnego języka, chociaż ja sam jasno dałem mu znać, że nie chcę przebywać w jego towarzystwie? W końcu zrezygnowałem ze wszelkich prób zrozumienia tego dziwnego, niepokojącego chłopaka i z utęsknieniem spojrzałem na broń, którą Enyo zostawiła na stole. Uczucia wywołane jej dotykiem jeszcze nie do końca zniknęły. W moich żyłach wciąż krążyła niewielka dawka adrenaliny, która pojawiła się podczas oddawania strzału. Otępienie jeszcze nie zdążyło przejąć nade mną całkowitej kontroli, choć czaiło się już gdzieś w pobliżu. Tak bardzo chciałbym, aby nigdy się nie pojawiło. Ta banalna czynność być może mogłaby mnie z niego wyleczyć.
- Chcesz jeszcze postrzelać? - zapytał Conor, jakby zauważył moje wahanie przed odejściem od bramek i odgadł myśli. Niechętnie potwierdziłem jego domysły, a on uśmiechnął się z satysfakcją. - No to co? Urządzimy sobie małe zawody? Przegrany biega cztery okrążenia wokół największego boiska.
     Nawet nie czekał na odpowiedź, choć ta  pewnie byłaby twierdząca, tylko od razu poszedł po własny pistolet i stanął w bramce obok. Ponownie założyłem słuchawki, nieświadomie robiąc dokładnie to, czego ode mnie oczekiwali.

     Wygrałem. Nie byłem pewien czy to on się podłożył, czy miałem szczęście, ale liczył się fakt zwycięstwa. Cieszyłem się z niego, obserwując jak blondyn kończy ostatnie okrążenie. Mimo szybkiego tempa, które na siebie narzucił, nie wydawał się zmęczony. Kiedy zatrzymał się przede mną, kipiał niezdrowym entuzjazmem.
- To co teraz robimy? - spytał, na co ja wzruszyłem ramionami, dając mu wolną rękę w kwestii ustalania planu dnia. Conor natychmiast zaproponował kolejne zajęcia, na które godziłem się bez wahania. Dlaczego to robiłem? Nie, nie miałem dobrego wytłumaczenia. Po prostu sprawiało mi to niejaką przyjemność. Dzięki temu mogłem wreszcie cokolwiek czuć. Wkrótce głupia adrenalina stała się dla mnie ważniejsza, niż dotychczasowe zasady moralne. Odkryłem w niej bowiem receptę na ucieczkę od niemiłego uczucia, jakim była dziwna obojętność. Mój towarzysz obserwował to z wielkim zadowoleniem, jakby efekty starań przekroczyły jego najśmielsze przypuszczenia. Nie rozumiałem nic, ale nawet nie starałem się tego zmienić. Byłem mu wdzięczny za to, że wskazał mi odpowiednią drogę.
     Enyo czasem mijała się z nami na korytarzach, ale poza ukradkowymi spojrzeniami, nie obdarzyła mnie nawet jednym słowem. Conor dostarczył mi wielu informacji, do których miał dostęp jako, że w całej hierarchii zajmował dość wysokie stanowisko. Wyjaśnił mi, że dziewczyna i wielu innych ludzi w całej organizacji po prostu nie może się pogodzić z tym, że zostałem we wszystko włączony. Według nich jestem tylko kolejnym dziwakiem z nadnaturalną mocą, którego powinno się jak najszybciej pozbyć, aby nie stwarzać zagrożenia dla prawdziwych ludzi. Nie byli zadowoleni też z innego powodu - wojna do jakiej dążył pan Barnes początkowo miała być tylko czysto ludzka. Trwałaby pewnie wtedy latami i pociągnęłaby za sobą wiele niewinnych istnień. On nie chciał tak masowego rozlewu krwi. Kombinował, planował jak do tego nie dopuścić i dopiero jakieś siedem lat temu odkrył przypadkiem, że niektórzy posiadają specyficzne talenty, które mogą pomóc mu szybciej zdobyć kontrolę oraz obalić dotychczasowy rząd. Czym bowiem był zwykły żołnierz z nawet najnowocześniejszą bronią, przeciwko niebezpiecznym mutantom za jakich uważała nas Enyo?
     Według chłopaka Barnes długo badał wszelkie zależności i przyczyny pojawiania się mocy tylko u niektórych ludzi. Podobno do tej pory jeszcze nie dowiedział się mnóstwa rzeczy. Jego największym osiągnięciem było stwierdzenie, że magiczną granicą wiekową do której człowiek odkrywa swój talent lub też nie, jest szesnaście do dziewiętnastu lat. Mężczyzna nie spotkał nigdy nikogo ani młodszego, ani starszego, kto zacząłby rozwijać swoje zdolności. Dokonał też podziału na moce bardziej i mniej użyteczne w walce. Do mało przydatnych przydzielił na przykład zdolności Pensy, a do ważniejszych te, które posiada jej siostra. Conor nie był pewien do której z grup ja należałem, ale twierdził, że muszę być istotny, skoro Barnes robi tyle zamieszania o jednego, miejskiego chłopaka z niezbyt przychylną opinią. Uważał, iż zostało przypisane mi niezwykle ważne zadanie. Więcej miałem dowiedzieć się od samego szefa za kilka godzin, gdy on sam wróci do siedziby, więc nie dociekałem.
- Jesteś głodny? - spytał. - Co ja gadam! Pewnie, że jesteś. Kto by nie był po tak aktywnym dniu?  Sam umieram z głodu, a kucharz podobno dzisiaj wyjątkowo się spisał. Chodź, pójdziemy do stołówki i coś sobie wybierzesz, a potem...
- Cole, wszystko w porządku? - Znajomy, ale zapomniany głos powoli przedarł się do moich myśli. Rozemocjonowana, różowowłosa dziewczyna i posępny szatyn zagrodzili nam przejście do kolejnego pomieszczenia z którego dobiegał już szmer rozmów oraz dźwięk rozkładanych talerzy. Oboje patrzyli na mnie z niepokojem, a może nawet z troską, co zaczęło mnie powoli denerwować. Nie chciałem żadnego współczucia. Zwłaszcza, że kompletnie go nie rozumiałem. Przecież czułem się dobrze. Najlepiej od kilku dni, które były dla mnie dziwnym okresem z jakiego nie zapamiętałem zbyt wiele.
- Pewnie - warknąłem gniewnie i szybko ich minąłem. Wymienili zdziwione spojrzenia, ale nie próbowali mnie zatrzymali. Conor zaśmiał się złośliwie, gdy się ze mną zrównał. On w przeciwieństwie do tamtej dwójki zdawał się być zadowolony z mojej odpowiedzi.
- Widzę, że się rozwijasz - pochwalił. - Wiesz już z kim się zadawać, a to pierwszy krok do sukcesu. Wróżę ci wielką karierę, młody. Masz charakter, więc wystarczy, że będziesz się mnie trzymać i dobrze na tym wyjdziesz.
     Wcale w to nie wątpiłem. Wszedłem wraz z Conorem do wypełnionej po brzegi stołówki, czując na sobie mnóstwo różnych spojrzeń. Większość z nich była nieprzychylna. Ludzie spoglądali na mnie z obawą, złością lub zawiścią. Nikt nie zaprosił nas do swojego stolika, ale nie przejąłem się tym. Przecież nie zamierzałem zacieśniać z nimi więzów. Chciałem po prostu spotkać się z Barnesem, dowiedzieć się czegoś więcej i sprawić, aby był ze mnie zadowolony. Perspektywa nowego, lepszego świata brzmiała obiecująco. A to, że mogłem się temu przysłużyć było nagrodą samą w sobie.



Nowy rozdział trochę wcześniej niż zwykle, ale może nikt się przez to nie obrazi :) 
Komentować go nie będę tym razem, tylko po prostu zapraszam do lektury. Pojawiło się w nim trochę więcej informacji, więc myślę, że będziecie zadowoleni. A może i nie?
W każdym razie jeszcze raz zapraszam na swój nowy blog Wola Przetrwania.