Rozdział 18

Eris

     Szliśmy dobre kilka godzin, pozwalając, aby dogonił nas zmrok, zanim znaleźliśmy się w okolicy domu. Zbyt wolno, zbyt wolno. Moja niecierpliwa natura cały czas mi to wypominała. Przypominała, że ucieczka zajęła znacznie mniej czasu, choć w sumie chyba nie powinnam tego nawet porównywać. W końcu wtedy biegliśmy całą trasę w szaleńczym tempie, nie zważając na nic, aby tylko uciec pogoni, a teraz wlekliśmy się powoli, zwłaszcza ze względu na pogarszający się stan Jamesa. Widziałam, że wciąż jest tylko gorzej i gorzej, natomiast poprawy nie było w ogóle widać. On się do tego nie chciał przyznać. Szedł z zaciętą miną, ale chyba nie zdawał sobie sprawy z tego, że jego kroki mimowolnie stały się drobniejsze i wolniejsze. Nie poganiałam go. Dostosowałam się do jego tempa, przyglądając się mu z niepokojem, gdy akurat nie patrzył w moją stronę, co nie zdarzało się często.
     Na początku, kiedy jeszcze nie było po nim widać zmęczenia, próbowałam iść za ciosem, pociągnąć go za język, aby dowiedzieć się czegoś więcej. On jednak nabrał wody w usta i zbywał mnie stwierdzeniem, że Jeremy wszystko mi wyjaśni. Akurat. Nieszczególnie w to wierzyłam, lecz nie naciskałam. Wkrótce po tym zaczęło źle się dziać. Gorączka powróciła, pociągając za sobą ogólną słabość oraz dreszcze. Chciałam zaproponować odpoczynek, ale wiedziałam, że i tak mnie nie posłucha. W kwestii upartości śmiało moglibyśmy ze sobą konkurować. Dlatego szliśmy dalej w ciszy, każde pogrążone we własnych rozważaniach. On starał się wyrównać oddech, aby tylko nie wzbudzić podejrzeń co do jego stanu, a ja zajęłam się obserwacją otoczenia. Niewiele mogłam dostrzec przez ciemność, która z minuty na minutę stawała się coraz bardziej nieprzenikniona. Ciemne kontury drzew, krzewów, kamieni. Nic niezwykłego, a zarazem bardzo niepokojące. Bo kto mógłby dać mi gwarancję, że za rogiem, tam gdzie wzrok już nie sięgał, nie czaił się uzbrojony po zęby przeciwnik? Nie wiedziałam czy, aby czasem niebezpieczny strzelec w tej chwili nie celuje we mnie ze swojej broni i tylko czeka na dogodną chwilę, aby pociągnąć za spust i odebrać mi życie, o które tak wytrwale walczyłam przez ostatnie dni. Zadrżałam, mimowolnie przyspieszając kroku. Jamie natychmiast to wychwycił, po czym posłał mi pytające spojrzenie, lecz pokręciłam głową, dając znać, że nie powinien przejmować się moimi dziwnymi stanami nerwowymi. Chyba zrozumiał, ale nie przestał się mi przyglądać. Wiedziałam, że w tym momencie mnie ocenia i wystawia swoją własną, pewnie bezbłędną, diagnozę.
     Zerknęłam w górę, próbując dostrzec coś ponad gęstymi koronami drzew oraz oszacować możliwą porę. Męczyło mnie bowiem, jak zareaguje Jeremy, gdy zobaczy nas na progu swego domu w środku nocy. Czy w ogóle zastaniemy go w środku? A jeżeli tak, to na pewno nie będzie pocieszony. Może każe nam się wynosić tam skąd przyszliśmy, aby dalej mnie chronić? Już teraz wiedziałam, że nie spełniłabym tego rozkazu. Nie pozwoliłabym, aby James się dla mnie narażał, a sama bałabym się znowu zaszyć się w tamtej kryjówce. Dziwne. Nigdy tak nie myślałam, przenigdy nie bałam się lasu. Od zawsze stanowił on mój drugi dom, najbezpieczniejszy azyl. Teraz napawał mnie wyłącznie lękiem. Czemu się to tak nagle zmieniło? Nie wiedziałam.
- Zobacz, pada śnieg. - James również patrzył w niebo, na którym nawet blady księżyc nie potrafił przebić się przez grube warstwy chmur. Dopiero jego uwaga, uzmysłowiła mi obecność białych, puszystych płatków, lawirujących w powietrzu i opadających na zmarzniętą ziemię. Pozostawały na niej dłużej. Musiało być już zatem dużo zimniej, niż mi się wcześniej wydawało.
- Nie chcesz się chyba teraz przemienić? - spytałam podejrzliwie. - Nie będę za tobą biegać po lesie z wielką siatką czy zakładać pułapki. Z łaski swojej zmień się we włochatą bestię, gdy Jeremy już obejrzy twoją rękę.
     Chłopak zaśmiał się, kręcąc głową w rozbawieniu. Ja sama nie widziałam w tym nic śmiesznego. Naprawdę nie miałam zamiaru poświęcać swojego czasu na próby schwytania zranionego, nieufnego wilka, a pewnie byłabym do tego zmuszona.
- Nie, to jeszcze nie pora, choć przemiana zbliża się wielkimi krokami - odpowiedział z pewnym wahaniem. - Nie czujesz tego?
     Zaprzeczyłam. Nie czułam kompletnie nic, choć pewnie powinnam. Od początku astronomicznej zimy dzielił nas zaledwie jeden dzień. Jeżeli dodamy do tego mroźną, minusową temperaturę, powinnam wręcz walczyć ze sobą, aby nie przeobrazić się w wilka. Próbowałam odnaleźć w sobie chociaż szczątki wilczego instynktu, ale natrafiłam na pustkę. Zaniepokoiło mnie to.
Ojej, a co to się stało, skarbie? Szukasz czegoś? Czegoś ci brakuje? - odezwał się irytujący głosik w mojej głowie, o którym zdążyłam już zapomnieć, bo milczał przez ostatnie godziny. - Ciekawe, ile czasu zajmie ci zrozumienie, co to takiego i jaka jest tego przyczyna. Nie jesteś przecież zbyt błyskotliwą osobą. Ale spokojnie! Mamy czas, dużo czasu. 
- To jeszcze o niczym nie świadczy. Nie musisz się martwić - próbował bagatelizować sprawę James, chociaż sam nie wyglądał na całkiem spokojnego. Gdyby rzeczywiście było tak jak twierdził, nie kłamałby. A to, że kłamał było dla mnie jasne jak słońce. Potrafiłam bezbłędnie stwierdzić, gdy nie mówił prawdy i nawet nie chodziło tu o to, że znałam go jak nikt inny. Każdy mógłby domyślić się, że chłopak coś kręci, bo gdy mijał się z prawdą, śmiesznie mrużył oczy. To właśnie one go zdradzały. Ciekawe czy był tego świadom.
- Poczekaj tutaj - polecił, gdy zza drzew wreszcie zaczęły prześwitywać białe ściany budynku. Skinęłam głową, nie zamierzając spełnić rozkazu. On uważnie mi się przyjrzał i westchnął, jakby odczytując moje zamiary. - Eris, to ważne. Muszę wiedzieć, że mnie posłuchasz. Inaczej zabieram cię z powrotem do lasu, nawet jeżeli musiałbym zrobić to wbrew twojej woli.
     Wątpiłam czy miałby na to siłę, ale nie chciałam go denerwować. Po prostu posłałam mu złowrogie spojrzenie, które powinno utwierdzić go w przekonaniu, że zrobię, co tam sobie tylko zechce i opadłam na zmarzniętą ziemię z jękiem protestu. Chłopak posłał mi zadowolony uśmiech, po czym zniknął między drzewami, ostrzegając przedtem, że mam się nie ruszać, a on zaraz po mnie wróci, jeżeli  tylko wszystko będzie w porządku. Śmieszne, nawet przez krótką chwilę miałam zamiar go posłuchać, lecz zrezygnowałam z tego pomysłu, gdy tylko chłopak zniknął mi z oczu. Jednym, zwinnym ruchem poderwałam się z trawy, otrzepałam zeschnięte liście, które uczepiły się mojego ubrania, i ruszyłam jego śladem, próbując stać się niezauważalna. Gdy byłam już całkiem blisko, przykucnęłam za rozłożystym krzakiem dzikiej róży i obserwowałam jego poczynania.
     James stanął przy głównym wejściu, tylko po to, by zapukać do drzwi. Jeremy nigdy ich nie zamykał i wielokrotnie mu powtarzał, że jako przyjaciel rodziny, nie musi prosić się o zgodę na wejście do środka, ale Jamie nie potrafił lub po prostu nie chciał skorzystać z tej propozycji. Dobre maniery mu na to nie pozwalały, czym zwykle ogromnie mnie bawił. Tym razem po prostu denerwował, bo była to zwykła strata tak cennego czasu. Na szczęście Jeremy zbyt długo nie zwlekał z powitaniem nocnych gości. Po kilku sekundach światło na korytarzu rozbłysło, a w progu pojawił się mój opiekun. Jego widok przyjęłam z wielką ulgą. Mężczyzna w ogóle się nie zmienił, ale to akurat nie powinno mnie specjalnie dziwić. Przecież nie było mnie w domu jedynie cztery dni. Sama nie wiedziałam czego tak naprawdę się spodziewałam. Może, że powita nas siwy dziadunio, wymachujący wściekle dębową laską? Tym czasem ujrzałam młodego bruneta o ciepłych, brązowych oczach, ubranego w czerwoną, flanelową koszulę i stare, wyprane jeansy. Nie wydawał się być bardzo zaskoczony widokiem Jamesa. Nie był też zdenerwowany, czym chyba najbardziej się martwiłam. On po prostu zmierzył chłopaka badawczym wzrokiem, a potem szybko przeniósł go prosto na mnie, jakby gęste gałęzie dzikiej, rozłożystej róży nie stanowiły żadnego schronienia.
- Kiedy kazałem ci ją ukryć, nie chodziło mi o tak oczywistą kryjówkę - mruknął i przywołał mnie do siebie krótkim gestem.

Tom

     Przykleiłem do słupa kolejny plakat, z którego łypała na mnie podobizna mojego młodszego brata. Nie wiedziałem dlaczego w ogóle to robię, czemu tak bardzo przejmuję się jego zniknięciem. W końcu w przeszłości już mu się to wielokrotnie zdarzało. No może nie na tak długi czas, ale z nim nigdy nic nie było wiadome. Często wychodził z domu w nerwach po kolejnej kłótni, którą sam sprowokował i zaszywał się gdzieś na długie godziny, a potem wracał. Zawsze. Tym razem było jednak inaczej. Złe  przeczucie nie dawało mi spokoju nawet na krótką chwilę, wyobraźnia z każdą uciekającą minutą podsuwała coraz okropniejsze obrazy. Zgrzytałem zębami, próbując wyzbyć się ich z głowy.
- Trzymaj. - Spojrzałem na Willa, gdy ten szturchnął mnie w ramię plikiem kolejnych, świeżo wydrukowanych zdjęć. Jako jedyny zgodził się pomóc mi w bezsensownej misji zanieczyszczając miasta ulotkami, na które nawet nikt nie zwracał uwagi. Miałem wręcz wrażenie, że większość mieszkańców poznało już możliwości Cole'a i dziwią się, że wciąż go szukamy. Ja nie zamierzałem tak łatwo z niego rezygnować, nieważne jakim człowiekiem był do tej pory. Tylko on pozostał mi na tym całym zakichanym świecie. - No weź, zaraz mi ręka odpadnie.
     Kiedy wreszcie przyjąłem plik kartek, chłopak westchnął i zaczął nerwowo przestępować z nogi na nogę. Nigdy nie był zbyt cierpliwy, ale dziś zachowywał się jakby większość energii po prostu z niego  gdzieś uciekła. Miał poważne, zamyślone spojrzenie, które świadczyło o tym, że wciąż rozpatruje tą sprawę od nowa. Wcale mu się nie dziwiłem. Sam nie mogłem się powstrzymać od analizowania każdego słowa, które wypowiedział w tamtym czasie Cole. W końcu to już cztery dni, gdy rozpłynął się w powietrzu bez śladu. Cztery długie dni bez jakiegokolwiek znaku z jego strony, za to z rozbrzmiewającym co chwila dzwonkiem telefonu. Ojciec wciąż nie dawał za wygraną. Usilnie próbował nawiązać ze mną kontakt i początkowo mu się to udawało. Naiwnie liczyłem, że ma może jakieś informacje o Cole'u, ale gdy w końcu wyszło na jaw, że wie jeszcze mniej ode mnie, przestałem odbierać. Nie znaczyło to jednak, że on odpuścił. Uparcie nie chciał przyjąć do wiadomości tego, że nie chcę odbudowywać wcześniejszej relacji i domagał się informacji o tym, jak sobie radzimy. Gdy przypadkiem wymsknęło mi się, iż Cole od kilku dni nie pojawia się w domu, mogłem na dobre pożegnać się ze świętym spokojem. Mężczyzna stał się jeszcze bardziej natarczywy, a ja zmuszony zostałem wyciszyć telefon.
- Jak myślisz, gdzie on jest? - Przestałem liczyć, ile razy Will zadał już to pytanie. Czy on myślał, że to wszystko przyspieszy? Że Cole nagle się pojawi przed nami z tym swoim pyszałkowatym uśmieszkiem, jakby nigdy nie zniknął? Nie miałem jednak ochoty pozbawiać go ostatniej nadziei. Sam korzystałem z niej, gdy tylko mogłem, jakby była jedyną deską ratunku.
- Nie wiem, może zabalował na imprezie i... Albo poznał kogoś nowego, a potem... - Kolejne domysły wydawały mi się jeszcze bardziej niewiarygodne od poprzednich. Cole był bezmyślny, ale nie aż tak. W końcu się poddałem. - Nie, nie mam pojęcia, co ten idiota znowu wymyślił. Jak tylko dorwę go w swoje ręce, to pożałuje, że w ogóle wpadł na ten genialny pomysł.
- Też się o niego martwię - mruknął cicho, odgarniając z oczu jasną grzywkę, którą przyprószył biały, puszysty śnieg. - Chodź, nie ma sensu, abyśmy tu tak stali. Zaraz nas zasypie i tyle będzie z tego pożytku.
     Od kiedy Will stał się poważnym, rozsądnym człowiekiem? Nigdy taki nie był i to chyba jeszcze bardziej mnie martwiło. Przecież ludzie nie zmieniają się tak nagle! Chyba, że uznają walkę za przegraną, a na to mu nie pozwalałem.
- No chodź. Juliette zaprasza cię dzisiaj do nas na kolację. - Nie miałem na to ochoty, choć dziewczyna Willa była naprawdę sympatyczna i zdążyłem już ją polubić. Wieczór planowałem spędzić w samotności. Chłopak chyba dostrzegł moją zniechęconą minę, bo westchnął teatralnie i szturchnął mnie porozumiewawczo w ramię. - Chyba nie chcesz, aby się śmiertelnie na ciebie obraziła? Dobra, po prostu uwierz mi na słowo, że tego nie chcesz. Rudzielec może nie sprawia takiego wrażenia, ale w gniewie jest piekielnie niebezpieczny.
     Uśmiechnąłem się, nie mogąc się powstrzymać. Jednak nie wszystko uległo zmianie, tak jak się tego obawiałem. Skoro Willa wciąż trzymały się żarciki, w końcu wszelkie problemy musiały znaleźć swoje rozwiązanie. Innej możliwości nie było.



Nudny ten rozdział i jakiś krótki, ale niezaprzeczalnie potrzebny, bo od następnego akcja znowu ruszy do przodu. I w sumie tylko tyle mam mu do zarzucenia. Progres? Niewielki, ale jest i cieszy ^^ A tak z innej beczki może znalazłaby się jakaś dobra duszyczka, która poratowałaby mnie nowym szablonem? Stary jest cudny i nadal mi się bardzo podoba, ale jakaś wiosenno/letnia zmiana by się niewątpliwie przydała. Ja zdolności nie mam, aby coś samemu stworzyć, choć wizję w głowie mam, a jak ktoś by umiał i wybitnie by mu się nudziło lub może znacie kogoś takiego... No to byłabym ogromnie wdzięczna, dlatego proszę o kontakt :)

Edit. Wycofuję prośbę o szablon. Nowe, wspaniałe cudo jest autorstwa niezastąpionej Ginger, która zgodziła się go dla mnie wykonać. Jeszcze raz wielkie dzięki, kochana! 

I mam dla was jeszcze jednego news'a. Otóż założyłam nowego bloga - tak, wiem to kompletne szaleństwo, ale jeżeli ktoś byłby ciekawy to gorąco zapraszam TUTAJ.