Rozdział 17

Cole

- Nie chcę go krzywdzić. 

- Nie krzywdzisz. To wszystko dla jego dobra. 

- Chcesz powiedzieć, że odbieranie wspomnień i mieszanie mu w głowie jest czymś dobrym? To go  zabija. Nie widzisz tego?

- Chciałem cię tylko pocieszyć. Nie wymigasz się od tego zadania ani nie ochronisz już tego chłopaka. Jest za późno, a z taką mentalnością szybciej zniszczysz samą siebie, zrozum. Martwię się o ciebie, Aco.
- Zupełnie niepotrzebnie. Nic bardziej nie może mnie spodlić, niż to do czego mnie zmuszacie. 
- Dobrze wiesz, że nie mam z tym nic wspólnego. Jestem tu wyłącznie dla ciebie.
- Nie wiem, Ryan. Ja już po prostu nie wiem niczego. Kieruję się tylko przeczuciem, nie poznając nawet samej siebie. Jak zatem mogę oceniać kogokolwiek, nawet ciebie? Czuję tylko, że się ostatnio bardzo zmieniłeś i to mnie przeraża. Powinieneś stąd odejść, póki masz wybór.
- Odejść bez ciebie to żaden wybór. Nawet nie chcę o tym słyszeć. Po prostu zrób, co masz zrobić i miejmy to za sobą. Potem odprowadzę cię do pokoju. Wciąż musisz dużo odpoczywać, żeby zregenerować siły. Hej, tylko tym razem bądź ostrożna. Niby wydaje się uległy, ale nie wiadomo jak zareaguje jego umysł na ostateczny atak. Może się bronić. 

- Ty byś się nie bronił? 

     Jestem... Nie, nie pamiętałem nawet własnego imienia. Wiedziałem, że jakieś jest, ale nie potrafiłem przywołać go w pamięci. Stanowiło dla mnie zagadkę, tak samo jak niewyraźne obrazy osób, które czasami przemykały mi przed oczami. Wiedziałem, że kiedyś miałem z nimi do czynienia, ale teraz nic dla mnie nie znaczyły. Stanowiły tylko rozmazane kontury. Zupełnie niegroźne.
     Emocje kiedyś może i były, ale również zniknęły. Nie odczuwałem niczego, nawet strachu czy gniewu. Zobojętniałem na otoczenie, na ból i na wszystkich ludzi. No prawie... Czasami przychodziła do mnie dziwna, różowowłosa dziewczyna i mówiła. Opowiadała o rzeczach, które nie miały najmniejszego znaczenia, a jednak lubiłem dźwięk jej głosu. Sprawiała, że coś we mnie próbowało jeszcze walczyć. Uczucie to znikało, gdy tylko dziewczyna opuszczała pomieszczenie. Wtedy wszystko wracało do poprzedniego stanu i trwało tak do jej następnej wizyty. Gdy długo nie przychodziła, nie czułem niepokoju. To było zbyt słabe uczucie, aby mogło przebić się przez ten gruby płaszczyk otumanienia, który szczelnie mnie zakrywał. Jednak, gdy przez kilka długich godzin nie słyszałem jej wesołego szczebiotu, wiedziałem, że coś jest nie tak. Myślałem, że będzie już tak zawsze. Pomyliłem się.
     Kiedy drzwi otworzyły się ponownie któryś już raz w ciągu tego długiego dnia, coś wewnątrz mnie drgnęło, jakby szykując się na kolejną bezsensowną historię w wydaniu Różowej. Oczekiwałem, dopóki nie usłyszałem ciężkich, hałaśliwych kroków zmierzających prosto w moją stronę. To nie były jej kroki.
- Wstawaj. - W końcu padło jedno, krótkie polecenie, którego na początku nie zrozumiałem. Wypowiedział je ktoś, kogo głos kojarzyłem, lecz nie mogłem sobie w tej chwili przypomnieć jego imienia. Wiedziałem tylko, że nie jest to osoba, której powinienem bezgranicznie ufać. Zwlekałem z odpowiedzią, próbując przegonić w głąb umysłu dziwną otępiałość, a to rozzłościło przybysza. Chwycił mnie za ramiona i szarpnął do góry jednym, płynnym ruchem. Nogi na chwilę odmówiły mi posłuszeństwa, więc musiał mnie przytrzymać, abym znowu nie wylądował na ziemi. Nie był z tego powodu za bardzo zadowolony, o czym świadczyło gniewne prychnięcie, które z siebie wydał. Nie przejąłem się tym. O wiele bardziej zastanawiało mnie, ile czasu spędziłem w tej samej pozycji, skoro doprowadziłem się do takiego mizernego stanu. Moja pamięć i w tym wypadku okazała się nieprzydatna.
- Idziemy. I żadnych sztuczek - zwrócił się do mnie ten sam głos, gdy już jego właściciel upewnił się, że dam radę ustać na nogach o własnych siłach. Pchnął mnie w stronę wyjścia, a ja nie protestowałem. Bo i po co? Opór był bezcelowy.
     Na korytarzu było jeszcze ciemniej, niż w pomieszczeniu, które do tej pory zajmowałem. Nie widziałem niczego i to zwykle wywołałoby niepokój, teraz nic takiego nie nastąpiło. Stałem nieruchomo, dopóki mężczyzna, który po mnie przyszedł, nie położył mi dłoni na ramieniu i nie pokierował we właściwym kierunku. Wykonywałem jego polecenia bez większego oporu, nie myśląc o ucieczce. Nawet jeżeli ta sztuczka by mi się udała, to niby gdzie miałbym się potem udać? Nie orientowałem się  gdzie jestem obecnie. Mężczyzna również nie zamierzał udzielać mi żadnych wskazówek. Szedł szybko, nie zwracając uwagi na to, że co chwila potykałem się o napotkane nierówności. Mocno wpijał palce w moje ramię, dzięki czemu ani razu nie skończyło się to upadkiem.
     Korytarz zdawał się ciągnąć w nieskończoność, a wraz z odległością jaką pokonaliśmy wydawało mi się, że staje się on również coraz węższy. Po paru minutach w wąskim przejściu nie mogliśmy iść już ramię w ramię. Przewodnik został z tyłu, ale nadal mną kierował. Wskazywał, gdzie należy skręcić, a gdzie szczególnie uważać na niewielkie stopnie. Mimo wszystko jakaś część mnie miała już serdecznie dość tego ciemnego, klaustrofobicznego miejsca. Dlatego, gdy tylko spostrzegłem, że ciemność staje się mniej nieprzenikniona, automatycznie przyspieszyłem. Mógłbym biec, gdyby nie obecność milczącego mężczyzny. Z całą pewnością nie odebrałby tego we właściwy sposób. Zmusiłem się zatem do szybkiego marszu, skupiając myśli na liczeniu kroków. Dwa... Pięć... Dwadzieścia trzy... Czterdzieści dwa... Rozwidlenie i jeszcze mniejsza ciemność. Przystanąłem, czekając na kolejne polecenia.
- W prawo - mruknął tylko i nawet nie czekając na moją decyzję, popchnął mnie w stronę szerszego z korytarzy. Tutaj było zdecydowanie jaśniej. Głównie za sprawą niewielkich lamp gazowych przymocowanych do marmurowych ścianach, oddalonych od siebie o kilka metrów. Nie dawały zbyt wiele światła, ale wystarczająco, abym widział drogę przed sobą. Teraz dla odmiany korytarz stawał coś coraz szerszy z każdym krokiem, aż w końcu zmienił się w coś w rodzaju wielkiego, okrągłego i przede wszystkim naprawdę jasnego holu. Na jego samym środku stała ogromna fontanna w kształcie kryształowej kuli, z której woda spływała równym rytmem do otaczającego ją stawu z niesamowicie niebieską wodą. Dookoła kręcili się ludzie. Nie było ich zbyt wielu. Na pierwszy rzut oka liczba ta nie przekraczała nawet siedmiu. Wszyscy zdawali się być pochłonięci swoimi zajęciami. Tylko od czasu do czasu nieśmiało zerkali w moją stronę, po czym szybko odwracali wzrok, jakby bali się, żeby nikt nie przyłapał ich na tym uczynku. Niektórzy, gdy tylko stanąłem w wejściu, natychmiast się ulotnili. Zniknęli w drzwiach, których było tu całe mnóstwo. Ozdabiały beżowe, marmurowe ściany, a właściwie prawie całkiem je zasłaniały. Nie znałem ich przeznaczenia, ale ta liczba mnie odrobinę zdziwiła.
- Idziemy tam - poinformował mnie mężczyzna, wskazując na najbardziej oddalone drzwi o ciemnej barwie. Nim zdążył znowu mnie popchnąć, ktoś podbiegł do nas i przystanął, zasłaniając nam dalszą drogę.
- Gdzie go zabierasz, Ryan? - spytała różowa istotka, niecierpliwie przytupując nogą i wzdychając.
- Profesor chce go obejrzeć - mruknął cicho, wzruszając ramionami. Widocznie nie był zadowolony ze swojego nowego obowiązku, ale nie miał na to żadnego wpływu.
- Profesor mógł go obejrzeć w pokoju - odparła, patrząc na niego z wielką zaciętością. Ręce założyła  na piersi, co w porównaniu z niewinnym różowym kolorem włosów i oczu dawał zabawne połączenie.
- Widocznie nie mógł. Może musi mieć do tego jakieś urządzenia. Zresztą to nie mój pomysł, nie wtrącam się - spróbował zakończyć dyskusję i minąć dziewczynę, ale nie docenił jej waleczności. Gdy tylko zrobił krok w prawo, ona natychmiast uczyniła to samo, posyłając mu wojownicze spojrzenie.
- A jednak bierzesz w nim udział - nie dała się zwieść.
- Pensy, proszę cię. Nie jestem w nastroju i naprawdę nie mam dziś nastroju na kolejną kłótnię.
- Kolejną? - podchwyciła w mig, przechylając na bok głowę w zaciekawieniu, tak, że różowa czupryna rozczochrała się jeszcze bardziej.
- Aco ma wyjątkowo podły humor - powiedział, uśmiechając się niemrawo. Tym razem Pensy zachichotała, nic nie robiąc sobie ze zbolałej miny szatyna.
- Daj spokój - prychnęła. - To tylko oznaka, że wraca do zdrowia. Myślałam, że będzie z nią znacznie gorzej. Tak to wyglądało na samym początku.
- Profesor umie czynić cuda - przytaknął i wskazał na mnie. - Obiecuję ci, że nic mu się dzisiaj nie stanie. Pozwolisz nam przejść? Nie chcę dawać Barnesowi kolejnego powodu, dla którego mógłby się wściekać. Jest już dostatecznie zdenerwowany tym całym opóźnieniem.
     Różowa spochmurniała, ale posłusznie ustąpiła nam miejsca. Gdy ją mijałem, posłała mi smutne spojrzenie, pełne współczucia.
- Przyjdę do ciebie później - obiecała, zanim Ryan wprowadził mnie do pokoju. - Teraz idę zobaczyć jak miewa się moja siostra.
     Pomieszczenie, w którym się znaleźliśmy nie różniło się tak bardzo od holu. W sumie przypominało gabinet lekarski. Taki, na który mogli pozwolić sobie jedynie bogacze. Gdzie nie spojrzałem otaczały mnie wykwintne zdobienia, jasne marmury i inne drogocenne kamienie. Ktoś, kto wziął na siebie urządzenie tego miejsca, wykonał kawał dobrej roboty. W powietrzu czuć było tylko nieprzyjemny zapach leków, od którego natychmiast poczułem się gorzej. To była jedyna wada, jaką znalazłem wokoło. Profesor siedział za masywnym biurkiem i przekładał papiery drżącymi dłońmi. Nie wyglądał niebezpiecznie. Miał dobre, ciepłe, brązowe oczy, które mocno kontrastowały z bielą gęstych włosów na głowie i brodzie. Jego twarz zdobiły także liczne zmarszczki. Najwięcej miał ich w kącikach oczu i ust, jakby wiecznie się uśmiechał
- Zbyt długo, zbyt długo - mamrotał pod nosem przejętym tonem. Nie podniósł na nas wzroku, nawet kiedy Ryan odchrząknął znacząco.
- Jest chory - szepnął cicho chłopak, aby wytłumaczyć mi dziwne zachowanie starca. - Najprawdopodobniej Alzheimer.
     Jakby dopiero na dźwięk znajomego głosu profesor przerwał swoją pracę. Ręce zastygły mu w powietrzu, a oczy powoli przeniosły się na nas. Najpierw na mnie, potem na szatyna i znowu na mnie.
 - O, Ryan! - zawołał rozradowanym tonem, jakby był małym dzieckiem, któremu ktoś podarował niezwykły prezent. Papiery zsunęły się na podłogę, ale on się tym nie przejął. - Dobrze, że jesteś. I dobrze, że on jest.
     Rzucił się do szafki za swoim biurkiem i zaczął w niej grzebać z entuzjazmem nieodpowiednim dla zaistniałej sytuacji. Mówił coś do siebie, ale nie pojąłem tych słów. Gdy w końcu znalazł coś czego szukał, z jego gardła wydarł się okrzyk dzikiej radości. Nim zdążyłem się zorientować co się dzieje, on doskoczył do mnie. Cofnąłem się, ale Ryan przytrzymał mnie za ramię. Spojrzałem na niego, niczego nie rozumiejąc. Przecież przyrzekł Pensy, że nic mi nie zrobią. Kłamał? Chyba chciałem zaprotestować, ale wciąż nie mogłem wyrwać się z otumanienia. Walczyłem z nim bardziej niż kiedykolwiek, lecz nie przynosiło to żadnych skutków. Tymczasem oślepiło mnie rażące światło, skierowane prost w moją twarz. Zmrużyłem oczy, próbując do niego przywyknąć, ale wtedy wszystko wróciło do normy.
- Zadziwiające - mruknął Profesor. Gdy oczy przestały łzawić spostrzegłem w jego ręku lekarską latarkę, którą po chwili odrzucił na bok. Ryan wyglądał na zaintrygowanego, lecz nie poganiał staruszka. - On nadal... Po tylu sesjach z Aco powinien... Ale nie... Nie powiemy mu... Musimy działać... Czas... Tak, nie powiemy... Trzeba zacząć...
     Resztę stanowił niewyraźny bełkot. Ryan zmarszczył czoło, próbując coś zrozumieć. Profesor wrócił do szafki z zamyśloną miną. Tym razem poszukiwania trwały trochę krócej. Gdy cofnął rękę, błyszczało w niej ostrze skalpela. Coś chwyciło mnie za gardło. Nie był to jeszcze prawdziwy strach, ale coś bardzo mu bliskie. Znowu spróbowałem się cofnąć, lecz Ryan był na posterunku. Zmierzył mnie złowrogim spojrzeniem i unieruchomił. Dlaczego tak bardzo chciał mnie oddać temu szaleńcowi? Przecież starzec sam siebie nie kontrolował!
- Spokojnie, nie będzie boleć. Tylko się nie ruszaj. Profesor musi po prostu umieścić w tobie sygnał nawigujący. To jeden z etapów dołączenia do społeczności. Każdy z nas został tak naznaczony, aby nie kusić losu. Poza tym będziemy musieli wiedzieć, gdzie jesteś, gdy to wszystko się zacznie i zareagować, gdyby zaistniała taka konieczność.
     Spojrzałem na niego, jakby był nienormalny, a staruszek nie próżnował. Zanurzył ostrze w dziwnej przeźroczystej, galaretowatej substancji i zbliżył się do nas niespiesznie. Jego oczy znów stały się niebywale przytomne, co tylko nieco mnie uspokoiło.
- Zaufaj mi - poprosił, a ja to niechętnie zrobiłem. Stałem spokojnie, podczas gdy on majstrował coś przy moim ramieniu. Wolałem nawet na to nie patrzeć, choć nie czułem bólu, jak zapowiedział chłopak. Sam moment przecięcia poprzedził jedynie chłód ostrza przesuwającego się powoli po mojej skórze. Byłem przygotowany na strumień krwi spływający po ręce, lecz nie ujrzałem nawet kropli. - Ulepszona receptura. Teraz nie powoduje krwawienia, a i o zakażenie coraz ciężej. Musiałbyś się naprawdę postarać.
    Staruszek mrugnął łobuzersko, co wprowadziło mnie w jeszcze większe osłupienie. Czy takie zachowanie godziło komuś, kto tytułował się per profesor? Nie byłem pewien.
- Ryan? - spytał, nie przerywając swojej pracy, jakby nie zauważając mojego rozbicia. Chłopak niespokojnie poruszył się w miejscu, gdy staruszek wymienił jego imię. - Przyprowadzisz mi Conora? Nie obraź się, ale on lepiej zna się na fachu od ciebie. Szybciej wprowadzi go w to otoczenie, a na czasie to nam na pewno zależy.
- Dlaczego? - spytał, na co Profesor się roześmiał.
- Czyżbyś przestał mi ufać, chłopcze? Myślałem, że jesteśmy przyjaciółmi.
- Jesteśmy - wybełkotał Ryan i natychmiast spełnił jego prośbę. Zniknął za drzwiami, a po kilkunastu, długich minutach pojawił się z powrotem, tuż za uśmiechającym się złośliwie blondynem.


     Conor najpierw oprowadził mnie po tym dziwnym miejscu, rzucając kąśliwe uwagi o wszystkim i wszystkich, których mijaliśmy po drodze. Jego złośliwość przestała mi przeszkadzać gdzieś między holem, a kolejnym pomieszczeniem, którym okazała się być pokaźnych rozmiarów stołówka. Dziwiło mnie to miejsce i nie przestało zaskakiwać z każdym kolejnym krokiem. Miałem masę pytań, ale nie chciałem zadawać ich Conorowi. Ot, zwykła męska duma do tego nie dopuszczała. Dlatego pozwoliłem, aby jego słowa wlatywały jednym uchem, a wypływały drugim. Nie interesowało mnie to, co mówił. Chociaż nie, inaczej. Ciekawiło, lecz starałem się nie okazywać przed nim zainteresowania nowym otoczeniem. Starałem skupić się tylko na czubkach swoich starych, zniszczonych tenisówek. I udawało mi się, a przynajmniej było tak póki nie znaleźliśmy się w sali ćwiczeń. Dopiero na widok rozległego boiska, kortu oraz bieżni coś się zmieniło. Coś we mnie wprost rwało się do przodu, chciało rozruszać zastygłe mięśnie.
- Lubisz ćwiczyć? - zwrócił się do mnie, jakby wyczuł zmianę w moim nastroju. Wzruszyłem ramionami. Kiedyś chyba tak, teraz jak wszystko inne, to też odeszło w zapomnienie. Nie odpowiedziałem. - No weeź... Chyba nie chcesz się bawić w niemowę? Mamy już jedną ślepotę i kilku wariatów, nie potrzebujemy kolejnych kalek.
     Dalej milczałem, nie komentując jego słów. Jeżeli zamierzał wyprowadzić mnie z równowagi, wcale mu się to nie udało. Nadal byłem tak samo spokojny, jak na samym początku całego tego przedstawienia, w które mnie wkręcili.
  - W sumie widziałeś, jak kochaś ślepoty się na ciebie patrzył, gdy wychodziliśmy? To zazdrość - mruknął, uśmiechając się podle. - Ryan jest wściekły, bo zająłeś jego miejsce. Do tej pory on był tym nowym, który budził powszechne zainteresowanie. A tu zjawia się taki niepozorny, miastowy chłopczyk i wszystko mu zabiera. Nie fair, ale co mi tam wtrącać się do tego. Musicie załatwić to między sobą, no nie?
     Westchnąłem. On zaśmiał się, jakby zadowolony z mojego zniecierpliwienia, i ruszył przez rozległą hale, kierując się do kolejnego pomieszczenia. Nie zatrzymał się przy żadnym z boisk. Liczyłem, że może wreszcie wrócimy do Profesora lub zaprowadzi mnie prosto do celi, ale chyba się przeliczyłem. Za drzwiami ukazał nam się następny obiekt sportowy. Widziałem jasnozielony pas sztucznej trawy ciągnący się w dal. Na jego odległym końcu ktoś poustawiał różnokształtne tarcze, podczas gdy z drugiej strony widniały charakterystyczne drewniane bramki. Strzelnica. Określenie samo nasunęło mi się na myśl, choć nie wydawało mi się, abym kiedykolwiek był w podobnym miejscu. A może i byłem? Miałem pustkę w głowie.
     Podczas naszej wycieczki, zdążyłem już zapomnieć, że nie jesteśmy tutaj całkiem sami. Dlatego też bardzo zaskoczył mnie widok innych ludzi. Dwójka chłopaków odkładała właśnie broń na prawidłowe miejsca, rozmawiając, śmiejąc się i przekomarzając między sobą. Byli młodzi, być może w moim wieku lub nawet młodsi, i zaskakująco normalni. Nie znałem ich, lecz jakoś niespecjalnie pasowali mi do tak dziwacznego miejsca. Tylko czy mi było to oceniać? Być może wyczuli, że ich obserwuję, bo nagle odwrócili się w naszą stronę, a kiedy uważnie się nam przyjrzeli, natychmiast umilkli i szybko nas minęli, jakby ktoś ich właśnie wyprosił. Conor zareagował śmiechem, podczas gdy ja poczułem się nieswojo.
- Nawet nie zwracaj na nich uwagi, młody - doradził mi, gdy zmierzaliśmy w kierunku bramek. - Są chorobliwie podejrzliwi, a ty stanowisz dla nich świetny cel do spiskowania. Dawno nie mieliśmy tutaj lepszej rozrywki.
- Widzę, O'Brien, że otwierasz domowe przedszkole? - Na dźwięk obcego głosu, mimowolnie się wzdrygnąłem. Myślałem, że strzelnica jest już pusta i po raz kolejny zostałem wyprowadzony z błędu.  Widocznie nigdy nie powinienem tracić czujności. Zwłaszcza w tak niepokojącym i nieznanym miejscu.
Kiedy ja toczyłem wewnętrzną kłótnię sam ze sobą, nasz rozmówca wyszedł z cienia i zaprezentował się w całej okazałości, a właściwie zaprezentowała, bo była to piękna, młoda kobieta.

- Przywitaj się z Enyo. - Zwrócił się do mnie Conor, łypiąc groźnie na dziewczynę, kiedy ja sam nie potrafiłem oderwać wzroku od jej dużych, jadeitowych oczu, które w tym momencie ciskały we mnie złowrogie błyskawice. - Jest to najprzebieglejsza istota, jaką nosiła ta biedna ziemia.
     Wcale tak nie wyglądała. Była szczuplutka, nieco niższa ode mnie. Miała długie, czarne włosy, które teraz spięła w luźny kok, co tylko wyostrzyło rysy jej twarzy. Mimo to sprawiała wrażenie bezbronnej istotki, takiej co to byle silniejszy podmuch wiatru mógłby porwać i ponieść w siną dal. Chociaż temu twierdzeniu przeczyła hardość jej spojrzenia, które teraz posyłało w moim kierunku miliony złowrogich błyskawic.

- Nie musisz się płaszczyć, Conor - prychnęła na nowo zwracając się do blondyna. - Ja i tak wiem, że nie masz kręgosłupa. Lepiej powiedz mi, co ty tutaj z nim robisz? Chociaż, wiesz co? Mnie to wcale nie interesuje. Zabieraj go stąd, nie mam ochoty niańczyć dzieciarni. 

- Daj spokój, to nowy pupilek Barnesa. Kazał zapoznać go z otoczeniem i oczywiście tym razem wypadło na mnie. Ktoś musi odwalać czarną robotę, aby innym żyło się lepiej.

- To czemu nie zabierzesz go do Dowództwa? Powitali by was z wielką radością. Kolejna bezużyteczna gęba do wykarmienia. I tak, zanim spytasz, nie wierzę w jego cudowne zdolności. A nawet jakby jakieś miał, to mnie to gówno obchodzi. Kolejny niepotrzebny dziwak, ot co. 

- Nie wściekaj się, Mellouli - wymruczał, podążając za nią krok w krok, aż dotarli do bramek strzeleckich. - Złość piękności szkodzi.

- Musiałeś być zatem bardzo nerwowym człowiekiem, co O'Brien? - spytała ze złośliwym uśmiechem, sadowiąc się na jednym ze stołów. Uśmiech ten jednak znikł, gdy tylko znów spojrzała na mnie. - Zabieraj stąd tego bachora. To ostatnie ostrzeżenie. Możesz być pewien, że nie powtórzę go kolejny raz. Jest jeszcze przecież wiele miejsc, które możesz mu lekkomyślnie zdradzić, aby miał o czym paplać na lewo i prawo, gdy tylko go stąd wypuścicie. Strzelnica jest wyłącznie moja i od niej wara. 

- A może młody chce sobie postrzelać, Enyo? Jest od teraz jednym z nas i ma do tego prawo. Bądźże bardziej uprzejma. 

     Czułem ich uważne spojrzenia na sobie, ale nie odwzajemniłem ich. Oni i tak podjęli już decyzję, choć czułem, że z tego pomysłu nic dobrego nie wyniknie.

Idziemy na rekord? To już jakieś sześć stron w Wordzie ^^  Dłuższego rozdziału to tu na pewno nie było. Co do treści się nie wypowiadam. Powiem tak: gdy czytałam go po raz pierwszy, to nawet mi się podobał, ale gdy zrobiłam to po raz enty... To nie potrzebnie to robiłam. Dlatego taktownie zamilknę i poczekam na wasze opinie ;) 
Co do zaległości w czytaniu notek na blogach, postaram się nadrobić do końca tygodnia. Mam kosmiczne problemy z netem od kilku dni na lapku. A komentowanie z komórki czy tableta? Wolałabym tego uniknąć. Jak już dziadostwo wróci do normy, to raz dwa wszystko po komentuje, obiecuję ;) 
Pozdrawiam!