Rozdział 16

Eris

     Wydawało mi się, że czas się zatrzymał, wstrzymując równocześnie bieg Ziemi. Jednak wskazówki zegarka niezaprzeczalnie ciągle przesuwały się na przód, nie zamierzając zaprzestać tej błahej czynności nawet na krótki moment. Chociaż to może moje serce zamarło, zgubiwszy swój zwykły rytm? Nie. Wciąż czułam jego miarowe, spokojne bicie we własnej piersi, tak bardzo niepasujące do zaistniałej sytuacji. Wszystko trwało, tak jak robiło to od zawsze, nie przejmując się moimi rozterkami. Jedynie myśli wypruły do przodu, jakby porywając się na nierówną walkę z szybkością światła czy dźwięku. Oczywiste, że nie miały z nimi najmniejszych szans, ale wytrwale krążyły po głowie, dręcząc i męcząc. Nie zamierzały zbagatelizować żadnego fragmentu tego incydentu. Wszystko dokładnie analizowały,  jeszcze raz przetwarzając scenę po scenie minione zdarzenie, nie zważając na moje naglące prośby.

     Zamknęłam oczy, bo tylko w taki sposób mogłam spróbować się skupić oraz uporządkować wszystko po kolei w głowie. Czy mi to wyszło? Dość mizernie. Nie doszłam do żadnych wniosków, a James już się odsunął i pewnie w tej chwili zwiewał, gdzie pieprz rośnie, aby tylko uniknąć mojego gniewu. Znał mnie zbyt dobrze, żeby przewidzieć reakcję oraz konsekwencje, jakie go czekają za przekroczenie wyznaczonej granicy. Wiedział, że wcale mi się to nie spodoba. Dlaczego więc próbował coś zmieniać? Przecież wydawało mi się, że dawno ustaliliśmy łączące nas relacje i oboje byliśmy co do nich absolutnie zgodni. Tymczasem durny ułamek sekundy, który tak naprawdę sama sprowokowałam, prawie wszystko zaprzepaścił. Ba, nadal mógł to zrobić. Wiele zależało wyłącznie od mojej reakcji. Niby mogłabym zignorować pocałunek i uznać, że nigdy nie miał miejsca, lecz nie potrafiłam. Nie chciałam oszukiwać samej siebie, bo dokąd by to doprowadziło? Jednak coś powiedzieć powinnam.

     Tak, masz całkowitą rację. Bo na co on sobie niby pozwala? Chce zniszczyć waszą piękną, długoletnią przyjaźń? A może myśli, że ma u ciebie jakieś szanse na coś więcej? Dureń. Wszystko jest wyłącznie jego winą. Powiedz mu to, wygarnij prosto w oczy! Niech wie, że niczego mu nie wybaczysz. Wznieć kłótnię. Taką, którą zapamięta na lata. Powinien cierpieć za swój uczynek. 

     W mojej głowie rozbrzmiały słowa. Słowa, które nie należały do mnie, chociaż wypowiedziane zostały właśnie moim głosem. O co zatem chodziło? Nie rozumiałam tego, obawiałam się. Strach  ścisnął mnie mocno za gardło, wywołał zimne dreszcze, choć szybko zastąpiło go uczucie o wiele bardziej niepojące. Złość. Czysta, niepohamowana wściekłość, która zjawiła się nagle znikąd i powoli przejmowała kontrolę nad każdą komórką ciała. Drgnęłam, zaskoczona jej intensywnością. Owszem, postępek Jamesa nie był zbyt rozsądny, ale nie wywołałby tak wielkich emocji. Tymczasem ja z trudem powstrzymywałam się od rzucenia się na niego i wydrapania mu oczu. Niewidzialna siła chciała, abym była wściekła. Podsycała tą złość, w pełni ją aprobując. 

     Zacznij działać i nie bój się. Naprawdę nie masz czego. To właśnie jesteś prawdziwa ty. 

     Chciałam zaprzeczyć, ale kłócenie się z samym sobą jeszcze nikomu nigdy nie wyszło na dobre. Starałam się więc po prostu zlekceważyć ten natrętny, irytujący głosik. Nie było to proste i kosztowało masę wysiłku.

     Nie bądź dziecinna. Przecież i tak mnie nie pokonasz. Jestem częścią ciebie, a samej siebie nie unicestwisz, nie uciszysz. Zrozum. Stanowimy jedno.

- Eris. - Mocniej zacisnęłam powieki i przygryzłam wargę tak mocno, aż poczułam w ustach charakterystyczny smak krwi. James w ogóle nie zdawał sobie sprawy z wewnętrznej walki, którą toczyłam sama ze sobą. Chciał się wytłumaczyć, podczas, gdy ja starałam się uspokoić. Dzięki nieco wyostrzonemu przez regularne przemiany słuchowi wychwytywałam nawet najcichsze dźwięki. Słyszałam jak zbliża się do mnie niespiesznym krokiem, który zdradzał jego niepewność i wahanie. Trawa uginała się pod jego ciężarem, skrzypiąc cichutko, przez co wiedziałam, jak blisko się znajduje. Zachowywał dystans, za co byłam mu niesamowicie wdzięczna. Sama nie byłam pewna, jakbym zareagowała, gdyby naciskał za bardzo. Już teraz byłam skołowana natłokiem tak negatywnych emocji, które krążyły po organizmie niczym toksyczna trucizna.
- Eris, proszę cię. - Zaczął od nowa, po dłuższej chwili milczenia. - Ja nie chcę kłótni. Naprawdę nie wiem, czemu to zrobiłem. Głupi impuls. Przepraszam. 

     Mówił chaotycznie, urywanymi zdaniami. Był zdenerwowany, a przez to moja złość pogłębiła się jeszcze bardziej. Czułam, że jeżeli nie zamilknie, nie będę w stanie dłużej się kontrolować. On tego niestety nie zrozumiał. 

- Powiedz coś - poprosił, gdy wciąż nie odpowiadałam. 

- Zamknij się! Nie możesz chociaż na sekundę zamilknąć? To tak dużo?! - wrzasnęłam, cofając się o kilka kroków. Tama pękła, wściekłość się ze mnie wylała, a tajemnicza istota, której głos słyszałam w głowie, szalała z radości. Wiedziałam, że tak nie powinno być, ale ta wiedza na nic się nie przydała. Chłopak przyjrzał mi się uważnie, tylko trochę zdziwiony taką reakcją. 

- Chyba jednak powinienem zostawić cię samą - stwierdził, co początkowo trochę zbiło mnie z tropu, a potem odwrócił się i odszedł w kierunku naszej kryjówki, wymuszając na mnie jeszcze większe poczucie winy. Mimo to nie ruszyłam w ślad za nim. Naprawdę potrzebowałam samotności, choć tajemniczy głos wciąż się odzywał, nie szanując tej decyzji. Chwalił mnie, jednocześnie krytykując, bo mogłam potraktować przyjaciela jeszcze gorzej.
     Grzeczna dziewczynka. Widzisz? Ze mną zajdziesz naprawdę daleko.
- Zniknij - mruknęłam, opadając na pobliski konar, na co ona, ta dziwna alternatywa mnie samej, zaśmiała się radośnie. Sprawiło to, że poczułam się jeszcze potworniej, dokładnie jakby ktoś rozdzielił moją duszę na dwie części.

     Do Jamesa wróciłam później. Dużo później, gdy poczułam się pewniej i stwierdziłam, że mogę już zapanować sama nad sobą, a nikt inny, żadna niewidzialna istota, której istnienie może tak naprawdę sama sobie wmówiłam, nie przejmie nade mną kontroli. Chłopak siedział na swoim stałym miejscu pod ścianą, z wielkim zainteresowaniem obserwując odsłonięte ramię, na którym widniała niedawna rana. Nie wydawał się zmartwiony, choć nawet z większej odległości mogłam zauważyć, że wcale się nie goiła. Wręcz przeciwnie. Wyglądała jeszcze gorzej niż poprzednio, o ile to w ogóle możliwe. Opuchlizna  dookoła przecięcia zwiększyła się i przybrała niezdrową zielonkawą barwę. Zaniepokoiło mnie to.
     Chłopak był natomiast zainteresowany swoim zajęciem do tego stopnia, że nawet nie zwrócił uwagi na moje przybycie. Przynajmniej tak mi się wydawało, dopóki nie przeniósł na mnie zaintrygowanego wzroku. Widziałam, że miał mnóstwo pytań, ale nie zadał żadnego z nich. Czekał, aż sama coś powiem. Chętnie bym to zrobiła, ale nie miałam najmniejszego pojęcia, jak zacząć tą rozmowę ani jak wytłumaczyć własne, dziwne zachowanie.
- Przepraszam - bąknęłam, w duchu śmiejąc się sama z siebie. Co ja wyprawiałam? To on najwięcej zawinił, a tymczasem sama kajałam się usłużnie, aby wrócić w jego łaski. Jamie tylko uśmiechnął się po swojemu, nie wypowiadając przy tym ani jednego słowa. Może myślał o tym samym? A może po prostu uspokoił go mój spokojny ton, więc mógł sobie pozwolić na bezkarne testowanie mojej cierpliwości. Nie byłam pewna, dlatego też postanowiłam zmienić temat, aby nie narazić się na kolejną awanturę. Złość jeszcze nie do końca mnie opuściła. - Jak ręka? Wciąż boli?
     James znowu spojrzał na ramię, odrobinę się zmieszał, ale po chwili znowu się uśmiechnął. Myślał, że tego nie zauważę? A może, że zignoruję? Nie zamierzałam robić żadnej z tych rzeczy.
- Tylko trochę. Jest znacznie lepiej niż wcześniej - rzucił lekko, jakbyśmy rozmawiali o jutrzejszej pogodzie, a nie paskudnej ranie, być może zagrażającej jego życiu. Nie mówił mi wszystkiego. Teraz byłam o tym przekonana.
- Doprawdy? A mi się wydaje, że oszukujesz samego siebie i próbujesz przy okazji tej sztuczki ze mną. James, nie jestem lekarzem, ale nawet ja widzę, że jest dużo gorzej. Nie zamydlisz mi oczu. Nadal uważam, że powinniśmy wrócić do domu i nie interesuje mnie, jakie pobudki kierowały Jeremym, gdy wysyłał tamtą wiadomość. Oboje coś kombinujecie, ukrywacie, a ja naprawdę nie zamierzam bezczynnie czekać, aż twój stan jeszcze bardziej się pogorszy i będzie za późno na jakiekolwiek działanie. Wracajmy - zażądałam. On jeszcze przez jakiś czas uważnie mi się przyglądał, a potem westchnął i nieznacznie kiwnął głową na zgodę. Wiedziałam, że wygrałam ten pojedynek, jeszcze zanim wyraził swoją opinię na głos. Nie przypuszczałam tylko jakie konsekwencje pociągnie za sobą ta decyzja. W tamtym momencie myślałam jedynie o zdrowiu przyjaciela, a nic innego bardziej się nie liczyło.

- Jeremy'emu się to nie spodoba - mruczał James, gdy już wyszliśmy z naszej bezpiecznej groty i  niespiesznie przedzieraliśmy się przez gęsty las. Musiałam przyznać mu rację. Mój opiekun z całą pewnością nie będzie zadowolony, gdy zobaczy nas na progu domu za kilka godzin, kiedy tak dobitnie kazał nam pozostać w lesie.
- Nie interesuje mnie to. Ty jesteś ważniejszy. - Słowa same wyszły w moich ust, nim zdążyłam ugryźć się w język, a zabrzmiały jeszcze gorzej niż w mojej głowie. Wolałam nawet nie zastanawiać się, jak chłopak może je zinterpretować. Na szczęście on ich nie skomentował.
- Od kiedy masz taki lekceważący stosunek do cudzych poleceń? - spytał ze śmiechem i posłał mi złośliwy uśmiech, przez który nieco się speszyłam. Czułam jak niechciany rumieniec wkrada się na moje policzki, ale Jamie zdawał się tego nie zauważyć. Taktownie odwrócił wzrok i kontynuował naigrawanie się ze mnie: - Zwykle je szanowałaś. Byłaś taką grzeczną, ułożoną dziewczynką, która zawsze wraca do domu o ustalonej porze, nie dyskutuje i spełnia wszystkie prośby. Widzisz? Przy mnie zeszłaś na psy.
     Miałam przemożną ochotę pokazać mu język lub obdarować pięknym kuksańcem w bok, ale stwierdziłam, że będzie to okropnie dziecinne zachowanie i w żaden sposób nie polepszy mojej sytuacji. Dlatego też podążałam za chłopakiem w ciszy, której wkrótce sama nie mogłam już ścierpieć.
- To skoro tak bezczelnie łamiemy wszelkie zasady, to może posuniemy się o krok dalej i w końcu zdradzisz mi waszą wielką, męską tajemnicę, jakiej nie mogę poznać, bo stanie się coś strasznego? Sam zobacz, sytuacja jest beznadziejna. Gorsza już pewnie nie będzie. Co by się stało, gdybym dowiedziała się czegoś więcej?
- Znowu zaczynasz - zauważył, zatrzymują się raptownie. Nie mogłam tego przewidzieć i z pełnym impetem wpadłam w jego plecy. Odbiłam się od nich, tracąc przy tym równowagę. Pewnie upadłabym na leśne poszycie naszpikowane kującymi roślinkami, gdyby Jamie nie zareagował w porę i nie pochwycił mnie za rękę. Od zawsze miał niesamowity refleks. Dopiero teraz to doceniłam. - Ale wiesz co? Dobra powiem ci wszystko, co wiem i skończymy ten temat. Nie mam ochoty na kolejne kłótnie z powodu, który żadnym powodem nie jest. Choć wiesz co jest w tym wszystkim najśmieszniejsze? Tak wytrwale domagasz się prawdy, nawet nie zdając sobie sprawy z tego, ile już sama wiesz.
     Spojrzałam na niego bez zrozumienia. To co mówił wydawało mi się kompletnie bezsensu. Przecież gdybym wiedziała cokolwiek, nie próbowałabym wyciągać informacji od niego. On chyba to pojął, bo oparł się o pobliskie drzewo i westchnął zrezygnowany, szykując na dłuższą opowieść.
- Naprawdę nadal nic się nie domyślasz? W tym wszystkim chodzi tylko o ciebie, Eris, o nikogo więcej. Twoje zdolności są pożądane bardziej, niż najniebezpieczniejsza broń - stwierdził z powagą. Ja miałam ochotę wybuchnąć śmiechem. Zdolności? Jakie zdolności? W szkole na wychowaniu fizycznym miałam mierne oceny. Wszystko zwalałam na brak wspaniałej koordynacji ruchowej, którą  mógł się poszczycić na przykład taki James. Jeżeli chodzi o inne talenty z nimi było podobnie. Nie zostałam nimi hojnie obdarowana. Dlatego też słowa przyjaciela wydawały mi się absurdalne i nie mające powiązania z rzeczywistością. Jednak ich nie skomentowałam, pozwoliłam, aby James w spokoju kontynuował swoją historię. -  Bo widzisz, ten świat jest szalony i zmierza w bardzo dziwnym, niepokojącym kierunku. Ludzie kłamią, mordują się nawzajem byle tylko osiągnąć dla siebie korzyści. Tak nie powinno być, wiesz o tym, prawda? Powinniśmy się wspierać, pomagać sobie, a nie rozpoczynać kolejną, bezsensowną wojnę, która pochłania setki i tysiące istnień. Niestety wszystkiemu winne są pieniądze i władza. Żadne wyższe cele. Zawsze znajdzie się ktoś, komu będzie zależeć tylko i wyłącznie na tych dwóch wartościach. A do nich prowadzą dwie drogi. Uczciwa i pełna przekrętów. Miałaś pecha, bo wpadłaś w oko ludziom, których nie trzymają się żadne zasady moralne. Chcą wykorzystać twój niezwykły dar do swoich celów. Pragną, abyś pomogła im przejąć władzę.
- James, to wariactwo - przerwałam mu. Spojrzał na mnie urażony, ale wcale nie zniechęcony tak pesymistycznym nastawieniem. - Jakie ja mogę mieć zdolności? Chyba, że chodzi im o wilkołactwo, ale w takim razie powinni zainteresować się kimś innym. Ja nie jestem niezwykła ani utalentowana.
- Mylisz się - zaprzeczył. Tym razem w zimnych, szarych oczach zamigotało jakieś nowe uczucie. Dziwna fascynacja lub przejęcie. Widać było, że bardzo mu zależy, abym poznała prawdę i w nią uwierzyła. - Jesteś niesamowita. O wiele bardziej utalentowana od całej sfory razem wziętej. Nie mam pojęcia skąd biorą się nadnaturalne dary, ale ty posiadasz jeden z najcenniejszych. Naprawdę niczego nie zauważyłaś? Nie spostrzegłaś ostatnio żadnej zmiany w swoim zachowaniu?
     Kiedy tylko pokręciłam przecząco głową, natychmiast zrozumiałam, że coś jest na rzeczy. Przecież sama dziwiłam się skąd ostatnio u diabła pojawiło się we mnie tyle wściekłości. Przecież nigdy tak nie było, ale czy złość i nie możliwość zapanowania nad nią może być czymś cennym i pożądanym? W takim razie chętnie bym ją oddała komuś innemu. Ba, dopłaciłabym za taką transakcję, ile by trzeba było.
- Eris... - James zbliżył się, nie spuszczając ze mnie wzroku. Czułam na sobie jego przenikliwe spojrzenie, ale nie miałam odwagi go odwzajemnić. Chciałam, aby to wszystko okazało się tylko złym snem. - Nawet imię jest dowodem potężnego daru. Wystarczy odwołać się do mitologii. Eris. Bogini niezgody, chaosu, gniewu, zazdrości. Twoi rodzice doskonale o tym wiedzieli, nie nazwali cię tak przypadkiem.



Ta daam. Chyba popadłam już w jakąś depresję wiosenną. Myślałam, że nie skończę tego rozdziału i będę musiała zawiesić całe opowiadanie. Słowo, wczoraj miałam zaledwie jedną linijkę. Dzisiaj wena do mnie wróciła i to w jakim stylu! Kurczę, chyba tak długiego rozdziału jeszcze tutaj nie było xD 
Komentować, to ja go nie będę tym razem. Opinię pozostawiam wyłącznie wam, tylko przepraszam za możliwe błędy. Nie sprawdzałam po raz trzeci, jak zwykle to robię, więc coś tam może się trafić.
Pozdrawiam serdecznie!