Rozdział 15

Cole

     Wariowałem. Powoli popadałem w czyste szaleństwo, obłęd. Mój umysł płatał mi figle po zbyt wielu godzinach spędzonych w samotności, ciemności i niewiedzy. Prawdziwe wspomnienia plątały się z tymi zmanipulowanymi tak, że wkrótce nie potrafiłem już ich rozdzielić. Nie byłem pewien kto tak naprawdę zabił moją matkę, czy Will wciąż jeszcze żyje ani jaka była w tym moja wina. Prawda i fałsz mieszały się ze sobą, kotłowały się, walczyły. Żadne nie chciało odpuścić i odejść w zapomnienie. Pozostało tylko niezmącone przekonanie, że we wszystko wmieszana jest ciemnowłosa kelnerka z kawiarenki. To ona tego dokonała? Może miała zamiar skrzywdzić również mnie? Ba, na pewno tak było! Musiałem jej przeszkodzić, żeby nie stracić resztek zdrowego rozumu. Wszak już teraz doszło do tego, że nie mogłem spokojnie spać, bo niemal każdy sen zostawał brutalnie przerwany pojawieniem się  szarawej wilczycy, która o wszystko mnie obwiniała i kpiła z nędznych prób oporu. Nienawidziłem jej. Chciałem ją zniszczyć, choć nadal nie wiedziałem w jaki sposób to osiągnąć. Starałem się ze wszystkich sił, specjalnie nie tamowałem mocy drzemiącej gdzieś głęboko w moim wnętrzu. Ta jednak nigdy nie mogła odnaleźć uwolnienia. Czułem ją całym sobą, ale ona nie mogła mnie ocalić.

     Coraz częściej budziłem się z wrzaskiem, przekonany o tym, że kajdanki zmieniły się w palące obręcze, a te z kolei w dwa jadowite węże, które mocno zaciskały się na moich nadgarstkach i kąsały je dotkliwie. Szarpałem się, dopóki nie zrozumiałem, iż to zwykłe złudzenie stworzone przez zmęczone oczy oraz umysł. Metal nadal był metalem, nie przeistoczył się we wściekłą bestię, pragnącą rozerwać mi gardło. Chwilę byłem skołowany tym faktem, a potem następowało odrętwienie. Zupełna pustka, gdzie nie docierało do mnie już zupełnie nic. Sam nie wiedziałem, co gorsze. Nie zastanawiałem się nad tym, nie myślałem. Chciałem po prostu zniknąć. Jednak nikt tego nie szanował, bo drzwi niemal bez przerwy otwierały się oraz zamykały. Różni ludzie ciągle wchodzili i wychodzili, a ja nie reagowałem. Nie rozróżniałem ich twarzy, choć pewnie powinienem. Oni stanowili dla mnie tylko niewyraźne kontury, które dość łatwo było zignorować. Zadawali pytania, krzyczeli, wściekali się. Nie raz i nie dwa dostało mi się za nieudzielenie odpowiedzi, gdy tego oczekiwali, ale nie robiło to na mnie najmniejszego wrażenia. Wytrwale milczałem. Coś się zmieniło po przykrym incydencie z Aco, rany nie bolały tak jak kiedyś, dawne przekonania odeszły w niepamięć. Zaprzestałem walki. Nie interesowało mnie czy przeżyję kolejną godzinę, dzień, tydzień. To wszystko stało się bezsensowne.

     Zawsze uważałem, że ból jest utrapieniem, zbędnym cierpieniem, które zostało na nas zesłane tylko po to, aby nasza egzystencja nie była zbyt piękna i przyjemna. Przecież byłem tego idealnym przykładem! Powtarzałem sobie te słowa za każdym razem, gdy życie zsyłało na mnie kolejne nieszczęścia. Nie, nigdy nie protestowałem. Tak postępują ludzie słabi, a ja taki nie byłem. Owszem, czasami nie dawałem już sobie rady i uciekałem w używki, imprezy, inne życie. Ale kto normalny by to wytrzymał? Wielokrotnie igrałem ze śmiercią, ale ona nigdy się o mnie nie upominała. Widocznie stanowiłem wyzwanie nawet dla niej samej. Z resztą co jej po mnie? Po co komu kolejna, krnąbrna dusza do kompletu? Ona zbierała tylko ludzi coś wartych, tych, którzy na to absolutnie nie zasłużyli.

     W każdym razie myliłem się, przynajmniej w kwestii przydatności bólu. Nigdy nie przypuszczałem, że może być on czymś dobry i pożądanym  A jednak teraz bardzo mi go brakowało. Bo jeżeli odczuwasz cokolwiek, to wiesz, że jeszcze żyjesz i możesz wszystko w swoim życiu zmienić lub przynajmniej próbować. Gdy go zabraknie, to jakbyś umarł. Ostatecznie oraz nieodwołalnie. Ja nie czułem już kompletnie nic. Przestały mnie obchodzić kolejne, nowe rany, które nieznajomi zadawali z niezwykłym okrucieństwem. Pogodziłem się ze swoim podłym losem i z wytęsknieniem czekałem na jego koniec. Nie wszystko jednak zawsze idzie po naszej myśli, nie mamy wpływu na to, co zgotowała dla nas przyszłość. Co prawda zawsze możemy udawać panów świata, marnować swoje życie na różne sposoby lub brać z niego pełnymi garściami, lecz to i tak niczego nie zmieni. Nasze przeznaczenie zapisane jest bowiem w pradawnych księgach, do których nikt z żyjących ludzi nie ma dostępu. Mimo tych niezbitych faktów, my dalej próbujemy dzielnie udawać, a w rezultacie okłamujemy samych siebie. Nędzni głupcy.

     Po kilku minutach drzwi znowu się otworzyły, światło rozbłysło i ktoś podszedł bliżej niespiesznym krokiem. Milczał, co zwykle doprowadziłoby mnie do szaleństwa, ale teraz było dziwnie obojętne. Nie zamierzałem wykazywać zainteresowania. Nie potrafiłem.

- Cole... - Ciepły, dziewczęcy głos przywoływał do porządku, ale nie reagowałem. Cole. Tak miałem na imię. Chyba. Kiedyś. Już nic nie było tak pewne, jak wydawało się na pierwszy rzut oka.

- Daj spokój, Pensy. To nie jest nasza sprawa - zrzędził ktoś nowy, a jednocześnie jakoś podejrzanie znajomy. - On nie reaguje, może nawet nas nie słyszy w tej chwili. Stał się ich posłuszną lalką albo jest na dobrej drodze do tego. Meaque, sidła, tajna broń... Tak go nazywają. To jego przeznaczenie, czyż nie? Wystarczy spojrzeć na Aco, aby dostrzec, ile szkód już nawyrabiał. Jest stracony. Przecież ci mówiłem, a ty uparłaś się jak głupia i postanowiłaś tu przyjść.

- Ryan? - przerwała mu, nim zdążył się rozkręcić. - Wiesz jak bardzo cię lubię i cenię? Dlatego byłabym cholernie wdzięczna, gdybyś zamknął się na krótką chwilę lub najlepiej zostawił nas samych.

     Nie patrzyłem na nich, ale słyszałem jak chłopak jeszcze chwilę protestuje i próbuje namówić Pensy, aby odpuściła. Ta jednak była nieugięta i w końcu to Ryan musiał zrezygnować. Wyszedł, trzaskając ze złości drzwiami oraz mamrocząc pod nosem niezbyt piękną wiązankę przekleństw.

- Nie mogłam przyjść wcześniej i nie zdobyłam kluczy, przepraszam - wyrzuciła wszystko na jednym wydechu, jakby ktoś ją poganiał. Stresowała się, to jasne. - Przepraszam za wszystko. Czuję, że w jakimś stopniu też jestem winna. Bo ja wiedziałam o wszystkim, natomiast ty nie. Powinnam ci wcześniej powiedzieć, może wtedy by do tego wcale nie doszło. Przeze mnie teraz Aco walczy o życie, a ty jesteś taki... Umiem leczyć, ale tylko ciało. Dusza stanowi dla mnie jedną niewiadomą. Nie wiem zatem jak ci pomóc. Wybacz mi.

     Spojrzałem na nią. Jej dziwaczne, różowe oczy i policzki błyszczały od łez, pewnie nawet szczerych, ale wcale mnie nie obchodziły. Nie czułem współczucia czy nawet gniewu. Coś we mnie pękło. Dawny Cole Davis przestał istnieć.

- Powiedz coś, błagam - wyszeptała, walcząc ze zbyt długą grzywką, która nie chciała się prawidłowo ułożyć. To mi coś przypominało, tak jakbym już przeżywał tą scenę. Kiedyś, w innym życiu. - Nie odcinaj się od świata, od przyjaciół. Oni tego właśnie chcą.

     Odwróciłem wzrok, nie potrafiąc znieść jej widoku, a ona już więcej się nie narzucała. Nie znalazła sposobu, aby do mnie dotrzeć. Poddała się, westchnęła z żalu i wyszła. Znowu zostałem sam na własne życzenie.

     Brązowowłosy mężczyzna w średnim wieku, ubrany w drogi, czarny garnitur z wielkim zadowoleniem i zainteresowaniem obserwował na ekranie komputera, przez ramię swojego podwładnego postać skuloną w kącie pokoju. Ciemnowłosy chłopak nerwowo pocierał nadgarstki, choć już od dobrej godziny nie było na nich kajdanek, a jedynym śladem ich wcześniejszej obecności były bolesne obtarcia, które z czasem powinny się zagoić i zniknąć. Sam kazał je zdjąć, bo nie widział już żadnych powodów dla których wciąż byłyby one konieczne. Młody Davis był wrakiem człowieka, niezdolnym do ucieczki. Wreszcie osiągnęli, to co chcieli. Naprawili wszystko, co zdążyli poknocić inni ludzie. Zniszczyli dobroć, która powoli zaczęła kiełkować w tym młodym człowieku. Na szczęście zareagowali w porę. Jeszcze trochę i zmiany stałyby się nieodwracalne. Już teraz chłopak był niezwykle uparty. Dlatego też jego przemiana sprawiała mu tyle radości. Z wielką satysfakcją obserwował, jak z pyskatego buntownika, zmienia się nie do poznania. Widział, jak wszelka waleczność oraz chęć do życia wyparowuje z jego oczu, a zastępuje je zrezygnowanie. Stał się marionetką - zwykłą kukłą, banalnie łatwą do kierowania. Wręcz idealną do wykonania zadania. Nie interesowało go, że ucierpiała na tym jedna z najzdolniejszych osób, które zgromadził wokół siebie. Teraz przestało mieć to znaczenie. Chłopak był dużo cenniejszy.

     Nie podobało mu się jednak to, że jego pozostali podwładni zaczęli żyć własnym życiem i mieszać się w nieswoje sprawy. Już od jakiegoś czasu zauważał dziwne knowania, ale miał nadzieję, że wszystko z czasem przycichnie, a oni sami się opamiętają. Nie chciał tracić kolejnych ludzi, lecz jeżeli zajdzie to za daleko, będzie zmuszony do interwencji. Panna Lange, może i posiadała użyteczny dar, ale nie była niezastąpiona. Nie tak, jak jej siostra. To samo Ryan Craig. Prosił o szansę, błagał wręcz o nią na kolanach i w końcu ją dostał, choć mężczyzna wciąż miał sporo wątpliwości, co do  umiejętności tego niedoświadczonego młodzieńca. Postanowił, że jeżeli oboje będą za bardzo węszyć, nie będzie miał skrupułów. Bez żalu się ich pozbędzie.

- Jak długo jeszcze? - zapytał swojego podwładnego. Łysawy okularnik wzdrygnął się i spojrzał na niego ze strachem, na co mężczyzna uśmiechnął się z zadowoleniem. Lubił, gdy inni się go bali. Wtedy wiedział, że budzi respekt i prawidłowy autorytet. - Zadałem pytanie!

- Tt... taak - wyjąkał. - Wydaje mi się, że to tylko kwestia paru dni, proszę pana. Davis już teraz nie pojmuje tego, co się wokół niego dzieje. Lada moment będziemy próbować wcielać w życie drugi etap naszego planu. Potrzebna jest nam tylko Aco, ale ona jeszcze nie doszła do siebie po tak silnym ataku, którego nie zdążyła zablokować. Musimy czekać.

     Musimy czekać. Musimy czekać... Słyszał te słowa już stanowczo za często i wcale go to nie zadowalało. Więcej, doprowadzało do czystej wściekłości. Nigdy nie był zbyt cierpliwym człowiekiem. Wolał działać, niż zastanawiać się czy może ktoś inny go wyręczy. Pragnął wdrożyć swój plan w życie jak najszybciej, zanim wszystko wymknie się spod kontroli. Już teraz czas grał na ich niekorzyść. Obserwowani w każdej chwili mogli się zorientować o niebezpieczeństwie i wszystko, cały element zaskoczenia, poszedłby na marne. Szybko zerknął na drugi ekran, na którym wyświetlona była mapa, aby upewnić się, że czerwona kropka wciąż znajduje się w tym samym miejscu. Przynajmniej w tym wypadku szczęście im dopisywało.

- Nie rozumiem, jak mogliście do tego dopuścić - warknął, zezłoszczony prawdopodobnym opóźnieniem. Zależało mu na czasie, a w zamian otrzymywał czyste partactwo, z którym nie mógł się pogodzić. Przecież tak dokładnie dobierał sobie ludzi do tej akcji! Jak mogli tak bardzo nawalić?

- Nikt tego się nie spodziewał, proszę pana - odpowiedział cicho okularnik. - Nie sądziliśmy, że chłopak zaprotestuje w ten sposób i odblokuje swoją moc. On sam wydawał się zaskoczony tym faktem.

- Daję wam jeszcze trzy dni. Dłużej nie możemy już czekać - oznajmił i wyszedł, zostawiając łysawego knypka samego z tym problemem.

Dziwny ten rozdział, wiem. I to w dodatku dość krótki, choć planowałabym, że ma być dłuższy od poprzedniego. Wydaje mi się też, że namieszałam wprowadzając narrację trzecioosobą, ale żadna inna mi w tym wypadku nie pasowała. Mam nadzieję, że jednak nie jest tak źle, jak mi się zdaje i ktoś tam się tutaj odnajdzie.
Poza tym dalej znęcam się nad Cole'm jak widać i nie zamierzam wcale przestać w najbliższym czasie. Za bardzo go lubię, żeby dać mu spokój ^^ 
No dobra, zaoszczędzę wam zbyt długich przemów odautorskich i mojego wiecznego narzekania :)
Pozdrawiam!