Rozdział 14

Eris

     Chciałam czuwać przy Jamesie przez cały czas, ale szybko uświadomiłam sobie, że wcale nie jestem niezniszczalna, jak wydawało mi się na początku, i nawet mnie w końcu zmroczył sen. Cudowny, wspaniały, taki w którym wreszcie czułam się wolna od wszelkich zmartwień. Nie zamierzałam z niego szybko rezygnować, ale była to tylko kolejna rzecz na którą nie miałam większego wpływu. Chociaż przypuszczałam, że najmniejszy, podejrzany szelest mimowolnie szybko postawi mnie na nogi, jednak ocknęłam się dopiero, gdy słońce chyliło się już ku zachodowi. Widocznie musiałam być bardziej zmęczona, niż odczuwałam. Drgnęłam i zaspanym spojrzeniem zlustrowałam postać przyjaciela, nie do końca rozumiejąc, co mnie tak nagle rozbudziło. Chłopak nadal spał spokojnie tuż obok mnie, zupełnie niczym się nie przejmując. Chyba po raz pierwszy od dłuższego czasu nie rzucał się ani nie jęczał z bólu. Zatem to nie on musiał mnie obudzić. Ostrożnie wychyliłam się poza granicę jamy, aby rozeznać się w nowej sytuacji.
     Trzeba było przyznać, że zbyt wiele przez te kilka godzin się nie zmieniło. Po prostu kolejny, chłodny dzień ustępował miejsce jeszcze zimniejszej nocy. Właściwie oprócz znacznego spadku temperatury, wokoło nie dało się zauważyć innych oznak nadchodzącej zimy, od której dzieliło nas zaledwie kilka dni. Może tylko trawa lekko przyżółkła, zmizerniała i pokryła się szronem. Pobliskie drzewa dalej cieszyły oko jasną zielenią igieł rozsianych gęsto po licznych gałązkach, natomiast leśne zwierzęta wcale nie zaprzestały swojej aktywności. Ciągle czułam ich obecność. Wiedziałam, że kręcą się gdzieś w pobliżu, kończąc kompletować zapasy lub szukając wygodnej kryjówki na długie, mroźne miesiące. Nic nie wskazywało na to, aby nagle miały zaprzestać tych czynności. Tylko jedno, jedyne stworzenie nie dołączyło do pozostałych. Biały, dziwnie znajomy gołąb siedział nieruchomo na gałęzi najbliższego drzewa i patrzył prosto na mnie, jakby próbując przewidzieć mój następny ruch. Byłam o tym święcie przekonana, choć w sumie pewnie nie różnił się niczym niezwykłym od tysięcy podobnych ptaków, a świdrujące spojrzenie jego błękitnych ślepi równie dobrze mogło być wlepione w coś innego.
- Dziwne - mruknęłam, przecierając oczy leniwym gestem. Liczyłam, że gołąb zniknie, gdy ponownie je otworzę. Jednak on nadal tam był, nieruchomy niczym wypchana zabawka dla dzieci. O tym, że żył świadczyły tylko ciche odgłosy, które wydobywały się z gardła stworzonka. Nie rozumiałam jego dziwnego zachowania, tak bardzo niepodobnego do tego naturalnego, zwierzęcego. Musiałam się przekonać, że ptak nie jest tylko wytworem mojej rozszalałej wyobraźni, dlatego też powoli, aby go nie spłoszyć, ruszyłam w stronę drzewa. Dopiero z bliska dostrzegłam niewielki, pomarańczowy pojemniczek wykorzystywany do wysyłania listów, który gołąb miał przywiązane do łapy. Takich samych używał czasem Jeremy, gdy zajmował się hodowlą tych zwierząt. Kiedyś miał ich całe stado, lecz z czasem ograniczył się do kilku, ukochanych sztuk. Pasja ta bowiem wymagała ciągłych poświęceń, a on nie mógł im sprostać, gdyż co roku na kilka miesięcy zaszywał się w leśnej gęstwinie. Teraz byłam prawie pewna, że przed sobą mam ulubienicę swojego opiekuna.
- Sky, chodź do mnie - spróbowałam łagodnie, czując się jak ostatni kretyn. Bo kto to widział, aby rozmawiać ze zwierzętami i to w dodatku tak nierozumnymi, jak ptaki? Nie byłam panią Dolittle, nie znalazłam z nimi wspólnego języka.
     Gołębica tylko zatrzepotała skrzydłami, ale wciąż pozostawała na tej samej gałęzi. Nic dziwnego. Te okropne paskudztwa nigdy za mną nie przepadały. Jeremy zawsze powtarzał, że jestem zbyt nerwowa i brakuje mi cierpliwości, a to je płoszy. Ja miałam nieco inną teorię. Ptaki po prostu mnie nienawidziły, a Sky była tego idealnym odzwierciedleniem. Chociaż czasami wydawało mi się, że właściwie to ona nie cierpi wszystkich ludzi, jedynie mój opiekun stanowił jakiś dziwny wyjątek, który potworzyca ledwie akceptowała. Wytrwale powtarzałam, że biel piór była zwykłym złudzeniem, a w jej duszy panował najprawdziwszy diabeł. Jeremy śmiał się z tych słów, podsumowując, że idealnie do siebie pasujemy. Wtedy też się na niego obrażałam i ostentacyjnie go ignorowałam przez kolejne godziny. Co mu strzeliło do głowy, aby w takiej sytuacji przysyłać do nas właśnie tą bestię? Przecież ona nawet w tym momencie naigrawała się ze mnie bezczelne.
- Głupie stworzenie! Powinnaś teraz leżeć na czyimś talerzu - sarknęłam, kombinując jak dostać się do cennej przesyłki. Okrążyłam drzewo, szukając miejsca, które umożliwiłoby mi wdrapanie się na górę. Jak na złość pień był wysoki i smukły. Najbliższe gałęzie znajdowały się na wysokości kilku metrów, stanowczo za wysoko, abym mogła do nich sięgnąć.
- Eris, co ty tam robisz? - James wychylił się poza grotę i spojrzał na mnie z rozbawieniem. Ta, śmiej się, kiedy ja próbuję ratować ci skórę, pomyślałam ze złością, zastanawiając się jak długo już obserwuje moje poczynania. Jednocześnie cieszyłam się, że chłopak wygląda znacznie lepiej, niż kilka godzin wcześniej. Nie był już tak przeraźliwie blady, a jego spojrzenie wydawało się znacznie przytomniejsze. Musiał to być jeden z tych przełomowych momentów, gdy gorączka znikała, jakby nigdy jej nie było.
- Wydaje mi się, że ten gołąb należy do Jeremy'ego i przyniósł nam jakąś wiadomość - burknęłam w odpowiedzi, wskazując palcem na ptaka. - Ale paskuda nie chce do mnie przyjść.
     James z trudem wstał ze swojego miejsca i jakoś dokuśtykał do drzewa. Wciąż był osłabiony, więc czynność ta musiała kosztować go masę energii, ale nie pozwolił, abym to zauważyła. Dalej chciał zgrywać wszechmogącego. Chwilę popatrzył na gołębicę, a potem gwizdnął głośno, przeciągle. Sky spojrzała na niego z wielkim zainteresowaniem, po czym sfrunęła w jego dłonie. Ot tak, po prostu. Chłopak złapał ją i pogłaskał po łbie oraz skrzydłach. Raz po raz zerkał na mnie kątem oka, a na jego ustach błąkał się bezczelny uśmieszek. Widziałam, że jest z siebie niezwykle zadowolony i z trudem powstrzymuje się od wybuchnięcia śmiechem.
- Bardzo śmieszne - wymruczałam gniewnie, odwiązując od łapy potwora przesyłkę. Sky nie była zadowolona z takiego obrotu sprawy. Z jej dzioba wydobył się dziwny dźwięk, przypominający syk wściekłego węża i gdyby nie dłonie Jamesa, który ją unieruchomił, zapewne mogłabym się pożegnać z co najmniej kilkoma palcami. Gdy skończyłam całą operację, chłopak przywrócił jej wolność. Ptak wzbił się w powietrze, ale wcale nie odleciał w nieznane, jak się na początku spodziewałam. Nie, gołębica wróciła na swoją gałąź i wlepiła we mnie kolejne mordercze spojrzenie, które jasno mówiło, że to jeszcze nie koniec. Nie musiała mi tego dobitniej uświadamiać, dobrze wiedziałam, że tej nocy już nie zasnę spokojnie.
     Szybko odkręciłam pojemniczek, po czym wyjęłam ze środka nieduży, papierowy rulonik. Odwinęłam go i uśmiechnęłam się sama do siebie, widząc znajome pismo Jeremy'ego. Niewyraźne bazgroły, rozciągnięte na całej szerokości karteczki. To nie było to samo, co jego obecność, ale sprawiło, że poczułam się odrobinę pewniej. Gdy czytałam, James przyglądał mi się z ciekawością, ale skupiłam się tylko na wiadomości przede mną.

Eris, nie wiem gdzie jesteście, ale nie wracajcie jeszcze do domu. To zbyt ryzykowne, a z Jamesem jesteś dużo bezpieczniejsza. On się o ciebie zatroszczy. Dam wam znać, gdy sytuacja się uspokoi. 

Ps. Przekaż Jamesowi, że z jego ojcem jest wszystko w porządku.

     Dłuższą chwilę wpatrywałam się w te kilka zdań, nic z nich nie rozumiejąc. Kilkakrotnie do nich wracałam, próbując doszukać się w nich ukrytego znaczenia. Nie tego się spodziewałam. Liczyłam na jakieś wskazówki, wytyczne. Opiekun jednak polecał nam zostać w tym samym miejscu i czekać na kolejne instrukcje. Czy on nie wiedział, jak zimno robi się o tej porze na dworze? A może właśnie na to liczył? Może chciał, abyśmy skryli się pod postaciami zwierząt i w ten sposób zapewnili sobie bezpieczeństwo? Mogłam się tylko domyślać jego prawdziwych intencji. W każdym razie list nie przyniósł mi spokoju ducha, którego tak bardzo oczekiwałam. Szczególnie jego ostatnia część stanowiła dla mnie nieodgadnioną zagadkę. Dlaczego mężczyzna wspomniał o ojcu przyjaciela? Co zaszło tego wieczoru, gdy uciekliśmy?

- I co pisze? - spytał chłopak, uświadamiając mi, że milczę znacznie dłużej, niż by wypadało. Zamiast odpowiedzieć, przekazałam mu kartkę. James tylko na nią zerknął. Nieco się zmieszał, gdy dotarł do ostatniego fragmentu, ale wciąż pozostawał opanowany. 

- Rozumiesz coś z tego? - spytałam, a kiedy on pokręcił przecząco głową, dodałam: - Nie oszukuj mnie. Może najwyższa pora, abyś wyjawił mi co to wszystko ma znaczyć? Przecież widzę, że wiesz znacznie więcej, niż chcesz przyznać.
- Wiem, że to nie jest w porządku względem ciebie - przyznał, siadając na grubym konarze, które powaliła ostatnia wichura. Unikał mojego wzroku, woląc przyglądać się wędrówce mrówek po korze drzewa. - Jednak Jeremy mi zaufał, a ja nie zamierzam go zawieść. Jesteśmy przyjaciółmi, więc powinnaś to zrozumieć i uszanować.
      Być może miał rację, ale mnie tylko zdenerwował. Zbyt długo potulnie czekałam, aż sam coś w końcu powie. Skoro prośby nie poskutkowały, żądania na nic się nie zdały, a gróźb chłopak i tak się nie bał, trzeba było wymyślić coś innego. Kurczę, w końcu byłam kobietą! Czy nie wystarczyło wykorzystać swoich atutów, aby zdobyć co tylko się chciało? Przecież właśnie tak działały te wszystkie wymuskane paniusie, które miałam okazję obserwować w kawiarence. Wszystkie zwodziły mężczyzn i szybko skłaniały do chętnego sięgnięcia po portfele. Wtedy uważałam, że to okropne i nigdy sama bym się tak nie zachowała, ale w sumie ta sytuacja wymagała poświęceń. Spuściłam zatem głowę, kilkakrotnie pociągnęłam nosem, a chłopak natychmiast zwrócił na mnie uwagę. Widziałam, że uważnie mi się przygląda, wyraźnie zaciekawiony tak niecodziennym zachowaniem.
- Jamie, proszę - wychlipałam, a łzy same napłynęły mi do oczu. Cóż, widocznie nie byłam, aż takim beztalenciem, jak zawsze sobie wmawiałam. Gdybym nie musiała co roku zmieniać się we włochatego potwora, może miałabym jakieś szanse w aktorstwie? Kto to wie. - Ja już nie mam siły. To wszystko mnie przerasta, a ty nic mi nie chcesz zdradzić. Sam twierdzisz, że jesteśmy przyjaciółmi, nie uważasz, więc, że zasługuję na szczerość? Myślisz, że życie w nieświadomości jest takie łatwe? Dla ciebie pewnie tak, skoro wiesz, co się dzieje i nie musisz się martwić o swoich bliskich.
- Eris, nie kupuję tego - odparł, szczerząc zęby w złośliwym uśmiechu. Szybko przezwyciężyłam chęć ciśnięcia w niego suchą gałęzią lub uduszenia go. Nie chciałam pokazać, że wyprowadził mnie z równowagi, dlatego uśmiechnęłam się uroczo i zatrzepotałam rzęsami. W sumie mogłam przypuszczać, że poczucia winy na nim nie wymuszę. James znał mnie zbyt dobrze i nie był, aż tak naiwny, aby połknąć taką głupią zagrywkę. Musiałam zatem wymyślić coś innego, coś zupełnie do mnie niepodobnego.
- Nie mam pojęcia o czym mówisz - szepnęłam, zmieniając taktykę. - Jak tam z twoją ręką?
     Uśmiech natychmiast zniknął z jego ust, zastąpiony przez zwykłą podejrzliwość. Chłopak mimowolnie przejechał dłonią po ramieniu, krzywiąc się lekko. Nic nie mogłam wyczytać z jego twarzy.
- Całkiem dobrze, a przynajmniej lepiej niż ostatnio - odpowiedział z wahaniem. - Najwyraźniej wilcze geny musiały zacząć już działać. Jeszcze trochę i po ranie nie będzie nawet śladu. Nie rozumiem tylko, czemu tak nagle zmieniasz temat? To mi do ciebie nie pasuje. Przecież nigdy nie rezygnujesz, jak już sobie coś ubzdurasz.
- Jesteśmy przyjaciółmi - powtórzyłam cicho, zbliżając się do niego niespiesznie. Zatrzymałam się dopiero, gdy dzieląca nas odległość nie była już tak duża. Wtedy też przykucnęłam, aby znaleźć się na poziomie jego wzroku. Twarz obok twarzy. Teraz nie miał żadnego pola manewru, nie mógł uciec przed konfrontacją i udawać, że patrzy na coś innego. Zimne, stalowe tęczówki wpatrywały się w moje z wielkim zainteresowaniem, tak jakby ich właściciel nie do końca pojmował moje prawdziwe intencje. I dobrze. Miałam więcej czasu, aby wymyślić sposób i argumenty, które nakłoniłby go do zdradzenia kilku szczegółów przekazanych mu przez Jeremy'ego. Niczego więcej nie oczekiwałam. Przynajmniej tak wydawało mi się na samym początku. Chyba nie rozważyłam wszelkich możliwości, bo to reakcja Jamesa, zaskoczyła nas oboje. W pewnym momencie chłopak pochylił się i musnął moje usta swoimi.

Dobra, nawet nie pytajcie mnie o tą końcówkę, bo to nie miało mieć miejsca. James trochę wyrwał mi się spod kontroli i robi, co chce, ale ja go zaraz opamiętam. Spokojniutko ;)

Ogólnie rozdział budzi we mnie mieszane uczucia. O tyle, o ile pierwsza część chyba jest nawet znośna, to potem od listu Jeremy'ego coś się posypało. Takie mam wrażenie, ale nie marudzę, bo wiem, że tego nie lubicie.  

A tak w ogóle to jak tam wam święta mijają? Najedzeni? Obrzuceni Śmingusowymi śnieżkami? Kurczę, dla mnie coś za szybko to wolne zleciało. Jak pomyślę sobie, że od środy znowu trzeba będzie przyzwyczaić się do wczesnego wstawania to coś mnie skręca. 

Mam u was trochę zaległości, ale do jutra powinnam wszystko nadrobić, bo dzisiaj dalej męczę się z kochanym referatem.

W każdym razie trzymajcie się ciepło i do napisania ;)