Rozdział 13

Cole

     Miałem dość wszystkiego. Dość siedzenia w zimnym, ciemnym pomieszczeniu bez żadnych wieści od Toma czy Willa. Dość myśli, od których bolała mnie głowa, a ciało odmawiało posłuszeństwa. Chciałem tylko wstać, pozbyć się kajdanek, boleśnie wpijających się w moją skórą, zapomnieć i ruszyć przed siebie. Wrócić do swojego starego życia, naprawić te błędy przeszłości, z którymi wciąż mogłem coś jeszcze zrobić, a potem zamknąć ten rozdział, całą księgę chowając głęboko w odmętach świadomości. Być może kiedyś bym po nią ponownie sięgnął, ale nie po to, aby wracać do tego, co minęło. Wtedy zacząłbym pisać od nowa zupełnie nową historię, starając się nie popełniać przy tym tych samych, głupich wpadek. Przecież to takie proste, czyż nie? Wystarczy wziąć do ręki czystą kartkę papieru, długopis i nakreślić na niej swoje życie. Spisać wszystkie cele, niwelując przeszkody. Tylko dlaczego wciąż tkwiłem w tym samym miejscu i użalałem się nad sobą, zamiast działać? Przeszłość trzymała mnie na samym dnie, wyśmiewając nieudolne próby wydostania się na powierzchnię. Czemu odcinałem się od świata, nawet nie próbując wykorzystać nadarzających się okazji? Chyba nie miałem sił, aby dalej walczyć. Już nie myślałem, że sam sobie poradzę. Potrzebowałem wsparcia, ale zbywałem jedyną osobę, która mogłaby mi go udzielić.
     A jednak Różowa mnie zadziwiała. Choć ostatnio niezbyt dobrze ją potraktowałem, jasno dając do zrozumienia, że nie chcę mieć z nią absolutnie nic wspólnego, ona i tak nie odpuściła. Odwiedzała mnie prawie codziennie, zabawiając rozmową, a raczej własnym monologiem, bo ja ostentacyjnie ją ignorowałem, nie włączając się do dyskusji. Czasami przynosiła jedzenie, którego nie miałem zamiaru tknąć, choć żołądek skręcał się z głodu i prosił o łaskę. Nie byłem pewien, ile jeszcze wytrzymam, postępując w ten sposób. Dziewczyna wciąż nie zyskała mojego zaufania, mimo że wyglądała uczciwie i niewątpliwie narażała się specjalnie dla mnie. Pewnie powinienem być jej za to cholernie wdzięczny, ale nie potrafiłem się do tego zmusić. Przecież zawsze byłem samowystarczalny. W szkole chłonąłem wiedzę jak szalony, tylko po to, aby w późniejszym czasie nie być zależnym od innych. Wszystko chciałem osiągnąć zupełnie sam, nie licząc na czyjąś pomoc. Nauczyciele mnie chwalili, zachwycali się mną przed innymi, nie znając prawdziwego powodu mojego zaangażowania. I chociaż często nie podobała się im moja arogancja czy bezczelne odpowiedzi, zwykle przymykali na nie oczy, bo oceny stanowiły priorytet, a te nie pozostawiały żadnych wątpliwości. Szkoda, że teraz nie mogły uratować mi tyłka.
     Przelotnie zerknąłem na Pensy, która wciąż siedziała przede mną i wpatrywała się w moją twarz tymi swoimi ogromnymi, różowymi oczami z niemym błaganiem. Nie wiedziałem o co prosi, wcale mnie to nie interesowało. W tym momencie nie zamierzałem spełniać niczyich żądań. Dziewczyna jednak mi imponowała. Do tej pory uważałem, że tylko ja potrafię w takim stopniu działać ludziom na nerwy. Ona znacząco mnie przewyższyła, skoro sam traciłem do niej cierpliwość. Uparta bestia zdawała się tego nie zauważać, wytrwale lekceważyła moje polecenia, ani myśląc zostawić mnie w spokoju. Chociaż kazałem jej stąd wyjść i nie wracać, ona udawała głuchą, beztrosko paplając o nieistotnych szczegółach oraz tych nieco ważniejszych. Wspominała o swojej rodzinie, od której została brutalnie oddzielona, gdy była dzieckiem, a także o niezwykłych zdolnościach, w tym tych, które posiadała Aco. Nie przysłuchując się zbyt dobrze, dowiedziałem się, że dziewczyna jest manipulatorką - cokolwiek miało to znaczyć. Pensy twierdziła, że dar siostry jest niezwykły, niebywale rzadki i potrafi wywołać niemałe zamieszanie. Nie zdradziła na czym tak dokładniej miał polegać, a ja sam więcej nie dopytywałem, bo po części nie chciałem zdradzać, jak bardzo zainteresowały mnie jej słowa. Wciąż traktowałem ją niczym powietrze. Drugim powodem było to, że już sam trochę zdążyłem się przekonać o cudownych zdolnościach niewidomej.
- Me... To znaczy Cole - zaczęła po chwili milczenia, próbując zwrócić na siebie moją uwagę. Nawet na nią nie spojrzałem, z wielką uwagą studiując fakturę ściany. Nie było to zbyt pasjonujące zajęcie, ale liczyłem, że dziewczyna w końcu sama się zniechęci. - Nie odtrącaj mnie. Ja naprawdę chciałabym ci pomóc. Umożliwiłabym ci ucieczkę, gdybym tylko potrafiła - wyznała cicho i szybko zamilkła, jakby dopiero teraz zdając sobie sprawę ze znaczenia wypowiedzianych słów. Rozejrzała się nerwowo dookoła, a kiedy uświadomiła sobie, że nic się nie stało, uśmiechnęła się nieśmiało. 

- Dobra, słuchaj. Ciągle twierdzisz, że chcesz mi pomóc. Nie żeby coś, ale to się robi nudne. Też mogę powiedzieć, że mam cudowne zdolności i przeniosę nas w czasie, lecz nic z tego nie wynika. Skoro upierasz się przy swoich racjach, to udowodnij i przynieś mi kluczyki, abym mógł się stąd wydostać - powiedziałem, wskazując głową na kajdanki. Dziewczyna na chwilę zamarła, zastanawiając się nad moimi słowami, a potem powoli skinęła głową i wyszła. Nie spodziewałem się, że tak łatwo pójdzie. I wcale się nie pomyliłem.
     Pensy opuściła cele, ale już do niej nie wróciła. Zamiast Różowej wkrótce zjawili się ludzie, którzy byli tu już wczoraj. Najpierw poczułem się winny, że niepotrzebnie kazałem dziewczynie dodatkowo się narażać na niebezpieczeństwo, ale zaraz to uczucie minęło, zastąpione przez palącą wściekłość, kiedy między nimi dostrzegłem też Aco. Nie, nie wywołał jej wcale sam widok dziewczyny, choć pewnie tak powinno być po dawce wrażeń, jakie zaserwowała mi poprzedniego dnia. Jednak ona nie była niczego winna, została zmuszona do wykorzystania swojej mocy, choć wcale tego nie chciała. Moja złość była raczej skierowana w stosunku do mężczyzn, którzy ją tu przyprowadzili, a w szczególności do jednego z nich, blondyna. Szatyn sprawiał wrażenie dobrego człowieka i zastanawiałem się, co go skłoniło, aby dołączyć do tej zgrai. Może nie znałem się zbyt dobrze na ludziach, ale nawet ja widziałem, że kompletnie tu nie pasował. Nawet teraz trzymał się na uboczu, jedynie kontrolując całą sytuację  Gdybym wtrącał się w interesy innych, już dawno trzepnąłbym go w łeb i polecił, aby się stąd wynosił, póki jeszcze ma taką możliwość. Czy on nie widział, co tu się dzieje? Przecież musiał doskonale zdawać sobie z tego sprawę.
     Dokładnie przyjrzałem się każdemu z nich, dłużej zatrzymując wzrok na dziewczynie, a potem wracając znowu do szatyna. Może to ona była kluczem? Boże, co ta miłość robi z ludźmi... Niby od zawsze wiadomo, że pod jej wpływem dzieją się naprawdę dziwne rzeczy, ale żeby tak od razu narażać się dla jakiejś tam dziewczyny? Nigdy bym się nie zdobył na podobne poświecenie, choćby była ona nie wiadomo jak piękna. Nie dołączyłbym do wrogów tylko po to, aby móc mieć oko na ukochaną i pilnować, aby nic się jej nie stało. Przecież to totalna głupota! Gdzie tu miejsce na jakiś instynkt samozachowawczy?
      Brunetka tym razem nie płakała ani nie błagała o łaskę. Wyglądała na zmarnowaną i raczej pogodzoną ze swoim podłym losem. Jej piękną twarz szpeciła świeża rana, ciągnąca się niemal przez cały policzek. Co oni z nią zrobili? Jak mogli tak traktować ludzi i to tych kompletnie bezbronnych? Miałem przemożną ochotę wdać się z nimi w niekoniecznie kulturalną dyskusję, ale nie zdążyłem. Wszystko potoczyło się zbyt szybko. Poczułem potworny ból, szarpnięcie które zmusiły mnie do przymknięcia powiek, a gdy je otworzyłem, spostrzegłem przed sobą inną, ale tak samo dobrze znajomą scenerię. Z całą pewnością było to kolejne wspomnienie, do którego dorwała się Aco. Znowu byłem w staromodnej kawiarni i siedziałem na przeciwko Willa. Chłopak mówił coś i żartował, próbując nakłonić mnie do tego samego, lecz z mizernym skutkiem. Byłem na niego zły, że wyciągnął mnie na kawę, kiedy ja wolałem posiedzieć w jego domu, w samotności.
- Mogę przyjąć zamówienie? - Nawet nie zauważyłem momentu, w którym do naszego stolika podeszła młoda kelnerka. Bez problemu rozpoznałem w niej dziewczynę poszukiwaną przez tych dziwnych, szalonych ludzi. Zupełnie nie rozumiałem powodu, dla którego tak bardzo się na nią uwzięli. Przecież wyglądała bezbronnie, kiedy uśmiechała się w tak pogodny sposób. Odwzajemniłem ten gest, a ona odwróciła wzrok, jakby zawstydzona. Chyba właśnie w tym momencie tak bardzo mnie zaintrygowała  Jeszcze chwilę się jej przyglądałem, a Will w międzyczasie złożył zamówienie, które ona skrupulatnie zapisała w notesiku. Nie czułem już takiego szoku, gdy dziewczyna po chwili osunęła się na ziemię. Spodziewałem się tego i wiedziałem, że wszystko zaraz minie. Niestety chyba nie mogłem się bardziej pomylić.
     Brunetka zamiast wziąć się w garść, jak zrobiła to poprzednim razem, krzyczała przeraźliwie, skręcając się z bólu na podłodze. Jej ciało zaczęło się deformować, a skórę błyskawicznie porosła biaława sierść. Całość trwała może tylko kilkanaście sekund, po czym na jej miejscu pojawił się potężny, jasnoszary wilk. Zaniemówiłem. Czy to możliwe, że kompletnie zwariowałem?  Przecież ludzie nie zmieniają się w żadne leśne stworzenia! To przeczy wszelkim prawą natury. Cała sytuacja była absurdalna i nigdy nie miała miejsca, prawda? Chciałem w to wierzyć.
    Toczyłem wewnętrzną walkę, rozważając wszelkie możliwości, a tymczasem zwierzę podniosło się już z podłogi, zjeżyło się na grzbiecie, wyszczerzyło kły, po czym skoczyło prosto na mnie. Byłem zbyt oszołomiony całym zajściem, aby na czas odpowiednio zareagować. Niestety Will nie miał tego samego problemu, bo niespodziewanie pochylił się do przodu, przyjmując na siebie ten atak.
- Nie! - wrzasnąłem, zrywając się z miejsca. Niewiele jednak mogłem już zrobić. Ostre zębiska zatopiły się w jego szyi, przebijając skórę i zapewne miażdżąc krtań, rozrywając aortę. Krew trysnęła strumieniem, barwiąc wszystko na ciemnoczerwono. Ciało przyjaciela znieruchomiało, a jego spojrzenie przygasło. Już nie widziałem w nim radosnego blasku, tak charakterystycznego dla Willa. Mimo to bestia nie zamierzała szybko rezygnować z tak łatwego łupu. Próbowałem ją bezskutecznie odgonić. Gdy pochwyciłem ją za kark, warknęła ostrzegawczo, ale jej zielone ślepia wciąż się śmiały. Kpiły z moich mozolnych starań. To tylko jeszcze bardziej mnie rozwścieczyło. Poczułem niezwykłą siłę drzemiącą gdzieś głęboko we mnie. Wystarczyło tylko po nią sięgnąć, aby móc wygrać ten nierówny pojedynek. Problem polegał na tym, że nie umiałem jej właściwie wykorzystać, a czas uciekał. Chciałem uratować przyjaciela, lecz nie wiedziałem w jaki sposób to osiągnąć. Jak miałem radzić sobie z tak silnym ściskiem szczęk? Byłem bezsilny.
- Puść go - warknąłem, raz po raz potrząsając jej cielskiem. Nie chciałem tego, ale w moim głosie i tak zabrzmiała rozpacz, na co z wilczego gardła wydobyło się coś na kształt ludzkiego chichotu. Nie miałem w starciu z nią najmniejszych szans.
- Jesteś taki słaby - usłyszałem w swojej głowie pogardliwy głos dziewczyny, która jeszcze niedawno uśmiechała się do mnie przyjaźnie. Zamarłem, zdziwiony tym faktem. - Biedny, niekochany chłopczyk. Jakie to żałosne i nikomu niepotrzebne stworzenie. Nic dziwnego, że ojciec uciekł z domu, a matka wolała się zabić, niż dalej się z tobą męczyć. Każdy by tak postąpił na jej miejscu. Ciekawe, ile jeszcze wytrzyma twój wspaniały braciszek, zanim postanowi targnąć się na swoje życie.
- To nieprawda - jęknąłem, nagle przytłoczony jej słowami. Wilk wypuścił z paszczy gardło Willa, ale było już za późno, aby mu pomóc. Przegrałem. Przyjaciel nie żył. Przymknąłem powieki, ale łzy i tak cisnęły mi się do oczu.
- Spójrz tylko - prychnęła, wskazując łbem wilczycy na martwe ciało blondyna. - Ludzie się poświęcają i przez ciebie giną, nie widzisz tego? Jedyny przyjaciel oddał za ciebie życie. Wszystko, aby tylko kochanemu chłopczykowi nie spadł włos z głowy. Jesteś dla nich zbyt cenny, Cole. Czy to nie tak powiedziała Pensy? A wiesz co naprawdę miała na myśli? Założę się, że nie. Oni wszyscy traktują cię jak tresowaną małpkę z cyrku. Gdybyś miał jaja, już dawno coś byś z tym zrobił. Nie pozwoliłbyś na to. 
- Nie znasz mnie - próbowałem oponować.
- Jesteś pewien? - zachichotała. - Bo wygląda na to, że znam cię lepiej, niż ty sam siebie. Poznałam wszystkie twoje sekrety, obawy i ukryte marzenia. Widziałam twoje serce, tak bardzo zranione i wypełnione nienawiścią. Boisz się, że inni cię odtrącą, uznając za nic godnego uwagi. Mogę potwierdzić twoje przypuszczenia. Ja wiem, że jesteś nikim.
     Te słowa głęboko mnie dotknęły, ale sprawiły też, że poczułem do niej głęboką nienawiść. Zapragnąłem ją zniszczyć i co gorsza, byłem przekonany, iż mogę to osiągnąć. Utkwiłem w niej uważne spojrzenie, a wilk pod postacią którego się ukryła, skulił się w sobie i zaskomlał cichutko. To mi nie wystarczyło, ona musiała przestać istnieć. Moc zawrzała w moich żyłach, domagając się uwolnienia. Być może i by do tego doszło, gdyby nagle wszystko nie zniknęło. Widok kawiarenki, wilka oraz nieżywego Willa rozpłynął się przede mną. Zdezorientowany otworzyłem oczy w samą porę, aby zauważyć, jak Aco bezwładnie osuwa się na ziemię. Nim zdążyła uderzyć o podłogę, pochwycił ją szatyn, stojący tuż za nią.
- Aco, słyszysz mnie? - spytał łagodnie, odgarniając ciemne włosy z jej twarzy. Dziewczyna nie reagowała, co wywołało u chłopaka prawdziwą panikę. Jeszcze kilkakrotnie przywoływał ją po imieniu, potrząsnął delikatnie za ramiona, ale gdy nie przyniosło to rezultatu, wziął ją na ręce i szybko wybiegł z pomieszczenia. Blondyn, który im towarzyszył uśmiechnął się bezczelnie, z dziwnym wyrazem samozadowolenia.
- Jednego popaprańca mniej na świecie. Chyba powinienem ci za to podziękować, może dzięki temu Ryan wreszcie przejrzy na oczy i zrozumie, że ona nie była warta jego uwagi. A co mi tam, masz u mnie duże piwo, jak to wszystko już się skończy! - zaśmiał się. Nie odpowiedziałem, zbyt zaskoczony przebiegiem zdarzeń, a on nie marnował na mnie więcej czasu i również wyszedł.
     Znowu zostałem sam, nie mając przy sobie nikogo, kto mógłby mi wytłumaczyć, co właściwie się wydarzyło. Wokół nie było żadnej osoby, która potrafiłaby mi pomóc odnaleźć odpowiedzi na dręczące mnie pytania. Tym razem powstało ich znacznie więcej, niż ostatnio, a najważniejsze dotyczyły samej Aco. Czy Conor miał rację? Naprawdę ją skrzywdziłem? Nie chciałem tego, nie miałem takiego zamiaru! Zaczynałem się w tym wszystkim gubić. Wydawało mi się, że gdzieś po drodze zgubiłem samego siebie. Wspomnienia nie należały już do mnie, myśli często płatały figla. Im bardziej starałem się uporządkować je w swojej głowie, tym bardziej się plątały. Doszło do tego, że nie potrafiłem się w nich rozeznać. Co było prawdą, a co iluzją stworzoną przez Aco? Powoli zapominałem, kto jest moim przyjacielem, a kto prawdziwym wrogiem. Kim zatem byłem?

Pechowa trzynastka? Gdzie tam! Nie jestem przesądną osobą, więc ostateczną ocenę pozostawiam tylko wam. W każdym razie rozdział pisało mi się bardzo fajnie i uznajmy, że to jest najważniejsze, choć wyszło jak wyszło :) Starałam się coś wyjaśnić, ale to trudniejsze, niż myślałam i dodatkowo wydaje mi się, że i tak za dużo tym razem napisałam. No, ale nie będę już nic wycinać, bo zrobi się jeszcze dziwniej, niż jest do tej pory. Nie chciałam zdradzać wszystkiego od razu, choć ciężko to osiągnąć, bo jedno z drugim jest ściśle związane. Cole nie jest taki zwyczajny, na jakiego wyglądał w pierwszych rozdziałach. No, ale o co dokładniej chodziło... Na razie milczę.

Trzymajcie się cieplutko tej przepięknej, zimowej wiosny :D