Rozdział 12

Eris

     Pewnych wydarzeń po prostu nie da się przewidzieć, choćbym nie wiem jakich metod rozpaczliwie się chwytało. Nikt nie wie dokładnie, co niesie dla nas bliższa czy dalsza przyszłość i to jest właściwe. Życie pozbawione wszelkich tajemnic, niewiadomych byłoby nieznośne w swojej prostocie oraz przewidywalności. Zagadki więc są potrzebne, aby codzienne, zwykłe czynności nabrały nowego znaczenia. Czasami jednak stają się one nieznośne i zbyt skomplikowane, abyśmy sami mogli sobie z nimi poradzić. Wtedy też szukamy pomocy. Jeżeli ją znajdziemy, to wszystko ułoży się dobrze. Jeśli jednak nie napotkamy na życzliwego człowieka, wpadamy w sidła. Co prawda zawsze możemy udawać, że wszystko jest w porządku, tak jak miało być od samego początku, a my jesteśmy panami świata, który sami ukształtowaliśmy, lecz to wcale niczego nie zmieni. Dalej będziemy ludźmi, zagubionymi we własnych problemach. Ja również wciąż byłam tą samą dziewczyną, którą widziałam wczoraj w lustrze, jednak czułam się dużo starsza niż wtedy. Tak jakby ktoś niespodziewanie narzucił na moje ramiona ciężary, których nie potrafiłam sama udźwignąć. Zmęczenie dawało mi w kość, a najchętniej dawno bym się już poddała.

     Jednak świat się tym razem nie skończył, choć wiele na to wskazywało. Wciąż trwał, niezmienny. Tylko tego jednego byłam tak naprawdę pewna. Bo gdyby było inaczej, ptaki nad nami zamilkłyby na zawsze, zaprzestając swoich radosnych śpiewów, drobne żyjątka nie poruszałyby się w poszyciu leśnym, natomiast słońce i chmury nie zmieniałyby swojego położenia na błękitnym niebie. To wszystko nadal trwało, podtrzymując mnie w przekonaniu, że dalej żyjemy i na przekór wszystkiemu możemy zmienić w naszym życiu wszystko, co tylko zechcemy. Prawda czy fałsz?

     Westchnęłam, spoglądając z troską na śpiącego chłopaka. Być może, to wszystko stanowiło zbiór złudnych nadziei, a w następnej chwili pozorny spokój miał ulec zniszczeniu, jak nietrwały domek ze starych kart, lecz wcale mi to nie przeszkadzało. Póki co wolałam nie przejmować się podejrzanymi typami, groźnymi wystrzałami oraz niewyjaśnioną sytuacją z Jeremym, który wciąż nie dawał o sobie znać. Owszem, martwiło mnie to, ale teraz całą swoją uwagę skupiłam na zdrowiu przyjaciela, które uległo niespodziewanemu pogorszeniu z niewiadomych przyczyn. Czuwałam przy nim przez cały czas, przy czym kolejne godziny mijały pod znakiem nerwowego oczekiwania. Stan Jamesa ciągle się wahał, nawet na chwilę nie próbując się ustabilizować. Na zmianę paliła go wysoka gorączka, daleko przekraczająca poza normę odpowiednią dla normalnych ludzi i zimne dreszcze. Drżał, otaczając się szczelnie kocem, a w następnej chwili go od siebie odrzucał w przypływie nagłej złości. Szamotał się przez sen, wygadując niestworzone rzeczy, wrzeszcząc oraz jęcząc z bólu, tylko po to, aby zaraz się uspokoić i usiąść normalnie tuż obok mnie. To wszystko było przerażające, jednak starałam się wytrzymać. W końcu od dziecka zawsze mogliśmy na siebie liczyć. Byliśmy niczym najlepsze rodzeństwo... Nie, nie jak rodzeństwo. Tam często zdarzają się przeróżne kłótnie oraz drobne sprzeczki, a u nas stanowiły one prawdziwą rzadkość. Jeremy czasami żartował, że jesteśmy dwiema połówkami jednej osoby. Może miał rację? Kiedy jedno coś bolało, drugie natychmiast zjawiało się przy nim, choćby nawet w środku nocy. Do komunikacji nie potrzebowaliśmy słów, wystarczyło zwykłe spojrzenie lub prosty gest. Uważałam Jamesa za osobę najważniejszą w moim życiu, dlatego też czasami już gubiłam się w relacji, która nas łączyła. Nie umiałam jej nazwać. W żadnym wypadku nie można było tego nazwać zwykłą przyjaźnią, bo to byłoby kłamstwem. Teraz jednak starałam się o tym nie myśleć. Byłoby to niepotrzebnym dokładaniem sobie problemów, których już teraz miałam zbyt wiele.

- Napij się - podsunęłam mu butelkę z wodą, ale on nawet nie zwrócił na nią uwagi. Mocno zacisnął zęby i pokręcił głową, niczym małe dziecko odmawiające posiłku, a potem spojrzał na mnie błagalnie.

- Nie chcę - wychrypiał. - To nic nie da. Od tego dzieje się tylko gorzej.

     Moje brwi powędrowały ku górze w wyrazie szczerego zdziwienia. Jego słowa nie miały dla mnie najmniejszego sensu. Wątpiłam, aby ktokolwiek je pojął.

- James, wszystko w porządku? - spytałam, dokładając dłoń do czoła chłopaka. Znowu było niepokojąco ciepłe, choć jeszcze przed chwilą temperatura utrzymywała się w normie.

- Chyba tak, ale trochę boli mnie ręka - poskarżył się, wskazując odpowiednie miejsce. Wcześniej nie zwróciłam na nią większej uwagi, ale teraz wywołała mój niepokój. James rzadko kiedy uskarżał się, gdy coś mu dolegało. Taka błaha wzmianka stanowiła niezwykle ważną wskazówkę.

- Pokaż - zażądałam i pomogłam mu pozbyć się kurtki. Pod spodem miał tylko cienki t-shirt, dzięki czemu mogłam lepiej przyjrzeć się skórze ramienia, a ta nie wyglądała zbyt dobrze. Szczególnie jedno miejsce tuż nad łokciem przybrało dziwny kolor, paskudną mieszankę zieleni, żółci i czerwieni. Po środku biegło przecięcie, niezbyt głębokie, ale wciąż płynęła z niego niewielka strużka krwi.

- Jak to możliwe? - spytałam na głos, choć planowałam zatrzymać to pytanie dla siebie. Nie chciałam wywoływać paniki, skoro może nawet nie była potrzebna. Jednocześnie nie przypominałam sobie, aby to James został ranny. Owszem, pociski świstały niedaleko, ale żaden w nas nie ugodził. Wydawało mi się, że udało nam się ujść bez szwanku. Czy to prawdopodobne, że aż tak bardzo się myliłam?

- To nie jest rana postrzałowa - rozwiał moje przypuszczenia James. Chłopak przyglądał się własnemu ciału, a jego wzrok stał się niebywale przytomny, pełen zainteresowania. Niemal nie widać było po nim niedawnego cierpienia, które tak bardzo mu doskwierało. W końcu spojrzał na mnie, uśmiechnął się i wzruszył lekceważąco ramionami. - Musiałem zahaczyć o jakiś krzew. Nie ma innego wytłumaczenia.

     Według mnie inne wytłumaczenie jak najbardziej istniało, tylko on nie chciał się do tego przyznać. Przyjął najłatwiejsze, najmniej bolesne wyjście i tego się trzymał. Ja w to nie wierzyłam. Wielokrotnie miałam zadrapane ręce przez rozmaite leśne rośliny, gdy wracałam z całodziennych wędrówek i nigdy nie wyglądały w taki sposób.

- To chyba nie to, James - mruknęłam bez przekonania. Nie chciałam go martwić, ale oszukiwanie samego siebie nie mogło nam w niczym pomóc. On jednak znowu mnie nie słuchał. Przymknął oczy, a po jego twarzy na nowo przemknął grymas bólu. Gorączka ponownie się nasiliła.

     Dokładnie się mu przyjrzałam, westchnęłam i drżącymi dłońmi zaczęłam oczyszczać ranę, ale nawet nie mogłam jej zabandażować, bo nie miałam przy sobie żadnego opatrunku. W końcu zostawiłam ją w spokoju, licząc na odrobinę szczęścia. Potem namoczyłam kawałek koca wodą z butelki i przyłożyłam mu go do czoła. Próbowałam jakoś zbić temperaturę, choć wiedziałam, że bez lekarskiej diagnozy i odpowiednich leków niewiele osiągnę. Potrzebowaliśmy pomocy kogoś bardziej doświadczonego. Jednak w zasięgu wzroku nikogo takiego nie było. Co miałam zrobić? Po prostu starałam się, jak mogłam, błagając o litość. Bo ile nieszczęść miało jeszcze na nas spaść w najbliższym czasie?

Will

     Ostry, niemiły dźwięk dzwonka do drzwi dotarł do moich uszu, wybudzając z przyjemnego snu. Jeszcze chwilę wcześniej towarzyszyłem Supermanowi w niezwykle ważnej misji ratowania świata oraz jego ukochanej - Lois Lane przed potężnym wrogiem Lexem Luthorem, a w następnej przeciągałem się już we własnym łóżku. I jak on teraz niby sam miał sobie poradzić? Pobudka nigdy nie należała do najprzyjemniejszych, a po tak przyjemnym wieczorze szczególnie trudno było mi opuścić krainę snów. Chcąc, nie chcąc otworzyłem oczy i zerknąłem na cyfrowy zegarek stojący na szafce naprzeciwko. Jęknąłem z niezadowolenia. Czerwone cyfry wskazywały dopiero równo ósmą rano. Odkąd  wyprowadziłem się od rodziców i uwolniłem się od ich ciągłej kontroli oraz denerwującego zrzędzenia, pobudki o tak wczesnych godzinach należały do prawdziwej rzadkości i musiały mieć swoje niezwykle ważne uzasadnienie. Tym razem takiego powodu nie znalazłem, więc już miałem naciągnąć poduszkę na głowę, aby kontynuować zdrowotną drzemkę, lecz okropny dźwięk znowu się powtórzył. Jeszcze głośniej, jeszcze intensywniej niż poprzednio. Ktoś wyraźnie dobijał się do drzwi, nie oszczędzając przy okazji biednego dzwonka. Zastanawiałem się, kto o tej porze mógłby coś ode mnie chcieć. Jeżeli to Cole, byłaby to ostatnia rzecz, jaką uczyniłby w swoich krótkim, marnym życiu. Jedną pobudkę mogłem mu wybaczyć w ramach dnia dobroci, ale dwie to już stanowczo za dużo. Sen był bowiem pierwszą, drugą oraz trzecią najważniejszą rzeczą w moim życiu, a przynajmniej do godzin popołudniowych.
     Powoli zwlokłem się z łóżka, przetarłem zaspane oczy i jakimś cudem dotarłem do drzwi. Otworzyłem je, szykując się na konfrontację z przyjacielem, lecz zamiast niego w progu mojego domu stał jego brat. Starszy Davis wyglądał na nieco zmęczonego, ale także bardzo zdenerwowanego. To mi nijak do niego nie pasowało, bo to właśnie on uchodził w moich oczach za tego spokojnego, cichego chłopca, który z cierpiętniczą miną wytrzymywał kolejne, coraz dziwniejsze wybryki najmłodszego członka rodziny.
- Nie masz telefonu? - warknął zamiast powitania.
- Ciebie też miło wiedzieć! Telefonu? - spytałem głupio, przepuszczając go w drzwiach. Wolałem nie prowadzić elokwentnej dyskusji, stojąc w samych bokserkach na werandzie. Sąsiedzi i tak mieli o mnie niezbyt pozytywną opinię. Chłopak wszedł do środka i stanął pośrodku korytarza, chyba nie bardzo wiedząc, co ze sobą zrobić.
- Tak, telefonu. Urządzenia skonstruowanego przez Aleksandra Bella, umożliwiającego rozmowy z drugą osobą na większą odległość o każdej porze - wytłumaczył niecierpliwie.
- Aa, tego telefonu - odparłem, uśmiechając się pogodnie. Zupełnie nie rozumiałem jego złości. To ja powinienem być wściekły za niezapowiedziane, poranne odwiedziny. - Musiał się gdzieś zapodziać. Dlaczego pytasz?
- Był tutaj Cole? - odpowiedział pytaniem na pytanie. - Wczoraj albo dzisiaj?
- Nie i nie. - Wzruszyłem ramionami. - Właśnie dlatego starałem się was pogodzić. Miałem inne plany na ten wieczór. Myślałem, że mi się udało i grzecznie wrócił do domu.
- Też tak myślałem - przyznał. - Wszystko było w porządku. Nawet ucięliśmy sobie krótką pogawędkę. No, ale widocznie obaj wyciągnęliśmy błędne wnioski, bo nie zastałem go w domu, gdy wróciłem ze sklepu. Pewnie nawet nie powinienem się martwić, bo to jego nie pierwsza nieobecność w domu. Jednak czuję, że stało się coś złego.
- Bo z wami Davisami to same problemy. Za dużo kombinujecie i to na ogół kończy się źle - rzuciłem wesoło, próbując rozładować napiętą atmosferę, lecz z marnym rezultatem. Tom jeszcze bardziej spochmurniał. - Koleś, wyluzuj i nie myśl tyle, bo czacha zaczyna ci dymić. Cole może nie grzeszy inteligencją, ale nie jest też małym, nieporadnym dzieckiem. Nawet, jeżeli nabroił, to da sobie radę. Zawsze jakoś dawał.
- Może masz rację... - mruknął z powątpiewaniem. - Po prostu zdenerwował mnie wczorajszy telefon od ojca. Facet nie odzywał się do nas od przeszło czterech lat, a tu nagle dzwoni, aby zapytać tylko, jak sobie radzimy. Poza tym dziwnie podpytywał o Cole'a, jego dotychczasowe zajęcia i plany na przyszłość. Wcale mi się to nie podoba.
- I co powiedziałeś? - spytałem, autentycznie zainteresowany.
- Nic. Zbyłem go i odłożyłem słuchawkę. Bo czy on naprawdę myśli, że po tylu latach zapomnieliśmy o   tym, co nam zrobił? - Zamilkł na moment, widocznie walcząc z trudem powstrzymywaną wściekłością. - No nic, po prostu daj mi znać, jakby Cole jednak się u ciebie pojawił, dobra? I przekaż mu, że to świństwo, co teraz robi.

Rozdział wydaje mi się taki nijaki, ale to przez to, że ostatnio w ogóle nie mam weny. Kapryśna bestia, przychodzi kiedy jej to odpowiada, a mi niekoniecznie. Mam nadzieję, że jednak jest znośny i nie posnęliście czytając go. Ogólnie, to stwierdzam, że perspektywa Cole'a wychodzi mi lepiej, przynajmniej w moim mniemaniu. Dlatego wydaje mi się, że kolejny rozdział będzie ciekawszy i przyniesie kolejne wytłumaczenia, bo tu jakoś ciężko mi coś wpleść, skoro ani Eris, ani Will nie mają zielonego pojęcia, co się dzieje.