Rozdział 10

Eris

     Biegłam przed siebie, próbując za wszelką cenę uciec komuś, kto podążał tuż za mną. Nie widziałam go, ale zdawałam sobie sprawę z tego, że zatrzymanie się lub zmiana kierunku oznaczałyby natychmiastową, nieodwołalną śmierć. Nie byłam naiwna, a chęć do życia pchała mnie cały czas do przodu. Pragnęłam natychmiast znaleźć się gdzieś indziej, lecz moje nogi ociężale odrywały się od zmarzniętej ziemi, w skutek czego poruszałam się niczym w zwolnionym tempie. Czułam potężny strach, zagubienie oraz dziwne przekonanie, że jednak nie uda mi się ujść z życiem z tego starcia. Dodatkowo nie byłam pewna, gdzie podział się James - jedyna osoba, która mogłaby przyjść mi z pomocą. Jeszcze chwilę wcześniej biegł obok mnie, a w następnej już go nie widziałam. Zaryzykowałam szybkie zerknięcie przez ramię i właśnie wtedy oślepił mnie niesamowicie jasny błysk.

     Krzyknęłam, po czym szybko otworzyłam oczy, niemal jednocześnie zrywając się do pozycji siedzącej. Serce łomotało mi jak szalone, nie chcąc uwierzyć, że to wszystko stanowiło tylko najzwyklejszy sen, a podobne wydarzenia nie miały miejsca w rzeczywistości. Nadal byłam przygotowana rzucić się do dalszej ucieczki, gdyby tylko zaistniała taka potrzeba. Co prawda udało nam się wczoraj zgubić pogoń oraz dostać się do kryjówki w głębi lasu, lecz wciąż nie czułam się tutaj bezpiecznie, co było dość irracjonalne. Znalezienie nas w niewielkiej jamie u podnóża góry, zakrzewionej i zapuszczonej, graniczyło z prawdziwym cudem. Prawie niewidoczna, nie wyróżniała się niczym szczególnym poza inne szczeliny skalne czy liczne wykroty. Napotkaliśmy na nią przed latami podczas jednej z wielu wędrówek, które razem z Jamesem odbywaliśmy w długie wakacyjne dni. Była świetnym miejscem, w którym mogliśmy skryć się przed upałem czy odpocząć po wielogodzinnym marszu lub pływaniu w pobliskim jeziorze. Stanowiła azyl - oddalony od cywilizacji, całkowicie nasz. Aż do dzisiejszego dnia uważałam, że ochroni nas przed wszystkimi niebezpieczeństwami świata.

       Ostrożnie wychyliłam się poza granice jamy i uważnie rozejrzałam się dookoła, próbując dostrzec coś w półmroku wczesnego poranka. Słońce jeszcze nie zdążyło przedrzeć się przez liczne, gęste gałęzie wysokich drzew. To tylko ułatwiłoby przeciwnikowi ukrycie się w okolicy. Miał tutaj do dyspozycji mnóstwo wyśmienitych kryjówek, ale szczerze wątpiłam czy ktokolwiek zdobył się na taki wysiłek, aby tu za nami podążyć. Specjalnie szliśmy okrężną drogą, naszpikowaną naturalnymi pułapkami, takimi jak mokradła oraz zamaskowane doły. My omijaliśmy je intuicyjnie, lecz czy ktoś, kto jeszcze nigdy nie zapuszczał się w te tereny mógł nam dorównać? To stanowiło dla mnie niezgłębioną tajemnicę.

      Jednak czas mijał, a nikt nas nie atakował. Dlatego też w końcu uznałam, że po prostu nie chciało się im biegać po lesie za dwójką głupich dzieciaków i odpuścili. Nieco mnie to uspokoiło, choć wciąż pozostawało wiele niewiadomych, którymi wolałam się teraz tym nie przejmować. Ponownie opadłam na ziemię obok nadal śpiącego Jamesa. Chłopak czuwał niemal całą noc, nawet nie chcąc słuchać moich protestów w sprawie zmian, lecz w końcu nawet jego zmorzył sen. Teraz spał podparty ramieniem o kamienną ścianę. Ciemne włosy przysłoniły mu część twarzy, a jego głowa zwisała bezwładnie pod dziwacznym kątem. Uśmiechnęłam się pod nosem na ten widok. Pewnie powinnam go obudzić, aby nie miał mi tego później za złe, jednak nie potrafiłam się na to zdobyć. Wyglądał tak bezbronnie, niczym małe dziecko. Gdybym go nie znała, nigdy nie uwierzyłabym, że to ten sam waleczny, opiekuńczy młody mężczyzna, którego widywałam na co dzień u swego boku.

     Noc nieźle dała nam obojgu w kość, a on w szczególności zasługiwał na porządny odpoczynek. Mimo, że otoczyliśmy się grubym kocem, który zostawiliśmy tutaj podczas któregoś pobytu wraz z niewielkimi zapasami wody oraz pożywienia, oboje szczękaliśmy zębami i drżeliśmy z zimna. Temperatura spadła grubo poniżej zera, była wręcz najniższa w tym roku. To nie były najbezpieczniejsze warunki dla wilków. Choć odpowiedni czas jeszcze nie nadszedł, to pogoda też miała znaczący wpływ na naszą przemianę. Myślałam o tym, co bym zrobiła, gdyby jedno z nas zmieniło się wcześniej i za każdym razem dochodziłam do takich samych wniosków. Jeżeli spotkałoby to Jamesa, nie poradziłabym sobie zupełnie sama w lesie, narażona na atak nieznajomych mi ludzi. Chłopak był silny, ale pewnych praw nawet on nie mógł oszukać. Obawiałam się tego.

     Spojrzałam z wytęsknieniem na ciemne niebo, które ledwo było widać przez zielone korony drzew, modląc się o cieplejsze dni, a w szczególności noce. Zima zbliżała się nieubłaganie, natomiast ja dobrze wiedziałam, że nic nie mogę z tym zrobić. Jednocześnie niczego bardziej nie pragnęłam, niż odsunięcia przemiany w czasie, choćby o te kilka tygodni. Tyle w zupełności wystarczyłoby mi, aby załatwić wszelkie swoje sprawy i dowiedzieć się całej prawdy. To było jednak niewykonalne.

      Powoli, wspomnienie za wspomnieniem, odtwarzałam wydarzenia wczorajszego dnia, porządkując je w głowie. Miałam wrażenie, że przeoczyłam coś oczywistego, że w całej układance brakuje tylko jednego, za to najistotniejszego elementu. To wszystko musiało mieć jakiś swój wspólny mianownik, którego ja niestety nie potrafiłam sama dostrzec, a nikt nie chciał mi go ujawnić. Błądziłam, jak dziecko we mgle, natomiast ktoś stał za mną i nawoływał, śmiejąc się szyderczo, gdy potykałam się o kolejne przeszkody.

- Co cię tak trapi? - Drgnęłam, kiedy usłyszałam za sobą głos Jamesa. Nawet nie zauważyłam momentu, w którym się obudził i to wprowadziło mnie w jeszcze większą konsternację. Czułam jego wzrok na sobie, ale nie reagowałam, dopóki nie dotknął mojego ramienia. Wtedy też wzdrygnęłam się, przytomniejąc. - Nie lekceważ mnie, dobrze? To wszystko nie było moim wymysłem.

- O to właśnie chodzi, James - odparłam niecierpliwie, zrzucając jego dłoń. Nie chciałam kłótni, ale nie potrafiłam powstrzymać wściekłości, która pojawiła się nagle znikąd. Zastąpiła smutek i rozbicie, przejmując nade mnie całkowitą kontrolę. Musiałam odejść, aby nie powiedzieć czegoś głupiego, czego później długo bym żałowała. On tego niestety nie zrozumiał. Nawet nie odeszłam kilku kroków od naszej kryjówki, gdy chłopak znowu się ze mną zrównał, przyglądając się mi ze zmartwieniem.

- I widzisz? To dlatego Jeremy nie chciał cię w nic wtajemniczać. Ostatnio kompletnie nad sobą nie panujesz! -  Zignorowałam go i przeskoczyłam nad wystającym korzeniem. Złość buzowała po moim organizmie niczym najgorsza z trucizn. Nie umiałam się jej pozbyć. Na domiar złego James nie widział walki, którą toczyłam ze sobą. Prawdopodobnie chciał dobrze, ale tak wcale nie wyszło. Mocno złapał mnie za ramię, nie pozwalając kontynuować wędrówki. Zmusił, abym na niego spojrzała. - Tylko nie myśl, że cały świat sprzeciwił się przeciwko tobie, Eris. To naprawdę nie o to chodzi. Gra toczy się o twoje bezpieczeństwo, a może nawet i życie.

- Daj mi spokój, Jamie - mruknęłam cicho. Gdybym w tym momencie była wilkiem, sierść na moim karku zjeżyłaby się ostrzegawczo, uszy stałyby na baczność, a z gardła wydobyłby się złowrogi warkot. James nie miałby też wtedy problemu z odczytaniem tych sygnałów. Wiedziałby, że najwyższa pora się wycofać. Jednak teraz oboje byliśmy zwykłymi ludźmi i nie miał pojęcia, co pragnę od niego wyegzekwować. - Albo powiesz mi prawdę, albo po prostu skończ drążyć temat. Nie lubię używać półśrodków. Od wczoraj coś przede mną ukrywasz, traktujesz mnie jak zabawkę, którą można przestawiać z miejsca na miejsca i pociągać za jej sznurki bez końca. Wcale mi się to nie podoba.

     Wcisnęłam ręce do kieszeni, po czym ruszyłam przed siebie, nie do końca wiedząc, dokąd miałabym pójść. Niebezpieczeństwo nie zostało jeszcze zażegnane, więc oddalając się od bezpiecznej kryjówki, wykazałabym się wielką głupotą. Po prostu musiałam odreagować w samotności. Myślałam, że James nie odpuści i dalej będzie za mną podążać. Dlatego też zdziwiłam się, gdy po paru minutach nie usłyszałam jego kroków za sobą. Z ciekawości zerknęłam przez ramię i spostrzegłam, że chłopak nadal stoi w tym samym miejscu, w którym go zostawiłam. Był potwornie blady, choć nie wiedziałam czy to wina oświetlenia, czy naprawdę coś mu dolega.

- Wszystko w porządku? - spytałam, przystając na moment. James pokręcił głową, po czym westchnął ciężko.

- Tak... Nie... Nie wiem - wyjąkał. To zachowanie mi do niego nie pasowało. Zniknęła cała pewność siebie, której tak bardzo mu zazdrościłam. Z oczu zniknął także zawadiacki błysk. Widziałam w nich  jedynie zagubienie i najprawdziwszy strach. - Dziwnie się czuję.

     Tak też wyglądał. Czemu nie zauważyłam tego wcześniej? Moja niedawna złość szybko przerodziła się w przerażenie. Wilkołactwo, mimo wielu minusów, miało też swoje liczne plusy. Zapewniało nam długowieczność oraz niesamowitą odporność. Jako ludzie nigdy nie chorowaliśmy. Nie dręczyły nas żadne infekcje, wirusy, nawet zwykły katar czy kaszel nie miały racji bytu.

- Chodź, lepiej wróćmy do środka. Tutaj jest strasznie zimno - zaproponowałam, chwytając go za rękę i prowadzą w stronę groty. Miał rozpaloną skórę.

     Gdy tylko wślizgnęliśmy się do naszego tymczasowego schronu, on opadł na koc, niemal natychmiast zasypiając. Ostrożnie usiadłam obok niego, czując się potwornie bezradnie. Nie byłam lekarzem, nie miałam żadnej wiedzy medycznej i nie wiedziałam, co robić. Gdybym tylko mogła sprowadzić tu Jeremy'ego... On pewnie znalazłby odpowiednie rozwiązanie. Jednak jego los stanowił dla mnie jedną, wielką niewiadomą. Czy ci ludzie zostawili go w spokoju? Niby James między wierszami wspomniał, że chodziło im o mnie, ale czy na pewno? W końcu słyszałam wystrzały... Szybko odrzuciłam tą możliwość. Nie powinnam nawet tak myśleć. Jednak podjąć takiego ryzyka również nie mogłam, chyba, że stan przyjaciela uległby znaczącemu pogorszeniu. Wtedy nie miałabym innego wyjścia.

      Ukryłam twarz w dłoniach, próbując pojąć, czemu to wszystko spotyka akurat mnie. Na całym świecie żyje ponad siedem miliardów ludzi, a wydawać by się mogło, że cały pech skumulował się tylko na mojej osobie. Okrutna niesprawiedliwość czy zasłużona kara? Tego nie wiedziałam, lecz w zamian przypomniało mi się pewne wydarzenie. Któregoś zimowego wieczoru, gdy razem z babcią wracałyśmy z targowiska, w niewielkiej śnieżnej zaspie znalazłam wróbla ze złamanym skrzydłem. Niedaleko niego kręcił się wygłodniały kocur. Ten drugi był w naprawdę kiepskim stanie. Przez rude kłaki mogłam niemal policzyć wszystkie wystające kości. Jednak nie wahałam się, tylko natychmiast podbiegłam do ptaszka i pochwyciłam go w dłonie, aby chronić przed pewną śmiercią. Babcia długo przyglądała się moim poczynaniom, ale nie skomentowała tego. Dopiero, gdy znalazłyśmy się w domu i opatrzyłam zranione skrzydło, spytała czy uważam, że dobrze zrobiłam wtrącając się w prawa natury, ratując wróbelka kosztem kota. Oba te stworzenia były bliskie śmierci, ale ja wolałam pomóc właśnie jemu. Wtedy uznałam, że miałam zupełną słuszność, a babcia niepotrzebnie się czepia. Przecież ptaszek był słabszy! Jednak ona miała całkowitą rację. Każdy uczynek niesie za sobą konsekwencję. I to niezależnie czy jest on dobry, czy zły. Kto wie, może mój uczynek z dzieciństwa ma odzwierciedlenie w teraźniejszym życiu? Może to James popełnił błąd ratując mnie, a zostawiając pozostałych domowników na pastwę losu i właśnie teraz przyszło mu za to płacić?

   Cokolwiek miało się z nami stać, świat się dzisiaj nie skończył, a czas płynął dalej stałym rytmem. Kurczowo trzymałam się tej myśli.

Na początek - nie sprawdzałam błędów, więc musicie mi to wybaczyć. Trochę krótko wyszło tym razem, ale to i tak cud, że udało mi się ukończyć ten rozdział. Miałam straszny zastój weny, którego nie potrafiłam się pozbyć. Na szczęście dzisiaj przeszło, jak ręką odjął i mogłam dokończyć ^^ Wiem, wiem nic się nie wyjaśnia, ale spokojniutko - w następnym rozdziale będzie Cole i jemu pójdzie znacznie lepiej w pozyskiwaniu informacji ;)