Rozdział 9

Cole

     Spokojnie patrzyłem na ciało martwego mężczyzny, nie pojmując do końca powagi zaistniałej sytuacji. Nie odczuwałem ani strachu, ani współczucia. Co się ze mną działo? Przecież przed chwilą byłem świadkiem, a może również i główną przyczyną jego śmierci. Może po prostu z góry uznałem, że to kolejny, potworny koszmar, w którym co chwilę zza rogu wyskakuje ohydny stwór i urywa mi głowę, a śmierć nieznajomego była tylko nowym udziwnieniem, jakie miało na celu wprowadzenie mnie w jeszcze większą dezorientację? Chyba wolałbym, aby tak właśnie było. Sen w końcu by się skończył i mógłbym o nim zapomnieć zaraz po przebudzeniu. Jednak tym razem nic się nie zmieniało, mimo znacznego upływu czasu. Żadnych kosmitów, zmutowanych pająków czy oślizgłych węży próbujących pozbawić mnie życia. Doskwierał mi zupełny brak jakichkolwiek emocji.

- Nawet nie drgnij, bo pożałujesz - zagroził ktoś, lecz go zlekceważyłem. Absurd sytuacji i tak zaczął mnie przytłaczać. Czy mogło być jeszcze gorzej? Powoli oderwałem wzrok od zwłok, po czym przeniosłem go na mordercę, spostrzegając, że pozostali również uważnie mi się przyglądają. Utkwili we mnie te swoje przedziwne czarne oczy, w których nie potrafiłem jednoznacznie rozróżnić tęczówek czy źrenic. Wszyscy czekali na moją reakcję, jakbym był jakimś niespotykanym okazem w zoo lub królikiem doświadczalnym. Dopiero wtedy zrozumiałem, że w żadnym wypadku nie zamierzam brać w tym udziału i nie interesowało mnie ostrzeżenie, które przed chwilą otrzymałem. Musiałem coś zrobić. Posłałem im jeszcze jedno szybkie spojrzenie, a potem rzuciłem się do ucieczki. Niestety oprzytomnienie przyszło za późno, stanowczo za późno. Nie zdążyłem odbiec nawet kilku kroków, gdy usłyszałem za sobą dźwięk odbezpieczanej broni i huk wystrzału. Przez jedną, głupią chwilę łudziłem się, że strzelec chybił. Adrenalina skutecznie tłumiła wszelki ból, a przynajmniej było tak do czasu, gdy nie przeniosłem ciężaru ciała na prawą nogę. Wtedy też świat zawirował, natomiast grunt pod moimi stopami się załamał. Bezwładnie opadłem na ziemię, głową uderzając w twardy beton. Natychmiast pochłonęła mnie ciemność.

       Ocknąłem się dużo później, choć może stało się to już po chwili? Nie byłem pewien. Wciąż pozostawałem nieco otumaniony. Zatraciłem poczucie czasu, a potworny ból głowy niczego nie ułatwiał. Moje wspomnienia urywały się na chwili, gdy wracałem do domu. Potem coś się wydarzyło, ale nie mogłem przypomnieć sobie co. Koniecznie musiałem się tego dowiedzieć. Jęknąłem i powoli otworzyłem oczy, ale przeklęta ciemność uparcie nie chciała zniknąć. Otaczała mnie ze wszystkich stron, wreszcie wywołując jakieś uczucia, a mianowicie lekki niepokój.

W co ja najlepszego znowu się wpakowałem? 

      W miejscu, w którym się znalazłem, pachniało stęchlizną i wilgocią. Podobny zapach panował w spiżarni pod naszym domem. Byłem zatem pod ziemią? W jakieś piwnicy? Mogłem jedynie zgadywać, bo w pomieszczeniu nie było nawet najmniejszego okienka, pozwalającego na dostanie się do środka minimalnej ilości światła. Zapragnąłem wstać i uciekać, jednak nie wiedziałem dokąd miałbym się udać.  Nie widziałem zarysu mebli czy drzwi. One w ogóle tu były? Pewnie tak, skoro jakoś się tu dostałem. Jednak teraz wcale ich nie dostrzegałem i byłem coraz bardziej skołowany.

      Spróbowałem się ruszyć, lecz napotkałem na opór. Coś boleśnie wpijało się w moje nadgarstki, unieruchamiając je w górze. Potrząsnąłem nimi, a w zamian usłyszałem tylko metaliczny pobrzęk. Co się działo? Dlaczego zostałem skuty? Nie rozumiałem tego, lecz nie zamierzałem się poddawać. Mocniej szarpnąłem dłonią, ale z mizernym skutkiem. Kajdanki tylko brzdąknęły i dalej pozostawały na swoim miejscu. Przekląłem, a wtedy coś poruszyło się niedaleko mnie.

- Ja cię słyszę, jasne?  - warknąłem. Chciałem, aby zabrzmiało to groźnie, ale dźwięk ledwie wydobył się z mojego gardła. Byłem bezbronny niczym małe dziecko i zdany na łaskę czy niełaskę nieznajomego. Nienawidziłem tego uczucia. - Pokaż się!

     Jak na życzenie po chwili  pomieszczenie zalało światło. Przymrużyłem oczy, próbując przyzwyczaić się do nowych warunków. Nadaremnie, wywołałem tylko dodatkowo bolesne pulsowanie w skroni.

- Nie denerwuj się tak, po prostu nie chciałam cię obudzić. - Zamrugałem i spostrzegłem przed sobą młodą dziewczynę. Wyglądała dość dziwacznie, wręcz ekscentrycznie. Na głowie miała krótką, śmiesznie nastroszoną fryzurę w kolorze jaskrawego różu, a jej oczy stanowiły niespotykaną mieszankę barw fuksji oraz amarantu. Szczerze wątpiłem czy to ich naturalny odcień. Była niziutka i niezdrowo wychudzona. Jednak na jej ustach gościł szeroki, nieco zadziorny uśmiech.

- Kim jesteś? - spytałem, choć to pytanie mogło zaczekać. Bardziej ciekawiło mnie, co ja tu robię i kiedy się stąd wydostanę, o ile w ogóle. Dziewczyna zaśmiała się, podeszła bliżej, po czym usiadła na ziemi w bezpiecznej odległości. Jakbym mógł jej coś zrobić!

- Mam na imię Pensy. Jestem tutejszą uzdrowicielką. - Super. A ja jestem Świętym Mikołajem, ale znudziło mi się obdarowywanie prezentami niewdzięcznych gówniarzy, więc postanowiłem urozmaicić sobie życie, wkraczając na ścieżkę przestępczą. Czasami odwiedzam Czerwonego Kapturka w prywatnej willi gdzieś głęboko w lesie, aby dotrzymać jej towarzystwa lub gram w pokera z siedmioma krasnoludkami. Trzeba ich pilnować, bo skubane oszukują, jak mało kto.

     Chyba musiała wyczytać z mojej twarzy, że nie do końca jej wierzę, a raczej, że nie traktuję poważnie, bo przewróciła oczami i westchnęła rozdrażniona.

- Mówię prawdę - rzuciła niecierpliwie, spoglądając ukradkiem na moją nogę. Podążyłem za jej spojrzeniem i aż syknąłem. Cała nogawka była obryzgana czerwoną cieczą. Wolałem nawet nie domyślać się skąd pochodzi, choć mój umysł i tak podsuwał mi wyraźny obraz, odzyskane wspomnienie. - Bardzo boli? Nie pozwolili mi jej do końca uleczyć, lecz robiłam co mogłam, aby nie wdało się zakażenie i zminimalizować ból. Bo, serio, lepiej się chodzi na dwóch nogach, aniżeli na jednej.

      Moje brwi powędrowały ku górze. Dalej śniłem? To przecież było... absurdalne. Dokładnie, jak wszystko wokół. Powinienem się uszczypnąć i obudzić we własnym łóżku. Czemu, więc nic takiego się nie działo?

- Teraz posłuchaj uważnie - zwróciła się do mnie dziewczyna naglącym szeptem. Przez ten słodziutki, różowy kolor oraz wieczny uśmiech na twarzy, nie potrafiłem traktować jej poważnie, choć to co miała mi do przekazania było bardzo istotne. Gdybym tylko wtedy posłuchał, może wszystko wyglądałby inaczej. Ja jednak obdarzyłem ją wyniosłym spojrzeniem, nie zamierzając spełnić żadnej prośby. - Nie cwaniakuj, nie wywyższaj się, milcz niepytany. Potulnie słuchaj wszystkiego, co oni do ciebie mówią i nie pyskuj. Rób to, co ci każą i może jakoś z tego wyjdziesz bez szwanku. - Jej spojrzenie znowu prześlizgnęło się po mojej zakrwawionej nodze. - No, a przynajmniej przeżyjesz.

- Jacy oni? Co ja tu robię? Dlaczego mi to mówisz? - chciałem wiedzieć, ale ona tylko uśmiechnęła się po swojemu. W jakiś dziwny sposób przypominała mi Willa. Oboje wyróżniali się z tłumu, a uśmiech nie znikał im z twarzy. Coś ścisnęło mnie w żołądku na wspomnienie przyjaciela, a w gardle powstała niewidzialna gula. Nie rozumiałem dlaczego poczułem tak wielki smutek na jego wspomnienie. Przecież lada moment miałem się obudzić z tego dziwnego snu, udać się do niego i podręczyć go swoim narzekaniem. Tak właśnie sobie wmawiałem. 

- Muszę już iść. Oni niedługo tu będą. Tylko pamiętaj, nie mogą dowiedzieć się o naszej rozmowie, bo będzie źle. Oboje dużo byśmy na tym stracili. Trzymaj się, Meaque i nie daj się zabić.

      Nim zdążyłem zapytać o co chodzi lub dlaczego nazwała mnie tym dziwny, obcobrzmiącym słowem, ona ulotniła się. Zniknęła, zabierając ze sobą drogocenne światło. Znowu w około zapanowała ciemność. Zostałem sam, próbując wychwycić jakieś dźwięki, ale ściany musiały być grube, bo nie usłyszałem niczego. Gdy tylko uświadomiłem sobie, że niczego w ten sposób nie osiągnę, wróciłem do siłowania się z kajdankami. Teraz wiedziałem, gdzie mniej więcej znajdują się drzwi i miałem nadzieję, że Różowa nie zamknęła ich na klucz. Gdybym uwolnił dłonie, może udałoby mi się stąd wydostać. Jednak nie wiedziałem, jak to osiągnąć. Przez tą krótką chwilę, gdy pola widzenia nie ograniczała mi ciemność, zorientowałem się, że zostałem przykuty do cienkiej rury, która pięła się od podłogi w górę i znikała gdzieś w suficie. Musiałem zatem albo rozdzielić kajdanki, albo wydostać z nich chociaż jedną rękę. Jedno i drugie było wręcz niewykonalne. Ktoś, kto mnie więził dobrze znał się na swoim fachu, a już na pewno wiedział co robić. Byłem udupiony.

Will

     Słony zapach popcornu rozpłynął się po mieszkaniu. Uśmiechnąłem się sam do siebie, po czym przesypałem gorący przysmak z garnka do szklanej miseczki. Wszystko układało się dokładnie tak jak trzeba i nie zapowiadało się, aby szybko miało się to zmienić. Wprost nie mogłem się nacieszyć własnym pomysłem pogodzenia braci oraz zapomnieć złowrogiej miny, jaką posłał mi Cole, gdy zrozumiał w co go wpakowałem. Pewnie na początku będzie obrażony, niczym jakaś paryska damulka, ale prędzej czy później mu minie i sam dostrzeże moje dobre intencje. Zawsze tak było. Jednak wieczór nie należał do niego. Powinienem wreszcie przestać się martwić czy chłopaki nie pozabijali się nawzajem. To była wyłącznie ich sprawa. W końcu bądź, co bądź byli dorosłymi ludźmi i to w dodatku rodziną. Zrobiłem, co było trzeba, a teraz wszystko zależy od nich.

     Chwyciłem miskę i udałem się do salonu. Juliette siedziała już na sofie, wybierając jeden z wielu filmów, które rozłożyła przed sobą w prostej linii. Gdy wszedłem do środka, rudowłosa zerknęła na mnie przez ramię, uśmiechając się uroczo. Boże, jak bardzo ją wtedy kochałem. Cole uważał, że jest płytka i kapryśna, ale mylił się. Nie znał jej tak dobrze, jak ja.

- Co powiesz na to? - Dziewczyna pomachała mi przed oczami jakimś opakowaniem, sprowadzając odrobinę bliżej ziemi. Nawet nie zwróciłem uwagi na tytuł, tylko od razu skinąłem głową i sięgnąłem po płytkę, aby umieścić ją w odtwarzaczu. Potem zająłem miejsce na kanapie, kładąc miskę z popcornem na szklanym stoliku tuż przed nami. Juliette natychmiast wtuliła się we mnie i utkwiła wzrok na ekranie, skupiając się tylko na nim. Była wyraźnie zainteresowana filmem, podczas gdy ja ledwo rejestrowałem jego bieg wydarzeń. Nie przepadałem za łzawymi romansidłami, dlatego wolałem znaleźć sobie inne twórcze zajęcie. Chwilę przyglądałem się Juliette, starając się zapamiętać wszystkie rysy jej twarzy, ale nawet i to mi się szybko znudziło. Zacząłem bawić się jej włosami, które układały się w drobne, liczne fale sięgające niemal do łopatek. Ona tylko uśmiechnęła się, nie przerywając seansu.

- Zobaczysz, później dokładnie przepytam cię z tego filmu, a za każdą błędną odpowiedź czeka cię surowa kara - zagroziła, śmiejąc się.

- Liczę na to, Juli - wymruczałem jej do ucha i pocałowałem w szyję. To by było na tyle, jeśli chodzi o uważne śledzenie losów bohaterów filmowej historii. Juliette jeszcze chwilę próbowała się na niej skupić, ale w końcu nawet ona z tego zrezygnowała. Posłała mi karcące spojrzenie, choć radosny uśmiech, który gościł jej na twarzy, popsuł zamierzony efekt. Zielone tęczówki zamigotały łobuzersko, a potem odwzajemniła pocałunek. Najpierw powoli, ostrożnie, potem coraz odważniej. Przeniosła się na moje kolana i zachichotała.

- Jesteś niereformowalny, wiesz? - szepnęła, prawie nie odrywając swoich ust od moich. - Przypominam ci, że dzisiaj mieliśmy tylko oglądać film.

     Posłusznie zerknąłem na ekran ponad jej ramieniem, na którym wciąż migotały nowe obrazy. Główni bohaterowie niemal od pierwszej sceny zażarcie się ze sobą kłócili, choć wszyscy dobrze wiedzieli, jak to się skończy. Wielkie love story i szczęśliwy happy end. Zero zaskoczenia.

- Co powiesz na małą zmianę planów? - spytałem, kradnąc jeszcze jednego całusa, a ona skwitowała to śmiechem. - Później ci wszystko streszczę.

     Sięgnąłem po pilot i wyłączyłem telewizor, przez co w pokoju zapanował przyjemny półmrok. Widziałem tylko zarys mebli oraz postaci Juliette. W pomieszczeniu natychmiast zapadła niemal idealna cisza, przerywana jedynie odgłosem naszych szybszych oddechów. Byłoby cudownie, gdyby w pewnym momencie nie rozległ się dźwięk telefonu, piszczącego żałośnie w mojej kieszeni bzdurną melodyjkę, którą ustawiłem sobie kiedyś na dzwonek. Nie miałem zamiaru odbierać, mimo że poczułem dziwny niepokój. Zlekceważyłem go.

 No tak, mogło być lepiej - zawsze może, ale ogólnie chyba pierwszy raz nie mam nic do zarzucenia temu rozdziałowi. Jednak wyszło mniej więcej tak jak chciałam, ba nawet jakiś szczątkowy romantyzm się tutaj pojawił, ale że nie umiem pisać takich scen, to powstało raczej coś na jego kształt. Pamiętam, że ktoś mnie o niego ostatnio podpytywał. No, więc macie uroczą scenkę w wykonaniu Willa  ^^ Ogólnie nie wiem czy dobrze zrobiłam dołączając jego perspektywę, bo chyba nie potrafię pisać w taki wesoły, lekkomyślny sposób w jaki myśli ten chłopak. Wolę postacie typu Eris czy Cole'a nad którymi mogę trochę pomyśleć. No, ale spróbujmy - raz na jakiś czas pojawi się coś jego oczami. 

Niektóre tajemnice miały się wyjaśnić, ale mam wrażenie, że oczywiście zagmatwałam wszystko jeszcze bardziej. No nic, przynajmniej dowiedzieliście się, co stało się z Colem. Tak troszkę chociaż :)