Rozdział 8

Eris

     James prowadził w milczeniu, raz po raz nerwowo zerkając w boczne lusterka lub szukając mojego spojrzenia w odbiciu szyby. Nic z tego. Postanowiłam, że nie wypowiem ani słowa, dopóki on nie wyjawi mi prawdy. To, że kłamał było dla mnie tak oczywiste, jak istnienie słońca, które powoli przebijało się przez gęste, deszczowe chmury i mrugało do nas, dając nadzieję na cieplejsze dni. Niewielka pociecha, skoro zostało mi ich już tak niewiele...
      Zadrżałam, po czym spojrzałam na dłonie chłopaka. Trzymał je kurczowo zaciśnięte na kierownicy, co było dla mnie jawną oznaką zdenerwowania. Nigdy się tak nie zachowywał. Często prowadził jedną dłonią, drugą w międzyczasie wykradając moje ulubione chipsy z paczki, gdy tylko miałam je przy sobie. Zachowywał się dość lekkomyślnie, ale ufałam mu i wierzyłam w jego zdolności. W końcu to nie on podchodził do egzaminu na prawo jazdy kilkakrotnie, tylko po to, aby za każdym razem odejść z kwitkiem. Byłabym fatalnym kierowcą, dlatego też wolałam zrobić przysługę sobie oraz innym i po prostu z tego zrezygnować. Miało to swoje liczne wady, ale James szybko zgłosił się do roli mojego prywatnego szofera. Teraz pewnie pluł sobie w brodę, że w ogóle wyskoczył z tym pomysłem, bo korzystałam ze swojego przywileju nader często. On nigdy otwarcie nie protestował. Chociaż tym razem wolałabym, aby nie wyręczał Jeremy'ego. James był kochany i wielokrotnie pokazał, że mogę na niego liczyć, ale nie dostarczyłby odpowiedzi na żadne z moich pytań. Poza tym czułam, że to właśnie mój opiekun ma związek z obecnym zachowaniem chłopaka i nie byłam tym faktem szczególnie zadowolona.
     James również nie wyglądał wcale na zachwyconego całą tą sytuacją. Gdyby to był wyłącznie jego pomysł, chyba próbowałby jakoś panować nad własnymi emocjami, czyż nie? Udawałby spokój, opanowanie. On jednak nie robił nic, aby ukryć przede mną własną wściekłość. Ktoś w takim razie musiał nakazać mu to robić. Moje przypuszczenia padały jedynie na Jeremy'ego.
- Co się dzieje? - spytałam, nim zdążyłam ugryźć się w język. Zapomniałam o swoim postanowieniu i już zaczynałam tego żałować. Chłopak zerknął na mnie ze zdziwieniem, ale nic nie powiedział. Po prostu wzruszył ramionami, myśląc, że ten gest rozwiąże problem. Nie dociekałam więcej. Utkwiłam wzrok w zmieniającym się krajobrazie za oknem, pragnąc znaleźć się już w domu. Niestety, mieszkaliśmy na przedmieściach, a o tej porze, ruch w centrum był największy. Efektem było to, że powoli wlekliśmy się w sznurze samochodów, które zmierzały w tym samym kierunku. Z nudów włączyłam radio, a z jego głośników natychmiast popłynęły pierwsze takty nieznajomej mi piosenki. Zaczęła się dość spokojnie, odważyłabym się powiedzieć, że nawet delikatnie, dopóki do całości nie przyłączył się perkusista. Mocne uderzenia bębnów w połączeniu ze wspaniałą grą gitary elektrycznej zmieniły brzmienie melodii. Nadały jej bardziej rockowy charakter, który tak bardzo lubił James. Ja wolałam nieco inną, spokojniejszą muzykę, ale ten kawałek był całkiem w porządku. Zaczęłam się w nią wsłuchiwać, gdy nagle wszystko się urwało.

- Hej, słuchałam tego! - oburzyłam się, uświadamiając sobie, że to wszystko sprawka Jamesa, który przełączył stację.
- Widziałem - odparł ze złośliwym uśmiechem. - Ja po prostu dbam o twój rozwój kulturalny, Eris. Nie powinnaś słuchać bezsensownych piosenek, a ta właśnie taka jest. Sama posłuchaj, facet zastanawia się czy uda mu się zmienić świat, ale co chwilę myślą wraca do dziewczyny, która go ewidentnie nie chce. Jak może cokolwiek osiągnąć, skoro nie potrafi zapomnieć o przeszłości? Chciałbym mieć takie problemy jak on!
- Oh, a co to za problemy dręczą twoją szanowną osobę? - prychnęłam z powątpiewaniem i to go uciszyło na kilka chwil. Westchnął z rezygnacją, po czym uważnie mi się przyjrzał. Zbyt długo, zbyt dokładnie, jak na mój gust. Pierwsza odwróciłam wzrok.
- W tej chwili? - spytał, choć wolałam, aby milczał. - Staram się wyciągnąć nas z tego korku, a moją głowę męczy to, co dzieje się z tobą od jakiegoś czasu, Eris.
- Nic się nie dzieje. Wszystko jest w jak najlepszym porządku - spróbowałam zaprzeczyć, ale on nie uwierzył. Pokręcił głową, a na jego ustach pojawił się grymas niezadowolenia.
- Te wszystkie niekontrolowane przemiany, dziwne stany lękowe... Chyba nie powiesz mi, że to jest normalne? - obdarzyłam go zaskoczonym spojrzeniem. Wiedział o mnie całkiem sporo. Czasami wydawało mi się, że aż za dużo. Jako mój przyjaciel miał takie prawo. W końcu to do niego biegłam, gdy wpadałam w kłopoty i zawsze wtedy, kiedy chciałam się wypłakać czy wyżalić. Jednak tym razem nie powiedziałam ani słowa. Skąd mógł wiedzieć, co wydarzyło się w kawiarni? A może wcale nie wiedział, tylko wysunął proste wnioski, gdy tylko mnie zobaczył? Nie byłam pewna. - No co? Nie patrz tak na mnie. Myślałaś, że nie zauważę takiej zmiany? Nie jestem ślepy. Po prostu się o ciebie martwię.
     Chciałam odpyskować, powiedzieć coś paskudnego, co spowodowałoby, że wreszcie dałby mi spokój, ale jego troska była autentyczna. Nie mogłam go zranić. Nie potrafiłam też zbyć jego obaw jakimś błahym "poradzę sobie". To byłoby kłamstwo. Dobrze o tym wiedziałam, bo już teraz traciłam kontrolę i z trudem powstrzymywałam cisnące się do oczu łzy. Co się ze mną działo?
     Dalsza rozmowa się nie kleiła. James nie wymagał ode mnie natychmiastowej odpowiedzi, a ja nie miałam ochoty mu jej udzielać. Nie umiałam. Dlatego też znowu jechaliśmy w milczeniu. Gdy wreszcie wydostaliśmy się z zatłoczonych miejskich ulic i dotarliśmy do domu, zapadł zmrok. Wtedy jeszcze nie przeczuwałam nic złego. Wieczór zapowiadał się całkiem spokojnie, przyjemnie. Moja intuicja odezwała się dopiero, kiedy zatrzymaliśmy samochód przy krawężniku. Podjazd był zajęty.
     Większość ludzi ma jakieś fobie. Nie wierzę, aby na świecie żył ktoś, kto takowych nie posiadał. Niektórzy boją się pająków, inni myszy, szczurów, psów, burzy, tłumu, samotności. Strachy bywają najróżniejsze - dziwne, dziwniejsze, albo niepojęte dla pozostałych. Ich poziom może być niski lub paraliżujący, lecz zawsze odczuwalny. Nie da się przed nim uciec, choćby bardzo się chciało. Ja również tego nie potrafiłam. Kiedy dostrzegłam drogą, ekskluzywną limuzynę zaparkowaną tuż przy naszym domu, wspomnienia natychmiast odżyły. Właśnie od tamtego feralnego dnia, który zmienił moje życie, panicznie obawiam się podobnych aut. Ciągle wydawało mi się, że któreś z nich pojawi się znikąd i brutalnie odbierze mi te kilka bliskich osób, które obdarzyły mnie miłością oraz opieką, gdy zostałam całkiem sama.
- Zostań tu, dobrze? Ja zaraz wrócę. - James zdawał się być jeszcze bardziej poddenerwowany niż wcześniej, a mimo to, potrafił zdobyć się na stanowczy, nie znoszący sprzeciwu, ton. Patrzył na mnie rozkazująco, ale nic sobie z tego nie robiłam. W stadzie zajmował pozycję równą ze mną. Oboje byliśmy uparci i honorowi, co często stawało się uciążliwe. Chłopak czasami starał się wydawać mi polecania, ale najczęściej po prostu je ignorowałam. Wiedziałam, że robił to z troski, jednak miałam swój rozum i nie mogłam pozwolić mu, aby narażał się sam na niebezpieczeństwo.
- Dobrze - odpowiedziałam, starając się wyglądać na przekonującą. W myślach już kombinowałam, co zrobię, gdy tylko zniknie mi z oczu.
     James dokładnie zlustrował moją postać, westchnął i wysiadł z samochodu. Nie uwierzył mi, ale najwyraźniej nie miał innego wyjścia, dalej musiał grać w tą grę. Patrzyłam, jak zmierza w kierunku budynku, a gdy tylko zniknął w środku, sama wysunęłam się na zewnątrz. Ruszyłam jego śladem, starając się pozostać niezauważona. Dokładnie jak na polowaniu - powoli oraz bezszelestnie przesuwałam się ku wyznaczonemu celu. Z daleka widziałam, że w salonie świeci się światło i ktoś porusza się po pomieszczeniu. Wykonywał chaotyczne ruchy, gwałtownie gestykulował. Nie słyszałam tego, co mówił, ale domyśliłam się, że w środku trwała zacięta kłótnia. Byłam już tak blisko... Jeszcze trochę i mogłabym wejść do domu albo chociaż zajrzeć przez okno. Wszystko wreszcie stałoby się jasne. Upragniona prawda była na wyciągnięcie ręki. I właśnie wtedy rozległ się ogłuszający huk wystrzału.
Zamarłam przerażona, nasłuchując. Wydawało mi się, że dobiegł on z budynku, ale to przecież było  absurdalne! Z tego, co wiedziałam nikt z domowników nie posiadał broni. Nikogo nie interesowała i nie była mile widziana w naszym domu. Jeremy już tego dopilnował.
     Pewnie tkwiłabym tak jeszcze długo, próbując zrozumieć, co się przed chwilą wydarzyło, gdyby nie odgłos otwieranych drzwi oraz szybkich kroków zmierzających w moją stronę. Miałam zamiar rzucić się do ucieczki, ale w tym samym momencie dopadł do mnie James, po czym chwycił za rękę i pociągnął  za sobą. W mojej głowie zapanował prawdziwy mętlik. Uciekaliśmy. Przed kim? Przed czym? Dlaczego?
     Jednak nie protestowałam ani nie zadawałam pytań. To nie był odpowiedni moment. Posłusznie biegłam tuż za przyjacielem, w stronę lasu. Naszej jedynej, bezpiecznej kryjówki, w której od zawsze czuliśmy się najpewniej. Słyszałam za nami odgłosy pogoni, które napawały mnie prawdziwym przerażeniem. Ktoś wołał, abyśmy się zatrzymali, lecz James nie miał takiego zamiaru. Gnaliśmy jak szaleni, raz po raz potykając się o wystające korzenie drzew i zahaczając o ich cieniutkie gałęzie, które raniły odsłoniętą skórę, a także zaczepiały się o ubrania. Las o tej porze był ciemny oraz niezwykle spokojny, zupełnie niepasujący do naszych emocji. Wszystko było tak nierealne, że aż zapragnęłam odwrócić się i zobaczyć czy, aby na pewno nie dzieje się tylko w mojej głowie. Jednak James mi na to nie pozwolił. Mocniej ścisnął moją dłoń, po czym szarpnął, abym się schyliła. Posłusznie wykonałam polecanie, a tuż nad nad nami coś błysnęło i huknęło. Krzyknęłam ze strachu, ale on uciszył mnie jednym gestem.
- Nie oglądaj się. Po prostu biegnij - warknął i przepuścił mnie przodem. Sam został w tyle, więc straciłam go z pola widzenia. Nie podobało mi się to, ale nie miałam nic do powiedzenia. On tym razem dowodził.
  Mimo że zagłębiliśmy się między drzewa, prześladowcy wcale nie zamierzali się tak łatwo poddać.  Raz po raz nawoływali lub oddawali pojedyncze strzały. Wyraźnie im zależało, aby nas pojmać - żywych czy martwych. Nie rozumiałam tego, ale wiedziałam, że James nie pozwoli nam tak szybko umrzeć. To był jego nowy cel, a on zawsze osiągał, co chciał. Był strasznie uparty, z resztą oboje byliśmy. Niezależne wilki ograniczone ludzką formą. Jednak dzięki naszej drugiej naturze znaliśmy te tereny, jak nikt inny i to stanowiło naszą największą przewagę. Wiedzieliśmy o wszystkich słabych i mocnych punktach, a także o kryjówkach, w których mogliśmy przeczekać niebezpieczeństwo. Szybko zrozumiałam, że właśnie zmierzaliśmy do jednej z nich.

Wiem, strasznie krótko wyszło, nudno i znowu taka dziwna, niezrozumiała końcówka -.- Śmiało możecie mnie za nią zlinczować, ale obiecuję, że od przyszłego rozdziału rozpocznie się takie powolne wyjaśnianie wszystkiego. Będzie mniej tajemnic, a więcej wiadomych ;) Chociaż znając mnie, wyjdzie jeszcze więcej zamieszania, niż do tej pory. Powiem wam jeszcze, że kompletnie nie umiem prowadzić akcji, a dzisiaj doszło jeszcze do tego, że dialogi kuleją - co ja tu robię? Heelp!