Rozdział 7

Cole

     Wiedziałem, po prostu wiedziałem, że pomysły Willa nie skończą się jedynie na wizycie w kawiarence i skosztowaniu ohydnej kawy oraz kawałka wczorajszego ciasta. Nie, nie. Jego wielki plan zbawienia ludzkości sięgał znacznie dalej. Obejmował również wykarmienie głodnych, opiekę nad bezdomnymi, ochronę uciśnionych i pogodzenie mnie z Tomem. Gdzieżby inaczej... Chyba nawet nie powinienem się dziwić, gdy zaraz po uregulowaniu należności oraz opuszczeniu lokalu, złapał mnie za ramię i siłą zaciągnął pod sklep muzyczny, w którym pracował mój brat. To było bardzo w jego stylu, aby nie pozostawić mi żadnego wyboru, postawić przed faktem dokonanym. Dodatkowo chłopak potrafił być bardzo upierdliwy, gdy już coś sobie ustalił. Nic nie mogło pokrzyżować mu planów, zniszczyć idealnego harmonogramu. Pod tym względem zachowywał się okropnie, wręcz pedantycznie.

- To nie jest dobry pomysł - zacząłem, spoglądając niepewnie na kolorową witrynę, jakby prezentowane na niej instrumenty lada moment miały zmienić się w jadowite istoty, które z łatwością rzucą się na mnie, gdy tylko nieostrożnie zbliżę się na niedozwoloną odległość.

- Wręcz przeciwnie - odparł wesoło Will. - Nie znam odpowiedniejszej chwili na braterskie pojednanie. W sklepie nie ma nikogo, jak zawsze o tej porze. Będziecie mogli sobie spokojnie porozmawiać, a ty wreszcie porządnie przeprosić. I nie mam na myśli tylko tej jednej, wczorajszej kłótni.

     Przewróciłem oczami, czując przypływ frustracji. Will miał rację, rzecz jasna, ale prędzej bym umarł, niż się do tego przyznał. Nie należałem do osób, które robią głupstwo, a potem usłużnie się kajają i błagają o łaskę. To nie było w moim stylu, dlatego też pewnie nigdy nie postąpiłbym zgodnie z myślą przyjaciela, gdyby nie gwałtowna ulewa, która zjawiła się niespodziewanie i potraktowała nas strumieniami lodowatej wody. To ona podjęła za mnie ostateczną decyzję. Sklep muzyczny był najbliżej, więc chcąc, nie chcąc wbiegliśmy do środka, aby uchronić się przed przemoknięciem do ostatniej, suchej nitki.

     Drzwi skrzypnęły cicho, gdy nacisnąłem na klamkę. Ktoś wyraźnie nie przejmował się ich pielęgnacją przez ostatnie kilka lub kilkanaście lat. Pomieszczenie, w którym się znaleźliśmy było całkiem spore, lecz jego większą część zajmowały rozmaite instrumenty. Poukładane na ziemi, półkach, stojakach lub powieszone na haczykach - sprawiały niesamowite wrażenie. Najwięcej przestrzeni potrzebował piękny fortepian o połyskującej, czarnej nakrywie oraz ręcznie rzeźbionych nogach, który został upchnięty w kącie, a i tak przyciągał wzrok. To nie były odpowiednie warunki dla niego. Przedmiot tego typu powinien zajmować zaszczytne miejsce w znanym teatrze lub operze, a nie w zapyziałym sklepiku będącym na skraju bankructwa. Jednak w całym Vancouver raczej nikogo nie interesował i nikt nie miał zamiaru wyciągać go z tego nędznego położenia. Żal serce ściskał.

     W powietrzu czuć było charakterystyczny zapach drewna oraz środków czyszczących i konserwujących. Jak Tom mógł tu wytrzymać te kilka godzin dziennie? Mnie już po pięciu minutach zaczęło kręcić się w głowie i zapragnąłem wyjść na zewnątrz, lecz ulewa mi to uniemożliwiała. Krople deszczu rytmicznie uderzały w nawierzchnię chodnika oraz drogi, tworząc liczne kałuże.

     Nigdzie nie widziałem swojego brata, natomiast Will już zaczął zachowywać się jak u siebie w domu. Krążył między półkami niczym małe, nieco zwariowane tornado, przeglądając płyty oraz przestawiając różne przedmioty na niewłaściwe miejsca. Doprowadzał mnie tym do szału, ale nie reagowałem. Stanąłem z boku, przy oknie, planując ulotnić się stąd, gdy tylko przestanie padać.

- Hej, Cole, patrz! - Zerknąłem na niego przez ramię, choć wiedziałem, że zaraz tego pożałuję, i spostrzegłem, że odkrył nową zabawkę, a mianowicie gitarę elektryczną - starego, krwistoczerwonego Gibsona.

- Odłóż - syknąłem, obserwując jak próbuje przyjąć właściwą pozycję, ale nijak mu to nie wychodzi. Nic dziwnego, w końcu był urodzonym perkusistą. Gitara nigdy nie leżała mu dobrze w dłoni, a zaraz miała zamiar ją opuścić i spocząć na ziemi. - Źle to robisz i zaraz ją upuścisz. Nie zamierzam za nią płacić.

- Wyluzuj - zaśmiał się, ale posłusznie oddał mi trzymany instrument. - Wiesz, że nic się nie zmieniłeś? Przynajmniej w tej kwestii. To miła wiadomość, bo już myślałem, że stary Cole odszedł na zawsze i trzeba urządzić mu jakąś stypę.

     Gdyby spojrzenie mogło zabić, chłopak pewnie już dawno byłby martwy. Denerwował mnie. Może nawet nieświadomie, ale to robił. Przede wszystkim był irytująco szczery. Niczego nie ukrywał, tylko mówił, co mu leżało na sercu. Nienawidziłem tego, a jednocześnie bardzo to w nim podziwiałem. Otwartość stanowiła jeszcze jeden powód dla którego ceniłem jego towarzystwo. Nie znałem nikogo, kto potrafiłby się zdobyć na coś podobnego. Zwykle otaczali mnie ludzie, którzy kłamali i oszukiwali w poszukiwaniu jak najlepszych korzyści dla siebie. Uczucia innych nie miały większego znaczenia.

- Tęsknisz za tym? - Spojrzałem na niego, zdziwiony niecodziennym pytaniem. Chyba zauważył moje rozbicie, bo uśmiechnął się po swojemu i wskazał na gitarę, którą wciąż trzymałem w dłoniach. To wcale nie pomogło mi pozbierać myśli. Nigdy nie poruszaliśmy tematu muzyki, tak samo, jak nie wracaliśmy do spraw dotyczących śmierci mojej matki i odejścia ojca. To było tabu, a on tego nie negował. Aż do tej pory. Czułem, że pod tym jednym, niepozornym pytaniem kryje się dużo więcej treści, niż sam zechciały przyznać, i od mojej odpowiedzi zależy, jak dalej będzie mnie postrzegał. A może była to moja wyobraźnia, a on pytał jedynie o porzuconą karierę muzyczną, której jeszcze tak naprawdę nie zdążyłem dobrze rozpocząć? Nie byłem pewien. Dlatego też długo zastanawiałem się nad odpowiedzią. Nie mogłem wyjawić mu całej prawdy. Tematu rodziny, utraty bliskich nie chciałem poruszać. Natomiast gdybym powiedział, że kochałem muzykę i nigdy nie przestałem, nie traktowałby mnie poważnie. A jednak to był fakt. Stanowiła ona moją pierwszą i do końca szczerą miłość, która przez wiele lat pozwalała mi uciec przed natrętnymi myślami w świat akordów, nut i taktów. Było tak do szesnastego roku życia. Potem odkryłem inne sposoby, które gwarantowały szybsze i skuteczniejsze odcięcie się od świata, pozbycie się uczuć. Tego nie mogłem mu powiedzieć.

- A za czym tu tęsknić? - prychnąłem w końcu, odkładając gitarę na bok, na właściwe jej miejsce. - Za obolałymi, zdartymi do krwi palcami? Nie. Nie tęsknie.

Za zdartymi palcami i krwawiącym sercem, poprawiłem się w myślach. Chyba zacząłem się już gubić o czym tak naprawdę rozmawiamy. Tylko o muzyce? A może już przekroczyliśmy ten temat i Will odnalazł w mojej odpowiedzi pewną dwuznaczność? Jakkolwiek było, on by mi o tym teraz raczej nie powiedział.

- Szkoda, stary, bo byłeś w tym niesamowity - przyznał, a potem spojrzał w kierunku kasy i nieco się zmieszał. Dość nietypowe zachowanie, nawet jak na niego. Chciałem zapytać o co chodzi, ale on był szybszy, kiedy zawołał tym swoim przesadnie optymistycznym tonem: - Jest Tom! O, i patrz, prawie przestało padać! To ja już zostawię was samych.

     I uciekł. Cholerny tchórz. Zniknął za drzwiami, zanim zdążyłem go powstrzymać. Przecież to był mój plan! Ulotnić się, gdy tylko przestanie padać, co pozwoliłoby mi się wymigać od towarzystwa Toma. Dlaczego więc pozwoliłem mu to tak rozegrać? Czemu dałem mu odejść, choć deszcz wciąż zacinał?

     Pokręciłem głową w rozdrażnieniu, przygotowując się na długie, męczące przemowy, którymi mógłby uraczyć mnie brat, ale on tego nie zrobił. Nie wypowiedział ani słowa. Gdy tylko za Willem zamknęły się drzwi, wrócił do swoich codziennych zajęć, jakby mnie tu nie było. Lekceważył moją osobę i akurat to wychodziło mu całkiem nieźle. Nie była to szczególnie wyszukana kara, choć może właśnie najgorsza ze wszystkich, które mnie spotkały? Chyba wolałbym już, aby wygarnął mi wszystko w twarz, niż zachowywał myśli dla siebie. Dziwne, dopiero przed chwilą Will denerwował mnie czymś przeciwnym.

- Chyba już pójdę - mruknąłem cicho i ruszyłem ku drzwiom. Myślałem, że uda mi się zniknąć, zanim jednak się rozmyśli i uzna, że nie powinien mnie tak ostentacyjnie ignorować. Niestety, byłem złym człowiekiem, a takich ludzi szczęście się nie ima. Byłem już tak blisko drzwi, gdy za moimi plecami Tom nagle odstawił coś hałaśliwie na blat lady i zawołał za mną, abym się zatrzymał.

- Dobra, porozmawiajmy - oznajmił w końcu wielkodusznie, a ja westchnąłem z rezygnacją. Szansa definitywnie przepadła. Odwróciłem się do niego twarzą, ale nie zamierzałem umilać mu tej konwersacji. Na znak swojego buntu założyłem ręce na piersi i zmierzyłem go niechętnym spojrzeniem. - Posłuchaj, nie powinienem mówić tych wszystkich rzeczy. Po prostu... Byłem zmęczony, a ty też niczego nie ułatwiasz. Zrozum, ja nie siedzę w twojej głowie, nie wiem, co tam się dzieje. Musisz mi to wytłumaczyć, a ciągłe kłótnie nie są na to dobrym sposobem. Nie sądzisz, że powinniśmy z nimi skończyć? To już trwa tyle lat, zupełnie niepotrzebnie. Ja ze swojej strony wyciągam rękę na zgodę, co na to powiesz?

     Spojrzałem na jego dłoń, zastanawiając się nad odpowiedzią. Tom miał oczywiście rację, już dawno powinniśmy przestać drzeć ze sobą koty. W końcu byliśmy rodzeństwem i na całym świecie mieliśmy tylko siebie. Jeżeli zerwalibyśmy tą więź, to co by nam pozostało? Zupełnie nic. Dlatego powinienem uścisnąć tą jego cholerną dłoń, a on powinien mi wybaczyć. Czemu, więc tego nie zrobiłem? Czemu dalej tkwiłem jak ten kołek, zamiast wykonać jakikolwiek ruch?

- Zastanowię się - mruknąłem wymijająco, widząc jego zniechęconą minę.

- Czyli wszystko znowu będzie po staremu? - Powoli opuścił dłoń i spojrzał na mnie z wyrzutem. Według niego, to ja znowu wszystko niszczyłem. Nie chciałem rozejmu, dążyłem do kłótni... Co z tego, że to wszystko było dla mnie skomplikowane? Wina zawsze leżała po mojej stronie.

- Tego nie powiedziałem - zaprzeczyłem - Postaram się, okej? Więcej ode mnie nie wymagaj.

     Na tym skończyła się nasza dyskusja. Tom wydawał się usatysfakcjonowany tą moją małą obietnicą poprawą, a ja tym, że dał mi spokój. W zamian zaproponowałem, że pomogę mu choć trochę ogarnąć bałagan, który panował w pomieszczeniu. On sam wyglądał, jakby nie był pewien od czego zacząć, dlatego z entuzjazmem przyjął moją ofertę. W milczeniu porządkowaliśmy sklep i to było w porządku. Tom kilkakrotnie próbował zagadać, kilkakrotnie nawet udzieliłem mu odpowiedzi. Niewielki progres, ale cieszył. Do tej pory nie potrafiliśmy wytrzymać ze sobą w jednym pokoju dłużej niż minutę. Po tym czasie zawsze zaczynała się awantura, a my sami rzucaliśmy się sobie do gardeł. Tym razem pracowaliśmy ramię w ramię, zdobywając się na uprzejmą wymianę zdań. Nigdy bym w to nie uwierzył, gdybym tego nie doświadczył na własnej skórze. Czyli jednak istnieje jakiś magiczny środek?

     Pod koniec dnia padałem z nóg ze zmęczenia. Usiadłem na krześle za ladą, obserwując jak Tom sam kończy układać na półce płyty z najnowszej dostawy. Nie przywykłem do ciężkiej pracy, a jemu najwidoczniej sprawiało to przyjemność. Coś niesamowitego. W sumie tego jednego dnia zdarzyło się dużo więcej dziwnych, nietypowych wydarzeń. Moje niepisane porozumienie z Tomem było tylko jednym z nich, aczkolwiek najważniejszym. Chyba powinienem podziękować Willowi za to, że do tego doprowadził. Jak zwykle miał rację. Znał mnie lepiej, niż ktokolwiek. Wiedział w jaki sposób pokierować moim życiem, abym nie narobił w nim jeszcze więcej głupstw.

     Chwyciłem gitarę, która stała oparta o ścianę i czekała w swojej kolejce do nastrojenia, po czym sam się tym zająłem. Lubiłem to robić, bo w tej błahej czynności zawsze odnajdywałem spokój. Dopiero teraz zrozumiałem, że porzucanie muzyki, było kompletną głupotą. Przebiegłem palcami po strunach, aby sprawdzić w jak opłakanym stanie się znajdują. Dźwięk, który usłyszałem nie był najwyższej klasy, ale spodziewałem się czegoś dużo gorszego. Uśmiechnąłem się sam do siebie i zabrałem się za przekręcanie stroików w poszukiwaniu najczystszego brzmienia.

- Jeszcze tu jesteś? Myślałem, że uciekniesz, gdy tylko dostaniesz taką okazję. - Tom jakby dopiero teraz przypomniał sobie o mojej obecności. Chwycił puste pudło, podszedł do kasy i zajął wolne miejsce obok mnie. Długo nic nie mówił, tylko bujał się na krześle, od czasu do czasu zerkając na drzwi oraz zegarek. Pewnie nie mógł się doczekać, aż uwolni się od mojego towarzystwa. Tylko rzuciłem na niego okiem i ponownie skupiłem się na strunach.

- Zawiodłeś się? - zapytałem prowokującym tonem, a on się zaśmiał.

- Lepiej zmiataj już do domu, zanim znajdę dla ciebie jeszcze kilka pudeł do rozpakowania - zagroził, gryzmoląc coś w terminarzu. Nie musiał mi tego dwa razy powtarzać. Odłożyłem gitarę na miejsce, zgarnąłem z lady kurtkę, którą pożyczył mi Will, a ja zapomniałem mu ją oddać, i wymknąłem się na zewnątrz, gdzie wielkimi krokami zbliżała się już szarówka. Nie sądziłem, że wizyta w sklepie muzycznym zajęła mi aż tyle czasu. Nim zdążyłem dotrzeć do ulicy przy której znajdował się nasz dom, wokół zapanowała ciemność.

     Przemierzałem chodniki, a pod moimi stopami szeleściły zeschnięte liście, których nikt nie raczył uprzątnąć. W myślach przeklinałem odległość, jaką zmuszony byłem pokonać i swój pusty żołądek, która raz po raz głośno dawał o sobie znać. Od rana nic nie jadłem, więc jedyne o czym marzyłem to ciepły posiłek. Jakikolwiek, byle sycący. W lodówce na pewno został jeszcze kawałek albo dwa zapiekanki, którą przygotował Tom. Pysznej, warzywnej ze smakowitym, ciągnącym się żółtym serem. Dość tego...

     Byłem już całkiem blisko domu, gdy usłyszałem przed sobą wesołe, pijackie przyśpiewki. Zlekceważyłem je i dalej brnąłem na przód. Myślałem, że uda mi się minąć rozbawione towarzystwo, nie zwracając na siebie większej uwagi. Wspominałem wcześniej, że szczęście omija mnie szerokim łukiem? Ano właśnie. Nie zdążyłem nawet wejść w krąg światła rzucany przez jedną z latarni, gdy dobiegło mnie wołanie jednego z mężczyzn.

- Laluś! Laluuuunia! Chonotutaj! - Rozróżnienie poszczególnych słów z tego bełkotu stawiło dla mnie spore wyzwanie. Przystanąłem, obserwując, jak jeden z czwórki podejrzanych typków wstaje z ławki i zmierza w moim kierunku chwiejnym krokiem. Zmarszczyłem nos, gdy poczułem odór jego nieumytego ciała, zmieszany z zapachem alkoholu oraz tytoniu. Miał brudne, nierówno obcięte, jasne włosy i rozbiegane, brązowe oczy. Mężczyzna czknął i objął mnie ramieniem, jak starego kumpla, na co reszta zarechotała śmiechem. - Powim ci, coś w sekrecie, luluniu. Ale ciii... Oni nic nie mogą wiedzieć, bo obaj zginiemy, uwierzysz?!

- Puszczaj - warknąłem. Z łatwością wyrywałem się z jego uścisku, po czym odskoczyłem na bok, aby znaleźć się daleko od zasięgu jego łap. Nawet nie starałem się wdawać się z nim w dyskusję. Był potwornie schlany, a ja zbyt długo przebywałem w podobnym środowisku, aby wiedzieć, że takie osoby mówią, co tylko im ślina na język przyniesie.

- Chłopcze, uciekaj, mówię ci. - W jego oczach pojawił się prawdziwy strach, gdy próbował pchnąć mnie do przodu, żebym już sobie poszedł. Ta determinacja była dość niepokojąca, a jednak go zlekceważyłem. Dalej stałem w tym samym miejscu, choć mój umysł wrzeszczał, abym się wreszcie ruszył.

- Meaque, Meaque... - Drugi z mężczyzn wstał z ławki, uśmiechając się drwiąco. Był przeciwieństwem swojego towarzysza - schludny, elegancki, absolutnie trzeźwy. To chyba jeszcze bardziej mnie przerażało. - Ty zawsze zachowywałeś się lekkomyślnie, ale tym razem radzę ci współpracować.

     Obserwowałem go z dziwnym spokojem, nie do końca pojmując sens wypowiedzianych słów.

- Uciekaj! Uciekaj! Uciekaj! - Blondyn złapał mnie za rękę i zaczął ciągnąć w stronę majaczącego się w oddali domu, mamrocząc pod nosem stek bzdur, które nijak się miały do otaczającej nas rzeczywistości. Traciłem do niego cierpliwość i z tego, co widziałem, nie byłem jedyny. Na twarzach pozostałych mężczyzn pojawiło się znużenie i chyba właśnie wtedy zrozumiałem, co się wydarzy. Jednak nie zrobiłem nic, żeby temu zapobiec. Nawet gdybym chciał, nie zdążyłbym odpowiednio zareagować, kiedy jeden z nieznajomych spod ciemnego płaszcza wyjął pistolet i władował kulkę w głowę pijaczyny, który jeszcze chwilę wcześniej próbował mnie przed czymś ostrzec. Teraz leżał na ziemi, bezużyteczny i nieżywy.

Rozdział miał się pojawić grubo za tydzień, ale dzisiaj mamy taki ładny dzień, więc postanowiłam opublikować nieco wcześniej. Zwłaszcza, że stworzyłam sobie już małe zapasy :)
 W sumie wydaje mi się dość średni, ale chyba może być... Ostateczną ocenę pozostawiam tam.
 Obiecywałam, że sielanka definitywnie się kończy? Słowa dotrzymałam ^^ Co prawda, w tym rozdziale dopiero końcówka jest taka jaka być powinna, ale zawsze... Przechodzę do swojego planu znęcania się nad bohaterami. Padło na Cole'a, bo po prostu uwielbiam utrudniać mu życie. Biedaczyna nawet nie wie, co ja dla niego wymyśliłam :)

Ah, a jeżeli komuś się wyjątkowo nudzi, to zapraszam na mojego fanpage'a ze zdjęciami. Można pooglądać, polubić, skomentować, ewentualnie pokrytykować, ile dusza zapragnie ^^