Rozdział 6

Eris

     Wybiegłam na zewnątrz przez zaplecze, posyłając Melanii przepraszające spojrzenie. Ona zerknęła na mnie ze zdziwieniem, ale tylko wzruszyła ramionami i złapała notes, który rzuciłam w jej stronę. Miałam nadzieję, że zrozumie moje dziwne zachowanie, albo chociaż pozwoli mi się później z niego wytłumaczyć. Nie liczyłam na nic więcej. Limit mojego parszywego szczęścia najwyraźniej musiał się już dawno wyczerpać, choć wciąż ktoś nade mną czuwał, skoro nie przemieniłam się w kawiarni na oczach tych wszystkich ludzi. To wywołałoby niemałą panikę. Dziewczyna zmieniająca się w wilka? Nawet wolałam sobie nie wyobrażać jakie pociągnęłoby to za sobą konsekwencje. Jedno było pewne - nie miałabym już życia w tym mieście.

     Wciąż nie mogłam uwierzyć, jakim cudem udało mi się powstrzymać przemianę. Przecież nigdy przedtem tego nie osiągnęłam, mimo że tak bardzo się starałam! Wielokrotnie próbowałam oszukać ten niewidoczny zapalnik, który uruchamiał całą procedurę przeobrażenia. Niestety bezskutecznie.

Nadal wszystko we mnie drżało, jakby nie do końca pewne czy ma odpuścić tym razem, czy niekoniecznie. Sama czułam się potwornie, zawieszona gdzieś pomiędzy dwoma światami - zwykłym, ludzkim oraz tym wilczym. 

     Przysiadłam na krawężniku, starając się uspokoić. Zimno, w dziwny, nieprawidłowy sposób pomogło mi się szybciej pozbierać. Przynajmniej do tego stopnia, że udało mi się wydobyć z kieszeni spodni swoją komórkę i wybrać numer do Jeremy'ego. Mężczyzna był moim prawnym opiekunem. Zaopiekował się mną, gdy umarła moja babcia u której mieszkałam od małego dziecka. Swoich rodziców natomiast nie poznałam nigdy. Nie wiedziałam, co się z nimi stało, dlaczego mnie opuścili i nigdy szczególnie tego nie drążyłam. Było dobrze, niczego mi nie brakowało. Babcia świetnie spisywała się zarówno w roli troskliwej matki oraz wymagającego ojca. Przejęła wszystkie ich obowiązki i wychowała mnie najlepiej jak umiała, a przynajmniej zrobiłaby to, gdyby nie choroba, która zabrała ją z tego świata. Doskonale pamiętam ten dzień, bo to właśnie on zmienił całe moje dotychczasowe życie. 

     Miałam wtedy czternaście lat i wracałam ze szkoły. Duży, żółty autobus - centrum naszego życia towarzyskiego, miejsce, gdzie rozpoczynały się pierwsze przyjaźnie i kwitły miłostki - podwiózł mnie praktycznie pod sam dom. Razem z babcią mieszkałyśmy na skraju miasta w niewielkiej, białej chatce z czerwoną dachówką i ogromnym ogrodem. Las otaczał ją z trzech stron, tworząc przytulne miejsce odpoczynku z daleka od wścibskich oczu sąsiadów. Jedyną wadą takiej lokalizacji była konieczność dojazdu: do szkoły, pracy, sklepu, apteki czy innych istotnych miejsc. Na szczęście przystanek usytuowany był całkiem niedaleko, bo zaraz naprzeciwko, po drugiej stronie ulicy. Była to niezwykła wygoda - nie musiałam się nigdy spieszyć rano, a i tak zawsze zdążyłam się odpowiednio przygotować do szkoły.

     Tego dnia przeczuwałam, że stanie się coś bardzo złego. Niepokój prześladował mnie przez wszystkie lekcje, ale z łatwością go ignorowałam, zbyt pochłonięta swoimi codziennymi zajęciami. Zbywałam go, spychałam na samo dno jaźni, wmawiając sobie, że to tylko wytwór mojej bogatej wyobraźni, natomiast w domu jest wszystko w porządku. Udawało mi się, dopóki nie znalazłam się w autobusie i nie spróbowałam skontaktować się z babcią... Kiedy połączenie za połączeniem zostawały przerzucane na skrzynkę głosową, przestałam udawać pozorny spokój. Nerwowo przytupywałam nogą, pragnąć skrócić czas podróży. Jak przez mgłę pamiętam wszystkie sfrustrowane spojrzenia, które posyłały wtedy w moją stronę koleżanki. Ważniejsze było to, co zobaczyłam, gdy w końcu zatrzymaliśmy się na przystanku.
    Na naszym niewielkim, żwirowym podjeździe stała karetka i dwa inne drogie, eleganckie samochody z przyciemnianymi szybami. Karetka nie wzbudziła moich większych podejrzeń. Doktor często odwiedzał babcię po zakończonym dyżurze w szpitalu i wykonywał rutynowe badania, a w podzięce otrzymywał kawałek pysznego, domowego ciasta. To owe auta tak bardzo mnie przeraziły. Nigdy nie przyjmowaliśmy gości w podobnych autach, więc od razu uznałam to za zły znak.
Szybko wybiegłam z autobusu, nawet nie żegnając się z kierowcą oraz przyjaciółkami, po czym pobiegłam prosto do domu. Już od progu słyszałam podniesione głosy - ktoś wyraźnie się z kimś zawzięcie kłócił, ale mnie to nie obchodziło. Gwałtownie otworzyłam drzwi, nie myśląc, że mogę przeszkadzać i stanęłam oko w oko z grupką nieznanych mi dotąd ludzi. 

- Eris Cantrell? - zapytał jeden z mężczyzn. Był niski, gruby, ostrzyżony praktycznie na łyso i ubrany w biały, lekarski fartuch. Jego małe, wąskie oczka świdrowały mnie na wylot. Za grosz nie zyskał mojego zaufania, a mimo to powoli skinęłam głową, zastanawiając się jednocześnie, co stało się z naszym znajomym doktorem. - Bardzo nam przykro, ale twoja babcia właśnie od nas odeszła. Miała atak serca. Do końca o nią walczyliśmy, ale przybyliśmy za późno, a zawał był zbyt rozległy, by móc cokolwiek zdziałać. Teraz będziesz musiała pojechać z panem Barnes. 

     Słuchałam tego ze spokojem, zerkając na mężczyznę, którego wskazał doktor. Nie poświęciłam mu zbyt dużo uwagi. Zarejestrowałam tylko, że był dość wysokim szatynem, ale wszelkie szczegóły jakoś mi umknęły. Za bardzo przejęłam się rewolucjami, którymi mnie uraczyli, abym mogła skupić się na takich błahostkach. Przecież to nie mogła być prawda - tak wtedy o tym myślałam. Inaczej nie obwieszczałby mi tego w tak naturalny, przyziemny sposób. Dokładnie, jakby opowiadał o pogodzie zza oknem lub wynikiem wczorajszego meczu. Fakty dotarły do mnie dużo później, a gdy w końcu je przyjęłam do świadomości - uciekłam. Wybiegłam z domu, nie zwracając najmniejszej uwagi na krzyki, które rozległy się tuż za mną. Chyba mnie nawoływali, chcieli, abym się zatrzymała. Nie miałam takiego zamiaru. Wbiegłam między drzewa i zagłębiłam się między nie, oddalając się od tego strasznego miejsca. Dopiero, gdy byłam pewna, ze mnie nie znajdą, pozwoliłam popłynąć łzom. Jedna po drugiej spływały po moich policzkach, zamazując pole wiedzenia. Wkrótce nie wiedziałam już dokąd idę, ale i tak wytrwale dążyłam do przodu. Nie chciałam się zatrzymywać, bo to by świadczyło, że pogodziłam się z tą wiadomością, a tego nie mogłam zrobić. Póki słyszałam wesołe świergoty dzikich ptaków w zielonych koronach drzew, czułam się bezpiecznie. I nie przeszkadzała mi nawet ciemność, która w końcu  zapadła wokoło.

     Nie byłam pewna w którym momencie nogi odmówiły mi posłuszeństwa i potknęłam się o wystający konar. Musiałam przy tym rozbić kolano, bo zaczęło okropnie boleć, ale nie równało się to z cierpieniem, które rozrywało moje serce na miliony maleńkich kawałeczków. Szlochałam przeraźliwie, lecz nikt mnie nie słyszał. Tak mi się wtedy wydawało, lecz wbrew pozorom nie byłam całkowicie sama. Po kilku minutach usłyszałam gdzieś całkiem niedaleko niewyraźny szelest liści, który zmusił mnie, abym otarła płynące łzy i rozejrzała się dookoła. Wreszcie coś wyrwało mnie z otępienia. Tym czymś był paraliżujący strach. Pragnęłam uciekać, ale zwyczajnie nie miałam już na to siły. Poddałam się... Natomiast szelest stawał się głośniejszy z każdą upływającą sekundą. Mocno zacisnęłam powieki, a gdy ponownie je otworzyłam, zobaczyłam przed sobą wilka. Był ohydny. Niezbyt duży, chudy, szaro-beżowy, z wyleniałą sierścią i dziwnymi szklistymi oczami, które nadawały mu wygląd wariata. Bałam się, a on to najwyraźniej wyczuł. Zjeżył sierść na karku, obnażając przy tym kły i warcząc głucho. Zaczął się do mnie skradać, jak do potencjalnej ofiary i zanim zdążyłam choćby krzyknąć, rzucił się do mojego gardła. Wrzeszczałam oraz szarpałam się, gdy jego kły zatapiały się w moim ciele. Czułam ból, jakiego jeszcze nigdy nie doświadczyłam w swoich życiu. Myślałam, że umrę...
     Może powinno się tak stać? Wtedy nie musiałabym przechodzić tego wszystkiego, co muszę wytrzymywać obecnie. Dołączyłabym do babci i byłabym szczęśliwa. Jednak los nie był dla mnie łaskawy. Nigdy taki nie był. 

     Gdy już traciłam oddech, coś odepchnęło cuchnące cielsko drapieżnika ode mnie. Bardziej to poczułam, niż zobaczyłam. Ciepła krew zaczęła dużo szybciej spływać po mojej szyi w dół ciała. Pragnęłam ją zatamować, ale ręce nie chciały wykonywać żadnych poleceń. Były jakby sparaliżowane. Słyszałam warczenie, ale byłam zbyt słaba, aby wykorzystać tą chwilę na ucieczkę. Uchyliłam tylko nieco powieki i dostrzegłam swojego wybawcę - wielkiego, czarnego wilczura, który właśnie dociskał do ziemi mojego niedoszłego zabójcę. Potem straciłam przytomność.

- Eris? Jesteś tam? - Otworzyłam oczy i wyrwałam się z zamyślenia, gdy ze słuchawki dobiegł mnie znajomy, ciepły oraz odrobinę zachrypnięty głos. 

- Jeremy? - Tylko tyle zdołałam wykrztusić. Później głos mi się załamał, a on to natychmiast wychwycił. Niemal widziałam, jak marszczy czoło, analizując wszystko, co wiedział, choć tak naprawdę wcale nic powiedziałam. Wystarczyło, że usłyszał mój głos przesiąknięty strachem i niepewnością, aby domyślić się, co się dzieje.

- Gdzie jesteś? Zaraz będę.

     Podałam nazwę ulicy, rozłączyłam się i czekałam, zakrywając twarz dłońmi. Jeszcze nigdy nie czułam się tak fatalnie, jak w tym momencie, choć podobne sytuacja miały już miejsce w przeszłości. W pierwszym roku po ugryzieniu przemiany były bardzo gwałtowne i nieprzewidywalne. Przez pewien czas zmieniałam się bez przerwy. Dopiero w któryś naprawdę ciepły, wakacyjny dzień odważyłam się wyjść dalej niż poza teren ogrodu, który okalał mój nowy dom. To był błąd. Wędrowałam jeszcze uśpioną ulicą, czerpiąc radość z chwili wytchnienia, gdy nagle za rogu wyskoczył zwariowany pudel naszej sąsiadki i rzucił się na mnie. Byłam zdezorientowana oraz przerażona, ale jakoś zdołałam mu uciec. Kiedy myślałam, że jestem już całkowicie bezpieczna, pojawił się nowy wróg przy którym ucieczka spełzłaby na niczym. Dopadła mnie pierwsza fala mdłości, a potem bolesny skurcz żołądka. Jak dobrze, że panował wtedy półmrok! Nikt nie zwrócił uwagi na zataczającą się i jęczącą z bólu dziewczynkę.

     Wtedy nie udało mi się powstrzymać przemiany. Martwiło mnie to, lecz Jeremy wytłumaczył, że wszystko ustabilizuje się w zimę. I faktycznie tak było. Do zmian dochodziło tylko w wyznaczonych porach, co dawało mi czas na psychiczne przygotowanie się, uporządkowanie swoich spraw. Czułam się względnie bezpieczna, aż do dzisiaj. W kawiarni wpadłam w prawdziwą panikę, zwłaszcza, że nic nie mogłam z tym zrobić. Tak nie powinno być! Więc dlaczego się wydarzyło? 

     Otoczyłam się ciaśniej ramionami, wpijając paznokcie w skórę i przygryzłam mocno wargę, aż poczułam charakterystyczny smak krwi w ustach. Chciałam po prostu zniknąć. 

     Po długich, ciągnących się w nieskończoność, kilkunastu minutach usłyszałam odgłos hamującego samochodu, ale nie podniosłam głowy. Nie zrobiłam tego nawet, gdy dobiegł mnie dźwięk zbliżających się kroków. Ktoś zatrzymał się naprzeciwko i uważnie obserwował moją postać. Dopiero, kiedy stwierdził, że nie wymusi żadnej reakcji, usiadł obok. To też nie było to dostatecznym bodźcem, który wyrwałby mnie z otępienia. 

- Z tobą to zawsze są jakieś problemy, wilczku, wiesz? - Drgnęłam, kiedy usłyszałam dobrze znajomy głos, ale wciąż nie zmieniłam pozycji. Natomiast w mojej głowie zapanował jeszcze większy chaos. Próbowałam rozszyfrować, dlaczego to nie Jeremy przyjechał. Przecież obiecał! Tylko on znał odpowiedź na dręczące mnie pytania i mógł mi ją ujawnić. Czemu, więc wysłał jego? - No dobra, chodź. Hop, do góry!

     Poczułam silne dłonie, które z łatwością podnoszą mnie z ziemi do pozycji stojącej i przytrzymują, abym nie upadła. Dopiero wtedy otworzyłam oczy, spoglądając w stalowo-szare tęczówki Jamesa. Chłopak patrzył na mnie z troską, ale nie zadawał pytań. Znaliśmy się zbyt dobrze, więc słowa były nam zbędne.

- Nie płacz, mała. Będzie dobrze - szepnął, głaszcząc mnie po policzku. Dopiero jego słowa uzmysłowiły mi, że moja twarz jest mokra od łez. 

- Ja nigdy nie płaczę - wychrypiałam cicho, a on tylko się zaśmiał i pozwolił, abym się w niego wtuliła. Nie chciałam, aby widział mnie w tym stanie. Nie, jako nędznego, wystraszonego słabeusza, co było nieco absurdalne, bo przecież chłopak znał jeszcze bardziej upokarzające wpadki z mojego życia, a mimo to, pozwoliłam, aby mnie pocieszał.
     James był moim najlepszym przyjacielem, powiernikiem sekretów, towarzyszem tego niegodziwego losu, które zgotowało dla nas życie. Mogłam mu zaufać jak nikomu innemu. To on pomógł mi zaaklimatyzować się w całkowicie nowym środowisku i dzięki niemu coroczne przemiany stały się znośne. Był niecały rok starszy ode mnie, ale z wilczym światem zaznajomiony został już w wieku dwunastu lat. Jego ojciec również należy do watahy - obaj zostali ugryzieni przez tego samego osobnika, gdy pracowali w tartaku którejś wyjątkowo mroźnej zimy. Drapieżnik napadł na nich, gdy w ogóle się tego nie spodziewali. Myśleli, że są bezpieczni i bez reszty oddali się pracy, a w następnej chwili musieli siłować się z potężnym basiorem. Wilk najpierw rzucił się na Jamesa, ale gdy ojciec zaczął go bronić, przeniósł swoją wściekłość również na mężczyznę. Na szczęście mieli przy sobie strzelbę - inaczej nie wyszliby z tego starcia w tak dobrym stanie. Problemy zaczęły się, gdy kilka dni po tym zdarzeniu zaczęły się przemiany... Żadne z nich nie wiedziało, co tak naprawdę się dzieje, a musieli radzić sobie sami. Matka Jamesa zmarła zaraz po porodzie w skutek poważnych powikłań, więc w niewielkim domku na obrzeżach miasta mieszkali tylko w dwójkę. Nie jestem pewna jakby to się skończyło, gdyby na ich drodze nie pojawili się Jeremy oraz Sean, którzy wtajemniczyli ich w ten nieznany świat.
- Gdzie jest Jeremy? - A jednak musiałam zadać to pytanie, które krążyło mi po głowie od momentu, gdy zobaczyłam Jamesa, zamiast swojego opiekuna. Poczułam, jak chłopak na sekundę zamiera, ale po chwili znowu się uspokaja i rozpogadza. Myślał, że tego nie zauważę? A może, że po prostu zlekceważę? Wieloletnie polowania u jego boku oraz wszystkie te godziny, które spędzaliśmy razem, spowodowały, że znałam go jak nikt inny. Reagowałam na każdy jego, nawet najdrobniejszy, gest. Nic nie mógł przede mną ukryć, a ja przed nim. Taka była cena naszej przyjaźni.
- Zatrzymały go pewne sprawy - odpowiedział lekko.
- Jakie sprawy? - chciałam wiedzieć, ale on tylko wzruszył ramionami.
- Oh, nic ważnego. Znasz go przecież. Pewnie znowu zapomniał uregulować opłat i teraz stara się zdążyć ze wszystkim na ostatnią chwilę, zanim w domu zjawi się komornik. - Kłamstwo. Zbyt długo się nimi posługiwałam, aby nie rozpoznać, gdy ktoś używał tak błahego. Jednak udałam, że mu wierzę, choć nadszarpnięte zaufanie trochę pobolewało. Próbowałam się przekonać, że James musi mieć naprawdę poważny powód, aby traktować mnie w ten sposób i wystawiać na próbę naszą znajomość. Inaczej by tego nie robił, prawda? Wyswobodziłam się z jego objęć, po czym odsunęłam odrobinę, zerkając na niego nieufnie. Na pierwszy rzut oka zdawał się tego nie zauważyć, bo jedynie kiwnął w stronę auta, abym wsiadła do środka. Może dałabym się na to wszystko nabrać, gdyby nie błyski zdenerwowania, które dostrzegłam w jego oczach, gdy otwierał drzwi od strony pasażera. Mógł starać się ukryć przede mną wszystko, ale nigdy mu się nie udawało. Dobrze o tym wiedział i chyba właśnie to, tak bardzo go niepokoiło.

Nie jestem szczególnie  zadowolona z tego rozdziału. Tak, wiem - powtarzam się, ale nawet nie zliczę, ile razy starałam się go poprawić, a w rezultacie osiągnęłam coś całkowicie przeciwnego... W każdym razie obiecuję, że kolejny będzie lepszy. Najważniejsi bohaterowie są już ogólnie przedstawieni, a wszelkie niejasności związane z ich przeszłością, charakterem, które jeszcze gdzieś krążą, wyjaśnią się w następnych kilku rozdziałach, więc już powoli będę przechodzić do głównego wątku :) Trzeba się w końcu nad kimś trochę poznęcać, bo to przecież szósty rozdział i za sielankowo się tutaj zrobiło!

 Na szczęście jestem w iście morderczym nastroju i mam masę pomysłów na uprzykrzenie im życia, haha.

Następny rozdział - 21 lutego