Rozdział 5

Cole 

     Uważnie obserwowałem jak dziewczyna rumieni się i peszy, unikając mojego spojrzenia. Wszystkie reagowały dokładnie w ten sam sposób, co szybko czyniło je kompletnie nieinteresującymi i skreślało w moich oczach. A przez krótką chwilę zapowiadało się tak obiecująco! Kelnerka była śliczna. Niezbyt wysoka o dość długich, ciemnobrązowych włosach, które spływały na jej plecy lekkimi falami i sięgały nieco za łopatki. Duże, jasnozielone oczy otoczone wachlarzem gęstych, czarnych rzęs śledziły każdy mój ruch, rzucając wyzwanie, które z chęcią bym wtedy przyjął. Podeszła do naszego stolika  pewnym siebie krokiem, który zdradzał, że doskonale zdaje sobie sprawę z własnej atrakcyjności. Sprawiła, że nie mogłem oderwać od niej wzroku. Przez chwilę. Niestety szybko się to zmieniło, choć nie  do końca rozumiałem, co na nią tak wpłynęło. W każdym razie zaczęła się jąkać niczym jakaś pięciolatka przyłapana przez rodziców na podkradaniu słodyczy przed obiadem. Oblał ją szkarłatny rumieniec, gdy nieśmiało spytała o nasze zamówienie. Może i było to urocze, ale mnie nieszczególnie przekonywało. Wolałem odważne dziewczyny, które dobrze wiedziały czego chciały od życia. Ona była kompletnym przeciwieństwem moich ideałów. W każdym innym przypadku dałbym sobie z nią natychmiast spokój i poszukał innej, ale tym razem nie potrafiłem się na to zdobyć. Coś w jej spojrzeniu, a może głosie nie dawało o sobie zapomnieć i zatrzymywało na dłużej. Tylko co?

     Nie zdążyłem się nad tym głębiej zastanowić, bo z dziewczyną zaczęło dziać się coś niepokojącego. Zachwiała się niepewnie na nogach oraz przytrzymała ręką naszego stołu, próbując złapać równowagę. Przyjrzałem się jej twarzy, która nagle wydała mi się przeraźliwie blada i jakby odległa. Zielone oczy zaszły mgłą, a potem bezwładnie osunęła się na ziemię tuż obok nas. Will nawet chciał ją złapać, ale nie zdążył. Moja reakcja również była nieco spóźniona. Naprawdę chciałem pomóc, lecz niewidzialna siła mocno przytrzymała mnie na miejscu. Mogłem jedynie biernie obserwować, jak stan dziewczyny pogarsza się z każdą upływającą sekundą i nic poza tym. Jej ciałem zaczęły wstrząsać silne drgawki, a z ust wyrwał się głośny jęk. Zapewne chciała się pozbyć bólu, kuląc się sama w sobie na podłodze. Nadaremnie. Sekundy mijał, ale poprawa nie nadchodziła.

- Cole, rusz się!

     Jakby z innego świata dotarł do mnie cichy głos Willa. Chłopak wpatrywał się we mnie z intensywnością oraz opanowaniem, zmuszając do działania. Cała wesołość momentalnie wyparowała z jego wiecznie rozbawionych oczu, co tylko podtrzymało mnie w przekonaniu, że sytuacja jest bardzo poważna i należy udzielić pomocy dziewczynie. Jednak ja nadal nie mogłem wykonać żadnego ruchu. Na krótki moment znowu byłem dzieckiem. Stałem nad ciałem swojej nieżywej matki, nie dopuszczając do siebie tej straszliwej prawdy. W swojej wyobraźni widziałem krew, mnóstwo krwi, która wypływała w zastraszającym tempie z jej rany postrzałowej i zdobiła białe kafelki w łazience makabrycznymi wzorami. Dużo czasu zajęło mi przypomnienie sobie, że przecież to przeszłość, a to co działo się przed nami stanowiło inny przypadek. Dziewczyna nie umierała. Chyba...

Weź się wreszcie w garść!

      Tak, powinienem się opanować. Najlepiej w tej chwili.

     Zamrugałem kilkakrotnie. Gdy to zrobiłem, sytuacja uległa zmianie - dziewczyna się uspokoiła, a Will pomagał jej wstać z ziemi oraz sprawdzał czy nic sobie nie zrobiła przy upadku. Zachowywał się niesamowicie dojrzale, co wprawiło mnie w zdumienie. Takiego go jeszcze nigdy nie widziałem. Bo gdzie podział się ten wiecznie uśmiechnięty chłopak, który wszystkie kłopoty zbywał machnięciem ręki i radosnym uśmiechem? Uniosłem do góry brwi w szczerym zdziwieniu, ale on nic nie zauważył. Był zbyt przejęty stanem brunetki.

- Przepraszam - mruknęła tymczasem kelnerka, co wydało mi się absolutnie nie na miejscu, ale nie skomentowałem tego. - Po prostu nic dzisiaj jeszcze nie jadłam i mam trochę problemów na głowie, lecz to nic ważnego. Poradzę sobie.

     Will patrzył na nią podejrzliwie, milcząc. Czyli nie tylko ja jej nie uwierzyłem? Super.

- Może zadzwonię po pogotowie? - zaproponował w końcu, szukając we mnie wsparcia. Wzruszyłem ramionami, ani nie dając swojego przyzwolenia, ani też nie starając się wybić mu tego pomysłu z głowy. Byłem zbyt skołowany niespodziewanym atakiem i pojawieniem się bolesnego wspomnienia, aby móc racjonalnie myśleć. Bezradność bardzo mnie dobijała.

- Nie! - krzyknęła przerażona, ale po chwili się poprawiła. Uśmiechnęła się przepraszająco, zerkając na nas z pewną obawą. - To znaczy, nic mi nie jest. Naprawdę. To zwykle przemęczenie. Wystarczy, że odpocznę i od razu poczuję się lepiej. Zaraz przyniosę wam tą kawę.

     I odeszła w kierunku zaplecza. Pewnie chciała udowodnić, że to, co się wydarzyło nie miało najmniejszego znaczenia, ale i tak zachwiała się niebezpiecznie na prostej drodze, a jej dłonie wciąż   drżały. Pierwszy raz poczułem niepokój, który niemal natychmiast zepchnąłem na bok. Bo kim ona dla mnie była, abym miał się o nią martwić? Nikim. Przecież nigdy nie przejmowałem się losem innych, więc czemu akurat tym razem miałbym zachować się inaczej? A skoro tak, to dlaczego czułem się tak potwornie winny całej sytuacji?

- Co z tobą? - Will patrzył na mnie z wahaniem, jakbym to ja miał zaraz zająć miejsce na podłodze. - Będziesz rzygał? Bo jesteś blady jak ściana.
     Zaprzeczyłem. Wprawdzie nie czułem się najlepiej, ale nie widziałem też najmniejszego powodu, aby mu się z tego zwierzać. Nie potrzebowałem jego troski.
- To dobrze, bo przez chwilę myślałem, że zaraz będę musiał i ciebie ratować - prychnął Will, wracając do swojego dawnego, lekkiego tonu. Potarłem czoło w zamyśleniu, szukając najodpowiedniejszego wyjaśnienia. Nie wymyśliłem nic sensownego. Bo jak mogłem mu wytłumaczyć, co działo się w mojej głowie? To było niewykonalne.

- Zbytek łaski - odpowiedziałem złośliwie, z wielką uwagą studiując kształt solniczki stojącej na stole tuż przede mną. Był to zwykły, przeciętny, przeźroczysty pojemniczek wypełniony mnóstwem drobinek słonej przyprawy. Nic ciekawego. Jednak o wiele łatwiej było mi udawać zainteresowanie głupim przedmiotem i ignorować nietypowe zachowanie dziewczyny, niż o tym normalnie porozmawiać. - Trzeba było od razu rzucić się do reanimacji usta-usta na tej ślicznotce. Widziałem, jak się w nią wpatrywałeś.

     Will parsknął śmiechem, a na jego twarzy pojawił się pogodny uśmiech. Dokładnie, jakby wydarzenia z przed chwili nie miały miejsca w naszym świecie. Zdawał się już całkowicie zapomnieć o mdlejącej brunetce. Farciarz. Zazdrościłem mu tego, bo mnie cały czas prześladował jej widok.

- Nie, nie, przyjacielu. Moje serce należy już do kogoś innego, dobrze o tym wiesz - wyjaśnił rozmarzonym tonem, na co to ja się roześmiałem. Wcześniejsze mdłości i zawroty głowy ustąpiły, jak za dotknięciem magicznej różdżki. Nie zastanawiałem się nad tym. Ważne, że już ich nie było. Przy Willu cholernie łatwo było zapomnieć o wszystkich męczących problemach. Momentami zbyt łatwo. Może właśnie dlatego ciągle się z nim przyjaźniłem? W sumie czy łączącą nas znajomość można było w ogóle nazwać prawdziwą przyjaźnią? Przecież różniliśmy się niczym woda oraz ogień!

On - urodzony optymista, wesoły ekscentryk z masą pomysłów na samego siebie.

Ja - wielki zrzęda, pesymista i wredota, którego największym osiągnięciem było wyprowadzenie z równowagi tak spokojnego człowieka, jak Tom. 

     Will pragnął oryginalności, wyróżnienia się z pośród tumu, a ja chciałem tylko zapomnienia i odcięcia się od otaczających mnie, beztroskich ludzi. Gdzie tu jakiś wspólny mianownik? A jednak dogadywaliśmy się jak nikt inny.

     Zakręciłem solniczką dookoła osi, wracając myślami do dnia, w którym spotkaliśmy się po raz pierwszy. Mieliśmy wtedy po jakieś pięć lat i oboje uczęszczaliśmy do tej samej klasy. Właśnie rozpoczynała się pierwsza lekcja muzyki, a ja nie chciałem brać w niej udziału. Nie chodziło wcale o to, że nie lubiłem tego przedmiotu. Ba, muzyka stanowiła ważną część mojego życia. Uwielbiałem grać na gitarze i śpiewać - była to wieczorna tradycja w moim rodzinnym domu. Zawsze po kolacji siadaliśmy wspólnie w salonie przy kominku - mama z tatą na kanapie, a ja z Tomem na dywanie tuż przed nimi. Tom trzymał na kolanach swoją gitarę i uczył mnie nowych akordów, które w mig powtarzałem, ku wielkiej uciesze rodziców. Czasami zasiadaliśmy też przy pianinie, które zakupił ojciec po okazyjnej cenie na jakimś podmiejskim bazarze, ale częściej w moim dłoniach gościł właśnie stary, poczciwy akustyk. Jednak tamtego dnia nie potrafiłem wydusić z siebie głosu. Strach ściskał mnie za gardło, wyśmiewając daremne próby uwolnienia się z jego wpływu. Nie mogłem odnaleźć się w nowym miejscu, sam w otoczeniu tylu nieznanych mi ludzi. Trema przejęła nade mną całkowitą kontrolę. Siedziałem w kącie na puszystym, kolorowym dywanie, starając się pozostać niezauważonym i obserwując innych spod zbyt długiej grzywki.

- Cole, może ty rozpoczniesz? Twoja mama powiedziała mi przed lekcją, że masz prawdziwy talent. - Nigdy nie miałem szczęścia. Im bardziej chciałem zniknąć, tym coraz więcej ludzi zwracało na mnie uwagę. Nowa, młoda nauczycielka pewnie chciała dobrze, ale spowodowała tylko, że zawstydziłem się jeszcze bardziej. Pokręciłem nerwowo głową i schowałem ją między kolanami. Nie miałem zamiaru spełniać jej prośby, mimo że patrzyła się na mnie przyjaźnie, uśmiechając się ładnie. Chciałem już wrócić do domu, do mamy. Kobieta, widząc, że niewiele tutaj zdziała, machnęła rękę i w końcu dała sobie spokój, ponownie skupiając się na reszcie grupy, a ja wreszcie mogłem spokojnie przyjrzeć się innym dzieciakom oraz ich wyczynom. Nie było nas dużo. Cała klasa liczyła może z dziewięć, dziesięć osób, nie więcej. Wszyscy byli do siebie podobni - uśmiechnięci, podekscytowani wizją nauki i zapoznania się z nieznanymi instrumentami. Mnie to nie ruszało. Tak, od dziecka byłem dziwny.

     Nauczycielka wręczyła każdemu małe organki i poprosiła, aby coś zagrać. Wszyscy chętnie rozpoczęli muzykowanie, a ja walczyłem z chęcią zasłonięcia uszu. Pomyślałem, że to niewybaczalne kaleczenie instrumentu i powinno być karane! Spojrzałem z nadzieją na kobietę, ale ona sprawiała wrażenie zauroczonej tym drażniącym hałasem.
     Najgłośniej w metalowe blaszki uderzał jeden z chłopców - mały, śmiesznie ubrany i nierówno obcięty blondynek, który od razu zwrócił moją największą uwagę. Grał całkiem w porządku, chyba najlepiej z całej klasy, ale wkładał w to całą swoją energię. Zupełnie niepotrzebnie. Organki to nie jakieś bębny, aby musieć w nie uderzać z taką siłą. Nie mogłem na to patrzeć. Poderwałem się z ziemi, podszedłem do niego i zdecydowanym ruchem wyrwałem mu pałeczki z rąk. Spojrzał na mnie zaskoczony, ale nie ze złością. Był raczej zaintrygowany moimi poczynaniami.

- Źle to robisz - wytłumaczyłem cichutko, po czym z wahaniem usiadłem obok niego i po raz pierwszy zacząłem grać przy obcych. Piękne, czyste dźwięki wydobywały się za moją sprawą, a wszyscy słuchali w milczeniu. Było to niesamowite uczucie, którego nigdy nie zapomniałem. Pomyśleć, że wszystko wydarzyło się właśnie przez Willa... Po lekcji podszedł do mnie, wyciągnął przed siebie umorusaną rękę i uśmiechnął się w ten pogodny sposób, którym dręczy mnie od tamtej chwili codziennie. Uścisnąłem ją, wciąż nieufnie, ale wiedziałem, że już łatwo się od niego nie uwolnię.

- Nazywam się Will - przedstawił się, nieco sepleniąc. - A ty będziesz moim przyjacielem, dobra?

     Nawet teraz, gdy tylko wspominałem te wydarzenia, nie potrafiłem powstrzymać uśmiechu, który cisnął mi się na usta. Przyjąłem tą ofertę, a jakże! Wprost nie mogłem odmówić temu pewnemu siebie cudakowi. W sumie chłopak nic się nie zmienił od tamtej pory. Dorósł, ale dalej pozostawał gościem, który osiągał co tylko chciał, nie przejmował się opinią innych i potrafił ze mną wytrzymać przez te wszystkie lata.

     Wróciłem do rzeczywistości, spoglądając na Willa oraz uświadamiając sobie, że ten coś do mnie mówi od jakiegoś czasu. 

- W ogóle mnie nie słuchasz, prawda? - spytał, wzdychając teatralnie.

- Wcale, a wcale - przyznałem szczerze, nie czując zakłopotania. 

- Kiedyś cię za to zamorduję, obiecuję - zagroził, choć wiedziałem, że nie traktuje tego poważnie. - W każdym razie dzisiaj będziesz musiał pogodzić się z Tomem. Wiesz doskonale, że nie mam nic przeciwko twojej obecności w moim domu, ale wieczorem przychodzi Juliette, a ona cię nie znosi.

     Powiedział to tak lekkim, beztroskim tonem, jakby co najmniej połowa ludzkości żywiła do mnie podobne uczucia. Nie, nie obraziłem się. Wiedziałem, że była to szczera prawda. W każdym razie jakaś jej część. Nowa dziewczyna Willa delikatnie mówiąc, nie darzyła mnie szczególną sympatią i vice versa. Mój przyjaciel doskonale o tym wiedział, więc ograniczał nasze kontakty do minimum, abyśmy się czasem nie pozabijali nawzajem. Starał się podzielić swój czas w taki sposób, aby żadne z nas nie było pokrzywdzone i nawet mu się to udawało. Dlatego musiałem zniknąć, gdy o to prosił. Niechętnie, ale chyba faktycznie powinienem rozważyć powrót do domu. 

- Postaram się - rzuciłem, kończąc tym samym dyskusję na ten temat. Wcale nie paliło mi się do rozmowy z Tomem ani o nim. Musiałbym wtedy przyznać, że zachowałem się strasznie głupio, a mój honor i wielkie ego na to mi nie pozwalały. Na szczęście chwilę potem na stole pojawiła się wyczekiwana kawa, więc mogliśmy porozmawiać o czymś zupełnie innym, przyjemniejszym. Jednak coś od razu rzuciło mi się w oczy i spowodowało kolejne ukłucie denerwującego niepokoju. Kawy nie przyniosła owa brunetka, która przyjmowała nasze zamówienie. Zastąpiła ją inna, rudowłosa dziewczyna.  

Chciałam, aby wyszedł dłuższy od poprzedniego, ale nie jestem pewna czy mi się udało. Ciężko pokonać tą magiczną liczbę trzech-czterech stron...  W każdym razie macie Cole'a z trochę innej strony. Fragment jego dzieciństwa i początki znajomości z Willem. Taka sielanka, można by rzec. Co do Eris to... będziecie musieli poczekać do następnego rozdziału, aby dowiedzieć się, co się z nią stało. Wiem, wiem muszę coś w końcu zrobić z tymi moimi mega denerwującymi końcówkami ;)