Rozdział 4

Eris

      Znowu byłam człowiekiem.

     Miałam ludzkie dłonie, palce, paznokcie oraz mnóstwo rozbieganych myśli, które nie chciały zostawić mnie w spokoju nawet na krótki moment. Kotłowały się w mojej głowie, a każda z nich próbowała przyciągnąć szczególną uwagę. Ignorowanie ich stanowiło wyczyn, który wykraczał daleko poza możliwości, jakimi operowałam. Byłam już tym wszystkim zmęczona, choć początkowo starałam się to lekceważyć. Próbowałam wszystkiego: układania głupich rymowanek, piosenek czy innych wierszyków, ale nadaremnie. Znużenie było stokroć silniejsze.

     Stałam za ladą w małej, miejscowej kawiarni, wycierając czystą już szklankę i jeszcze raz próbując zapanować nad gonitwą panującą w głowie. Nieskutecznie. W sumie nie powinno mnie to dziwić. Nigdy tego nie potrafiłam, więc dlaczego akurat tym razem miałoby się udać? Całe moje życie stanowiło plątaninę dziwnych wydarzeń, przykrych wspomnień i wiecznych oszczerstw. Wytchnienie przynosiły mi tylko te chwile, gdy stawałam się wilkiem. Zwykłym, pospolitym zwierzęciem dla którego przeszłość ani przyszłość nie miała żadnego znaczenia. Jednak usilnie trzymałam się swojego człowieczeństwa. Nie chciałam zatracić samej siebie, choć niewątpliwie przyniosłoby to ulgę. Walczyłam z każdą przemianą, choć czasami już nie dawałam rady. Niekiedy godziłam się na nią i uciekałam. Jak tchórz.

     W tym momencie zrobiłabym wiele, aby uwolnić się od mętliku w mojej głowie. Był to jeden z tych dni, gdy oddałabym wszystko za chwilę w wilczej skórze. Niestety, jak na złość, nie miałam teraz takiej możliwości. Ciepłe płomyki porannego słońca, które wpadały przez szybę do środka i łaskotały mnie w twarz, dotkliwie mi o tym przypominały. Jasno dawały mi znać, że mogę sobie jedynie pomarzyć. Zmienna, jesienno-zimowa aura kpiła z moich potrzeb, odbierając nadzieję na wszystko, czego tak bardzo pragnęłam.

     Westchnęłam i odłożyłam szklankę na miejsce, sięgając po następną. Wbrew wszystkiemu lubiłam tą pracę. Chyba najbardziej ze wszystkich dotychczasowych. Zdążyłam zaprzyjaźnić się z właścicielką kawiarni oraz jej wnuczką Melanią, która czasami mi pomagała, i naszymi stałymi bywalcami. Pewnie będzie mi ich brakować, gdy na zimowe miesiące ucieknę w leśną gęstwinę.

- To jak, kiedy wyjeżdżasz? - Niemal podskoczyłam ze strachu, słysząc tuż przy swoim uchu głos Melanii. Nie zauważyłam jej nadejścia. Czy było ze mną, aż tak źle? Przecież dziewczyna wcale się nie skradała ani nie ukrywała. Nie należała również do najniższych i najszczuplejszych osób, jakie znałam, abym mogła ją po prostu przeoczyć. Zwykle zarejestrowałabym jej pojawienie się, zanim wychwyciłby to wzrok... Taki urok wilka. Jednak tym razem udało się jej mnie zaskoczyć, a ona chyba dobrze o tym wiedziała. Uśmiechnęła się do mnie radośnie, a na okrągłej twarzyczce pojawiły się urocze dołeczki. Spowodowało to, że poczułam się jeszcze gorzej.

- Niedługo - wymamrotałam niewyraźnie, unikając jej spojrzenia. Nie lubiłam kłamać, nie umiałam tego. Wszelkie próby były okropne i zostawały szybko rozszyfrowywane. To moje oczy zwykle zdradzały wszystko, co chciałam ukryć przed innymi. Jednak póki co, wszystko szło pomyślnie. Ani Melania, ani jej babcia nie dopytywały o nic. - To mój ostatni tydzień.

     Tak, to była prawda, którą mogłam jej ujawnić. Zostało dokładnie sześć dni do pierwszego dnia astronomicznej zimy. Wtedy też na dobre zmienię się w wilka i nie wrócę do swojej ludzkiej formy, aż do wczesnej wiosny. Pierwsza, kontrolna przemiana nastąpiła wczoraj, utwierdzając mnie w przekonaniu, że nie da się oszukać tego, co nieuniknione. A próbowałam wszystkiego, aby jej zapobiec. Przede wszystkim ukrywałam się w ciepłym domu, chroniąc przed zimnem, lecz to nic nie dało. Wilka wewnątrz mnie nie dało się wykiwać. 

- Szkoda - odparła smutno dziewczyna i usiadła na blacie lady. - Chociaż trochę ci tego zazdroszczę, wiesz? Móc wyrwać się z tych zimnych, zamglonych terenów na tyle miesięcy! Marzenie... W każdym razie będę za tobą tęsknić. Bardzo. A o swoją posadę nie musisz się martwić. Babcia stwierdziła, że żadna kelnerka nie miała dotąd takiego podejścia do klientów i nie przyniosła jej tyle dochodów. Powiedziała, że będziemy musiały poradzić sobie we dwie przez ten czas i cierpliwie poczekać na twój powrót, Eris! Bo przecież do nas wrócisz, prawda?

- No pewnie, że tak - uśmiechnęłam się, wracając do przerwanej czynności. - Nigdzie nie będzie mi tak dobrze, jak u was. Dobrze o tym wiesz.

- Ja myślę - zaśmiała się rudowłosa, wesoło machając nogami. Jej humor ulegał błyskawicznym zmianą. Tak szybkim, że cudem udało mi się to wychwycić, co może i było dobre, ale mnie odrobinę przerażało. - A jak się sprawy mają z Louisem? Coś ostatnio was razem nie widzę...

     Spojrzałam na nią z wahaniem, zastanawiając się czy chcę to z nią omawiać. Wyglądała szczerze, ale wciąż nie wiedziałam na ile mogę jej ufać. Co mogę powiedzieć, a co wciąż muszę zachować dla siebie? Tajemnice mnie męczyły.

- Zerwaliśmy - przyznałam szczerze. Louis był kolejną osobą, która mnie zawiodła. Twierdził, że mnie kocha i nigdy nie opuści, a gdy zaczęły się problemy, był pierwszym, który od nich uciekł. Zostawił mnie, kiedy tak bardzo go potrzebowałam! Był kolejnym powodem dla którego wolałam nie walczyć z przemianą.

- To dobrze. - Gdy spojrzałam na nią ze zdziwieniem, ona beztrosko wzruszyła ramionami. - No co? Nigdy go nie lubiłam. Zachowywał się jak palant. Chciałam powiedzieć to już dawno, ale wiedziałam, że jesteś nim zauroczona i nic do ciebie nie dotrze.

- Głupia byłam, nie? To takie moje zakichane, psie szczęście - zaśmiałam się.

- Nie ty pierwsza i nie ostatnia. Ale nie przejmuj się, są fajniejsi faceci! Ciocia Melania weźmie teraz tę sprawę w swoje rączki - zawołała, uśmiechając się. Ześlizgnęła się z lady i podeszła do mnie, nagle poważniejąc. - Przepraszam, że zapytałam. Po prostu zapomnij, dobrze? Nie lubię, gdy się smucisz.

     Skinęłam głową, choćby tylko dlatego, żeby ją zbyć. Zapomnienie nie będzie takie proste, o ile w ogóle możliwe. Dziewczyna posłała mi jeszcze jeden pogodny uśmiech, a potem zmieniła temat na najbliższą imprezę. Bo z Melanią już tak było. Nie potrafiła zbyt długo pozostać poważną, tak samo jak ja zbyt długo nie potrafiłam kłamać. Przyjmowała wszystkie skargi, użalanie się, potem doradzała i szybko o tym zapominała, przechodząc na jakiś lżejszy, bezpieczniejszy temat. Była świetną przyjaciółką, a mimo to i tak bałam się zdradzić jej swój największy sekret. Nie powinnam tego robić, ale jednocześnie chciałam, aby ona wiedziała. Byłoby mi łatwiej.

      Po chwili rozległ się dźwięk dzwonka i do środka weszło dwoje ludzi. Nie poświęciłam im zbyt wiele uwagi, choć jeden z nich wyglądał dość nietypowo, jak na tutejsze obyczaje oraz modę.

- Zobacz jakie ciacho! - Pisnęłam, gdy Melania uszczypnęła mnie w ramię.

- Oszalałaś? - odburknęłam zezłoszczona, ale posłusznie spojrzałam na nowych klientów i zmieniłam ton na bardziej konspiracyjny. - Który? Ten w żółtym? Przecież to jakiś wariat.

     Starałam się nie oceniać ludzi po wyglądzie, lecz w tym wypadku było to wyjątkowo ciężkie do osiągnięcia. Koleś albo był ślepy, albo nienormalny.

- No co ty! Ten obok niego - wytłumaczyła niecierpliwie, wcisnęła mi do rąk niewielki notatnik i popchnęła do przodu. - Zaufaj mi, wiem co dla ciebie dobre. Idź do nich!

     Kiedy posłałam jej poirytowane spojrzenie, ona tylko wyszeptała coś w stylu: Później mi podziękujesz i dyskretnie ulotniła się na zaplecze, a ja nie mając innego wyjścia, skierowałam się ku nowym klientom.

     Zbliżyłam się do ich stolika, a oni natychmiast przerwali rozmowę. Oboje spojrzeli na mnie w tym samym momencie, ale w całkowicie inny sposób. Dziwny blondyn uśmiechnął się głupkowato i już wiedziałam, że moje przypuszczenie o jego zaawansowanym kretynizmie nie było wcale takie bezsensowne. Natomiast brunet, którego Melania uznała za przystojnego, pozostał poważny i bezczelnie taksował mnie wzrokiem. Nie przerwał nawet, gdy stanęłam tuż przed nimi. Nie mogłam pozbyć się wrażenia, że skądś go już znam, lecz w tej chwili nie potrafiłam przypomnieć sobie skąd. 

- Mogę przyjąć zamówienie? - spytałam i uśmiechnęłam się wbrew sobie. Czułam się okropnie, a moją pewność siebie chyba diabli wzięli. Jedyne czego chciałam to, aby chłopak chociaż na chwilę odwrócił wzrok, lecz on wyraźnie nie miał takiego zamiaru. Wciąż mi się przyglądał i uśmiechnął w drażniąco-cudny sposób.

- Ja poproszę jakąś naprawdę super mocną kawę, a mój kolega, gdy tylko przestanie się ślinić na twój widok, pewnie poprosi o to samo, więc równie dobrze mogę go wyręczyć - oznajmił blondyn, posyłając swojemu towarzyszowi rozbawione spojrzenie. Może pomyliłam się w osądzie i to on jest tym normalnym? Chociaż to chyba zbyt wygórowane stwierdzenie...

- Czyli dwa razy espresso? - upewniłam się, gryzmoląc zawzięcie w notesie i starając nie patrzyć się na niebieskookiego. Czułam, że na moje policzki wkradły się nieproszone rumieńce, trudne do zakamuflowania nawet pod cienką warstwą pudru.

- Może być - potwierdził brunet, a ja zamarłam. Znałam jego głos. Ten arogancki ton, pewny siebie i władczy. Tylko skąd? Ludzkie wspomnienia tego nie odnotowały, natomiast wilcze były teraz dla mnie niedostępne. Wilcze... Niespodziewanie po mojej skórze przebiegły dreszcze i poczułam nagły, bolesny uścisk w żołądku, a świat przed moimi oczami zaczął niebezpiecznie wirować. Ledwo zarejestrowałam, że upuściłam notes na ziemię i przytrzymałam się stolika, aby nie upaść.

- Nic ci nie jest?

     Nie rozumiałam słów, które wymawiali. Nie rozróżniałam, który z nich je wypowiada. Ból wciąż się nasilał, trawił mnie od środka. Nie mogłam wypowiedzieć ani słowa. Upadłam na ziemię i skuliłam się w sobie. Przecież to nie była ta pora! 

Nie. Nie teraz, proszę...

     Wyobrażałam sobie, że znajduję się w tropikach na wakacjach. Siedzę na plaży, niedaleko szumi ocean, a słońce grzeje mnie mocno w plecy. Jest ciepło, gorąco. Bardzo, bardzo gorąco. Chciałam w to uwierzyć, ale wilk wewnątrz mnie - nie. Nie dało się go oszukać. Kości i mięśnie zaczęły mnie boleć, jakby przygotowywały się do przemiany. Jednak nie mogłam do tego dopuścić, nie chciałam... Nie tutaj.

 

Wróciłam i już tęsknię za tymi zaśnieżonymi stokami, pełnymi fantastycznych ludzi. Na następne takie spotkanie trzeba będzie poczekać do przyszłego roku... A od poniedziałku szkoła - niee!
No, ale co ja będę się wam użalać. Wreszcie doprowadziłam do pierwszego spotkania naszej kochanej trójeczki. Nie jestem szczególnie zadowolona. Chyba jest to pierwszy rozdział w tym opowiadaniu, gdzie dopadł mnie brak weny i pisane było dość na siłę. Wiem, wiem jestem straszna, ale chciałam opisać to inaczej, a i tak wyszło inaczej. Trudno ;) Może się wam spodoba, a jak nie to krzyczcie głośno!

Następny rozdział - 1-2 lutego