Rozdział 3

Cole

     Tom nie wyglądał na zadowolonego, gdy obudziłem go w nocy. W ogóle ostatnio nie wyglądał najlepiej. Miał dopiero dwadzieścia cztery lata, ale drobne, przedwczesne zmarszczki na czole, cienie pod oczami i wiecznie rozczochrane, jasne włosy dodawały mu kolejnych lat. Nie nadawał się do wychowywania tak krnąbrnego osobnika, jakim byłem ja. Otworzył mi drzwi i zmierzył od stóp do głów zmęczonym wzrokiem. Nawet nie wysilał się na komentarz - po prostu westchnął i odsunął się nieco, abym mógł przejść obok niego.

- Gdzie masz kurtkę? - spytał, zamykając za mną drzwi.

- Zgubiłem - powiedziałem na pozór lekko, ale w moim głosie i tak łatwo dało się wychwycić wyzwanie. Nie potrafiłem inaczej. Odkąd ojciec zostawił nas samych sobie, była to moja jedyna forma obrony.

- Znowu? - jęknął, przecierając oczy sennym gestem. - Cole, która to już w tym miesiącu? Niedługo zabraknie mi kasy, aby co chwilę kupować ci nowe ciuchy. Ten etacik w muzycznym, a nawet alimenty od ojca nie przynoszą tyle pieniędzy. Poza tym dlaczego nie zadzwoniłeś, że wrócisz później? Przecież dałem ci swoją starą komórkę.

- Zgubiłem - powiedziałem znowu, uśmiechając się sam do siebie. Tom nie poruszał tematu alkoholu, ale wiedziałem, że do tego powoli zmierza. Musiał go ode mnie wyczuć, gdy przechodziłem obok niego. Nie ma innej możliwości.

- Ją też? - Skinąłem głową, a uśmiech dalej nie znikał z moich ust. Testowałem jego cierpliwość i widziałem, że zbliżam się do jej kresu. Nocna awantura niemal wisiała w powietrzu. Zaraz zaczną latać talerze oraz rozpoczną się wrzaski.

- No śmiało, powiedz, żebym się wynosił z domu. Zrobię to. W końcu jestem pełnoletni - podpuszczałem go, ale wiedziałem, że i tak się na to nie zdobędzie. Był zbyt dobry oraz wyrozumiały, aby kazać mi spakować swoje manatki. Wziął za mnie odpowiedzialność i dalej trzymał się swojego wyśnionego planu, w którym sprowadza mnie na dobrą drogę.

- Nie. Ja po prostu nie mam już sił, Cole. Dlaczego ty to robisz?

- Robię co?

- W szkole nie było z tobą problemów. Miałeś najwyższą średnią i osiągałeś, co tylko chciałeś, a jednak zmuszasz mnie, abym siedział teraz tutaj z tobą o drugiej nad ranem i głosił gadki na temat moralności. Nie chcę cię pouczać. Ja nawet nie chcę cię wychowywać! Nigdy nie chciałem! Przecież ty dobrze wiesz, że to co robisz jest złe, że nie powinieneś uciekać ze wszystkimi problemami w alkohol ani ranić tych dziewczyn, a mimo to, to właśnie robisz. Dlaczego?

     Wzruszyłem ramionami, hardo wytrzymując spojrzenie jego niebieskich tęczówek. Jasnych, zdecydowanych, przenikliwych, pełnych zrozumienia. Z bólem uświadomiłem sobie, że miały dokładnie ten sam odcień, co oczy naszej zmarłej matki. Moje były znacząco ciemniejsze, niepodobne do żadnego znanego koloru. Mieszały się w nich szafir, błękit oraz inne pokrewne odcienie niebieskiego. Trudno było stwierdzić, który z nich dominuje.

     W końcu to Tom pierwszy ustąpił. Usiadł na kuchennym krześle i zaczął się bawić serwetką. Przesuwał ją po kolei: w górę i w dół, a potem na boki. Okręcił ją w kółko, a dopiero potem znowu na mnie spojrzał. W tej chwili okropnie przypominał mi matkę, a to było właśnie jej miejsce. Siadała tam zwykle wieczorami i dumała długo przed zaśnięciem.

- Co robisz? - rzuciłem kiedyś, wchodząc do kuchni. Wtedy byłem innym człowiekiem, zupełnie nieświadomym dzieciakiem. Okropnym, lecz jeszcze znośnym. Ona spojrzała na mnie tym swoim zamyślonym spojrzeniem, ale nie odezwała się ani słowem. Skubała serwetkę, która leżała przed nią, jakby zbierając siłę na długą przemowę lub bolesne wyznanie. - Mamo?

- Pożegnania są częścią naszego życia, Cole. Wiesz o tym? - zagadnęła dziwny tonem. Nie zrozumiałem, co miała w tamtej chwili na myśli.

- Pewnie - prychnąłem, otwierając lodówkę i zaglądając do środka z nudów. - Na przykład taka babcia dzwoni jeszcze pięć razy po swoim wyjeździe, aby powiedzieć, że już za nami tęskni.

- Kocham cię, Cole. Pamiętaj o tym.

     Kobieta uśmiechnęła się smutno i wróciła do znęcania się nad serwetką, a ja ją zostawiłem. Wyszedłem z domu, aby zagrać z chłopakami w piłkę nożną oraz powłóczyć się po mieście. Gdy wróciłem późnym wieczorem, już nic nie było takie same. Moje życie legło w gruzach.

     Jak później się okazało, miała raka. Może nawet chciała mi o tym powiedzieć, ale ja jej nigdy nie słuchałem. Chciałem, aby to mnie wszyscy wysłuchiwali i doradzali. A ona... Ona nie chciała umierać powoli w szpitalu, poddając się bezsensownemu leczeniu, więc wybrała śmierć w domu. Szybką, zapewne bolesną. Znalazłem ją pierwszy - na podłodze w łazience, w kałuży krwi i raną postrzałową z boku głowy. Już wtedy raczej nie oddychała.

     Miałem dopiero trzynaście lat i to zniszczyło wszystko na czym mi tak naprawdę zależało.

     Długo stałem nad jej ciałem, jakby sparaliżowany i to w takim stanie zastał mnie Tom. Spojrzał na mnie, a potem na martwą kobietę. Widziałem przerażenie rysujące się na jego twarzy, a mimo to nie wahał się, co robić - podbiegł do niej i próbował ratować, a ja wciąż patrzyłem. Bezczynnie przyglądałem się, gdy on sprawdzał puls oraz wykonywał sztuczne oddychanie. Nie mogłem się zmusić do jakiegokolwiek działania, mimo najszczerszych chęci. Nie potrafiłem zrozumieć, dlaczego to zrobiła.

Przecież mówiła, że mnie kocha! A jednak zostawiła samego. Uciekła od swoich problemów, a ja musiałem dalej radzić sobie zupełnie sam. Tamtej nocy długo nie mogłem usnąć, wciąż oczekując, aż ktoś wyskoczy za rogu i zacznie się ze mnie śmiać, że dałem się nabrać. Czuwałem co noc, lecz nic takiego nigdy się nie zdarzyło. W zamian starałem się ją znienawidzić i w jakimś stopniu mi się to udało. Nawet na jej pogrzebie nie uroniłem ani jednej łzy.

     Ojciec uciekł od nas rok po jej śmierci. Stwierdził, że nie może ze mną dłużej wytrzymać i znalazł sobie nową, kochającą rodzinę. Ot tak, po prostu. Obiecał zapewniać nam pomoc finansową oraz wspaniałomyślnie przepisał dom na Toma, ale nie chciał mieć z nami nic wspólnego. Trochę za późno.

- Cole...

     Otrząsnąłem się ze wspomnień, krzywiąc boleśnie. Tom patrzył na mnie ze współczuciem. Chyba jako jedyny wiedział, co się ze mną dzieje. Nigdy się ode mnie nie odwrócił, choć nieźle dawałem mu czasami popalić. To ja w końcu odsunąłem się od niego. Nie chciałem jego pomocy, odciąłem się od tego świata i ludzi, którzy mnie otaczali. Postanowiłem, że już nigdy nie pozwolę, aby ktoś mnie tak oszukał, zranił.

- To nie musi tak wyglądać - powiedział powoli, badając moją reakcję. Obchodził się ze mną, jak z płochliwym, dzikim zwierzątkiem i to doprowadzało mnie do wściekłości. - Gdybyś pozwolił sobie pomóc...

- Gdzie byłeś, gdy to się stało? - przerwałem mu niecierpliwie. On patrzył na mnie przez dłuższą chwilę, analizując moje słowa w milczeniu. Byłem pewny, że sprawiłem mu tym przykrość, ale w końcu to on zaczął rozmowę. Musiał wiedzieć, że prędzej czy później i tak poruszę ten temat. Przecież robiłem to przy każdej naszej kłótni. - Co robiłeś, kiedy naciskała spust?

- Cole...

- Nie! Odpowiedz na pytanie! - wrzasnąłem, lekceważąc jego błagalny ton.

- Byłem poza domem - powiedział spokojnie, wstając z miejsca. Dotąd łagodne spojrzenie, przybrało bardziej waleczny wyraz, choć nie podniósł  głosu. - Podobnie jak ty. Gdybym wiedział, co zamierza, pewnie zrobiłbym wszystko, aby do tego nie dopuścić. A ty gdzie byłeś, gdy podejmowała decyzję?

- Cholera! Byłem dzieckiem, miałem prawo iść do przyjaciół. Zająć jakoś swój czas!

- Ja również nie byłem do końca dorosły - odpowiedział tym samym wyrozumiałym tonem, którym rozpoczął naszą rozmowę. - Dlaczego, więc obwiniasz wszystkich, tylko nie samego siebie? Przecież spędzałeś z nią najwięcej czasu. Musiałeś coś zauważyć!

     To zabolało. Jeszcze nigdy nie zaoponował w ten sposób, chociaż poruszaliśmy temat miliony razy przez te pięć lat. Nigdy nie sugerował, że to wszystko wydarzyło się przeze mnie, choć mogła to być prawda. Odwróciłem się na pięcie i wyszedłem z domu, zatrzaskując za sobą drzwi, mimo że on jeszcze za mną wołał:

- Cole, poczekaj! Nie chciałem, żeby to tak zabrzmiało.

     Nie interesowały mnie jego przeprosiny. Doskonale wiedziałem, że na nie nie zasługuję. Jednak wyszedłem z domu, bo chciałem, aby się martwił. Ciągle zachowywałem się jak rozpuszczony dzieciak.

     Zimno uderzyło we mnie z niesamowitą siłą, drażniąc odsłonięte fragmenty ciała i wywołując silne dreszcze. Czy wróciłem do środka? Oczywiście, że nie. Wolałem marznąć, szarpany porywistym wiatrem niż przyznać się, że moja reakcja była durna i nieprawidłowa. Ruszyłem przed siebie, nie za bardzo wiedząc dokąd zmierzam. Ulica była pusta oraz cicha, a w żadnym z pobliskich domów nie świeciło się już światło. Nikt normalny nie kręcił się o tej porze po mieście. Nawet psy, których ujadanie doprowadzało mnie zwykle do furii, teraz spały na swoich posłaniach, głuche na otaczający je świat.

I dobrze... 

  Maszerowałem chodnikiem, przeglądając w pamięci osoby u których mógłbym się zatrzymać o tej porze. Do głowy przychodził mi tylko Will. Chłopak był moim najlepszym oraz jedynym przyjacielem, który jakimś cudem jeszcze ze mną wytrzymywał. Wszystkie przytyki skierowane pod jego adresem zbywał śmiechem, a uśmiech rzadko kiedy znikał z jego ust. Nie, nie był normalny, ale może dlatego jako jeden potrafił ścierpieć mój okropny charakter oraz liczne humory. Do niego mogłem udać się o każdej godzinie.

- Will! - krzyknąłem, kiedy już dotarłem do jego domu i stanąłem pod oknem sypialni. Jeszcze kilkakrotnie musiałem go przywoływać, zanim łaskawie zwlekł się z łóżka.

- Cole? - spytał, otwierając okno i przecierając ze zmęczenia oczy. - Dobra, Cole, czekaj. Nie ruszaj się z miejsca, a ja tylko poszukam czegoś ciężkiego, czym mógłbym w ciebie rzucić w tej chwili. Wiesz, która jest godzina?

     Mimo swoich słów, nawet nie drgnął i wyszczerzył się w radosnym uśmiechu. Odpowiedziałem tym samym, drżąc z zimna.

- To co, mogę wejść do środka? Jakoś nie mogę dogadać się dzisiaj ze swoim kochanym braciszkiem. Sam rozumiesz...

- Znowu? - jęknął, spoglądając na mnie z góry, z miną męczennika, ale bez dalszych pytań poszedł otworzyć drzwi.

- Znowu - mruknąłem sam do siebie, czekając aż wpuści mnie do środka.

      Will, mimo swojej wielkiej dziwaczności, był cudownym człowiekiem. Nie zapytał o nic, choć ciekawość musiała go dręczyć. Może dlatego, że znał mnie już zbyt dobrze? A może poznał to po mojej minie? W każdym razie zaoszczędził mi przesłuchania, za co byłem mu niesamowicie wdzięczny.

     Przeważnie wszystkie moje awantury z Tomem dotyczyły tylko jednego tematu, a przynajmniej na nim się kończyły. Chłopak doskonale o tym wiedział i nie domagał się szczegółów. Bez większych ceregieli udzielił mi noclegu, pożyczył cieplejsze ciuchy, a następnego ranka wyciągnął na kawę do pobliskiej kawiarenki, nawet nie chcąc słuchać moich głośnych protestów. Szedł szybko, zdecydowanie, a ja powoli dreptałem kilka metrów za nim, próbując wymyślić jakąś dobrą wymówkę, która uratowałaby mnie przed jego kolejnymi, nie koniecznie dobrymi, pomysłami. Czemu byłem pewny, że i tak będę musiał wziąć w nich udział?

- Nie rób takiej miny, bo już ci tak zostanie i będziemy musieli znaleźć ci pracę w cyrku, a przecież wiesz, jak bardzo nie lubię tych przerażających klaunów - rzucił wesoło, przystając i spoglądając na mnie z udawanym obudzeniem.

- I to jest jedyny powód dla którego byłbym skłonny przemyśleć tą ofertę - mruknąłem.

- Ranisz moje uczucia, stary - zaśmiał się, szturchając mnie porozumiewawczo w bok. - Chociaż może byłaby to jakaś przełomowa forma terapii? A nawet, gdybym nie zmienił nastawienia, to Sophie byłaby tobą zachwycona!

    Przewróciłem oczami, przypominając sobie jego zwariowana kuzynkę, która odwiedzała nas zawsze w wakacje. Sophie była wesołą, ale dość dziwną dziewczyną o siedem lat młodszą od Willa. W czasie swojego pobytu w Vancouver chodziła za nami krok w krok i naśladowała każde nasze zachowanie, próbując wkręcić się do naszego duetu. Na początku mi to schlebiało, lecz potem zaczęło tylko denerwować. I te jej wszystkie przemowy na temat cyrkowców oraz popisy gimnastyczne... To było wprost przerażające.

- Powiedz, że nie zamierza przyjeżdżać tu w tym roku - poprosiłem, wzdrygając się przesadnie. - Albo chociaż, że będziesz ją trzymał z dala ode mnie. Nie cierpię dzieci, a już jej w szczególności!

- Spokojnie, mała wybiera się tym razem na obóz taneczny - uspokoił mnie, ponownie się uśmiechając. - Ale wczoraj kilkakrotnie o ciebie pytała, Cole! Jest twoją wielką fanką!

- Super - mruknąłem sam do siebie. - A tak w ogóle to, co ty tym razem masz na sobie?

     Zerknąłem na niego z pożałowaniem. Wyglądał naprawdę komicznie, ubrany w wąskie, czerwone spodnie i jaskrawożółtą, połyskującą marynarkę oraz nieco za duże, sportowe buty do których doczepione były złote skrzydła. Ja zdążyłem się już przyzwyczaić do jego dziwnych, niepasujących do siebie kostiumów, ale pozostali ludzie w Vancouver - nie. Ci którzy nas mijali, pokazywali go palcem i chichotali, a on nie zwracał na nich uwagi.

- To jest oryginalność, mój drogi - powiedział kiedyś, gdy zapytałem czy jemu to nie przeszkadza. - Lubię ją, a przede wszystkim znam jej cenę. Jestem gotów ją zapłacić! Ludzie mogą sobie mówić, co chcą, lecz ja nie dam się zamknąć w żadnych ramach! Jestem wolnym duchem, artystą.

- Wszystko od Jeremy'ego Scotta. Najnowsza kolekcja - odpowiedział ucieszony, natomiast ja pożałowałem, że w ogóle zapytałem. Chłopak zaczął z wielkim entuzjazmem opowiadać o ostatnim pokazie mody, na którym był razem z nową znajomą i nie szczędził mi żadnych szczegółów. Zdawał mi dokładną relację z tego wydarzenia, a przerwał dopiero, gdy stanęliśmy przed wejściem do niewielkiej kawiarni.

     Ramanda Tea - jak głosił drewniany szyld nad drzwiami. Nie były to żadne luksusy. Zwykła kawiarenka, jakich w całym mieście było całkiem sporo. Nie rozumiałem, czemu akurat ją upodobał sobie Will. Jednak weszliśmy do środka, a mały dzwoneczek oznajmił nasze przybycie cichym brzdąknięciem.

     Wnętrze było ciemne, ale również na swój sposób przytulne. Ściany obłożone zostały ciemnymi, brązowymi panelami oraz podbite skórą o podobnym odcieniu. Przy nich poustawiano stoliki wraz z miękkimi kanapami w stonowanych barwach. Wszystkie meble prezentowały stary styl, który przywodził mi na myśl babcine klamoty, zgromadzone na naszym strychu. Natomiast z sufitu zwisały dwa ogromne, kryształowe żyrandole. Niewątpliwie miało to swój urok. Jedyne, co tu nie pasowało to ja. Czułem się jak słoń w składzie porcelany albo czarny charakter podczas podwieczorku u lalek. Byłoby komicznie, gdyby nie było tak tragicznie.

     Zajęliśmy najbardziej oddalony stolik w kącie, nie chcąc zwracać na siebie uwagi, a po chwili podeszła do nas młoda kelnerka, aby przyjąć zamówienie.

     Oficjalnie rozpoczynam zimowe ferie, więc z tej okazji postanowiłam opublikować rozdział :)

Ha, jeszcze tydzień i będę szusować na desce w Białce ^^ Uwielbiam tamte stoki. Wprost nie mogę się doczekać! Najchętniej już zaczęłabym się pakować.

Co do rozdziału, to przedstawiam wam tutaj pozytywnie zakręconego Willa. Chyba pierwszy raz postanowiłam stworzyć tak dziwną, a równocześnie wesołą i optymistyczna postać. Zobaczymy, jak wam się spodoba...
Pozdrawiam i życzę miłego weekendu! 

                                                            Następny rozdział - 27 stycznia