Rozdział 2

Eris

     Biegłam, czerpiąc szczęście z samego tylko ruchu, a rośliny przed moimi oczami niemal zlewały się w jedną, zieloną plamę. Nie robiło to na mnie większego wrażenia - wszystkie mijałam instynktownie, nie starając się zapamiętać żadnych szczegółów. Byłam wolna, beztroska, prawie niewidoczna dla potencjalnego obserwatora, gdy przemykałam pomiędzy grubymi pniami leciwych drzew. Moje mięśnie działały jak dobrze zaprogramowana oraz zespolona maszyna, która niemal nigdy się nie męczyła. Nie musiałam zatem martwić się, że coś zacznie w niej szwankować lub zepsuje się, więc mogłam skupić się wyłącznie na odczuwaniu przyjemności.

     Wsłuchiwałam się w równy rytm wystukiwany przez moje łapy na miękkim podłożu porośniętym licznymi mchami i innymi porostami oraz w spokojne bicie własnego serca. Oba te dźwięki synchronizowały się ze sobą niemal idealnie, tworząc dziwną, lecz kojącą muzykę, która oddziaływała pozytywnie na wyostrzone, wilcze zmysły.

     Porywisty wiatr hulał w najlepsze tuż nad wierzchołkami drzew, zrywając z nich pierwsze, żółte liście. Spływały one na ziemię niespiesznym ruchem, powoli tworząc na niej kolorowy, szeleszczący dywan, który w przyszłości zapewne będzie znacznie utrudniał polowania. Jednak teraz wyglądał ślicznie i zupełnie nieszkodliwie. Nie musiałam się nim na razie przejmować.

   Z łatwością pokonywałam także nierówności terenu, choć drobne chwasty czepiały się mojej sierści na łapach oraz brzuchu - ledwo to zarejestrowałam. Ważniejsze było tu i teraz. Szczęście wręcz promieniowało z każdej cząstki mojego ciała. Gdybym była teraz człowiekiem wybuchłabym radosnym śmiechem, lecz obecnie pozostawałam pod postacią wilka i było mi z tym naprawdę dobrze. Uwielbiałam uczucie, gdy wszystkie ludzkie myśli wyparowywały z mojej głowy, zastąpione przez zwykły, zwierzęcy instynkt. Tylko jakiś cichy głosik wciąż upierał się, że to tchórzliwa ucieczka od wszystkich problemów. Wystarczyło go wyciszyć i zepchnąć na samo dno jaźni, co było banalnie proste, gdy byłam zwierzęciem. Mój ludzki umysł nigdy sobie z tym dobrze nie radził.

     Czułam obecność swoich towarzyszy, którzy byli tuż, tuż. Biegli obok, szczekając, piszcząc oraz skomląc. Trącaliśmy się bokami, przesyłając sobie nawzajem obrazy i proste myśli. Był to nasz sposób porozumiewania - najlepszy jaki mieliśmy. Przydawał się zwłaszcza podczas polowań oraz niekończących się wędrówek, gdy musieliśmy zachowywać się jak najciszej, aby nie spłoszyć zwierzyny.

     Jeremy - wielki, szary wilczur, który pełnił rolę alfy w naszej sforze - pokazał nam obraz sarny, która ostrożnie schodziła do pobliskiego jeziora, aby ugasić pragnienie. Tuż za nią podążał mały, rudy jelonek, jeszcze dość niepewnie stąpający na chwiejnych nóżkach. Przekaz był prosty. To one miały stać się naszym dzisiejszym posiłkiem.

     Niemal jednocześnie wszyscy zwolniliśmy, nasłuchując i niecierpliwie przebierając łapami. Chlupot wody oraz odgłosy wydawane przez kaczki były bardzo wyraźne. Od jeziora musiało dzielić nas zaledwie kilkanaście metrów, jednak to nie ono stanowiło nasz cel. Nim były jeszcze niczego nieświadome sarny. Niemal czułam ich szybki puls i ciepłą krew wypływającą spod wilczych kłów, a żołądek boleśnie upominał się o pożywienie. Do moich nozdrzy doszedł ich znajomy zapach i tylko na tym się skupiłam, trwając jeszcze chwilę w bezruchu. Tak jak inni czekałam na znak ze strony Jeremy'ego, a kiedy to nastąpiło, ruszyłam do przodu. Powolutku...

     Ostrożnie stawiałam łapy na zdradliwym podłożu, starając się działać bezszelestnie i czułam, że moi towarzysze postępują podobnie. Tutaj celem było nasze przeżycie, a plany mogła pokrzyżować każda sucha gałązka. Gdyby któraś z nich pękła pod naszym ciężarem, łania mogłaby się spłoszyć zbyt wcześnie, a pogoń zapewne skończyłaby się niepowodzeniem.

     W lesie panowała ciemność. Światło księżyca z trudem przedzierało się smugami przez baldachim utworzony z gęstych gałęzi wysokich drzew. Jednak mrok mi nie przeszkadzał. Bardziej niż wzrok ceniłam swój węch oraz słuch. To one były kluczowym elementem podczas polowania.

     Cichy pomruk Jeremy'ego wciąż utrzymywał nas na pozycjach, choć stawało się to coraz trudniejsze. Wszystko we mnie krzyczało, aby wyskoczyć z ukrycia i rzucić się na swoją ofiarę. Nie. Musiałam być wytrwała, cierpliwa. Jedynie opanowanie jest skuteczną metodą przetrwania. Porywczość często zwodzi na manowce.

     Zimny podmuch wiatru przyniósł w naszą stronę kolejne wonie, w których łatwo rozróżniłam tą sarnią. Kiedy byliśmy już całkiem blisko, wreszcie otrzymaliśmy pozwolenie na atak. Wszyscy rzucili się do przodu, a ja nagle zamarłam. Nie do końca rozumiałam, dlaczego zachowałam się w ten sposób. Jednak moje ciało nie chciało mnie słuchać. Umysł był szybszy od myśli i prędzej wychwycił coś dziwnego. Stałam i długo węszyłam w powietrzu, zanim udało mi się znaleźć to, co mnie zatrzymało. Słodki, charakterystyczny zapach, prawie niewyczuwalny w mieszaninie tylu innych intensywnych woni. Krew... Nie, nie zwierzęca. Ją znałam aż za dobrze. Ludzka.

     Jeszcze kilka, długich sekund obserwowałam poczynania swoich towarzyszy, a potem odwróciłam się i ruszyłam za nowym tropem. Doprowadził mnie on na obrzeża lasu, gdzie ściana lasu niemal stykała się z drogą szybkiego ruchu. Stanęłam między drzewami i zobaczyłam go.

     Człowiek. Chyba mężczyzna albo chłopiec, ale nie potrafiłam tego jednoznacznie określić z takiej odległości. Właśnie podnosił się z ziemi, przyciskając do piersi zranioną dłoń. Ten zapach... Kuszący, słodki aż do obrzydzenia, z lekką nutą czegoś dziwnego. Mój żołądek skręcił się z głodu, a z pyska wyrwało mi się ciche skomlenie. Tak trudno było zachować resztki człowieczeństwa - powstrzymać się od rzucenia się na niego i rozerwania mu gardła.

     Zamiast tego trwałam w bezruchu pomiędzy wysokimi liśćmi paproci i obserwowałam go.

- Cholera!

     Nagły, niespodziewany krzyk pełen frustracji, który wydobył się z jego gardła, przeraził mnie. Cofnęłam się przestraszona i skuliłam, niemal dotykając brzuchem ziemi. Jednak nie przestałam go obserwować. Położyłam się na zimnej, nieco mokrej trawie, a głowę ułożyłam na przednich łapach i nie spuszczałam z niego wzroku. Ciągle pozostawałam czujna, gotowa zerwać się do ucieczki, gdyby tylko mnie zauważył.

     Był przedziwnym stworzeniem. Podobnym do człowieka, ale jednocześnie tak bardzo od niego różnym. Miał jego wygląd, ale chyba na tym kończyło się człowieczeństwo, które posiadł. Niczym małe, ale agresywne tornado, niszczył wszystko, co napotkał na swojej drodze. Brał coś do rąk i automatycznie to psuł. Miotał się chaotycznie w swoim życiu, nie potrafiąc znaleźć sobie odpowiedniego miejsca. Był nieszczęśliwy. Czułam bijące od niego cierpienie, nieco stłumione przez negatywne emocje.

     Chłopak kopnął ze złością niewielki kamień i ruszył przed siebie, a ja poderwałam się z ziemi. Wytrwale za nim podążałam, nie chcąc stracić go z oczu. Jednocześnie starałam się pozostać niezauważoną, co było dość trudne do osiągnięcia. Jasnoszare, niemal białe futro i intensywne zielone oczy nijak nie pasowały do stonowanych żółci, zieleni i brązów, które królowały w lesie o tej porze roku.

     On jednak nie oglądał się za siebie. Zmierzał w stronę przystanku, majaczącego się w oddali i mamrotał przy tym coś pod nosem. Nie rozróżniłam wszystkich słów, ale udało mi się wychwycić kilka przekleństw. Był już prawie na miejscu, a ja nie chciałam zawracać, chociaż drzewa stały się coraz rzadsze i szanse na ukrycie były minimalne.

     Stanęłam kilkanaście metrów od niego, obserwując i nasłuchując. Nie powinnam zachowywać się w ten sposób. Nie jest to normalne dla wilka, którym byłam. Mój instynkt wrzeszczał, abym zawróciła oraz ukryła się w gęstych zaroślach, lecz ciekawość wciąż pozostawała silniejsza.

     Cofnęłam się dopiero, gdy usłyszałam odgłos nadjeżdżającego pojazdu. Jego światła oślepiły mnie na moment i spowodowały, że sierść nieco zjeżyła mi się na grzbiecie. Prychnęłam gniewnie i cofnęłam się o kilka kolejnych kroków w głąb lasu. Gdy tylko to zrobiłam, ponownie spojrzałam w stronę autobusu, lecz chłopak już wsiadał do środka. Pojazd niespiesznie zwlekł się na ciemny pas asfaltu i ruszył w kierunku miasta, a ja dalej stałam w cieniu, dopóki nie usłyszałam wycia jednego z moich towarzyszy. Przywoływał mnie na ucztę.

Tak oto przedstawiam wam kolejną postać tego opowiadania - Eris. 
Nawet nie sądziłam, że ta perspektywa będzie tak trudna do opisania. Niby wszystko miałam poukładane w głowie, ale gdy przyszło co do czego, to nie wiedziałam jak się za to zabrać. Dlatego nie wiem czy rozdział wam się spodoba, ale w każdym razie próbowałam i nie biorę za to odpowiedzialności  ^^