Rozdział 1

Cole

    Powoli otworzyłem oczy i natychmiast je zamknąłem, zaatakowany niespodziewaną jasnością. Głowa bolała mnie, jakby przebiegło po niej stado słoni, a pamięć odmawiała posłuszeństwa. Dłuższą chwilę musiałem szukać w niej nawet własnego imienia. 

Cole... Tak, mam na imię Cole. Cole Davis.

     Mieszkam w Vancouver, w Kanadzie. W miejscu, którego nie cierpię z całego serca i z którym wiąże się tyle bolesnych wspomnień, proszących się o natychmiastowe zapomnienie. To właśnie ono ukształtowało moją osobowość, a raczej zniszczyło to, co było we mnie najlepsze. Sprawiło, że nie potrafię wytrzymać sam ze sobą nawet przez chwilę. Zasiało w moim sercu cierpienie, z którym nie chciałem się nigdy zmagać. Wiedziałem, że była to bezsensowna walka, a ja po prostu nie miałem na nią siły. Jednak nie umiałem ze sobą skończyć raz na zawsze, tak jak zrobiła to moja matka. Wielokrotnie próbowałem i nawet czyniłem drobne postępy, ale wciąż pozostawałem tchórzem. Wolałem czerpać radość z nieszczęścia innych oraz uciekać w używki, niż zrobić coś z własnymi problemami. Tak wyglądało całe moje życie - żałosne, jak ja sam. 

     Kiedy byłem młodszy postanowiłem, że gdy tylko będzie to możliwe, wyrwę się z tego miasta. Najlepiej gdzieś nad daleki ocean, gdzie zawsze jest ciepło, a mgła i deszcze nie są tak bardzo dokuczliwe. Od zawsze kusiły mnie Hawaje. Kto wie? Może właśnie tam spróbuję szczęścia, gdy tylko dorobię się wielkiej fortuny? Póki co, będę musiał dalej męczyć wzrok okropną zielenią lasów, ciągnących się kilometrami.

        Oderwałem się na chwilę od swoich nierealnych planów i dalej testowałem pamięć.

     Właśnie ukończyłem szkołę i jestem... Cóż, nie mam zielonego pojęcia, gdzie się znajduję. Tutaj wszelkie wspomnienia się urywały. Nie przypominałem sobie, jak zakończył się poprzedni dzień i to powinno mnie martwić. Jednak wcale nie odczuwałem niepokoju - już prędzej mdłości, spowodowane wcześniej wypitym alkoholem. Próbowałem rozeznać się w obecnej sytuacji, nie wykorzystując do tego zmysłu wzroku. Jasność była zbyt bolesna, aby ponownie się z nią zmierzyć. Przysłuchiwałem się, pragnąc usłyszeć jakieś znajome dźwięki, lecz nadaremnie. Wokół panowała niemal idealna cisza, przerywana tylko moim miarowym oddechem.

     Kolejne minuty mijały, a ja nie miałem ochoty wykonywać żadnej czynności. Mogłem leżeć na tym łóżku bez końca, ale resztki zdrowego rozsądku, którego próbowałem się pozbyć na wszelkie sposoby, nie chciały dać mi spokoju. Nękały i wzywały do jakiegoś działania, konfrontacji. Początkowo je tłumiłem, jak zwykle, gdy dawały o sobie znać, lecz nie mogłem robić tego bez końca. Jeszcze chwilę leżałem bez ruchu, aż w końcu nie wytrzymałem tego bezczynnego czekania na nie wiadomo co. Przeturlałem się na plecy i ponownie otworzyłem oczy, a z ust wyrwał mi się cichy jęk. Czułem się potwornie. Jakby ktoś przepuścił mnie przez maszynkę do mielenia mięsa, potem potraktował tłuczkiem i powtórzył te czynności mnóstwo razy. 

- Muszę się napić - wymamrotałem pod nosem, ale wątpiłem czy ktoś poza mną zrozumiałby coś z tego bełkotu. Rozejrzałem się po nieznajomym pomieszczeniu w poszukiwaniu czegoś, co pomogłoby mi znowu wprowadzić się w stan upojenia.

      Pokój nie był duży. Jego większą część zajmowało okazałe, podwójne łóżko i przeszklona, rozsuwana szafa. Ściany pomalowane były na ciemny beż, który współgrał z piaskowym kolorem paneli oraz nieco ciemniejszym, puchatym dywanem. Wielkie okno, teraz przysłonięte ciężkimi kotarami, zajmowało niemal całą zachodnią ścianę. Na drugiej wisiał niewielki telewizor plazmowy oraz  ozdobne kinkiety, a na kolejnej umieszczono dwie pary drzwi. Nie pamiętałem dokąd prowadzą którekolwiek z nich. Wreszcie, ku mojemu zadowoleniu, znalazłem to czego szukałem. Na podłodze, niedaleko szafy dostrzegłem butelkę taniego wina. Wyglądała naprawdę obiecująco, lecz okazała się zupełnie pusta. Przekląłem cicho i wróciłem do łóżka. Chciało mi się spać. Spać i rzygać. To drugie chyba nawet bardziej. 

     Położyłem się na plecach, walcząc z zawrotami głowy oraz nudnościami. Nienawidziłem tego uczucia, a teraz nie miałem nawet możliwości, żeby przed nim uciec. Byłem beznadziejny. Często wpadałem do dołu, który od dawna sam sobie kopałem i nie wyciągałem z tego żadnej nauczki. Tak było też tym razem. 

     Leżąc tak na łóżku, pogrążony we własnych niewesołych rozmyślaniach, usłyszałem szum spuszczanej wody, a potem odgłos otwieranych drzwi. Zmrużyłem oczy, gdy do pokoju wlało się jeszcze więcej światła.

- O, już się obudziłeś, skarbie? 

     Skarbie? Podniosłem się na łokciu i obdarzyłem zdziwionym spojrzeniem dziewczynę, która już gramoliła się na łóżko. Była ładna, ale nie pamiętałem jej - tego byłem pewien. Nie zapomniałbym tych dużych, piwnych oczu otoczonych wachlarzem długich, czarnych rzęs. A może zapomniałbym? Nigdy nie przywiązywałem zbyt dużej uwagi do takich szczegółów. Byłem natomiast przekonany, że nie znałem jej imienia. Nie powinno mnie to dziwić. Wieczór musiał być mocno zakrapiany.

    Dziewczyna położyła się obok i niespodziewanie mnie pocałowała. Najpierw delikatnie, niepewnie, jakby pytając o przyzwolenie, a następnie coraz śmielej. Odwzajemniłem pocałunek, lecz brakowało temu subtelności. Pochyliłem się nad nią i przycisnąłem do materaca, może zbyt mocno niż by wypadało, po czym zatopiłem się w jej ustach. To było zwykłe pożądanie, zabawa, a nie uczucie, na które ona pewnie liczyła. Ciekawe czy była świadoma tego, że zniknę z jej życia tak szybko, jak się w nim pojawiłem... W końcu odsunąłem się od niej, pozwalając złapać jej oddech.

- Przygotowujesz pas startowy na przylot samolotu? - rzuciłem lekko, wskazując na oświetlenie. Niemal wszystkie lampy były włączone.

- Oh, przepraszam! Nie chciałam cię obudzić. Po prostu nie mogłam spać i nie pomyślałam, że może ci to przeszkadzać. Ja w ogóle nie chciałam...

     Blondyneczka nawijała jak nakręcona. Wyłączyłem się po pierwszych paru zdaniach, czując się coraz gorzej. Miałem ochotę nakryć swoją głowę poduszką lub w ostateczności rzucić jakimś ciężkim przedmiotem w dziewczynę. Wszystko, aby przestała bezsensownie terkotać.

     Powoli podniosłem się z łóżka, rozglądając się za swoimi ubraniami. Może istniała szansa, że nie zauważy mojego wyjścia, zbyt pochłonięta własnym monologiem? Dostrzegłem koszulkę leżącą w kącie pokoju, a niedaleko niej jeansy i trampki. Niespiesznie ruszyłem w tym kierunku, a blondynka zaczęła opowiadać o swojej przyjaciółce oraz rodzinie. Jakby mnie to w ogóle interesowało...

- Co robisz? - spytała, przerywając w pół zdania i spoglądając na mnie podejrzliwie. Nie od razu odpowiedziałem na jej pytanie. Najpierw skończyłem wkładać t-shirt oraz zapinać spodnie, a dopiero później obdarzyłem ją długim, znudzonym spojrzeniem.

- Słuchaj, było naprawdę... - Dłuższą chwilę szukałem najodpowiedniejszego słowa, lecz w głowie miałem kompletną pustkę. W końcu wykorzystałem pierwsze, które nasunęło mi się na myśl. - Fajnie... Tylko, że ja się nie angażuję w żadne związki. Nigdy.

     Widziałem łzy, które zabłysły w jej pięknych oczach, ale nie zrobiło to na mnie większego wrażenia. Zdawałem sobie sprawę z tego, że moje słowa były okrutne i nie fair, jednak stanowczo zbyt dużo ludzi płakało z mojego powodu, abym tym razem poczuł się winny.

- Przykro mi - skłamałem szybko. - Powinnaś o tym pomyśleć, zanim wskoczyłaś mi do łóżka.

     Dziewczyna zamarła na chwilę. Wyglądała niczym mały zajączek na drodze, w jasnym świetle samochodowych reflektorów. Zrozumienie moich słów nie zajęło jej zbyt dużo czasu, a gdy już to zrobiła, przeklęła szpetnie i rzuciła poduszką w moją stronę. Niecelnie. Poduszka przeleciała obok mnie, po czym uderzyła w ścianę i powoli osunęła się na ziemię.

- Prawie ci się udało - prychnąłem, posyłając jej poirytowane spojrzenie. - No, ale wiem, że stać cię na więcej. Dalej, tupnij nóżką i wykrzycz wszystko, co leży ci na sercu, jak robiły to dziewczyny przed tobą.

- Żebyś zginął w piekle - syknęła, a jej oczy zapłonęły czystym gniewem.

- Najprawdopodobniej tak właśnie będzie - oznajmiłem spokojnie, a ją zamurowało. Zabrakło jej słów, którymi mogłaby mnie uraczyć w tym momencie.

- Wynoś się stąd - szepnęła zdławionym głosem. Nie patrzyła w moją stronę. Siedziała na łóżku, skulona, a jej ciałem wstrząsały spazmy szlochu.

- Właśnie taki miałem zamiar - powiedziałem beznamiętnie, wzruszając ramionami i wyszedłem, lekceważąc przekleństwa, które rzucała pod moim adresem. Zbiegłem po schodach, po czym minąłem recepcję, zastanawiając się jednocześnie jakim cudem wylądowaliśmy w hotelu. Jakieś nędzne urywki wspomnień podpowiadały mi, że to nie tu świętowaliśmy ukończenie szkoły. Całą grupą mieliśmy iść oblać to wydarzenie w najpopularniejszym barze w mieście. Chyba nawet tam dotarłem, ale później film się urywał. To zadziwiające, że nic nie pamiętam. Jeszcze nigdy nie doprowadziłem się do takiego stanu i w jakiś dziwny sposób byłem z tego zadowolony.

     Minąłem zaspanego portiera i wyszedłem na zewnątrz, gdzie wciąż panowała ciemność i w najlepsze hulał lodowaty wicher, zrywając z pobliskich drzew pierwsze liście. Wirowały one chwilę w powietrzu, a następnie spływały na ziemię powolnym, długim ślizgiem. Przez krótką chwilę chciałem wrócić do środka, ale wolałem nie ryzykować ponownego spotkania z blondynką. Wciąż musiała być cholernie wściekła i rozgoryczona.

     Dlatego postanowiłem zmierzyć się z nieprzychylną aurą. Wcisnąłem dłonie do kieszeni jeansów i ruszyłem przed siebie, żałując, że nie mam przy sobie komórki. Gdybym jej nie zgubił podczas którejś z eskapad do klubu, mógłbym zadzwonić po brata, żeby po mnie przyjechał. Zapewne zrobiłby to z wielką przyjemnością.

     Na swoje szczęście zdążyłem się już zorientować, gdzie tak naprawdę jestem i jak trafić stąd z powrotem do domu. Szybkim krokiem zacząłem przemierzać leśną ścieżkę, prowadzącą od hotelu do przystanku autobusowego, a gdzieś całkiem niedaleko rozległo się przeszywające wycie wilka.

Ta daam! Przedstawiam rozdział pierwszy. Miał się pojawić dopiero po Nowym Roku, ale jak zwykle nie wytrzymałam i dodałam wcześniej.  Mam tylko nadzieje, że nie jest aż tak okropny, jak mi się wydaje. Ocenę oczywiście pozostawiam wam.

Pozdrawiam, kochani!